Don't you worry my child

Onderwerp: Don't you worry my child di aug 25, 2015 6:04 pm

Ze had bijna de hele weg domme hc berichtjes gestuurd naar random personen, gewoon... Omdat ze niks anders te doen had. Na een tijdje had het blondje er echter genoeg van en liet ze het zuchtend zakken waarna ze even naar de zwartharige keek. Na een tijdje hoorde ze hoe de autogeval afremde, ze waren er vast. Geen idee wat de dokters in het ziekenhuis zouden doen tho... Naja, zij zou er niet heen moeten. Toen ze er eindelijk waren en het ding tot stilstand kwam keek ze even naar hem. "Ben je eigenlijk al een keer naar ziekenhuis moeten gaan?" klonk er licht nieuwsgierig van haar af. Tja... Misschien was het beter als hij afleiding had... Dat en tja, zo kon ze even wat te weten komen over hem. Met mensen om hen heen konden ze moeilijk over Team Rocket hebben, dan maar een ander onderwerp... Ook zoiets gezellig... Ziekenhuizen, yay~ Toen de deuren open gingen, stond ze op, echter stootte het handige kind haar kop tegen het dak en wel meteen vloekte ze even zachtjes en legde ze een hand op haar kop en kwam ze uit het voertuig waarna ze even over haar achterhoofd wreef... Geweldig...

{Floyd}

Onderwerp: Re: Don't you worry my child di aug 25, 2015 6:18 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

De rit had veel te lang geduurd naar zijn mening en ze reden dan nog wel vrij snel. Wanneer het te druk werd gingen de sirenes aan zodat ze rustig verder konden zonder gehinderd te worden. Onderweg had de man wat gekregen om de pijn zo min of meer te stillen maar het verdween niet. Zijn ogen had hij dan ook maar gesloten maar slapen was geen optie geweest. Pas wanneer dat het voertuig tot stilstand was gekomen had hij zijn ogen terug geopend. Hij meende de geur van het ziekenhuis al vanaf daar te ruiken al was het vast zijn verbeelding.
Tawnee haar stem verhinderde zijn gedachtegang en hij keek haar kort aan voordat hij zijn hoofd schudden. ‘Ook amper tot nooit naar een gewone dokter geweest,’ voegde hij eraan toe. Hij verafschuwde het allemaal maar die dag had hij geen keus gehad en dat wist hij al te goed. Het korte gesprek werd echter onderbroken wanneer de ambulanciers er weer eens bij kwamen, die keer om te zeggen dat hij moest worden overgeplaatst op een brancard omdat het makkelijker zou zijn voor de dokters. Gelukkig waren de mannen er bedreven in en duurde het niet te lang.
‘Ik ben niet zo voor al die medische shit,’ zei hij vervolgens weer tegen Tawnee zodra hij de kans kreeg.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child di aug 25, 2015 7:11 pm

Voor ze nog haar kop had gestoten en uit het ding was gegaan had ze gezien hoe hij zijn hoofd had geschud en even had gezegd dat hij amper naar dokters en ziekenhuizen ging. Dus... Yeah... Toen hij eenmaal uit het voertuig was, liep ze met hen mee een oog op Floyd houdend. ‘Ik ben niet zo voor al die medische shit,’ Ze knikte even instemmend. "Ik snap je wel," klonk er even. "Heb zelf een tijdje terug een hele lange tijd in een ziekenhuis moeten zitten, je word er echt gek van," klonk er even hoofdschuddend met een zucht. Maar dat kwam ervan als je van een klif viel en bijna dood was. Een daarvoor ook de arm... De mooie blauwe arm... Ugh... Daarbij bracht dit hele gebeuren helemaal geen zo'n fijne dingen naar boven... Helemaal niet. Ze zuchtte even, gevolgd door een hele luid gesnuif en een dodelijke blik op iemand die haar aanstaarde. Ga weg man.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child di aug 25, 2015 11:26 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

