Meeting Again II & Lynn

De Liepard kneep haar ogen dicht toen ze een lik over haar gezicht kreeg en trok haar neus ietsjes op. Hoewel ze het gebaar wel kon waarderen en dat ook liet blijken door het glimlachje op haar gelaat, hield ze er niet bepaald veel van om andermans speeksel op haar gezicht te krijgen. Zeker niet zoals die ene keer toen die grote, blauwe Pokémon haar gelikt had. Blegh. Met haar voorpoot wreef de katachtige Pokémon een paar keer over haar gezicht, waarna ze Ray maar een kopje gaf. Dat zou wel duidelijk moeten maken dat zij Ray ook aardig vond, toch?
Zodra de Absol van Fay zich met het oude vrouwtje ging bemoeien, zag Truusje toch maar af van haar plan om ook het rozeharige meisje in de houdgreep te nemen. In plaats daarvan deed ze een poging om Lynn op liefdevolle wijze te wurgen. "Urk," kwam er gedempt op de mond van het zwartharige meisje, die nog een hand tussen haarzelf en de arm van de vrouw en haarzelf wrikte en ietwat dwingend begon te duwen. Ze kreeg echter geen beweging in de arm van de enthousiaste vrouw, maar wilde ook weer niet zeggen dat het omaatje haar los moest laten; haar opvoeding bleek toch nog diepgeworteld te zijn, zelfs in haast levensbedreigende situaties. Maar, bedacht Lynn zich, misschien was er nog een andere manier om meer adem te kunnen krijgen. Na een verontschuldigende blik op haar vriendin geworpen te hebben, piepte Lynn: "We gaan wel mee," meer kreeg ze er niet uit. "Fantastisch, fantastisch!" Het zwartharige meisje werd vrolijk losgelaten en haast weggeduwd, waarna Truusje naast Harold ging staan. Als een klein kind klapte ze vrolijk in haar handen en sprong enkele keren op en neer. "Laten we gaan, dan. Waar wachten we nog op?" Jubelde ze. Het zwartharige meisje wreef met een wat pijnlijk gezicht over haar nek. Au. "M-Maar Ray moet dan in z-zijn bal," kwam er van haar rozeharige vriendin.
Vlak naast Zara had Ray een verontwaardigde blik in zijn ogen gekregen, die veranderde in een hoopvolle toen hij haar aankeek. De Liepard keek op naar het rozeharige meisje en miauwde iets. Vragend, maar wel beheerst, zoals je deed als je iemand om een gunst vroeg. Als Ray buiten zijn Pokéball wilde blijven, dan mocht dat toch best even? Ze zag niet in wat daar nou zo erg aan was..

Zara leek het likken niks te vinden, wat eigenlijk gewoon een standaard kattending was, en gaf een kopje terug. Ray had het niet eens door, hij glunderde gewoon van het kopje. Fay en Angel hadden hun aandacht meer bij Lynn die haast werd vermoord, op een vriendelijke wijze, door Truusje. Het oudere meisje bevond zich ondertussen in een ingewikkelde positie en keek met een wat verontschuldigende blik toe. Eerst wist Fay niet precies waarom, maar dat werd al snel duidelijk. "We gaan wel mee," piepte Lynn, bijna niet in staat te praten door de oude, en toch sterke, dame. Truusje liet los en Fay ging wat dichterbij Lynn staan. "Gaat het?" vroeg ze zachtjes aan haar vriendin. Ze begreep wel dat als je bijna stikte je met dit soort dingen instemde, leuk was het niet, maar ja. Het meisje besloot maar geen aandacht aan Truusje te besteden, de vrouw hupte als een klein kind op en neer.
Ray zocht steun bij Zara, en kreeg die ook, Fay keek naar de vragende blik van de katachtige. Maar het was toch een soort van Zara's schuld dat Ray buiten was? Moest ze de kat nu een gunst verlenen? Waarschijnlijk zou Ray toch alleen maar irritant zijn, of erger nog: klef. "Ray, doe niet zo moeilijk," verzuchtte Fay tegen haar pokémon, moest dit? Het was echt niet zo dat Zara opeens hem zag staan. Ze pakte de pokébal van de kat en wilde hem terug laten keren. Voordat kon sprong Ray echter weg en de rode straal raakte Zara op de neus. Dat had geen effect, Zara had een andere pokébal, en de Luxray bevond zich nog steeds buiten.

