Don't you worry my child

Al snel kwam hij terug in beweging toen hij zijn kruk in handen had gekregen. Mooi zo. Even zuchtte ze waarna ze achter hem aan ging. Eenmaal boven wachtte ze even om om te kijken, geen idee waarom, ze wilde gewoon kijken of er niemand was. ‘Let maar niet op de rommel,’ klonk er waarna ze even opkeek en kon zien hoe Floyd zijn appartement binnen ging. Nou ja eigenlijk... Met een zucht volgde ze hem dan maar naar binnen, wauw, prachtige ruimte. Even keek ze toe hoe meneer zich in de zetel liet vallen. Hij liet de krukken vallen... Hmmm... Het kon wel iemand gebruiken die alles opruimde ja... Maar aan andermans spullen komen zou ze niet doen. Ze keek even naar de ander die pijnstillers innam en kort wandelde ze even verder. "Wil je dat ik iets voor je doe?" klonk er even. Tja, hij kon moeilijk bewegen met dag ding aan en nu ze hier toch was kon ze evengoed helpen met wat dingen.

Ze had al snel even rondgekeken. Het was echt niet veel wat hij had, maar goed, hij had duidelijk een plek voor zichzelf... want serieus, welke meid zou hier vrijwillig een stap naar binnen willen zetten? En hier dan ook nog willen wonen... Nee, hij had geen vriendin, kon je duidelijk zien. ‘In de ijskast staat normaal gezien nog een flesje bier, breng dat maar,’ was zijn commando en even kalm keek ze rond waarna ze al snel de keuken inliep en de koelkast opentrok. Ze bukte zich en keek even naar binnen waarna ze al snel merkte dat hij nog dingen had liggen. Ze nam het flesje en keek even rond, een ding... Opending. Verdomme. Even zuchtte ze en trok ze een lade open om het ding te zoeken. Het duurde niet lang of ze vond het en deed het ding open waarna ze naar de zetel liep en het even aan hem gaf. Daarna keek ze nog even rond. Hoe laat was het inmiddels? Waarschijnlijk al tegen de avond. Zonder iets te zeggen liep ze terug naar de keuken en opende ze de koelkast terug. Even zien wat ze kon fixen.

Er werd weinig gezegd op wat ze deed. Mooi zo, kon ze rustig door doen. Het was die onweerstaanbare dwang die vrouwen hadden. Geen idee wat het was. Ze haalde al snel een ding uit, een pakje vlees en het was een wonder, hij had tomaten. Het was een steak. Kon ermee door. Ze keek er even naar. Ze kon niet koken, alarm. Naja. Even grijnsde ze en gooide ze de dingen op het aanrecht. Als het misliep... Hadden ze toch ergens een brandblusser liggen... Toch? Hopen van wel dan maar. Even pakte ze een pan boven en zette ze die op het vuur, waarna ze al snel deze aanzette en even boter pakte, om dat ook erin te doen. Ja, ze ging koken en niemand zou deze meid stoppen. Hij kon toch niet uit zijn zetel komen en zo wel, zou hij het vast niet doen, ze deed niks verkeerds met koken. Buiten het gevaar op uhm... Brand. Ze gooide het stuk vlees erin en begon er in te porren met een vork, die skills man. Na een tijdje begon ze even naar de tomaten te staren. Okay mes. Even zien waar ze dat kon vinden uhm... Yeah, het werd echt met de seconde veiliger in de keuken. *kuch*

Een kamer, een mes, een Tawnee. Dat vroeg gewoon om problemen. Zelf besefte ze dat ook, dus... Dat werd dan maar geen mes, of het zou nog wel eens bloodfest kunnen worden en daar had ze eerlijk gezegd alles behalve zin in. Ze keek even naar de biefstuk en draaide hem om. ‘Wat ben je aan het doen?’ Klonk er even en kalmpjes deed ze gewoon door. "Ik maak eten voor je," klonk er even simpel van haar. Arceus, de eerste persoon in haar leven waarvoor ze kookte was een random dude van Team Rocket. Naja, moest ie niks meer dan deze avond en dan kon zij weg... Of ze kon blijven. Geen idee... Moest ze hem nu met alles helpen of zou hij het alleen redden? Hm... Geen idee... het enigste wat ze wist was dat ie veel last zou hebben van dat been rond te sleuren.

