Meeting Again II & Lynn

"Deal," antwoordde Fay grinnikend toen Lynn zei dat ze haar moest tegenhouden als ze net als Truusje zou worden. Vriendinnen met Truusje, ze kreeg er nu al rillingen van! Angel liep ondertussen weer op gelijke treed naast haar trainer en wierp een blik op Ray die naast Zara trippelde, grote stappen nemend. Hij was redelijk groot. De Absol schudde even haar hoofd, straks.. straks zou het vast een ramp worden. Ray kennende, en Zara was zo heerlijk naïeve, ze zou het waarschijnlijk nog niet begrijpen als Ray zijn liefde bekende. Waarschijnlijk zou ze vriendschappelijke liefde bedoelen. Angel grinnikte en keek weer voor zich uit, arme Ray. Ergens was het toch wel zielig.
"Ik hoorde van Harold dat het nog een kwartiertje lopen was, maar in dit tempo zal dat wel sneller zijn." Fay knikte en keek naar Truusje, waarom moesten ze in Arceusnaam mee? Hadden ze niet al genoeg geleden bij het zoeken naar Pepper? Straks moesten ze werken op een Spindafokkerij! "En, had Truusje nog wat interessants te melden?" Fay schrok op en keek naar haar grijnzende vriendin. "Nou eh.. nee, voornamelijk dat ze een Spindafokkerij wil beginnen, onze hulp wil gebruiken, en mij een Spinda wil geven als ze een ei heeft." antwoordde het meisje wat gekweld, een Spinda, ze moest er niet aan denken. Vreselijke pokémons! Met hun enge loopje, en hun enge ogen, en hun enge.. alles. Alles aan Spinda's was eng!

"Deal," werd er grinnikend gezegd. Lynn glimlachte. "Dankje, dankje," sprak ze vervolgens plagerig. Zara, die de hele tijd naast Ray was blijven lopen, had alle gesprekken met een half oor gevolgd, maar er niet al te veel interesse in getoond. Ze had iets opgevangen over Spinda's, maar dat het dan ook zo'n beetje. Ach, het maakte ook niet zo heel veel uit, eigenlijk. Zolang haar maatje het nog in orde leek te vinden, vond zij dat ook. Een gegrinnik was te horen. Zoekend keek de katachtige Pokémon in de richting van het geluid, waar Angel net haar blik van haar en Ray naar de straat voor haar verschoof. Met een verwarde uitdrukking keek de Liepard Ray aan, waarna ze vragend miauwde. Ze snapte niet wat er te lachen viel. Had ze iets grappigs gemist?
Fay leek op te schrikken toen het zwartharige meisje haar vraag stelde. Lynn grinnikte om de reactie van haar vriendin. Dat was toch weer typisch het rozeharige meisje; vaak in haar gedachten verloren. Rustig hoorde ze het op gekwelde toon gegeven antwoord aan. Uiteindelijk knikte ze even en sprak terwijl ze glimlachend haar blik weer voor haar richtte: "In ieder geval betekent dat dat er in het ei dat je nu hebt geen Spinda zit. Dat lijkt me toch al een hele opluchting."

Ray sloeg geen aandacht op Angel, hij was te druk bezig met Zara. Niet dat hij echt iets deed, maar je wist maar nooit. Straks deed hij iets onbewust en verpeste hij het! Dat moest niet gebeuren. Van Zara kwam een mauw en de Luxray keek even naar de Absol die blijkbaar net iets had gedaan. Ray mauwde terug, hij had ook geen idee wat de Liepard had gemist. Maar het kon niks van belang zijn, toch?
"In ieder geval betekent dat dat er in het ei dat je nu hebt geen Spinda zit. Dat lijkt me toch al een hele opluchting." Fay zuchtte en keek even naar Truusje die voor hun liep. "Ik hoop het, met haar weer je het nooit," antwoordde ze doelend op de oude vrouw. Die was zo onvoorspelbaar als wat. Als de wereld zou vergaan zou Truusje waarschijnlijk rondlopen in een badpak en roepen dat Dizzy er ook niks aan kon doen dat zij honger had. Zoiets stelde het meisje zich voor. Raar mens, die Truusje. "Is dat dinges waar we heen gaan wel normaal?" Fay keek Lynn vragend aan, laat het normaal zijn, laat het normaal zijn. Straks kwamen ze in een of andere rare Truusjes club terecht met allemaal mensen die net zo gestoord waren als het oude vrouwtje. Fay rilde al aan die gedachte, hopelijk was het een beetje normaal.