Het gesprek kon Floyd best waarderen en het was aangenaam. Op ieder anders moment had hij niet zitten luisteren en had hij haar liever ontweken, maar het verzetten zijn gedachten en liet hem toch aan wat anders denken. ‘Wat heb je daarvoor moeten doen om lang hier te blijven?’ vroeg hij haar. Mooi niet dat hij hier ging blijven. Eenmaal hij zich kon voortbewegen was hij weg. Zelfs al moest hij daarvoor een ontsnappingsplan bedenken. 'Mij gaan ze hier dan toch niet lang houden,' besloot hij dan ook.
Ze werden naar de verpleegpost begeleid waar dat een dokter al stond te wachten. Een begroeting werd door de dokter uitgesproken die nadien meteen het verband dat het bloed had tegengehouden weer los maakten. Voorzichtig begon hij de wonden schoon te maken om alles beter te kunnen bezien. Hoe het eruit zag was de conclusie al snel getrokken. Het was niet best. Je kon wel zeggen dat Floyd zijn knie zowat alle kleuren van de regenboog leek te hebben, het was daarbij ook nog eens dik en het gat bracht een misselijkmakend gevoel teweeg waarbij Floyd toch even moest weg kijken. Bij anderen was het niks om zo iets te zien, maar wetend dat het zijn eigen knie was maakten het er niet beter op. Het was zelfs alsof alle pijn weer leek terug te komen maar dan tien keer zo hart wat zijn hartslag en ademhaling duidelijk liet versnellen.
De stem van de dokter wist zijn aandacht gelukkig te trekken. ’We gaan nog een foto maken om de precieze schaden te meten, maar een operatie gaat nodig zijn,’ zei de dokter en eerst drong het niet helemaal tot hem door, maar Floyd zou onder het mes moeten. Even bracht hij een hand door zijn zwarte haren en liet hij een diepe zucht horen. ‘Ik heb geen andere keus zeker,’ zei hij maar niet op de vragende toon. Het antwoord wist hij toch al. Een gat genas niet vanzelf.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 11:25 am

Even keek ze rond naar de omgeving die haar toch vaag bekend voorkwam. Hm... Ze moest echt de herinneringen wegduwen... Zodat het niet al te erg zou worden... Ugh... Waarom kon ze ze gewoon niet van haar afschudden? ‘Wat heb je daarvoor moeten doen om lang hier te blijven?’ Even zuchtte ze zachtjes bij die vraag. Maar aan de andere kant. Meh. Kon altijd. "Tijdje terug ben ik van een klif gevallen, heb het op het nippertje kunnen overleven na een overplaatsing naar een ziekenhuis in Hoenn," vertelde ze even. Dat was niet de gehele waarheid. "Daar mocht ik niet weg, dus toen ben ik maar uitgebroken," klonk er daarna. Ze haalde even haar schouders op. Het was niks geweest, echt helemaal niks. Iets dat ze zou vergeten. 'Mij gaan ze hier dan toch niet lang houden,' Even knikte ze naar Floyd. "Je lijkt me ook niet echt het type om hier te blijven zitten," klonk er even met een klein lachje op haar gezicht. Yeah, hij zag er zo niet uit en daar zag Tawn hem ook niet voor aan. Ondertussen waren ze al op de plek waar ze moesten zijn. Zonder echt te letten op de andere personen volgde ze Floyd naar binnen, om daar even toe te kijken hoe ze zijn knie van de compressen en het verband deden. Het zag er niet mooi uit, echt helemaal geen zicht... Ze zuchtte even zachtjes en keek kort naar de kop van de zwartharige. Hij kon er dus duidelijk niet tegen. Geen zo'n stoere jongen dus. Kort fronste ze lichtjes toen hij wegkeek, zijn ademhaling sneller dan eerst. Yeah, zelfs zij moest zichzelf tegenhouden het ding niet afgrijselijk lelijk en walgelijk te vinden... Maar ze had al erger gezien... Uhm... Eigenlijk niet, maar het klonk altijd een stuk beter als je dat zei, dan klonk je als een pro. Niet dat ze dat perse wilde... Maar goed... Eh... Ze zuchtte even en keek kalm naar Floyd. Ze had een hand op zijn schouder willen leggen en hem willen steunen... Maar aan de andere kant wilde ze dat ook niet, wetend dat zijn reactie... Nogal raar zou kunnen zijn... Of juist geapprecieerd. Dus nadat ze even zuchtend haar ogen had gesloten, zette ze een stap naar voren en legde ze een hand op zijn schouder, om er even over te wrijven. Geen idee, misschien kon het als afleiding dienen... En anders tja... Yolo? ’We gaan nog een foto maken om de precieze schaden te meten, maar een operatie gaat nodig zijn,’ Klonk er, waardoor de zwartharige even zuchtte en door zijn haren ging met zijn hand. Even keek ze licht bezorgd naar hem, geen idee wat er door hem heen ging op het moment. ‘Ik heb geen andere keus zeker,’ Even keek ze naar zijn been en toen terug naar hem. Nog steeds die hand op zijn schouder. "Het komt wel goed, gewoon even doorbijten en dan kan je zo weer weg," Even keek ze snel op naar de dokters, een giftige blik in haar ogen. Ze zou ze geen keuze laten. Daar zou ze zeker van zijn. Zij had hem hier gebracht en zij zou hem er terug uithalen, simpel als dat.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 12:12 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

