Meeting Again II & Lynn

Binnen kregen Lynns ogen eindelijk rust. In vergelijking met alle regenboog- en neonkleuren die de buitenkant van het gebouw bedekt hadden, waren de verschillende variaties op de kleur bruin die het interieur had een hele verademing. Dit was al veel beter, bedacht het zwartharige meisje zich dan ook. Niet helemaal haar stijl, maar daar ging het niet om. Wel vroeg ze zich wel af waarom iemand die voor deze inrichting gekozen had, de buitenkant van het gebouw mooi genoeg zou vinden om het niet onmiddellijk over te schilderen. Het antwoord op deze vraag kwam echter al snel. "En, wat vonden jullie nou van mijn schilderwerk?" Klonk de enthousiaste stem van het oude vrouwtje. Truusje keek afwachtend van Fay naar haar en weer terug. "Het is, eh," snel probeerde Lynn een juist woord te vinden,  "Creatief," besloot ze. Het zwartharige meisje gaf haar vriendin een blik. Truusje had het gebouw beschilderd. Het zou ook eens niet. "Dankje, dankje!" Vervolgde de vrouw van Harold enthousiast. "Het gebouw moest nodig eens overgeschilderd worden, dus heb ik het gedaan voor Albèr. Het was een verrassing: ik heb het in de nacht gedaan, ongeveer een weekje geleden, zodat hij niets door zou hebben. Hij vond het ook heel mooi, dat zei hij." Truusje sprak al die woorden met trots in haar stem, en opnieuw viel Lynn de gelijkenis tussen haar en een klein kind op. Ze herinnerde zich dat andere, jongere kinderen in het weeshuis vaak ook zo geklonken hadden als ze een tekening of zoiets dergelijks aan een ander hadden laten zien. Die tekeningen hadden er trouwens haast net zo uitgezien als de voorkant van dit gebouw, bedacht Lynn zich. Ze was er niet zeker van of dat wel iets goeds was.
"Waar is de.. deurman?" Werd er door Fay gevraagd. Lynn verschoof haar blik van Truusje naar het rozeharige meisje, waarna ze kort de ruimte scande. Ze zag nu dat Angel ergens weg van de groep was gaan zitten, maar de portier was inderdaad nergens meer te bekennen. Een lichte frons verscheen op het gezicht van het zwartharige meisje. Raar. Maar - de frons verdween weer - ze had zichzelf iets voorgenomen. Alles was mogelijk, niets was vreemd. Die man zou zo wel weer terugkomen. Zo niet, dan was dat ook niet echt erg. Truusje leek het echter allemaal wel normaal te vinden, en uitte dat dan ook met een uitspraak op vrolijke toon. Harold stond naast haar, neutrale uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij dit gewend was.

Terwijl Fay nog het interieur bewonderde deelde Truusje mee dat zij de buitenkant had geschilderd. "Ooh, dus het is niet aangevallen door dolle Smeargles," mompelde het meisje verwonderd toen de oude vrouw was uitgepraat, en dat terwijl Lynn gewoon reageerde met een creatief. Gelukkig leek het omaatje het niet te hebben gehoord, want er kwam verder geen reactie. Wel meer uitleg. Al vroeg Fay zich wel af hoe iemand dat in Arceusnaam mooi kon vinden, op Truusje na.
Toen er geen verdere reactie kwam op haar deurman vraag, keek het meisje zoekend om zich heen, ze wilde niet voor onaangename verrassingen komen te staan. En ja hoor, het duurde niet langer dan een paar seconden dat ze een nieuw ding ontdekte. "H-Het is een Spinarak," bracht ze uit voor ze richting Angel rende en zich achter de Absol verstopte. Een raar, Spinarakachtig apparaat kwam aangelopen. Het ding had een vlak op zijn rug waar een soort menukaart op lag. De kaart zag er ook weer heel anders uit, met een heel krullerig motief, en dan niet mooi krullerig, maar warrig en raar. De naam van de plek stond er op, maar het zag er niet bepaald uit als een restaurant. "W-Wat is d-dat?" vroeg Fay stotterend met haar blik op het spinnending wat zijn bewegingen niet helemaal onder controle had.

