Don't you worry my child

Even haalde ze de hand van haar achterhoofd van en zuchtte ze even. Dat was echt heel aardig... Naja, hij kon moeilijk voorspellen dat ze zo reageerde als ze iets onaangenaam in haar slaap kreeg. Uhum... yeah... ‘Suf,’ Klonk er waarna hij even dronk van het water... Van het glas... Had hij vast gebruikt om haar wakker te maken. Ugh... Ze knikte even begrijpend naar hem. Naja, hij was vast nog niet zo lang uit de narcose... Dus tja... Kon daar van zijn? ‘Komt vast door dat ding dat ze in mijn aders pompte,’ zei hij even met een gebaar naar de baxter. Even knikte ze naar hem. Daarna keek ze even naar zijn been. "Dus..." klonk er even van haar. "Hoe lang ben je van plan te blijven?" Aangezien ie al die naald eruit had gehaald nam ze aan dat hij zo weg wilde gaan. En tja. Zij wachtte gewoon af wat ie zou doen. Nu zou ze hem niet aan zijn lot over laten, want dat hij hier vast was, was haar schuld en tja... Yeah... Gewoon meewerken dus.

Even had de ander rond gekeken in de kamer, alsof hij iets opzoek was. Zij had echter een keer in haar gezicht gewreven... Ugh... ‘Niet langer dan twee uur, liever nog minder dan een uur,’ Ze keek op, haalde de hand uit haar face en knikte even naar hem. Klonk redelijk. Geen idee hoe laat het was... Ze zuchtte even en keek kalm naar hem. Toen ze echter terug wilde gaan zitten, zei hij iets. ‘En ik heb krukken nodig,’ Ze keek hem even strak aan en kwam terug lichtjes overeind waarna ze even naar hem keek. Eerst viste ze echter de stoel terug recht. "Goed, dat kan ik wel regelen, nog iets?" klonk er even. Tja, als ze straks de kamer uit was kon ze evengoed alles in een klap gaan regelen. Zo hoefde ze niet heel de tijd rond te gaan lopen. Dat zou ten eerste niet zo slim zijn en ten tweede echt gewoon opvallen... Ze plaatste diens zak even op de grond naast het nachtkastje en wachtte zijn antwoord rustig af. Dan pas zou ze even kijken wat ze kon doen.