"Gaat het?" Het zwartharige meisje bracht haar hand weer naar beneden en antwoordde: "Ja hoor." Het hoge was nog niet helemaal uit haar stem verdwenen, wat haar woorden nogal tegensprak, maar oké. Lynn stopte haar handen in haar zakken en keek naar het oude stel. Eigenlijk was het best raar dat die twee ooit bij elkaar gekomen waren als je ze nu zo samen zag: Truusje een excentriekeling met rare manieren en Harold, die altijd rustig was en nog het meesten van koken en rust leek te houden. Misschien was dit zo'n kwestie van tegenpolen die elkaar aantrokken, al wist Lynn niets van liefde, laat staan van natuurkundige dingen als tegenpolen.
"Ray, doe niet zo moeilijk," De oren van de katachtige Pokémon gingen iets naar beneden. Jammer, met de Luxray was het altijd wel gezellig. Maar misschien zou hij er dan later nog wel uit mogen. Waar Zara het nu al bij neergelegd had, was Ray het er zeker niet mee eens. Toen het rozeharige meisje dan ook de Pokéball van de elektrische Pokémon tevoorschijn haalde en de straal  op de Luxray afschoot, sprong hij weg. Zara, die lichtjes op haar vriend geleund had, verloor hierdoor haar steun en viel opzij, naar waar Ray had gezeten. De straal die voor de Luxray bedoeld was raakte haar hierdoor op haar neus. Wat verward schudde de Liepard haar kop en nieste een keer. Grinnikend zag Lynn de reactie van haar maatje aan, die daarop weer even verontwaardigd naar het zwartharige meisje keek, maar al snel weer het gebruikelijke, opgewekte blik aannam. De twee vergaven elkaar snel gezien ze al zo'n vier jaar samen op pad waren en daarom ook al vier jaar de tijd hadden gehad om aan elkaars grapjes te wennen.

Fay zou, als ze niet zo bezig was geweest met Ray, om Zara's grappige reactie hebben gelachen, maar de Luxray maakte ingewikkelde sprongen en ze had haar aandacht dan ook bij de grote kat. Ray slaagde er uiteindelijk in, zonder gevangen te worden, vlak voor zijn trainer te staan en deed een poging de bal uit het meisje haar handen te slaan, zonder klauwen natuurlijk. Fay liet het ding geschrokken los, ze was een keer geschokt door de Luxray, als Luxio, en dat was ze nog niet vergeten. Het meisje struikelde en viel naar achteren, de grond raakte ze echter niet. Angel ving haar trainer op en gromde geïrriteerd naar Ray, echt? Fay kwam snel weer overeind en keek haar katachtige pokémon even aan. Ze zuchtte en gaf uiteindelijk toe, als ze hem in de bal deed zou hij er toch weer uitkomen. "Goed Ray, maar als ik last van je heb stribbel je niet tegen," zei het meisje op een strenge manier tegen de Luxray. Want grote, indrukwekkende kat of niet, Ray was nog heel jong en soms echt een klein kind. Soms maakte evolutie niet ouder. De katachtige draaide zich om en liep met een vrolijke snoet op Zara af. Gelukt!