"Ooh, dus het is niet aangevallen door dolle Smeargles," Even keek Lynn wat behoedzaam naar Truusje, maar toen het duidelijk werd dat die niet gehoord had wat het rozeharige meisje gezegd had, grinnikte ze zachtjes. "Volgens mij probeer jij een trauma op jezelf af te roepen, alleen maar om mij de schuld te kunnen geven," mompelde ze met een grijnsje terug. Had Fay namelijk niet al enkele keren gezegd dat ze Truusje eng vond? Zulke worden zouden het oude vrouwtje best eens boos kunnen maken, verwachtte Lynn, daarom was het ook goed dat ze het niet gehoord had. Het was Truusje echter wel opgevallen dat er gepraat werd zodra Lynn gereageerd had, en een nieuwsgierige "Wat zeiden jullie, kinderen?" volgde dan ook snel. Het zwartharige meisje wuifde de woorden met een rustige glimlach weg.
Fay was de eerste die het gele ding opmerkte. Het was spinachtig, had een menukaart op zijn rug en leek nogal wat moeite te hebben met lopen. Met een fronsje bleef Lynn het ding, dat Fay een Spinarak had genoemd, volgen. Het apparaat, want dat bleek het bij nader inzien te zijn, zette nog enkele wankele passen voordat het voor het oude stel tot stilstand kwam. Raar ding, vond Lynn, en nu ze een beetje doorhad wat het was, snapte het nut ervan ook niet. Wie had een robotversie van een Pokémon nodig als je gewoon de Pokémon zelf kon vangen? "W-Wat is d-dat?" Lynn haalde haar schouders kort op; ze wist niet meer dan degene die het vroeg. Maar misschien Truusje en Harold wel, die gedragen zich in ieder geval alsof ze hier vaker komen. Afwachtend richtte Lynn haar blik op het paar. Het oude vrouwtje had de kaart opgepakt en was bezig het papier grondig te bestuderen door het op enkele centimeters van haar gezicht te houden en heen en weer te bewegen terwijl ze las. Harold keek over haar schouder mee, voor zover dat kon, maar keek op toen hij doorkreeg dat er een vraag gesteld was.

Fay vertrouwde het robotding voor geen meter, het zag er raar en eng uit. Niet dat ze bang was voor spinnen, ze had jaren haar huis met kleine Spinaraks moeten delen, maar meer had ze weinig vertrouwen in robots. Speciaal deze, die zag er helemaal niet zo stabiel uit. Truusje en Harold trokken zich niks van het ding aan, zelfs niet toen het weer begon te bewegen en een andere richting in 'liep'. "Lynn," begon Fay nerveus, ze wilde dat de robot weg ging. Voor ze echter verder kon gaan klonk er een harde knal, gevolgd door rook en een rondtollende spin. Fay slaakte een gil van schrik en greep Angel vast, de Absol had zich verdedigend tegenover haar trainer opgesteld en keek de robot dreigend aan. Ray begon met grommen, al was er wel wat angst in zijn ogen te zien. Help, hij vond dit ding ook eng. Alleen kon hij niet zwak lijken als Zara zich in dezelfde ruimte bevond, dat werkte niet goed mee voor zijn trots.

Ze wist niet precies waarom, maar Lynn voelde een soort dreiging van de robot uitgaan. Het leek niet helemaal stil te kunnen staan; als het ding dat probeerde maakte het hoofd schokkerige bewegingen en schoot er soms een poot onder het metalen lichaam van de robot uit. Haar instinct vertelde haar om zo ver mogelijk weg te gaan, maar dat lukte niet echt omdat de ruimte daar te klein voor was. Daarom bleef Lynn staan, frons op haar gezicht, ogen strak op het apparaat gericht. Waarom Harold en Truusje zo kalmpjes bleven staan, begreep ze niet helemaal.
Zara deed echter precies het tegenovergestelde van haar maatje. Zodra het gekke, groene ding de kamer binnengekomen was, was haar interesse gewekt. Geboeid had ze toegekeken toe het op de twee oudjes af was gegaan. Ze had gevonden dat het raar liep en daarom gedacht dat de Pokémon, want ze was ervan overtuigd dat het dat was, ziek was. En dat vond ze zielig. Nu het ding zo te trillen stond, hield Zara het niet meer. Ze wilde een kijkje gaan nemen. Binnen enkele tellen stond de Liepard bij het hevig bewegende ding en boog er met een onderzoekende blik naartoe. Ze snuffelde voorzichtig aan het groene oppervlak. Blegh! Zara trok haar snuit weer terug zodra een brandende geur haar neus binnendrong. Ze wilde vragend miauwen toen ze een dunne rooksliert van het ding op zag stijgen.. Wat?
"Lynn," werd er gezegd, maar het viel Lynn niet op. Ook zij had de rooksliert opgemerkt, enkele seconden geleden, en had snel enkele passen in de richting van haar maatje gezet. Ze kwam echter niet op tijd aan om Zara weg te trekken. Een harde knal klonk en automatisch zette het zwartharige meisje verschrikt een pas naar achteren. "Zara!" Bracht ze paniekerig uit. Na zichzelf hersteld te hebben, dook Lynn naar voren door de ontstane rook. Arceus, de Liepard zou toch wel oké zijn?