De Luxray miauwde terug en leek ook geen idee te hebben van wat er grappig was. Met een glimlachje haalde Zara haar schouders dan ook op en liet de vraag waarom Angel gegrinnikt had achter zich. Het zou wel niets zijn, of in ieder geval niets belangrijks. Als ze haar nieuwsgierigheid niet meer zou kunnen bedwingen, zou ze het wel gewoon gaan vragen aan de Absol, of zo. Gerustgesteld door haar eigen gedachten keek de katachtige Pokémon weer voor zich uit. Ze vroeg zich af wat er vandaag nog allemaal zou gaan gebeurden en wachtte het ongeduldig af.
"Ik hoop het, met haar weer je het nooit." Het zwartharige meisje volgde de blik van haar vriendin, die haar naar Truusje deed kijken, en grinnikte. "Daar heb je gelijk in," beaamde ze, "maar aan de andere kant; zou Truusje ooit een Spinda weggeven als ze nog geen andere kandidaat om een Peter te noemen had?" Het was een raar oud vrouwtje, dat zeker, maar ze leek wel enig vermogen tot logisch nadenken te bezitten. Dat vermogen bevond zich ergens ver weggestopt en was zeer miniem, maar toch. Ze moesten er maar vertrouwen in hebben, besloot Lynn. Mochten ze wel met een Spinda-ei te maken hebben, dan konden ze er nu toch niet echt meer iets aan doen. Een volgende vraag werd gesteld en het zwartharige meisje keek opzij naar Fay. Of de plek waar ze heengingen wel normaal was, werd er gevraagd. "Ik heb geen idee," antwoordde ze, een ietwat bezorgde ondertoon in haar stem. "Al zou er wel iemand rondlopen die goed met Truusje overweg kon.."

"Daar heb je gelijk in, maar aan de andere kant; zou Truusje ooit een Spinda weggeven als ze nog geen andere kandidaat om een Peter te noemen had?" Fay haalde haar schouder op, in Truusje zat geen logica, dus je wist het nooit met die oude vrouw. Het antwoord op de andere vraag was ook niet heel positief. "Ik heb geen idee. Al zou er wel iemand rondlopen die goed met Truusje overweg kon.." Fay wierp even kort een benauwde blik op Angel, de Absol keek terug met niks anders dan kalmte in haar ijsblauwe ogen. Zoals altijd. "I-Iemand die goed met Truusje om k-kan gaan?" Struikelde het rozeharige meisje over haar woorden. Dit kon nooit goed zijn, nooit niet. "Mag ik dood?" vroeg ze na even met de klagerigheid van een twaalfjarige, een gewone. Ze wilde niet met Truusje mee, ze wilde niet naar een of andere rare zaak waar ze niks te zoeken had. Kon.. kon ze niet gewoon.. waar wilde ze heen? Een huis had ze ook niet, ze wilde gewoon een normale tijd hebben. Niet eentje met *kreun* Truusje.

"I-Iemand die goed met Truusje om k-kan gaan?" Lynn zweeg. In stilte hoopte ze dat die persoon niet nog aparter was dan het oude vrouwtje. Vooral voor Fay, maar voor haar zou dat ook wel fijn zijn. Rare personen bleven onvoorspelbaar, en dat in combinatie met dat ze nog steeds niet wist waar ze naar op weg waren het kon net zo goed een Spindacult zijn, wie wist, was Lynn toch wel wat op haar hoede. "Mag ik dood?" Die reactie en de toon waarop die uitgesproken werd, verbaasde haar toch wel. Met een fronsje keek het zwartharige meisje haar vriendin aan. Iemand van twaalf hoorde zoiets niet te zeggen, of eerder; hoorde zoiets niet te willen zeggen. Oké, Lynn wist uit eigen ervaring dat het leven niet alleen rozen en maneschijn was, maar dan nog. "Nee, dat mag niet," reageerde ze dan ook ietwat resoluut, waarna ze haar toon bijstelde en met een grijnsje vervolgde: "Je mag me niet alleen achterlaten met Truusje, da's gemeen."