Toen haar vriendin viel, schoot Lynn naar voren, maar het was niet nodig om ook echt in te grijpen want de betrouwbare Angel ving haar Trainer al op. "Alles oké?" Vroeg het zwartharige meisje toch maar voor de zekerheid. Absols waren niet al te zacht, zeker al je op de hoorn van die Pokémon landde, maar dat leek gelukkig niet waarschijnlijk. Na deze gebeurtenis leek het rozeharige meisje er genoegen mee te nemen dat haar Luxray buiten de Pokéball bleef, wat Lynn ook wel in orde leek. Waarschijnlijk zou Ray er anders alles aan doen om weer uit zijn capsule te komen wanneer hij er eindelijk in zat, waardoor ze alleen nog maar meer moeite zouden moeten doen om de elektrische Pokémon te bedwingen. "Zara," sprak Lynn om de aandacht van haar maatje te trekken. De Liepard keek haar vragend aan en het zwartharige meisje maakte duidelijk dat de katachtige Pokémon rustig aan moest doen. Even trok er een blik van onbegrip over het gezicht van de Liepard, maar vervolgens knikte ze toch, al was er nog een lichte aarzeling te zien. Ray was aan komen lopen en keek erg vrolijk, wat Zara al snel ook weer opgewekt deed kijken. Afwachtend wat er verder nog zou gebeuren bleef ze bij de Luxray staan, haar blik op de twee meisjes gericht.
Het geluid van een harde klap bereikte Lynns oren en het meisje draaide haar hoofd naar de geluidsbron: Truusje. "Zullen we nu eindelijk eens gaan?" Vroeg die ongeduldig en met een enthousiaste glimlach. "Ja, laten we dat maar doen," antwoordde de jonge Trainer, die haar blik op haar vriendin richtte. "Prima, prima," hoorde ze nog vrolijk gezegd worden en vanuit haar ooghoeken zag Lynn hoe Harold zijn zwarte jasje aantrok en de plooien er zorgvuldig uitstreek. Die waren er klaar voor.

"Ja, ja," mompelde Fay als antwoord toen Lynn vroeg of het ging, fijn, nu begon ze al op Truusje te lijken. Ray ging naast Zara staan en keek zijn vriendin vrolijk aan, na al die tijd in de PC te hebben gezeten wilde hij weer eens plezier maken. Met de kat van zijn dromen. Fay moest zichzelf inhouden niet te kreunen, dit werd duidelijk een ramp. Vragend keek ze naar Angel en die schudde haar hoofd, als de Absol het zei werd het zeker een ramp. Al.. Absols konden alleen natuurrampen voorspellen, ach, iedereen kon dit toch voorspellen? Tot zover het onder controle houden van Ray.
Met een duidelijke klap trok Truusje weer de aandacht. "Zullen we nu eindelijk eens gaan?" Lynn stemde er mee in en Fay zuchtte, waarom waren ze meegegaan? Waarom was Truusje hier? Woonde ze niet in Vaniville? Zin om vragen te stellen had ze niet, dus waren ze maar aan de genade van de oude, gekke vrouw overgeleverd. "Oké," zuchtte Fay zachtjes, waarom?

"Ja, ja," Lynn grinnikte en sprak grappend op zachte toon: "Eén Truusje is al wel genoeg, hoor." Ray deed weer vrolijk toen hij Zara weer zag en de Liepard liet ook een vrolijk geluidje horen. Alles was weer goed.
Ook Fay stemde in om te gaan en het oude stel zette zich in beweging. Met een onhoorbare zucht begon Lynn ook maar te lopen, achter Truusje en Harold aan. De mensen die het hele gebeuren vanaf het begin al gevolgd hadden, dropen nu - eindelijk - ook af en gingen weer verder met hun dagelijkse bezigheden. Zara kwam naast haar maatje lopen, maar hield wel in de gaten waar Ray was, zodat ze naast hem kon gaan lopen zodra hij ook gevolgd was. Gewoon om te praten, natuurlijk. De Liepard had gewoon geen idee van wat het gedrag van de Luxray betekende, ook al was ze normaal zo goed in het inschatten van andere Pokémon en hun emoties.