Ray was vlak achter Zara gaan staan, hij vond het ding eng, maar wilde zijn vriendin niet alleen laten. De Liepard leek heel nieuwsgierig en ging er heel makkelijk mee om, zo leek het. Toen er rook uit het ding kwam spitste de Luxray gealarmeerd zijn oren, dit kon niet goed zijn. Misschien was het wel een vuurpokémon en deed die nu Self-Destruct. Voorzichtig kwam hij naar voren, maar voor de kat echt iets kon doen klonk de vervaarlijke, harde knal. Ray sprong zo snel hij kon in de rook en ramde het enge ding met een Spark. Zara kon hij zo snel niet ontdekken in de rook, maar die moest wel oké zijn. Helaas zorgde de Spark er niet voor dat het enge ding stopte, nee, in tegendeel. De spin, of wat er nog van over was, begon wild rond te tollen, vol nieuwe energie door de elektrische aanval. Angstig slaakte de grote Luxray een piep en liep wat naar achteren, help!
Fay was verstijfd blijven staan toen Ray de rook in sprong, onverantwoordelijk, ja, maar als Zara gewond was had ze hulp nodig. En zoals we allemaal wisten had de Luxray alles voor de Liepard over. Angel bleef staan, ze wilde wel helpen, maar in haar ijzig blauwe ogen was haar trainer belangrijker dan een stel naïeve katten. Ray en Zara konden zichzelf wel redden, bovendien was het hun eigen schuld dat ze in de problemen zaten. Je kon van een kilometer ruiken dat het ding gevaarlijk was en zij waren toch te dichtbij gekomen. Misschien hadden Absol's wel een beter talent voor rampen voorspellen, maar hier hoefde je geen Absol voor te zijn. Bovendien gold dat alleen voor natuurrampen. Toen de halfopgeblazen spin uit de rook kwam en na een paar keer tollen tot stilstand kwam, nog steeds roken, stelde Angel zich nog aanvallend op. Nog één ontploffing of beweging en ze ging dat ding aanvallen. Fay had haar blik op de rook die optrok en hoopte dat de twee katten oké waren.

De rooksliert werd breder en groter en dikker terwijl ze toekeek, en vanuit haar ooghoeken zag de Liepard dat Ray voorzichtig naar voren liep om dichter bij het ding waaruit de rooksliert kwam te komen. Vlak daarna klonk er een keiharde knal. Zara kromp ineen, haar oren in haar nek. Ze keek om zich hen en zag de Luxray naar voren springen, een elektrische aanval op het Pokémonachtige ding uitvoerend. Het prikkelde inmiddels in haar neus en ogen. De geur die een kleine beetje van het net ontplofte ding was afgekomen, vulde nu de hele kamer en werkte verstikkend. Zara kneep haar ogen dicht en nieste om de branderige gevoel uit te bannen, maar het hielp niet. Er klonk een verschrikte piep in een bekend stemgeluid. Iets dat rakelings langs haar scheerde, deed haar de ogen ook haast meteen weer opendoen nadat ze ze had gesloten. De katachtige Pokémon dook reflexmatig opzij en zag hoe het groene apparaat al tollend verder schoot. Zara siste en haalde naar het ding uit met een Slash. Haar klauwen maakten groeven in het metaal en er klonk een dof geluid, waarna de Spinarak-imitatie verder tolde, zij het een stuk langzamer. Zodra de Liepard vastgesteld had dat het ding geen gevaar meer vormde, draaide ze zich met half dichtgeknepen ogen om en liep op de plek af waar ze dacht Rays piep vandaan gekomen was. Ze moest weten of hij ook in orde was.
Vanaf het moment dat Lynn de rook binnengestapt was, wist ze dat ze niets kon doen zolang ze niets kon zien en om de tien seconden moest hoesten. Het zwartharige meisje was het dikke gedeelte van rook dan ook weer uitgestapt en had gezocht naar een raam. Na niet al te lang de wand afgetast te hebben, vond ze een kozijn dat ze op goed geluk een richting in had geduwd. Frisse lucht was naar binnen gestroomd en de rook was begonnen naar buiten te gaan. Nog een laatste keer hoestend draaide Lynn zich weer om en zocht de al minder rokerige ruimte af naar de bekende paarse vacht van haar maatje. Ze vertrouwde erop dat die bij Ray in de buurt was.