Ze was van een klif gevallen, heeft een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en was zelfs overgeplaatst naar Hoenn. Boehoe. ‘Van een klif vallen moet een zeer leuke ervaring zijn geweest,’ sprak hij nog sarcastisch. In ieder geval was zij ook uit het ziekenhuis ontsnapt.
Floyd keek vanuit zijn ooghoeken opzij naar de hand die dat op zijn schouder werd gelegd. Serieus? Straks gingen ze nog verkeerde zaken van het duo denken, en dan zou het niet gaan om een moeder dochter relatie waar ze eerder over bezig waren. Al was dat meer voor de grap geweest. Het was dat de dokter weer begon te praten over de operatie. Echt luisteren deed hij op dat moment al niet meer, de medische termen zou hij toch niet snappen. Het kwam erop neer dat ze met een plaatje het zouden willen bedekken of zo iets.
Tawnee zei dat het even zou duren en dat hij nadien weer weg kon. Natuurlijk ging hij daar weg. Als ze hem wilde houden konden ze maar beter gaan rennen. ‘Kan je dat niet doen?’ zei hij uiteindelijk dan toch, doelend op de hand die op zijn schouder lag. Om duidelijk te maken waarover dat hij het precies had keek hij even naar de hand die op zijn schouder lag. ‘Maar uiteraard kan ik hier zo weer weg, ze moesten eens proberen me hier te houden,’ sprak hij alsof dat de dokter er niet was maar da persoon kon alles horen wat gezegd werd.
De rugzak die hij bij zich droeg met zijn pokémon in pakte hij vervolgens vast om ze te overhandigen aan Tawnee. Zij zat in Team Rocket, hij zat erin dus was het geen verstandige keuzen van haar om ze te stelen. Stelen van een lid was geen veilig plan. ‘Hou bij maar ik wil ze allemaal terug.’ Zijn blik was strak gericht op Tawnee.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 12:51 pm