"Eén Truusje is al wel genoeg, hoor." Fay blies wat beledigd haar wangen op, maar ging er verder niet op in. Alsof zij op tachtigjarige leeftijd zulke rare dingen zou doen! Ray was bezig met Zara, hij liep vrolijk naast de poes, en verder ging ze er geen aandacht aan besteden. Als er iets gebeurde zou Angel haar wel waarschuwen. Fay liep meer achter, wat bangig voor Truusje, en gelukkig voor haar liep de oude vrouw meer voren. Het was redelijk rustig, voor zover had niemand wat gezegd.
Truusje, die nu al een tijdje (d.w.z. een paar meter), voorop liep besloot dat het wat eenzaam was. Omdat Harold naast Lynn liep ging het omaatje naar achteren en trok het andere meisje mee. Fay gaf een geschrokken kreetje toen ze werd meegetrokken, Truusje was verrassend sterk voor haar voorkomen. "Duuuus, wat vind jij nou eigenlijk van kilts?" Zonder op het antwoord van Fay te wachten ging ze verder. "Persoonlijk vind ik ze echt fantastisch, ik heb Harold geprobeerd te overtuigen ze te dragen. Maar hij vind ze te exotisch." Het meisje wat nu vanzelf naast Truusje liep, de oude vrouw had haar al losgelaten, keek verward. Kilts? Wat waren dat nu weer? Was het kleding? Eten? Een raar item? En wat was exotisch? Was dat ook iets om te eten? "I-Ik-," Truusje zuchtte luider dan Fay kon praten en vervolgde. "Ik weet dat ze ruitjes hebben, en dat ze er niet in het wit zijn, maar wat is er mis met een beetje variatie? Heb jij nog ideeën?" Het meisje schudde haar hoofd en keek even over haar schouder. HELP!

Rustig en beheerst, zoals altijd, vertraagde Harold zijn pas totdat hij naast het zwartharige meisje liep, zodat ze geflankeerd werd door aan de ene kant Zara en Ray, en aan de andere kant de oude man. "Vertel me eens, meisje," Begon hij. De jonge Trainer keek opzij. De oude man keek niet naar haar, maar recht vooruit naar de enkele voorbijgangers op straat, en had zijn handen achter zijn rug in elkaar gevouwen. Lynn keek ook weer vooruit en luisterde naar de vraag die haar gesteld werd: "Vind je het echt niet erg dat we jullie meenemen naar 'Les Boucles d'Or'?" Opnieuw keek het zwartharige meisje opzij, wat verrast door de vraag. De oude man keek op haar neer gezien zijn grote lengte, maar het was helemaal niet intimiderend. Het gaf meer een geval van rust, Lynn kon het niet goed beschrijven. Met een blik die deed vermoeden dat hij alles wist en begreep, maar dat alles ook accepteerde zoals het was, keken Harolds superlichtblauwe ogen naar haar. "Nou," Begon Lynn wat aarzelend, "zoals ik al zei, hadden we eigenlijk nog andere plannen." Een simpele "Hm," was het antwoord. Was er nou een hint van spijt te horen in de stem van de man? "Niet dat ik het heel erg vind, hoor," Probeerde de jonge Trainer zich te herstellen. "Het is gewoon dat Fay en ik.. Het niet verwacht hadden, zeg maar." De man van Truusje knikte. "Het is al goed, ik zal ervoor zorgen dat Truusje jullie niet al te lang vasthoudt." Grinnikte hij, alsof hij in Lynns gedachten had kunnen lezen dat Fay, en zij zelf ergens ook wel, liever zo snel mogelijk weg wilden. "Dank u," Antwoordde ze dan ook, een hint van verbazing in haar stem. Lynn richtte haar blik op haar vriendin, die door Truusje mee naar voren was getrokken. De blik deed haar lachen. Bijna, dan. Zo langzamerhand werd het namelijk best zielig voor het rozeharige meisje. Hou vol zei Lynn zonder de woorden echt uit te spreken. Naast haar hoorde ze Harold lachen, een warme lach.