Fay keek nerveus naar de dikke, zwarte rookwolk, Lynn deed wel een raampje open, maar het kwam toch gevaarlijk dichtbij. Angel stond verdedigend voor haar, en toch leek de Absol niet echt te weten wat te doen. Tja, dit soort situaties hadden ze ook nooit meegemaakt. Hopelijk was Ray oké, de Luxray had recht in de frontlinie gestaan. In elk geval leek de robot klaar met ontploffen, de rook trok langzaam weg door het open raam en liet een zwart spoor na op de bekleding van de blootgestelde stoelen.
Ray die ineengedoken in het midden van de kamer zat, stond langzaam en heel, héél voorzichtig op. Hij hoopte dat het enge Spinarak ding weg was en toen hij het ding niet ontdekte was dat al een hele opluchting. De rook was nog niet helemaal weg en zoekend keek de Luxray om zich heen, waar as Zara? Hij moest de Liepard toch beschermen? Tegen rare robotdingen, dat was zijn taak toch? Maar hoe kon hij de poes beschermen als ze er niet was. Een vragende mauw kwam uit de bek van de Luxray. Zaraaaa, waar beeeeen je?

Stukje bij beetje kwam de kamer weer in beeld, en het werd duidelijk dat die ook aangetast was door de ontploffing. De comfortabele, leren stoelen waren bedekt met een zwart laagje as, net als de vloer en alle andere meubels die in de kamer stonden. Op de plek waar de Spinarak-robot ontploft was, was een grote, zwarte tekening te zien. Lynn wierp een blik opzij, waar ze Fay zag staan, verschanst achter Angel. Het was goed om te zien dat haar vriendin beschermd werd, al zou de Absol niet bepaald iets kunnen uithalen tegen de rookwolk. Ze liep op het rozeharige meisje af en bleef ergens bij haar in de buurt staan. "Alles oké?" Vroeg ze voor de zekerheid, maar al snel dwaalden haar gedachten weer af naar Zara, die zich nog steeds ergens in de rook moest bevinden. Het zwartharige meisje richtte haar blik weer voor zich en speurde de kamer weer af op zoek naar een teken van haar maatje en Ray.
Zara ontwaarde iets blauws in de rook. Terwijl ze de gekleurde schim naderde, bewoog het ding zich iets omhoog. In ieder geval leefde het nog, dat was goed! De Liepard versnelde haar pas, ervan overtuigd dat dit Ray moest zijn. Steeds dichterbij kwam ze, en ze kon steeds meer kleuren en details ontwaren. Het lichtere blauw stak af tegen een zwarte achtergrond, die uit twee poten bestond, maar.. Zara remde weer af en fronste. Die benen waren veels te lang. De hele gestalte was te lang, eigenlijk. Ze keek omhoog en zag een paar ogen onder weelderige, witte wenkbrauwen naar haar terug staren. Dat was Ray niet. De rare portier van eerder droeg nu een blauw short op een zwarte broek en wit overhemd, en in zijn handen bevond zich een zilveren dienblad met daarop kleurige, zoet ruikende dingetjes. Hij leek niet helemaal te begrijpen wat er allemaal aan de hand was en stond daar maar wat te fronsen. Maar daar besteedde Zara niet al te veel aandacht meer aan, want haar oren hadden een vragende miauw opgevangen. Ray? De katachtige Pokémon miauwde terug en spitste haar oren in afwachting van een antwoord. Raaaaaaaayy?