Zijn opmerking over de klif nam ze gewoon even luchtig op met een knikje. "Dat was het zeker," had ze nog even gezegd op dezelfde sarcastische toon. Daarna keek ze even naar hem. "Bijna even leuk als een Beedrill die je been molt," klonk er even sissend tussen haar tanden door. Toen de dokter van alles begon te zeggen, lette Tawn al niet meer op. Haar hand was dan ook op diens schouder blijven liggen. Ze had het maar half door ja. ‘Kan je dat niet doen?’ Dat was de zin die haar wakker schudde en ietwat verbaasd keek het blondje op, met een vragende blik in haar ogen. Hm? Ze volgde zijn blik naar haar hand en keek toen even heel kalm terug naar hem, om terug naar de hand te kijken... En nog eens hem in de ogen te kijken.... En nog eens naar de hand en dan terug naar hem. Hmmmm... Langzaam tilde ze haar hand op en liet ze hem naast haar vallen. "Ik wilde alleen maar helpen," klonk er even mompelend terwijl ze al snel haar armen over elkaar haalde en zuchtte. ‘Maar uiteraard kan ik hier zo weer weg, ze moesten eens proberen me hier te houden,’ klonk er op de woorden dat ze had gesproken en even keek ze naar hem. Daarna lachte ze toch even. Yeah, alsof meneer haar hulp nodig had eh. Opeens werd de rugzak van meneer in haar handen geduwd en ze pakte deze even vast... Oh wauw... ‘Hou bij maar ik wil ze allemaal terug.’ Even bleef ze naar het ding staren, om vervolgens naar de zwartharige te kijken. "Als ik had willen stelen had ik dat in het bos gedaan," klonk er even droogjes van haar als antwoord op zijn blik en uitspraak. Plus ze was niet zo dom... Hoor... Ofzo...

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 2:40 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

Zuur keek hij naar Tawnee wanneer dat ze daarover een opmerking maakten. Hij had het zelf gezocht natuurlijk maar het werd langs zijn kant echt niet gewaardeerd. Wijselijk hield Floyd zijn mond maar terwijl hij normaal wel een opmerking had klaar liggen. Op dat moment wist hij echter niks wat hij erop kon zeggen dus hield hij het maar zoals het was.
De hand verdween gelukkig wel van zijn schouder wanneer dat hij er een opmerking over maakten. Ze zei dat ze enkel wilde helpen. ‘Als je handen genezende krachten heeft dan zou je helpen, maar anders is een hand op een schouder nutteloos,’ zei hij simpel weg. Andere mensen werden zo misschien gerust gesteld maar Floyd was niet andere mensen. Ergens was de opmerking misschien bot, aangezien ze het enkel deed om goed te doen maar ja. Een gat in zijn been ging er niet ineens voor zorgen dat hij de vriendelijkheid zelve werd.
Floyd kon zijn pokémon tijdens een operatie natuurlijk niet bij zich houden dus leek het hem de beste optie om het aan Tawnee te overhandigen. Ze ging ze niet stelen, en als ze dat wilde doen had ze dat in het bos wel gedaan. Ze had die optie dus wel overwogen wanneer ze hem gevonden had. ‘Dat was het slimste geweest,’ bekende hij dan ook. Zijn dokter keek het duo maar vreemd aan met een opgetrokken wenkbrauw voor dat hij zijn keel schraapten. ’Mijn collega zal de foto met je gaan maken en nadien kan de operatie normaal meteen beginnen,’ zei de man en op dat moment kwam er nog een verpleegster binnen. De dokter moest vast iemand hebben opgebeld wanneer hij niet aan het opletten was. ‘Hmhm,’ reageerde Floyd kort op de dokter waarna hij even Tawnee terug aan keek. ‘Dan zie ik je straks waarschijnlijk wel weer,’ veronderstelde Floyd. Ho nee, naar de operatie en alles zag hij zeker niet uit. Maar wie wel?

