Don't you worry my child

Haar blik gleed een beetje van links naar rechts, ze nam de omgeving opnieuw in zich op. ‘Hopelijk gebeurd dat niet voor we hier weg zijn of komen we die kerel niet tegen,’ Klonk er na haar grinnikende opmerking. Daar had hij een punt en ze knikte even instemmend. Uhu, dat zou wel handig zijn ja. En tja, als ze hen vonden kon ze nog altijd gebruik maken van Saiko of Kido... Of misschien zelfs alleen Sachi om hier weg te geraken. Wie wist wat ze konden brengen. Mensen waren namelijk makkelijk aan de kanten getost. ‘Ik denk trouwens dat ik dit nog niet gevraagd heb, maar wat is je rang binnen in het team?’ Even keek ze naar hem en ze schudde haar hoofd. "Dat heb je nog niet gevraagd," klonk er even als bevestiging. "Maar Agent," klonk er even kalmpjes van haar af. Ze zuchtte even en keek kalm op toen een zuster hen even schuin aankeek. Ze lachte even schuin en keek snel terug naar Floyd, waarna ze hem kalm volgde. Gelukkig volgde het kind hen niet en stelde ze geen vragen. Daarom zuchtte ze even opgelucht.

Hij trok een wenkbrauw op... Naja, hij wist niet eens wat ze kon, dus die reactie zag ze wel aankomen. Mensen onderschatten haar teveel... Echt veel te veel. Daarom lachte ze enkel een keer en keek ze hem strak aan. Yeah. Ze mocht er misschien jong en onschuldig uitzien, maar vanbinnen was ze een stukje ander, een heel stuk. ‘Dan moet je toch al een tijd in het team zitten,’ Ze grinnikte even keek kalm voor zich uit. "Nog niet zo lang om eerlijk te zijn," klonk er even van haar. "Een paar maanden misschien, geen idee," zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Misschien kwam het omdat ze twee level 100 Pokémon had, misschien was het omdat ze zo soepel Pokémon stal... Of misschien was het iets anders, geen idee wat het was en dat kon haar eigenlijk ook weinig schelen, want ze had de rang en ze zou ze ook behouden. Ze zou enkel stijgen en niet meer zakken, dat zou ze doen.

Opnieuw had ze haar aandacht gericht op wat er voor hun afspeelde, een gang met mensen die heen en weer liepen, zo heen en weer... Ze moest er een beetje om lachen, gewoon een kleine glimlach, geen idee waarom precies, het gebeurde gewoon. ‘Wat maakt je dan zo speciaal?’ Bij die vraag keek ze even verbaasd naar de ander, maar na een tijdje grijnsde ze toch even en keek ze al snel terug voor zich. Even sloot ze hara ogen en dacht ze kort na... Ze had eigenlijk werkelijk geen flauw idee. Misschien was het dit, misschien was het dat, het was te zien wat men in haar zag hm. Even opende ze haar ogen terug en kalm keek ze naar Floyd. "Daar ben ik niet geheel zeker van," klonk er even van het blondje. "Misschien omdat ik twee Pokémon van het hoogste level heb?" klonk er even nadenkend van haar. Daarna haalde ze haar schouders op. "Kan ook iets anders zijn," klonk er even. Yeah, daar was ze niet zo zeker van.

‘Sterk Team moet je dan hebben,’ Even keek ze naar hem. Daarna haalde ze haar schouders op. Naast Saiko en Kido had ze nog Sachi die level 60 was en de rest was level 50. Ze zou dus nog moeten richten op die kleintjes. Daarbij zag ze Duncan niet echt als haar Pokémon aangezien ie niet van haar was en dus niet haar probleem was. Even zuchtte ze toen ze bij de lift waren en Floyd op de knop duwde. "En hoe zit het met jou?" besloot ze dan maar te vragen. Hij zat waarschijnlijk al een heel stuk langer in de organisatie en was daarbij vast ervaren... Ofzo. De deuren van de lift schoven open en Tawn zette een stap naar binnen waarna ze even kalmpjes op de knop drukte naar de gelijksvloer. Daarna keek ze terug naar hem, wachtend tot meneer naar binnen zou komen en natuurlijk ook wachtend op een antwoord van hem.