Fay keek met grote ogen naar de kamer, het was alsof er een bom ontploft was.. wat op een bepaalde manier ook was gebeurt. Lynn kwam dichterbij en vroeg of alles oké was. Fay knikte zwakjes en hield haar blik op de overgebleven rook, daar was nog ergens Ray. De rook verdween wel langzaam, maar dat ging langzaam. Het meisje had net als haar Absol echt geen idee wat zich in de rook allemaal afspeelde, maar er zouden vast geen enge mensen uit het niks verschijnen.
Ray zocht in de rook naar Zara, zijn mauw werd bijna direct beantwoord door de Liepard. Maar waar de kat was was de vraag. Zoekend keek de Luxray om zich heen, zich afvragend waar precies zijn vriendin was. Voorzichtig liep de grote kat door de rook, voorbereid op plotselinge robot-Spinaraks. Hij wilde niet nog eens verrast worden. Ray mauwde een krachtig antwoord terug, hij was er nog! Een gedaante doemde voor hem op, Zara? Nee, de Liepard was veel kleiner. Even bleef de Luxray verbaasd staan, maar liep toen toch door. Hij zocht Zara, geen rare mensen die uit het niks in de rook verschenen. Nog een mauw uit de bek van de kat, hallooooooooooooooo, Zaraaaaa?

Vanuit haar ooghoeken zag het zwartharige meisje haar vriendin knikken bij wijze van antwoord op haar vraag. Die vraag was in de eerste plaats best onnodig geweest, omdat Lynn, wanneer er iets mis was geweest met het rozeharige meisje, waarschijnlijk wel gemerkt had dat iets niet in orde was, maar goed. Fay lag niet naar adem happend op de grond, het antwoord op haar vraag was positief en Angel leek ook niet in paniek. Op dat gebied moest alles dan wel in orde zijn. Nu was het belangrijkste dat die rook snel zou wegtrekken en Ray en Zara tevoorschijn zouden komen. Het zwartharige meisje keek even naar het raam dat ze opengezet had. Aan de andere kant van het raam bevond zich een wazige sluier, wat volgens Lynn betekende dat er nog steeds rook naar buiten aan het stromen was, zij het niet al te snel. Ze keek de kamer rond, op zoek naar nog meer ramen, maar toen ze die niet kon vinden, richtte ze haar blik weer op de rook voor haar. Het was nu aan Zara, meer zou zij niet kunnen doen.
Gedempt hoorde Zara het geluid van pootstappen, maar de mist vervormde alles en daardoor was het niet duidelijk waar het geluid precies vandaan kwam. Om zich beter te kunnen concentreren hield de Liepard halt, haar oren gespitst. Er werd hard gemiauwd. De oren van de katachtige Pokémon draaiden zich naar de geluidsbron en enkele tellen laten begon Zara zich wat sneller dan eerst in de richting waar het geluid vandaan gekomen was te bewegen. De tweede miauw die te horen was, klonk dichterbij dan de vorige. Ray moest dan ook dichterbij zijn. Zara miauwde ook nog een keer terwijl ze in dezelfde richting door bleef lopen, haar ogen tot spleetjes gevormd om meer te kunnen ontwaren in de dikke rookwolk.

Ray hoorde Zara, hij liep richting de poes en toen hij haar wazige omtrek zag in de rook maakte hij een reuzen sprong op de rug van de Liepard. In een onhandige knuffel viel de Luxray op de grond, vrolijk snorrend, alsof de situatie compleet normaal was. Ray zocht naar de ogen van de Liepard en ontdekte een.. wat was het? Verbaast keek de grote kat naar het ding om Zara's net. Wat was dat? De Luxray kwam overeind en keek naar het blauwe ding. Ray zette zijn x-ray visie op en ontdekte dat het geen onderdeel uitmaakte van de kat zelf. Voorzichtig kwam hij naar voren en probeerde zijn tanden in het blauwe ding te zetten om het van Zara af te krijgen. Misschien deed het haar wel pijn of zo!
Fay zag opgelucht hoe de rook langzaam verdween, zichtbaar werden Ray en Zara. Ray was.. aan de Liepard haar nek aan het trekken? Verbaast keek het meisje naar de twee katten, wat the Mew? Ook werd dezelfde man zichtbaar die ook als portier had gewerkt, raar. Hij had een soort koekjes vast en een schort aan. Raar. Dubbel zo raar dus. Angel keek de man argwanend aan, ze vond hem duidelijk niet te vertrouwen.