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 5:34 pm

Hij was niet meneer zonnestraaltje, dat had ze al gemerkt... Heel duidelijk gemerkt eigenlijk... Misschien een beetje te duidelijk. ‘Als je handen genezende krachten heeft dan zou je helpen, maar anders is een hand op een schouder nutteloos,’ Klonk er even van zonnetje af. Ze keek hem droogjes aan. Hm... Dan stond ze hier waarschijnlijk niet... Dan zat ze waarschijnlijk ergens aan een operatietafel vastgebonden omdat ze een of andere freak was die magische powers had. Het klonk allemaal heel realistisch. "Sorry hoor zonnestraaltje," klonk er even terwijl ze wegkeek. Yeah. Dat was wel een mooie bijnaam voor hem. Toen ze de tas in haar handen had gekregen en zijn opmerking had opgevangen, had ze een simpel weerwoord gegeven. ‘Dat was het slimste geweest,’ Even vernauwde ze haar ogen terwijl ze hem aan bleef kijken. Hm. "Geef maar zelf toe dat je hetzelfde zou doen als ik daar had gelegen en je niks over mij wist," klonk er even licht uitdagend. Ze wist het gewoon... Hm. ’Mijn collega zal de foto met je gaan maken en nadien kan de operatie normaal meteen beginnen,’ Zei de man die zichzelf een dokter noemde. Kort zuchtte ze en keek ze even naar de zwartharige. ‘Hmhm,’ Klonk er even van hem af. Toen ze echter terug wilde opkijken en vragen waar ze kon wachten, reageerde Floyd nogmaals. ‘Dan zie ik je straks waarschijnlijk wel weer,’ Ze keek even naar hem en knikte toen even. Ze lachte even voorzichtig naar hem en gaf hem een zacht klopje tegen de rug. "Hier, voor het geval ik toch magische handen heb," klonk er even, waarna ze al snel de kamer uitliep. "Veel succes zonnestraaltje," zei ze nog, voordat ze de kamer verliet en naar de wachtzaal liep. Daar ging ze even met een plof zitten. Dan nu... Wachten tot ze klaar waren met hem... Ze zuchtte dan ook even zachtjes en viste haar Holo Caster boven. Nu zat ze er wel vast in... En ze kon niet echt weg gaan... Sigh...

Onderwerp: Re: Don't you worry my child wo aug 26, 2015 8:58 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

Floyd kreeg altijd de meest bijpassende bijnamen van anderen en deze keer werd Zonnestraaltje er ook één van. Negeren. Het beste was om het gewoon te negeren dan was de kans groter dat het stopte. Daarbij zou niemand in die situatie vrolijk zijn, al helemaal niet iemand die nooit erg vrolijk overkwam.
Ze zei dat hij hetzelfde zou hebben gedaan en dan doelde ze vast op het nadenken over het stelen. ‘Ik zou de pokémon nemen en weer weg gaan,’ sprak hij eerlijk wat weer geen goede indruk naliet bij de dokter. Het was wel zo. Hij zou de andere persoon nog niet eens laten merken dat hij hem of haar had opgemerkt. Zo aardig dat hij was.
Nadien werd hij dan uiteindelijk weg gebracht maar niet nadat Tawnee hem nog succes wenste en zelfs een klopje op zijn rug gaf.