Even leek de ander na te denken over wat ze kon nemen, wat ze kon gaan halen voor hem... Want ze zou niet nog een keer de kamer voor hem uitkomen... De volgende keer zou het zijn om hem daar weg te krijgen. Ze was niet al te fris van haar slaapje en ze was ook niet zo zacht gewekt, dus tja, het was vrij normaal dat de blonde zo reageerde, niet? En er natuurlijk ook zo over nadacht. Na een korte stilte had hij dus eindelijk een besluit genomen. ‘Nee, enkel krukken voor nu,’ Okay dan. Ze draaide zich om, om naar de deur te gaan, echt klonk zijn stem al snel terug door de kamer heen. ‘Tenzij je aan pijnstillers kan komen.’ Even draaide ze zich half naar hem en knikte ze even al grijnzend. "Ja dat kan ik wel regelen," klonk er even van haar waarna ze naar de deur liep en de klink vastnam. "Tot zo," zei ze even en ze opende de deur al snel, om een stap naar buiten te zetten. Ze sloot de deur achter haar rug en rekte zich kort uit. Het eerste wat ze zou doen was pijnstillers zoeken en regelen. Die dingen kon ze ergens in een zak steken en dat zou zeker minder opvallen dan rondlopen met een paar krukken... Kalmpjes keek ze rond waarna ze al snel een kant opliep. Ze kon het gebouw uitgaan en een apotheek zoeken... Tenzij ze er een hier hadden... Als dat tenminste kon... Of in die kamer waar al de zusters altijd samen zaten? Ergens daar misschien? Daar zou ze wel nog eens een doosje zien staan, het paste er gewoon weet je wel. Dus dat was het eerste wat ze zou doen, een doosje pijnstillers regelen. Goed dan...
Rustig wandelde ze naar de deur waar ze al een paar keer zusters in en uit had zien komen. Hoe ze er het best in kwam zonder opgemerkt te worden, had ze al snel gevonden. Sachi zat braaf naast haar en keek even tevreden naar het stukje ijs dat ze had gemaakt op de grond, niet ver van de deur af. Of naja, het was toch enkele meters. Wie erover zou uitglijden zou zeker de aandacht trekken van de zusters. Dan kon zij naar binnen glippen en snel even een kijkje nemen. Ze leunde daar maar wat tegen de muur aan, de kap over haar kop getrokken, wachtend tot ze eindelijk iets kon doen. Toen ze echter iemand hoorde gillen, gevolgd door een klap, keek ze op. Yes, een man was erover uitgegleden. En het plan werkte! Wow, ze was echt slimmer den de gemiddelde blondine zo te zien. Snel glipte ze naar binnen en keek ze rond. Waar... Kast. Ze rukte deze open en zag, wonder boven wonder, een pakje pijnstillers liggen. Ze grijnsde even, nam het vast en snelde de kamer al snel terug uit. Dat alles had in totaal nog geen minuut gekost... Dat was geweldig~ Ze grinnikte even en keek schuin neer naar de ice type die ook tevreden grijnsde naar haar trainster. Dat was een van de twee dingen die ze te pakken had, nog een te gaan dus. Dit ging sneller dan verwacht...
Om aan krukken te komen zou ze even moeten denken... Was er een voorraad voor die dingen of moest ze er stelen van een hulpeloos iemand? Omdat ze niet zeker was van het eerste besloot ze maar een plan te maken gebaseerd op de tweede conclusie. Nu stond ze daar dus een beetje de mensen in de gaten te houden. Misschien moest ze maar even... Een zusteruniform aandoen... dan viel ze minder op eh. Even keek ze schuin naar Sachi, die even naar haar keek. Kalmpjes kwam ze overeind en beende ze even terug de richting uit waar ze zonet was geweest... Als ze het goed had dan... Dan... Yes... Ze stond even stil voor de deur en keek even rond... Het was hier rustig en geen volk, perfect dus. Ze stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Snel ging ze te werk om een uniform te pakken en aan te doen... Haar kleren propte ze in een rugzak en even sloeg ze deze op haar rug. Ook de pijnstillers had ze daar in gedaan. Mooi zo. Toen ze terug buiten stond in uniform en al, keek ze even rond. Dan nu een patiënt zoeken met krukken en die dingen pakken. Dan kon ze naar Floyd en was alles geregeld. Kalmpjes wandelde ze een willekeurige richting op en al snel draaide ze af, om even te kloppen op iemand's deur. Ze deed open en keek even naar binnen... Er was iemand, maar deze persoon keek haar enkel nors aan... Het was vast iemand die geen kruk of rolstoel nodig had, want die was nergens te bekennen... Dus ze sloot de deur weer en wandelde verder. Ja, zelfs geen sorry kon eraf... Ze werkte hier nu immers. Ofzo. Haar voeten brachten haar van kamer na kamer... En gelukkig was ze er iedere keer vanonder gekomen met een lachje of een sorry... Of de ander had haar gewoon weg gejaagd met een dodelijk blik. Het was echter de volgende kamer die haar liet glunderen. Eindelijk krukken. Het was een oudere vent. Hij was echter erg blij met het bezoek van de 'verpleegster' en keek haar even aan met grote ogen. "Oh zuster!" klonk er even. "Zou u iets willen doen?" Even draaide ze zich lichtjes naar hem, weg van de krukken, om hem aan te kijken. "Kunt u mij..." "Sorry ik ben hier alleen om te kijken of je nog uhm..." Denk Tawnee, denk... "Leeft," nailed it. Even keek de man haar verbaast aan, ondertussen had ze de krukken achter haar rug stevig vast. "Ja uh... We zijn er net achter gekomen... Dat euh... Dingen zijn gebeurd en dus check ik alles om euh... zeker te zijn over uh... Dingen," klonk er met een trillende lach. "Dus ik ga nu snel verder met mijn check, hehe..." En ze was de kamer uit... Een opgeluchte zucht gleed van haar lippen af... Dan nu... Terug naar zonnestraaltje...

Met een zucht liep ze in uniform terug de kamer van de ander binnen. Ze had de krukken en de rugzak elke in een hand vast. Ze liep meteen naar de stoel en plofte er neer nadat ze de deur achter zich had gesloten. Even hielde ze de krukken voor zich, waarna ze ze even tegen de muur zette. Toen viste ze de pijnstillers uit haar zak en schudde ze er even mee. "Zo," Klonk er even met een grijnsje van haar af. "Was een eitje," Yeah, dit soort dingen stelen was veel makkelijker dan dingen stelen zoals Pokémon... Want wie lette er nu op een doosjes pillen en een paar krukken? Juist ja, bijna niemand.