Een tweede blauwe schim verscheen in de rook. Aarzelend bleef de katachtige Pokémon staan, zich er dit keer van vergewissend dat ze echt Ray zag en niet een grijs opaatje met een short, of iets anders. Dat ze daadwerkelijk met de Luxray te maken had, werd wel duidelijk toen die haar in een onhandige knuffel besprong, want dat was hopelijk niet iets dat oude mannen deden. Zara's poten konden het extra gewicht niet houden en met een verbaasde uitdrukking op haar snuit belandde ze op de met roet bedekte grond. Grinnikend liet Zara haar hoofd voorzichtig op het tapijt neerkomen, waarna ze de Luxray, die vrolijk aan het snorren was, een plagende por gaf. Met een grijnsje beantwoordde ze de blik van haar vriend, waardoor ze zag dat die van het ene op het andere moment een uitdrukking van verbazing op zijn gelaat kreeg en opstond. Tijdelijk te lui om zijn voorbeeld te volgen, bleef de Liepard liggen. In haar ogen was te zien dat ze niet helemaal begreep wat er mis was. Toen Ray weer op haar af stapte, rolde de katachtige Pokémon om zodat ze niet langer op haar zij, maar op haar buik lag, waarna ze vragend miauwde. Voordat ze er erg in had, had de Luxray zijn tanden in de strik om haar nek gezet. Zara's ogen vergrootten zich. Haar strik! Die had ze van haar maatje gekregen, wat deed Ray nou? Binnen enkele seconden stond ze op haar poten en sprong ze achteruit. Hopelijk was het ding nog heel..
Op het moment dat Ray naar de strik van haar maatje uithaalde, zag Lynn dat de rook zo goed als volledig opgetrokken was. Een frons verscheen op haar gezicht toen ze de twee katachtige Pokémon in beeld kreeg, Zara bedekt met een zwart laagje. Ray leek van plan te zijn om zijn tanden in Zara's nek te zetten. Ah.
Wacht, wat?
Waar kwam dat opeens vandaan? Een moment later bevond het zwartharige meisje bij de twee en hoorde een scheurend geluid. De situatie werd de jonge Trainer steeds onduidelijker; het geluid en de voorafgaande gebeurtenis pasten helemaal niet bij elkaar. ".. Zara?" Vroeg ze, de bezorgdheid duidelijk in haar stem te horen. Ze wist niet goed wat te doen, want ze had haar maatje nog niet helemaal goed in beeld kunnen kijken. Vanuit haar ooghoeken zag Lynn dat de portier van eerder een diepe zucht slaakte na de verwoeste kamer in zich opgenomen te hebben, waarna hij zich kalmpjes omdraaide en door een houten deur naar een andere kamer verdween. Oké.

Fay zag de rook optrekken en.. Ray was.. Zara aan het.. wat? Verbijsterd keek het meisje naar de twee katten, het kon toch niet zo zijn dat Ray Zara de keel doorbeet? Angel keek even gespannen, maar ontspande al snel, nou ja, dan kon er niks ergs aan de hand zijn toch? Als een rampen voorspellende pokémon rustig was. "Ray?" De Luxray had al losgelaten en stond met een sliert in zijn bek. Dat.. werkte niet echt mee. Fay probeerde te zien wat het was, hopend dat het iets anders was dan het leek. Nadat er nog wat meer rook was verdwenen zag het rozeharige meisje dat het ding wat Ray vast had blauw was. Oké.. het was een blauwe sliert. Oh, ze keek nog eens goed en begreep toen dat dat ze strik moest zijn die Zara om had gehad.
Ray stond stomverbaasd met de strik in zijn bek, hij had Zara gered! Maar waarom klonken de stemmen van de twee meisjes zo onzeker? Fay had zijn naam genoemd en hij had opgekeken, maar waarom was er een hint van angst in geweest? Ach, hij had Zara gered van het blauwe ding en dat was voldoende! Het hing nu met een scheur in zijn bek, Fay keek ernaar. Ze was vast onder de indruk van zijn prestatie! Vast. De Luxray stond ondertussen ook naast de Liepard in plaats van eroverheen.
Fay keek naar de twee pokémon en zuchtte, typisch. De man die net was verdwenen door een houten deur verscheen op magische wijze weer in de kamer en begon het afstoffen van de stoelen in bijpassende outfit. Fay lette meer op het ding wat de man vast had, een soort bol fluf op een stok. Blijkbaar had je dat nodig om schoon te maken. Maar wat hij aan had was ook héél bijzonder. Je zou het verwachten bij een schoonmaakster, zwartwit met heel veel ruches. Samen met een haarband die zijn witte haar uit zijn ogen hield. Al had het niet zo een effect, de wenkbrauwen waren een probleem op zich. Als schoenen had hij zwarte lakschoenen, waarom? Geen idee. Fay keek met grote ogen naar de man, hij was eng. Hij leek op Truusje. Het meisje liep naar een van de stoelen waarmee hij net klaar was en ging zitten, Angel trouw voor haar. O, wat had ze er een zin in. Het schoonmaken ging ondertussen gewoon verder.