Truusje stapte al weer snel van het onderwerp kilts af en ging verder over Spinda's. "Hé, weet je wat zo een leuke pokémon is?" Fay schudde haar hoofd, ze had het opgegeven, dit was hopeloos. Er was niks ter wereld die er voor kon zorgen dat Truusje haar met rust liet. "Spinda's! Ik weet dat je Dizzy al een hebt gezien, maar weet je.. ik probeer Harold er al een tijdje van te overtuigen een Spinda fokkerij op te zetten." Het meisje wilde zuchten, of kreunen, maar aangezien dat extreem onbeleefd was hield ze het binnen. Waarom zou de wereld meer Spinda's willen, hopelijk was het ei wat ze had geen Spinda. Anders zou ze het ding in de wonder trade gooien, jup. De wonder trade bracht goede dingen, daar had ze Ray immers vandaan en ook al was zijn gedrag nu irritant, het was een goede leuke pokémon die helemaal bij het team hoorde. "Wat denk jij? Zijn Spinda's niet de leukste pokémons die er bestaan?" Fay besloot maar te knikken, liever een vrolijke Truusje dan een boze. "Harold heeft al ervaring met fokkerijen wist je dat? Hij is er opgegroeid, maar nu wil hij niet met mij Spinda's fokken. Terwijl het zulke leuke pokémons zijn." Arceus zege Harold dat hij niet zo gek was met de wens van zijn vrouw mee te gaan en geen Spinda's zou fokken. Zo ongeveer de engste pokémons die er waren. "En jij zou vast wel een Spinda willen hebben," ging Truusje vrolijk door. "Weet je wat, als het me lukt krijg je er een van mij! Je zorgt ook heel goed voor dat ei, toch?" Fay knikte, ze durfde eindelijk weer te praten. "J-Ja mevrouw, het zit i-in mijn tas," dus het was geen Spinda? Hopelijk in elk geval. "Ge-wel-dig, die moet je me straks dan maar laten zien." Was het antwoord en toen hield Truusje zich even stil. Fay keek even om, Lyyyynn, help!

Het was stil tussen de jonge Trainer en de oude man, maar niet ongemakkelijk stil. Lynn had zich af laten leiden door het ook zo verschillende tweetal voor haar. Het geluid van een pratende Truusje was haast constant te horen, terwijl haar rozeharige vriendin juist zo goed als de hele tijd stil bleef. Lynn vroeg zich af waar het omaatje over aan het ratelen was. Vast over Spinda's of koekjes, bedacht ze zich. Het zwartharige meisje grijnsde even: arme Fay, die was al niet echt de beste maatjes geweest met de Spinda van het oude vrouwtje, en dat was er maar één. Uiteindelijk besloot de jonge Trainer de stilte toch maar te verbreken, meer uit nieuwsgierigheid dan uit het gevoel van dat het nodig was, of moest. "Harold?" De man van Truusje draaide rustig zijn hoofd en keek haar vragend aan. "Is het eigenlijk ver naar.." Wat was de naam ook alweer? Eh, het was iets met baukles, of zoiets. Baucles? Boucles? Boucles, gokte Lynn. "De Boucles?" Eindigde het zwartharige meisje voorzichtig, ietwat bang dat ze de naam fout had. Harold reageerde echter normaal, dus ging de jonge Trainer er opgelucht vanuit dat ze het goed gezegd had. "Ik moet toegeven dat de wandeling er naartoe niet al te kort is; minstens een kwartiertje." Lynn knikte even. "Het kon erger, lijkt me," merkte ze luchtig op. Harold glimlachte geamuseerd. "Wijs gesproken," reageerde hij. Lynn glimlachte. Hopelijk wist Fay haar praatje ook te overleven, want als ze haar nu zag leek dat er niet echt op..

