Don't you worry my child

Hij ging niet tegen haar rede in en dat zorgde ervoor dat ze even moest lachen. Yeah, ze wist wel wat ze deed. Toen hij instapte liep ze naar de andere kant van de auto, om daar ook in te gaan stappen. Toen ze de deur sloot merkte ze dat Floyd wel wat ruimte innam met zijn been en kort drukte ze zich tegen de portier aan, zo ver mogelijk van hem en zijn lichaamsdelen. Geen idee waarom, maar als je te dicht bij iemand zit, dan uhm... Dan voelde dat gewoon ongemakkelijk aan... Daar kon zij nogal weinig aan doen... Ze staarde even naar buiten toen de auto startte en ze begonnen te rijden. Het was niet zo ver volgens de andere, dus zo lang zou ze hier niet zitten? Hopelijk niet... Dus ze bleef maar naar buiten staren... Gewoon, haar armen gekruist en niks zeggen... Kwam allemaal goed joh.

Ze probeerde het gewoon van zich weg te duwen. Als je naar buiten bleef staren zou het vast goed komen, dan kon je hem niet aankijken en dan kon je ook niet zien dat je zo dicht bij hem zat. Waarom ze het zo ongemakkelijk vond? Geen idee, hij straalde het gewoon uit. Ookal had ze letterlijk Floyd nog meegesleurd en waren ze al dichter bij elkaar geweest... Dit moment vond ze gewoon awkward, kwam vast ook door de stilte... En die vond ze normaal zo fijn... Zucht... ‘Misschien moet jij zo meteen als eerste uit stappen,’ Ze knikte even, dat was ze dan ook van plan. Toen de auto stopte en het zowat duidelijk was dat ze er waren, stapte ze uit, met een zucht natuurlijk. Het was de milliseconde nadat ze even had gezucht dat haar blik op het appartement werd gericht. "Dat meen je toch niet..." klonk er even mompelend... Dat zou nog iets worden..

Er was nog geklaag te horen, maar als er problemen zouden komen, zou zijn auto vliegen, wieh~ ‘Wat?’ Klonk er even waarna hij sleutels bovenhaalde en al snel zijn deur opende. Hm... Ze stapte even naar voren. ‘Ik kan er ook niks aan doen dat ik niet op het gelijkvloers woon. Dit had ik niet voorspeld toen ik de plaats kocht,’ Daar had ie een punt... Maar mocht een kind niet een keer klagen omdat ze dit ugh... Gewoon verschrikkelijk vond? Kort zuchtte ze even en al snel volgde ze Floyd. "Ik neem aan dat er ook geen lift is?" vroeg ze even terwijl ze rondkeek. Geen lift, dat betekende Floyd de trappen opsleuren. Met wat geluk zou dat goedkomen... Met wat minder geluk lag ie terug beneden in het ziekenhuis met heel wat meer dan alleen zijn been in het gips... Arceus...

Opeens zo'n blik. Alsof ze net zo dom was als ze beweerden van blondjes. ‘Er is een lift,’ klonk er en ze stapten naar binnen. Wauw, wat was dit oud... Ze keek even rond... Hm. Het was niet de beste plek om te leven... Misschien was ze te kritisch geworden nu ze in een giga villa woonde... Maar misschien was dit ook gewoon... Oud en lelijk enzo... en gewoon... Tja, het was oud. ‘Maar die zou ik niet gebruiken tenzij je graag tussen twee verdiepingen vast wilt zitten.’ Ze knikte even naar hem. "Dan word het trappen lopen," klonk er even met een zucht. "Op welke verdieping woon je?" klonk er alvast, zo kon ze zich al voorbereiden hoe lang ze het hele gebeuren van zo zou moeten volhouden... Arceus, laat het alsjeblieft niet de bovenste zijn.

Al snel, of toch voor hem dan toch, stonden ze dus aan die trappen en even keek Tawn naar boven, om even zachtjes te zuchten. Dat werd hopen op niet vallen eh. Kalmpjes keek ze toe hoe meneer zijn krukken op de trap zette en al begon met het ding te beklimmen. Zij zou een stukje achter komen, maar ergens wel dicht blijven, als hij zijn evenwicht verloor ofzo, kon ze hem naar boven duwen... Ofzo... Geen idee, ze was blond... ‘Op de tweede verdieping,’ klonk er even en ze knikte. "Valt nog mee," liet ze even horen waarna ze rustig ook de treden op ging en kalm toekeek hoe hij verder de trappen op ging. Haar handen zaten klaar om hem op te vangen. Maar de kans was groot als hij omtuimelde dat zij naar beneden zou vallen of dat ze juist samen zouden vallen. Het was dus hopen dat hij een beetje evenwicht had.

Het ging goed en daarvoor moest het blondje toch even opgelucht zuchten. Dat was even fijn om te weten eh. Kalm keek ze toe hoe de laatste paar trappen te zien waren. Few. En er waren geen doden gevallen, wat fijn eh. ‘Pas op voor de derde treden die ligt los,’ Klonk er even en ze knikte even, ondanks dat Floyd haar toch niet kon zien. Ze keek een beetje toe hoe hij deze oversloeg en hierbij raar begon te doen. Toen hij de kruk loste en deze opeens naar beneden viel, werden haar ogen groot. Haar reflexen grepen niet in en bam. Ze kreeg het ding tegen haar aan en even was ze blij dat ze nog niet zoveel trappen had gedaan. Even snoof ze lichtjes en pakte ze het ding op. Meneer was bijna na de kruk gevallen, dus ze had nog geluk gehad. Anders was het kruk tegen je kop en dan een man die volgde. Dan had ze een bult bedekt met man... Verdomme, klonk echt niet fijn. ‘Dat was nipt,’ Ze zuchtte even en wreef over der kop. "Zeg dat wel," klonk er even. daarna wandelde ze gewoon verder, deze keer hield ze alles goed in de gaten en keek ze wel uit voor niet alleen vallende Floyd's, maar ook vallende voorwerpen.

Het duurde even, hij kwam niet vooruit... Wat wilde hij van haar? Even bleef ze hem verdwaasd aankijken met haar ogen... Wat...? ‘Krijg ik dat terug,’ Gebaar naar het ding in haar handen. Even keek ze ernaar... Oh... Was de leuning niet te vertrouwen...? Even knikte ze en ze gaf hem aan. "Hier," klonk er even simpel waarna ze kalm naar hem bleef kijken en afwachtte tot hij verder ging. Ze kon moeilijk voor hem gaan... Naja, ze moest hier dus blijven, verdomme... Even zuchtte ze. Naja, ze had ermee ingestemd en daarom stond ze hier nu ook. Het was nog even en tja, ze had toch niks beter te doen eh.