Lynns ogen leken wel aan Ray vastgeplakt te zitten toen die zich om begon te draaien. Zara bevond zich nog steeds wat achter hem, in elkaar gedoken, waardoor het meisje haar niet goed kon zien. Haar aandacht werd meteen getrokken door de lange sliert die uit de mond van de Luxray bungelde. Het was de blauwe strik die ze een tijdje geleden aan haar maatje had gegeven. Opgelucht ademde Lynn uit. Ze merkte nu pas dat haar handen trilden, net als haar benen. Dat hield haar echter niet tegen om naar haar maatje toe te stappen en bij haar op de grond te ploffen. Zara had dood geweest kunnen zijn. Weg, voor altijd. De met roet bedekte Liepard miauwde voorzichtig, vragend. De Pokémon vroeg zich af waarom haar maatje zo geschokt was dat er een scheur in haar lint zat. Oké, ze was er wel heel erg blij mee geweest, maar zo erg was het toch ook weer niet? Zonder iets te zeggen drukte het zwartharige meisje zich in de vacht van haar maatje. De gedachte dat zij er niet meer zou zijn, had Lynn meer beangstigd dat dat ze eigenlijk had gedacht. Zara was door de tijd onmisbaar geworden in haar leven en dat was haar nu maar al te duidelijk laten zien. Na die acht jaar was weer alleen zijn gewoon ondenkbaar geworden. "Raar beest," murmelde Lynn tegen de zwartgekleurde vacht. "Doe dat nooit meer." Het rare beest gaf haar maatje een liefdevolle kopstoot, waarop Lynn grinnikte. Ze voelde een hand op haar schouder en keek op. Daar stond Harold, een nog opengeklapte, beroete paraplu in zijn hand en een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Schuin achter hem stond Truusje, die nieuwsgierig over de schouder van haar man gluurde en een regenponcho over haar tutu had aangetrokken in combinatie met een duikbrilletje. Beiden waren bedekt met een zwart laagje. "Alles in orde?" Klonk de stem van de oude man. Lynn knikte, zij het wat zwakjes. "Kom. De hand werd van haar schouder gehaald en de jonge Trainer stond op. Ze volgde Harold naar twee van de leren stoelen, die net afgestoft waren door Albèr. Lynn was nog steeds niet helemaal bijgekomen van de schrik en daarom viel het haar niet eens op dat de man nu gekleed ging in een ouderwetse schoonmaaksteroufit, met plumeau en al. "Nou.. Dat was toch wel heel leuk, heel leuk, ja," kwam er redelijk enthousiast van Truusje, maar Harold maakte al snel duidelijk dat haar input niet echt hielp. Niet zeker wetend wat te doen hopte het oude vrouwtje even van het ene op het andere been, wat met haar handen wringend, maar al snel herpakte ze zich en marcheerde op Fay af, een grote glimlach op haar gezicht. Lynn had ondertussen plaatsgenomen op de leren stoel en volgde met glazige ogen de rare portier, die nu bezig was met een plank vol fotolijstjes afstoffen. Zwijgend nam Harold plaats in de fauteuil naast haar. Zara was er nog, alles was oké. En toch scheen het nog niet helemaal tot haar door te dringen.