Fay had geen idee waar het gesprek tussen Lynn en Harold over ging, maar het was vast veel beter dan die van haar en Truusje. Truusje, die het ei pas later wilde zien leek het, ging weer onverstoorbaar verder. "Als je zo goed voor eieren kunt zorgen kom je toch gezellig werken bij ons, ik weet zeker dat jij en je vriendin goede hulpen zullen zijn." Fay verbleekte, als ze de oude vrouw zo hoorde praten leek het alsof ze het echt wilde doen. "Is Lynn - het is toch Lynn? - net zo goed me eieren als jij?" Het was alsof Truusje echt dacht dat ze geweldig met eieren was, terwijl het omaatje het ding niet eens had gezien. Wat was er mis met dat mens? "I-Ik weet het n-niet hoor," antwoordde Fay zachtjes, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Voor ze het wist werd ze door Truusje aan het werk gezet op een Spindafokkerij, ze zag het nog gebeuren ook. Maar dan zou ze weglopen hoor, geen denken aan dat ze of met dat gestoorde mens ging werken, of die enge pokémon. "Natuurlijk moeten we de details nog uitwerken maar.." hou op, hou op. Er was niet veel ruimte voor andere gedachten bij Fay.
"Hé Harold, HAROLD!" opgelucht slaakte het meisje een zucht, Truusje richtte zich nu op haar man. "Fay hier zegt dat ze wil meehelpen op de fokkerij, wanneer zullen we beginnen? WANNEER?" Wacht wat, geschrokken keek Fay om, helpen? No way, echt niet! "I-Ik heb nie-," maar de oude vrouw wilde geen tegenspreken hebben. "En dan noemen we de partner van Dizzy Peter, dat vind ik zo'n leuke naam." Wanhopig keek het meisje naar Lynn, heeeeeelp! Angel bromde, half geïrriteerd, en half geamuseerd. Het was ook wel een grappig situatie. "Laten we het doen Harold, toeeeeee," smekend keek Truusje haar man aan, nu stil staand op het midden van de weg, weer toeschouwers, whoohoo. "Dan kan Lynn ook meehelpen!"

"Ik moet je eigenlijk uit voorzorg nog één laatste dingen meegeven," ging Harold na een poosje verder. Vragend keek het zwartharige meisje de oude man even aan, die toen met een wat vage glimlach op zijn gezicht vervolgde: "Albèr is - nou ja, die man accuraat omschrijven is nogal lastig -, maar je zou kunnen zeggen dat hij en Truusje wel op dezelfde lijn liggen." Met een verbaasd fronsje op haar gezicht liet Lynn haar blik naar haar vriendin dwalen, die nog steeds de vrouw van Harold aan het trotseren was. Wie Albèr zou moeten zijn, wist de jonge Trainer niet. Ze kon alleen maar aannemen dat het iemand was die bij de Boucles hoorde, maar dat verklaarde ook niet veel gezien het meisje ook nog steeds geen idee had van wat dat dan was. "Ik zal het onthouden," sprak Lynn tegen de straat voor haar. Naast haar grinnikte iemand hartelijk.
"Hé Harold, HAROLD!" Plots kwamen de twee personen voor haar en Harold tot stilstand. Lynn botste bijna tegen haar voorganger aan, maar wist zich nog net ook tijd tot stilstand te brengen. "Fay hier zegt dat ze wil meehelpen op de fokkerij, wanneer zullen we beginnen? WANNEER?" Harold, naast haar, keek even onderzoekend naar het rozeharige meisje en toen weer naar zijn vrouw. "Weet je dat zeker, liefje?" Wist hij er nog tussen te mompelen voordat het oude omaatje weer verder ging. Het was Lynn opgevallen dat Harold nu anders met Truusje sprak dan toen hij met haar had gepraat; veel zachter, maar wel op een even rustige toon als altijd. Opvallend. Met een denkbeeldige schouderophaal liet Lynn het echter achter zich. Er zou vast wel een reden voor zijn, maar ernaar vragen was ook weer niet nodig, vond ze. De partner van Dizzy, was Truusje verdergegaan, zou Peter heten, want dat was een leuke naam. Ah-hah. Oké, natuurlijk. Toen het zwartharige meisje naar Fay keek, had die een wanhopige blik in haar ogen. Lynn beantwoordde die met een wat machteloze: aan Truusjes gedachten kon ze nou niet echt iets doen. "Laten we het doen Harold, toeeeeee, dan kan Lynn ook meehelpen!" Wacht, wat? Verschrikt keek het meisje in kwestie naar het oude vrouwtje. Met een fronsje antwoordde de man: "Ik weet het niet, ik weet het niet, Truus.. Dat is toch veels te veel werk voor twee oudjes zoals wij? En Fay en Lynn, die moeten nog zo veel van de wereld zien, net zoals wij dat vroeger wilden." Je zag Truusje steeds dieper nadenken, waarbij haar frons ook steeds dieper werd. Met een luide, haast onmenselijke zucht schoten haar wenkbrauwen weer omhoog. Verdrietig knakte haar grijze hoofd voorover, zodat haar blik op de grond vlak voor haar gericht was. Haar schouders hingen naar beneden en zelfs de felroze tutu leek haar gestalte niet op te kunnen vrolijken. Harold wilde zijn hand kalm op de schouder van haar vrouw leggen, maar zodra die contact maakte met de stof van haar balletjurkje, leek er een soort stroomschok door het omaatje te gaan. Haar hoofd schoot weer in een rechte positie, kin fier omhoog en een volhardende uitdrukking op haar gezicht. Ietwat wijdbeens en met een vuist in haar zij, hief Truusje een vinger naar de lucht. "Maar ooit, ooit zal ik het voor elkaar krijgen!" Schreeuwde ze door de straat. De omstanders maakten een sprongetje van schrik. "Ik zal mijn Spinda-fokkerij krijgen, ik zal mijn Peter kijgen! Dizzy zal gelukkiger zijn dan ooit!" En met die woorden draaide Truusje zich om en marcheerde verder over de stoep, nagekeken door velen, Fay, Lynn, Harold en de Pokémon verdwaasd achterlatend. Het zwartharige meisje keek het oude vrouwtje na en knipperde enkele keren met haar ogen. "Wat.. Was dat?" Sprak ze verbaasd. De warme lach van Harold was te horen, en Lynn keek naar de oude man. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht toen hij haar ook aankeek en antwoordde: "Dat, kinderen, is mijn grote liefde. En hierom hou ik van haar." Vervolgens zette hij zich, handen in de zakken van zijn witte broek, achter zijn vrouw aan.