Röntgenfoto’s werden gemaakt van zijn been zodat de dokters precies konden zien waar dat de breuk zat en hoe erg het ermee gesteld was. Het geluid dat de machine maakten was echter onaangenaam luid. Gelukkig dat het allemaal niet al te lang duurden en de dokters verder snel in actie schoten. Zelf hadden ze vast ook wel door dat de wonde zo snel mogelijk behandeld moest worden voor het zou beginnen ontsteken. Vuil kon namelijk zeer makkelijk naar binnen en zo zelfs op het bot komen. Als dat zou gebeuren was de zwart harige nog verder van huis en kon het genezingsproces nog langer gaan duren. Iets wat Floyd niet wilden. In het kamertje waar zijn dokter stond kon hij zien hoe de foto’s werden bekeken samen met nog wat collega’s. Ze waren vast aan het overleggen wat ze gingen doen en eenmaal dat ze weer klaar waren stonden ze weer bij Floyd. Er werd hem niet echt iets nieuws verteld dat hij nog niet wist dus had hij maar enkele keren geknikt om toch een reactie te geven. Gingen ze nu niet gewoon beginnen? De medicatie die hij eerder gekregen had om de pijn wat te verminderen begon volledig uit te werken. Zijn been deed zeer. Het was niet alleen maar zijn knie maar heel zijn been begon het bijna uit te schreeuwen van de pijn. Floyd had het allemaal al lang genoeg moeten verdragen voor dat er wat aan veranderde.
Alles leek in ieder geval sneller te gaan vanaf het moment dat hij naar de operatiekamer werd gebracht en het leek ineens ook veel echter te lijken. Eerder was het wel tot hem doorgedrongen dat hij voor het eerst werd geopereerd maar het besef dat het die dag nog ging zijn was er niet. Het had niet echt geleken maar wanneer hij op de brancard weg werd gebracht was het ineens vaste realiteit en hij vond het maar niks. Helemaal niks. ‘Gaat het lang duren?’ vroeg Floyd nog aan zijn dokter die dat meteen zijn hoofd schudden. ’Neen, het is geen al te zware ingreep het moet normaal geen uren duren. Wees gerust, we hebben hier een uitstekend team,’ verzekerde ze Floyd maar het stelde hem niet gerust. Hij had ook een Team en eigenlijk werd er van hem verwacht dat hij ook zou zeggen dat zijn Team uitstekend was en dat terwijl dat niet altijd de waarheid was. ‘Wat een geruststelling,’ mompelde hij zacht en hij kreeg een verwarde blik maar er werd verder niks gezegd.

Eenmaal in de operatie kamer leek alles al klaar te staan. De verpleging en de chirurg stonden al helemaal klaar. De blauwe handschoenen die ze aan hadden en hun mondmasker maakten het zeer onaangenaam om daar te liggen. Floyd was letterlijk het middelpunt van de belangstelling en hij vond het maar niks. Zoals je hoorden in films werd er gezegd dat hij van tien moest aftellen naar nul als hij eenmaal de verdoving ging krijgen die hem in slaap moest brengen. Voor de eerste keer zou Floyd over niks klagen en gewoon braaf doen wat hij moest doen. ‘Oké,’ antwoordde hij dan ook kort terwijl hij even diep adem haalde en vervolgens zuchten. Hij zei heel de tijd tegen zichzelf dat de verdoving goed zou zijn. De pijn zou verdwijnen en hij zou eigenlijk gewoon slapen. Goed. Dat was goed. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het maskertje dat ze naar zijn gezicht brachten en over zijn hoofd plaatsen. ’Nu luidop aftellen,’ werd hem nog eens gezegd dus begon hij maar met het tellen. ‘Tien, negen, acht,’ begon Floyd. Hij kon zijn ogen al zwaar voelen worden en het was moeilijker om bij bewust zijn te blijven. ‘Z-zeven...zes.’ Ook zijn stem begon af te sterven en zijn ademhaling werd weer rustig. De pijn in zijn knie verdween ook volledig. Het was alsof er zelfs nooit pijn geweest was. ‘Vi-,’ maar verder ging Floyd niet was hij was zijn bewustzijn verloren. Volledig onder narcose lag de man op de tafel en de chirurg kon meteen aan het werk.