‘Agent voor het moment,’ Klonk er voordat hij ook naar binnen kwam en zich zowat tegen de muur van de lift liet vallen. Hm... Hij had dus duidelijk last eh. Rust zou zeker nodig zijn de komende dagen, dat zag ze nu al en ze kende niks van dokterstuff. Maar goed, hij was een agent, ook fijn om te weten. Grunts waren meer... Uhm... Naja, er werd meer op hen neergekeken, dat was het. ‘Maar promotie moet voor één van de dagen zijn. Moest nog een missie voltooien en nadien als het een succes is zou ik normaal mijn promotie moeten krijgen,’ Ze knikte even lachend naar hem. "Dus ik neem aan dat je ook redelijk speciaal moet zijn," klonk er even terwijl ze hem aan bleef kijken. De deuren sloten zich en het ding begon te zakken. Even staarde ze van Floyd naar het ding dat de verschillende verdiepingen aangaf. "Naja, ik wens je alvast veel succes," klonk er even kalm van haar. Je wist nooit wat er kon gebeuren eh.

De nummertjes schoven voorbij, een voor een... Hm. ‘Ik zit gewoon al een redelijk lange tijd in het team, en ik ben niet minder jarige zoals sommigen onder ons,’ Klonk er en kalmpjes keek ze naar hem. Leeftijd hm. Naja, over een maandje was ze 17 en dan nog een jaartje wachten en hoe lang duurde een jaar? Niet zo lang, het vloog toch altijd voorbij. Tegen die tijd zou ze wel iets gedaan kunnen hebben, niet waar? Ze knikte echter een keek begrijpelijk. Hij was dus meerderjarig, uh yeah, duh. Maar hoe oud hij precies was kon ze niet echt inschatten, jammer. ‘Het zal vast een mooi zicht zijn als ik daar zo binnen kom,’ Klonk er even en ze keek hem kort aan. Een gebaar naar zijn been en ze grinnikte kort. "Ik denk dat mensen je zullen nastaren, zo'n prachtig zicht," klonk er even licht sarcastisch van haar. Echter gingen de deuren open en nadat er iemand naar binnen ging, besloot Floyd naar buiten te gaan. Het blondje volgde hem simpel. "Hopelijk woon je niet te ver," klonk er even met een zuchtje van haar. Want anders zou het nog lastig kunnen worden.

‘Ik bedoelde vooral dat het een zicht zal zijn als ik zo bij Allison binnen kom.’ Even knikte ze weer een keer begrijpend. Ah tja. Ze snapte nooit wat mensen tegen Allison hadden. Tawn had geen slechte ervaringen met de vrouw en ze had daarbij echt wel nog veel te denken aan haar. Haar key stone had ze zo van haar gekregen en zoal de promotie als de toegang tot het team had ze zo van haar gekregen. Ze was zo openhartig, toch in haar ogen dan. ‘Enkele straten achter de basis, geen idee hoe ver dat vanaf hier is,’ Klonk er nadat ze zowat had gevraagd of ie niet ver woonde. Even knikte ze begrijpend. Nu ze toch bijna bij de uitgang waren zou het een stuk sneller gaan... Toch? "Wil je dat ik een taxi regel?" klonk er even. "Het is toch nog een redelijk stuk van de basis," moest ze even bekennen waarna ze even naar buiten stapte en daar even bleef staan om schuin naar hem te kijken.

‘Geen slecht plan,’ Even knikte ze naar hem, ergens wel blij dat hij eindelijk toegaf. Naja, wie zou er zich wel aan overgeven hm? Toen ze even rondkeek om te kijken of ze er een kon fixen of moest bellen, hoorde ze echter weer iets van de ander. ‘Maar je bent dus ook nog van plan om mee naar mijn huis te gaan?’ Even keek ze naar hem, voor een tijdje, waarna ze even knikte. "Gewoon, om zeker te weten dat je daar veilig toekomt en niet terug naar het ziekenhuis moet gaan," klonk er even simpel. Tja. Als hij viel ofzo kon zij ingrijpen, ze kon nog altijd weggaan. Dat vond meneer vast fijner en zij ook. Maar goed, het was nu zo en men zou er niks aan kunnen veranderen. Toen ze naar een taxiding liep, tikte ze even tegen het raampje aan. Deze liet het zakken en kalm keek de gast naar haar. Na een kort woordje te voeren keek ze even naar Floyd en legde ze een hand op het voertuig. "Instappen, kom op," klonk er even.