"Eerlijk genoeg," antwoordde Fay grinnikend, nu Truusje even niet in de buurt was met haar rare Spindaobsessie was de sfeer, voor haar, wat verlicht. "Wat denk je dat het voor winkel is?" vroeg ze na een even stil te zijn geweest aan haar vriendin. Niemand had gezegd wat voor winkel het was, misschien was het niet eens een winkel, maar ze wilde eigenlijk wel weten waar ze terecht kwam. Straks was het een of andere... Spindafanclub.. of zo iets. Dan liepen er overal Spinda's rond met hun enge blikken en rondzwaaiende lichaamsdelen. Armpjes die per ongeluk tegen dingen aan sloegen omdat ze niet goed konden controleren waar ze heen liepen. Fay kreeg er al rillingen van. Brrr, Spinda's. Erger dan een Disaster pokémon. Ze keek even naar Angel die haar blik neutraal hield, al keek ze af en toe even naar Ray en Zara. Die was ze net even vergeten. Het meisje keek naar de twee katten, tot nu toe hadden ze zich rustig gehouden, hopelijk hield Ray zich de rest van de dag koest. De behoefde aan een verliefde Luxray was er namelijk niet.

Het rozeharige meisje zei grinnikend dat het een goede reden was en Lynn ontspande weer. Dood was niet iets om mee te spotten, vond ze. Het gaf haar een moeilijk te omschrijven gevoel dat nog het dichtste bij afschuw in de buurt kwam. Ze vond het fijn dat dit onderwerp snel weer afgedaan was, en ging dan ook meteen op de volgende vraag in, die over iets compleet anders ging, namelijk wat voor soort winkel het zou zijn volgens haarzelf. Een moment dacht Lynn na, waarna ze met een twijfelende ondertoon sprak: "Het zal wel geen supermarkt zijn, of iets anders bekends." Les Boucles klonk namelijk niet echt als de naam van een supermarkt. Het leek het zwartharige meisje dat de naam Frans was, maar qua opleiding was ze niet verder gekomen dan de basisschool. Alles wat ze wist, wist nog van die tijd, uit eigen ervaring of van het weeshuis uit en Frans had ze daarom nooit geleerd-- "We zijn er!" Vragend richtte Lynn haar blik naar waar de stem vandaan kwam. Ze zag Truusje, haar handen vrolijk in de lucht, en Harold afwachtend naar de twee meisjes toegedraaid voor een breed gebouw staan. Het gebouw had chique kunnen zijn; de buitenkant was bedekt met fijne decoraties die voornamelijk bestonden uit krulmotieven en pilaren, voor de glazen deur en een portierfiguur lag een dikke, rode loper die tot de rand van de stoep liep, alles dat van glas was in het gebouw was blinkend schoon en het vergulde uithangbord boven de deur, met daarop Les Boucles in een krullerig handschrift, leek splinternieuw. Toch was het gebouw niet chique. Waarom? De kleur. Het gebouw zag eruit alsof het een akelige botsing had gehad met een regenboog. Het was een wirwar van alle mogelijke kleuren en niets paste bij elkaar. De portier, gekleed in legergroen en met een rood portierspetje, maakte het drukke geheel compleet. "Vinden jullie het geen prachtgebouw?" Vroeg Truusje enthousiast. Lynn antwoordde niet, maar knipperde enkele keren met haar ogen. Alles was.. Zo fel.. Het deed pijn aan haar ogen. Ook Zara leek al die kleur niet te kunnen waarderen. Met één oog dichtgeknepen en het andere wat afgewend, keek ze naar het gebouw. Moesten ze daar naar binnen? Felle kleuren betekenden gevaar. Dit gebouw schreeuwde dat het gevaarlijk was.

Mja, daar had Lynn gelijk in. Fay liep door en toen Truusje enthousiast riep dat ze er waren durfde ze bijna niet te kijken. Toen ze het toch deed kreeg ze er meteen spijt van, het zag er uit als iets typisch.. voor Truusje. Dit was echt een winkel die bij de oude vrouw paste. "Lynn, ik geloof dat ik blind ben," fluisterde het rozeharige meisje met een grijns op haar gezicht, nu maakte ze nog grapjes.. maar later. "Is dit gebouw soms aangevallen door Smeargles?" vroeg ze daarna, zo zag het echt uit, alsof een paar Smeargle met hun kwaststaarten er op los waren gegaan. Met alle kleuren verf die er waren, behalve de echt donkere dan. Zwart was nergens te bekennen, alleen neon en zo. "Moeten we daar naar binnen?" met een lichte hint van angst in haar stem keek Fay haar vriendin aan, ze.. ze wilde niet. Er zaten vast veel meer Truusjes in dat gebouw, klonen of zo. Op zijn ergst een tweelingzus die vaker op haar hoofd was gevallen dan Truusje zelf was. Dit. Was. Een. Nachtmerrie!