Floyd wist absoluut niet hoe lang hij weg was geweest. Voor hem konden het uren zijn, minuten maar misschien was hij ook al een hele dag aan het slapen en werd hij toen pas weer wakker. Verwarrend kon je het zeker wel noemen. De matras onder hem herkende hij niet. Het was veel te zacht en comfortabel om zijn eigen te zijn, en naar zijn weten was hij ook niet in een pokémon center gegaan om daar te overnachten. Wat had hij ook alweer gedaan voor hij was gaan slapen. Hij had nog een wandeling gemaakt, maar veel verder kwam hij niet. Slaperig opende hij zijn ogen maar hij hield ze nog gedeeltelijk dichtgeknepen. Het felle licht dat in de kamer scheen deed pijn aan zijn ogen, vooral doordat de kamer eveneens ook veel te licht was.
Een zachte kreun verliet zijn mond terwijl hij zijn hoofd wat draaide en zijn arm wilde optillen. Dat was het eerste wat hem was opgevallen. Zijn arm jeukte verschrikkelijk en hij zag al snel de oorzaak. Een naald stak erin en liep door tot het terecht kwam bij een zak waar een doorschijnende vloeistof in zat. Een baxter? Waarom had hij nu weer een baxter nodig? Sterker nog waarom had hij een baxter in zijn arm zonder dat hij ervan wist. Alles begon dan weer tot hem door te dringen. Hij was inderdaad een wandeling gaan maken maar een Beedrill viel hem aan. Dankzij iemand van het Team was hij in het ziekenhuis gegaan. Tan...Twan...Tawnee. Dat was haar naam geweest. Zijn knie was ernstig toegetakeld en hij moest een operatie ondergaan. Daarom lag hij in het ziekenhuis!
Traag keek de man op die nu zijn ogen wel volledig geopend had en ze open kon houden. Zijn knie zat volledig ingepakt in gips. Van zijn enkel tot halverwege zijn bil. Ho Arceus. Dat konden ze niet menen. Wat verlagen liet hij zijn hoofd weer vallen op het kussen. Voor het moment was hij veel te versuft om zich er druk om te maken.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child do aug 27, 2015 10:31 am

Na een tijdje geklooid te hebben met haar Holo Caster was Tawn het nogal beu geworden en met een zucht had ze het ding terug weg gestopt in haar broekzak. Nu zat ze daar maar een beetje niks te doen. Dus besloot ze maar even rond te lopen, het eerste uur zou er toch niks gebeuren... Toch? Naja, dan moest ze dat maar op goed geluk nemen hm. Ze wandelde rustig de wachtzaal uit om even door de gang van het ziekenhuis te lopen. Hm... Even wandelde ze nog een stukje.... Er was echt niks te doen... De zak van Floyd die ze nog steeds in haar armen had, sloeg ze even op har rug en begon ze zo te dragen, stukken makkelijker. Ze keek kalmpjes rond... Hoe zouden ze alles zo proper en net houden hier? Dat was een vraag die het blondje zich momenteel afvroeg... Ah tja... Dat was niet echt haar probleem om eerlijk te zijn... Maar goed dan...
Na haar kleine rondje was ze terug gaan zitten... Zuchtend. Hoe lang nog? Ugh... Ze had het geduld van een driejarige, dus ja, dit was allesbehalve goed voor haar. Kort zuchtte ze even waarna ze al snel even haar hand naar de zak waar de holo Caster zich bevond liet gaan. Ze viste deze eruit en legde de zak van Floyd op haar benen waarna ze even al snel terug op het apparaatje zat te tokkelen. Maar echt iets doen deed ze niet... Ze kon ook nog altijd... Foto's gaan nemen en dergelijke. Ze slikte echter een keer en keek op toen iemand hara benaderde. Na een paar woorden werd duidelijk dat het meisje moest meekomen. Eindelijk. Ze hadden die oude kunnen oplappen en eindelijk... Het was dus voorbij, naja voor een stuk dan.. Even zuchtte ze licht opgelucht en kwam ze overeind waarna ze met rustige passen het andere meisje naar diens kamer volgde.

Het was haar gelukt om tijdens het wachten op het ontwaken van Floyd, zelf in slaap te sukkelen. Nu lag ze daar dus mooi... Of eerder zat ze dus mooi. Haar kop was op het bed gevallen en ze had haar armen ervoor geslaan. Ze zat echter wel op een stoel, dus dat was wel goed. Echter lag haar kop dus wel netjes op het bed van de ander. Toen deze dan ook wakker werd, had ze niks door, want ze was zelf uit verveling gegaan... Ze had dan ook niet gedacht aan de gevolgen die konden gebeuren nu ze hier zo lag. Hoe hij zou reageren, naja, pech voor hem, zij had haar kop er gelegd om te slapen... Punt uit.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child do aug 27, 2015 3:20 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