Nadat Truusje was uitgeraasd over haar Spindafokkerij ging ze naar voren en liet Fay gelukkig achter. Dan u Arceus! "Wat.. Was dat?" Fay keek even naar de verbaasde Lynn en haalde haar schouders op bij wijze van antwoord. Yay, niet spraakzaam meisje was terug. Harold begon ook te praten, woorden waarvan Fay de betekenis wist maar niet begreep. "Dat, kinderen, is mijn grote liefde. En hierom hou ik van haar." Op haar beurt verbaast keek het meisje de oude man na, zijn grote liefde. Fay keek Lynn aan en trok haar neus op. "Liefde is raar," verklaarde ze terwijl ze naar de twee oudjes keek, liefde was echt heel, héél, raar. Nu ze weer naast haar vriendin stond, zo meteen moesten ze waarschijnlijk weer achter de oude mensen aan.
"Zijn we er eigenlijk al bijna?" vroeg Fay toen ze weer was begonnen met lopen, nu ze hadden beloofd mee te gaan ging ze die belofte niet breken. Zo iemand was ze niet. Zelf geen belofte aan *slik* Truusje. Vragen keek het meisje Lynn aan, zij zou het wel weten, zij was ouder dan haar en was waarschijnlijk naar school gegaan. Al was ze er niet zeker van, maar zelfs door naar de basisschool te gaan leerde je al dingen.

Met opgetrokken neus werden de woorden '"Liefde is raar,"' gesproken. "Ik kan niet anders dan het daar mee eens zijn," mompelde Lynn hoofdschuddend. Het kon ook wel aan dit ene koppel liggen, maar het zwartharige meisje, toch wat cynischer ingesteld, neigde toch meer naar het standpunt van haar vriendin. "Hou me tegen als ik ooit ook zo dreig te worden," Grinnikte ze achter haar eerdere woorden aan, waarna ze zich maar weer in beweging zette. Op naar Les Boucles en, waarschijnlijk, op naar Albèr, wie dat ook mocht zijn.
"Zijn we er eigenlijk al bijna?" Lynn keek het rozeharige meisje aan en antwoordde: "Ik hoorde van Harold dat het nog een kwartiertje lopen was, maar," ze blikte naar het oude stel voor haar, dat nu in het marcheer-tempo van Truusje liep, "in dit tempo zal dat wel sneller zijn." Er schoot iets bij Lynn te binnen en met een grijnsje vroeg ze: "En, had Truusje nog wat interessants te melden?"