"Lynn, ik geloof dat ik blind ben," werd er gefluisterd. Omdat Lynn nog steeds wat verdwaasd naar Les Boucles aan het staren was, dacht ze er niet aan om het rozeharige meisje te kijken. Maar toch wist de jonge Trainer dat haar vriendin aan het grijzen was. Haar blik met moeite van het opvallende gebouw afscheurend, richtte Lynn zich met een lichte grijns tot Fay. "Ik vraag me nu wel af hoe het kan dat die portier dat nog niet is, zeg." De portier in kwestie was de rode loper met grote passen afgelopen totdat hij bij Harold en Truusje aangekomen was. Het oude vrouwtje had de man uitbundig begroet en haar man had vriendelijk naar hem geglimlacht, waarna de drie in een beleefd gesprek verwikkeld waren.
De vraag van het rozeharige meisje deed haar glimlachen. "Dat is zeker een mogelijkheid, als je het zo ziet," beaamde ze. Net als de botsing met een regenboog en een schilderblikincident op grote schaal. "Moeten we daar naar binnen?" Het was gedaan met de grappen, leek het. Een angstige ondertoon was te horen in de stem het rozeharige meisje. "Ik vrees van wel," antwoordde Lynn met een schouderophaal. Ze had besloten om zich nergens meer door te laten verbazen, om het gewoon maar over haar heen te laten komen. Bovendien stond Truusje wild te gebaren dat ze moesten komen, en tegen Truusje ingaan zou niet haar beste idee ooit zijn. Zeker niet.

"Goed," zuchtte Fay, wetend dat tegenstribbelen echt niet werkte. Misschien een beetje hypocriet, zeggen dat Ray niet mocht tegenwerken en er zelf de hele tijd onder uit te komen. "Maar als ik een jeugdtrauma krijg is het jou schuld," voegde ze er grinnikend aan toe, het was een wonder dat ze nog onbeschadigd was door Truusje, die wild stond te gebaren. Je kon niet ontsnappen aan dat gestoorde mens. Zelfs al probeerde je weg te sluipen in het midden van de nacht, dan nog had ze vast een soort alarmsysteem dat er voor zorgde dat ze naast je stond voor je een voet buiten de deur had kunnen zetten. Fay begon met tegenzin richting Truusje en Harold te lopen, gevolgd door Angel. Ray bleef bij Zara staan, al zijn aandacht werd opgeslokt door de Liepard. Wat hij in de kinderlijke kat zag was een raadsel, maar hij kreeg het niet snel uit zijn kop, dat was duidelijk.

"Goed, maar als ik een jeugdtrauma krijg is het jou schuld." Met een 'oh, Fay'-blik keek Lynn haar het rozeharige meisje. "Tsk," deed ze met een plagerige grijns, "je kan toch wel tegen een stootje?" Dat moest haast wel, eigenlijk, als Lynn op de geschiedenis van haar vriendin afging. Al kon ze zich voorstellen dat Truusje nogal goed was in jonge kindjes de stuipen op het lijf jagen, zelfs als ze dat niet probeerde. De vrouw was, toen Lynn voor het eerst met haar in aanraking was gekomen, ook wat onvoorspelbaar en daardoor misschien een beetje eng op haar overgekomen, maar dat gevoel was met de tijd al wel wat afgezwakt. Gelukkig maar, want het zag ernaar uit dat dit de raarste dag met het oude vrouwtje tot nu toe zou worden, en dat wilde wel wat zeggen.
Lynn trok zichzelf uit haar gedachten toen Fay zich in beweging zette in de richting van het oude stel en de portier-figuur. Ze ging naast het rozeharige meisje lopen en deed haar handen in haar zakken, vastbesloten om bij haar eerdere voornemen te blijven. Die portier, die indringend naar haar staarde, zou er niet voor zorgen dat ze daar vanaf week, bedacht het zwartharige meisje met een lichte glimlach in de richting van de man. Zara, die toen haar maatje en haar vriendin begonnen waren met lopen had verwacht dat Ray wel zou volgen, keek even vragend van de Luxray naar diens Trainer en weer terug. Waar wacht je nou nog op? Leek ze ongeduldig te willen vragen, want ondanks haar wantrouwen jegens het veels te kleurige gebouw, was de Liepard nog altijd zeer nieuwsgierig ingesteld.