De baxter trok hij alvast uit zijn arm, wel voorzichtig en niet zoals je op films soms zag. De mensen rukte het letterlijk uit hun huid en leken er geen last van te hebben. Floyd deed het toch veel liever voorzichtig dan bruut. Het volgende wat hem echter op viel was het meisje langs de kant van zijn bed dat vredig met haar hoofd op zijn bed lag te slapen. Op het nachtkastje naast hem stond wel een glas water, en het was zeer verleidelijk om dat over haar leeg te kappen maar hij deed het maar niet. Nog niet. In plaats daarvan hoesten hij even zeer subtiel om haar op die manier wakker te kunnen krijgen. Als dat niet lukten kon hij altijd nog overgaan op het glas water. Ging ze van appreciëren.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child do aug 27, 2015 3:51 pm

Geen idee wanneer en waarom ze in slaap was gevallen... Maar het was duidelijk dat ze redelijk diep in slaap zat. Nog steeds had ze diens zak op haar schoot, maar geen idee... Uhm. yeah, ze lag gewoon te pitten... Ook toen hij gewoon even kuchte reageerde ze even. Ze was echt zo subtiel en gewoon iemand die geweldig was om op de juiste moment de juiste dingen te doen. Dat zag je meteen aan de manier waarop ze aan het slapen was op welk moment. Want tja, elk kind viel toch wel eens in slaap langs een bed van een half vreemde. Yeah sure. Vooral kinders die Tawnee noemde, want daar waren er zoveel van... Uhum.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child do aug 27, 2015 3:57 pm

Strong rule the weak

We came to battle baby We came to win the war. We won’t surrender Till we get what we're lookin for. We can turn you on Or we can turn on you. We're blowing out our speakers There goes the neighbourhood. A little scissor happy Little misunderstood. We're all survivors somehow. We just broke out the pack And I don't need no dogtag. My name is on my back. And you better get me home Before the sun comes up. We stand together. No we're not afraid. We'll live forever.

Het wakker maken lukte niet op de subtiele manier. Een andere manier zou zijn om gewoon zacht met haar schouder te schudden maar zijn eerste idee was toch zo verleidelijk. Ze ging het alles behalve plezierig vinden maar toch...Misschien moest hij dat gewoon maar niet doen. Wie zeet hij ze zou reageren al haar kleren volledig nat waren. Wat maakt het ook uit. Floyd nam het glas water vast om vervolgens boven Tawnee haar hoofd te houden en een deel van de inhoud eruit te laten lopen. Het was niet al te veel dus haar kleren zouden niet al te nat worden als ze zich daarover druk zou maken. Het was ongeveer maar de helft van het glas.

That's how it has always been.

Onderwerp: Re: Don't you worry my child do aug 27, 2015 4:02 pm

Natuurlijk was het de meest normale reactie om een glas water over iemand's kop te gieten als ze lagen te slapen. Zou iedereen toch doen? Vast wel. Nuja, ze had nog steeds niks door... Tot het water haar kop raakte en zo in haar nek kwam en langs haar rug kwam. Wel meteen schoot ze zowat overeind en zette ze wat stappen naar achter, om over de stoel achter zich te struikelen en zo achteruit te tuimelen. Met een klap kwam ze tot stilstand. Even wreef ze over haar achterhoofd met een zucht, waarna ze al snel zichzelf overeind drukte en de zak van de grond viste, aangezien deze van haar schoot was gevallen toen ze overeind was gekomen. Kort keek ze verbaasd naar Floyd, die wakker was... "Uhm..." zei ze even droogjes toen ze nog over haar achterhoofd streek. Daarna gleed haar blik even naar zijn been en toen terug naar hem. "Hoe voel je je?" Er was niks gebeurd... Lekker smooth Tawn.

Gesponsorde inhoud

» So much to worry about
» Don't worry about tomorrow