Ze was echt een pro als het op het vlak van koken kwam. Het was een van de dingen waar ze niet op haar bek ging, wat ze dus meestal wel deed bij andere activiteiten. Dat maakte haar niet meteen de handigste persoon die hier rondliep. Ah tja, zo was iedereen anders. ‘En je dat doe je zonder het eerst te melden?’ Uhm... Even staarde ze naar het vlees waarna ze het even omdraaide en het rustig verder liet bakken. Die skills man, ze had nog geen brand gesticht. Hij mocht eigenlijk al blij zijn dat ze dit vrijwillig deed. "Ah, dan meld ik het de volgende keer wel als ik eten maak," klonk er droogjes van haar waarna ze even grijnsde. Yeah, dat zou ze doen. "Maar zie het van de positieve kant, straks heb je eten," klonk er even droogjes van het blondje af. yeah, zo positief.

_{Floyd kon niet vatten waarom ze ineens was gaan beginnen koken.Het stoorde hem echter wel wat omdat ze zo maar in zijn keuken zat. Normaal liet hij zelfs niemand binnen en dan mochten ze niet verder dan de living komen. Nu zat er echter iemand in de keuken, te zoeken tussen zijn spullen om wat te koken. Haar argument was goed geweest maar niet goed genoeg. ‘Ik had ook gewoon wat kunnen bestellen,’ zei hij op een wat geïrriteerde toon. Zijn hoofd schudde hij vervolgens even om nadien weer van zijn bier te drinken. Daarom liet hij nooit iemand binnen. Als Floyd meer mobiel was had hij haar meteen buiten gesmeten. Even keek hij vervolgens naar de rugzak waar de pokéballen in zaten. Misschien kon Death haar wel weg jagen.}

Ja, ze was een persoon die zo reageerde op de dingen en ergens dan toch wel zorgend was. Tot je haar beter leerde kennen en die andere kant van haar zag. dan was je wel even van hoho... Niet doen dan. Zoals haar boos maken of bang, dan vroeg je echt gewoon om problemen en dat was vaak genoeg duidelijk. Verdriet werd bij haar vaak overgezet in haat, dus zoveel verchil zat er bij haar bij haat en verdriet dus niet. Ze kende het verschil dan ook niet of eigenlijk amper. ‘Ik had ook gewoon wat kunnen bestellen,’ Ze haalde even haar schouders op, maar dat zou hij niet kunnen zien. "Nu heb je tenminste iets... Uh... Verser," klonk er even. "Kom op, bekijk het gewoon positief," yeah, gewoon lekker positief.

_{Normaal gezien zou iemand echt blij zijn als er speciaal voor hem gekookt werd maar Floyd vertrouwde het niet. Als er in zijn huis wat gebeurde kon hij er nog voor gaan opdraaien, en hij dacht ook niet dat alles in orde was met zijn verzekering. Stel je voor dat alles ineens in de fik zou schieten. ‘Jij hoort gewoon niet in mijn keuken te rommelen omdat je wat wilt koken,’ zei hij met vernauwde ogen terwijl dat hij richting de keuken keek ook al zou Tawnee dat niet zien. ‘Maar doe nu maar verder, anders is het weggegooid eten,’ zei hij met tegenzin en dat was ook wel aan de toon van zijn stem te merken. Niks liep zoals het moest.}

Rustig keek ze even op. Ze zou niks anders proberen te doen, het was al erg genoeg dat ze bezig was met vuur, dus ze zou al zeker niet een mes vastnemen om iets ander te gaan doen. Nee, ze was niet zo dwaas en ook niet zo roekeloos. ‘Jij hoort gewoon niet in mijn keuken te rommelen omdat je wat wilt koken,’ Even haalde ze haar schouders op, het was gebeurd, dus... Nu kon hij er weinig aan doen. Ze zat in zijn keuken te koken en tja.... Nu moest hij er maar mee leren leven. ‘Maar doe nu maar verder, anders is het weggegooid eten,’ Klonk er en ze knikte even als teken, maar wederom kon hij het niet zien. Ze nam het stuk vlees uit de pan en pakte wat bestek nadat ze het op een bord had gelegd. Ze ging naar hem toe en gaf het aan. "Kijk, niks gebeurd," klonk er even simpel met een lachje.

_{‘Dit is de eerste en laatste keer dat je hier binnen komt,’ zei Floyd zuur tegen haar terwijl dat hij het bord aan nam en op het salontafeltje wilde zetten. Ook het flesje bier zetten hij aan de kant en ondertussen duwde hij een stapel boeken opzij zodat hij het bord ook kon neerzetten. De eerste hap viel goed mee, en het was beter dan wat hij zelfs soms maakten. Ach, heel kieskeurig was hij niet, hij at zo goed als alles wat hij kreeg, tenzij hij ergens ging eten, dan kon hij wel moeilijk doen. ‘Ik hoop voor jou trouwens dat ik je niet naar buiten ga moeten dwingen.’ Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Ze zou het vast niet leuk vinden als dat zou gebeuren.}