Lynn reageerde door te zeggen dat ze het wel kon hebben en Fay wierp even een blik op het oudere meisje. "Misschien, maar Truusje is machtig hoor," reageerde ze met een glimlach. Nu kon ze er om lachen, nu wel. Toen Fay door de liep zorgde ze er voor dat ze zo ver mogelijk van de rare portier vandaan bleef, de man was eng.. maar niet zo eng als Truusje. Angel liep daardoor tussen haar trainer en de rare portier, al leek de Absol het niet erg te vinden. Ray volgde Zara vrolijk, hij vond het helemaal niet erg om dit abnormale gebouw binnen te gaan. Zolang hij iets had om mee bezig te zijn, Zara, ging hij daar helemaal in op. Bovendien was die gemene, zwarte hond er nog, en iemand moest de Liepard toch beschermen? Het was echt niet zo dat Zara sterker was dan hij of zo, neuh, de kat was eerder een onschuldige, tere bloem die bescherming nodig had. Van hem! Zeker weten.

Met een glimlach kaatste het rozeharige meisje terug dat Truusje machtig was. Lynn grinnikte. "Met z'n tweeën moeten we haar wel aankunnen, toch?" Niet dat ze ook echt daadwerkelijk van plan was om het oude vrouwtje neer te tackelen, of zoiets, maar het ging om het idee. Uit beleefdheid, maar ook omdat ze niet bedreigd wilde worden met de stok die Truusje vermoedelijk nog steeds had. Waar bewaarde ze dat ding eigenlijk? Het zwartharige meisje fronste even en schudde het vervolgens van zich af. Hier ging ze haar hoofd maar niet over breken. Dat was het niet waard. Ze passeerden de portier, die nog steeds staarde. Lynn zuchtte onhoorbaar en stopte haar handen nog wat dieper in haar zakken, maar bleef de man wel vriendelijk aankijken. Het viel haar op dat de paar haren die onder de pet van de persoon uitstaken en diens dikke, borstelige wenkbrauwen spierwit waren. Het gaf hem een soort constant boze uitdrukking, alsof hij alles en iedereen afkeurde. Hm.
Zara liep zo langzaam als haar brandende nieuwsgierigheid dat toeliet naar het gebouw toe. Het zag er niet uit alsof het te vertrouwen was, maar ze wilde zo graag weten wat het nu eigenlijk was.. Ray liep bij haar in de buurt en keek blij uit zijn ogen. Hm, hij leek het allemaal te vertrouwen, als de Liepard op zijn gezichtsuitdrukking af mocht gaan. Nou ja, als het vreemde gebouw uiteindelijk toch gevaarlijk bleek te zijn, kon Zara de Luxray nog wel beschermen. De sterkeren moesten opkomen voor de zwakkeren, vond zij, zeker als het een vriend was!

Fay had de rare portier ook als eng bestempeld, met dat witte haar en die rare wenkbrauwen. Het interieur binnen was verrassend normaal, het zag er uit als een oud landhuis, met vele tinten bruin en grote, leren stoelen waarin je vast en zeker weg zou zakken. Fay had even een moment nodig om dit te verwerken en er voor te zorgen dat haar mond niet open viel. Angel liep door en ging alvast een beetje aan de rand zitten, klaar voor de volgende ramp. Fay kon zichzelf er uiteindelijk toe brengen verder te lopen en ging naast haar Absol staan. Ze wachtte tot de rest ook binnen was, dat waren de enge, boze portier, Lynn, Zara en Ray. Het meisje had haar blik vooral op Ray en toen ze opkeek, kijken waar de engerd was, zag ze tot haar verbazing dat hij was verdwenen. Verbaasd knipperde ze met haar ogen. "Waar is de.. deurman?" vroeg ze verbaasd aan de andere mensen in de ruimte. "Ik heb echt geen flauw idee over wie je het in Arceusnaam hebt," kwam er extreem vrolijk van Truusje. Fay besloot verder haar mond te houden, ze had geen zin in een gesprek met het gestoorde, oude vrouwtje.