‘Wat heb jij aan?’ Dat was zijn eerste reactie geweest voordat ze met al zijn zooi had geschud. Even keek ze hem kalm aan en toen naar zichzelf. Toen keek ze terug naar Floyd en kuchte ze even. "Een zusterding, dat zie je toch?" klonk er even kalmpjes van haar. Een simpel antwoord op een simpele vraag was het ja. Opeens ging de ander over in actie en duwde hij zichzelf recht, dat lukte nog. Zijn ene been bungelde al uit het bed toen Tawn overeind kwam en zijn zak pakte. Daar stopte ze even de pijnstillers in. Daarna nam ze even de krukken, sloeg ze de zak weer eens op haar rug en ging ze even naar de sukkelende patiënt. ‘Waarom hadden ze niet voor een gewone windel kunnen gaan,’ klonk er even en ze haalde haar schouders op. Geen idee of ze dat zelfs moest horen. Ze wachtte rustig af voordat hij met beide benen over de bedrand was, voordat ze de krukken even aan hem overgaf. "Als je wil kan ik wel helpen," geen idee of dat ie dat fijn vond, maar ze zou hem eerst even zelf laten doen, dan pas helpen. Het ergste wat er kon gebeuren was dat ie op zijn bek ging.... En zo erg was dat niet, dat deed zij de hele tijd.

Het duurde niet lang of ze het een antwoord terug. ‘Waarom heb je het aan?’ Even keek ze hem aan... Maar eerst besloot ze hem eerst de krukken te geven voordat ze hem antwoord zou geven. Hij nam ze dan ook snel aan en tja, daar had ze geen problemen mee. Des te minder ze hem mest helpen, hoe beter. "Omdat..." Even staarde ze naar haarzelf. "Ik dan minder opviel," klonk er even. Daarna nam ze een stapje terug om hem de ruimte te geven die hij nodig had. ‘Hoe moeilijk kan het zijn om met krukken te lopen?’ klonk er even. "Dat zou je nog verbazen," klonk er even zuchtend en zachtjes van haar af terwijl ze toekeek hoe hij overeind kwam. Daarom kwam ze naar voren en keek ze even naar hem. "Gaat het wel?" klonk er even terwijl ze fronste en even naar hem keek. "Als je wil kan je nog steeds op me leunen, zeg maar wanneer je klaar bent," zei ze even terwijl ze hem kalm aankeek.

Even had ze schuin naar hem gekeken, hij zou het zeker onderschatten eh.... vast wel... ‘Ervaring mee?’ Ze knikte even naar hem. Een kruk... En hij was er erger aan toe dan zij, hij zou nog moeite hebben met zijn levendingen enzo... zeker met dat ding. ‘Het gaat wel, gewoon wat te snel recht gestaan,’ klonk er even waarna hij een stap naar voren waagde en even leek te trillen. Kort zuchtte ze en zette ze een stap naar voren waarna ze hem in de gaten hield, hem opvangen als ie viel... Of juist te laat zijn... Ah tja, kon gebeuren eh. ‘Wat rustiger aan doen en het moet wel lukken,’ Klonk er en ze knikte waarna ze hem gewoon bleef volgen. "Je geeft maar een gil als je even moet stoppen of steun nodig hebt eh," klonk er even met een grijnsje van het meisje in de zusteroutfit. Verder kon ze nogal weinig doen want tja... Ze moest mee met meneer en die gaf het tempo aan.

Ze had hem gevolgd, op een veilig afstandje. ‘Yeah sure,’ Was zijn antwoord geweest op haar aanbieding van hulp en ze zuchtte even. Naja, hij moest het zelf weten eh. Ze keek dan ook gewoon toe hoe hij steeds beter zijn evenwicht leek te vinden en het steeds beter lukte, tot ze uiteindelijk bij de deur waren. ‘Mijn dokter gaat blij zijn als hij een leeg bed vind.’ Even grinnikte het blondje en knikte ze kort naar hem. "Zal een leuke verassing zijn," klonk er even. Ze opende de deur en wachtte even kort tot Floyd buiten stond. Daarna volgde ze en sloot ze het ding achter zich, om daarna al snel naast de zwartharige te gaan lopen, enkel en alleen om hem in de gaten te houden. Het viel vast minder op... Ofzo... Geen idee. Ze keek kalmpjes rond en bleef stappen. Lift en dan naar gelijksvloer en dan konden ze weg. Geen idee waar hij woonde tho... Dus dat zou ook nog een hele reis worden, zucht.