Meeting Again II & Lynn

"Wacht wat?" Lynn keek over haar schouder, van plan om te antwoorden, maar hoorde vlak voor haar het geluid van gemompel en keek snel weer vooruit. Er leek een grote groep leek mensen om iets heen te staan en Lynn had op het punt gestaan tegen iemand in die menigte aan te botsen. Snel week ze uit, de omstander zo ontwijkend. Raar dat al die mensen van Lumiose, die normaal altijd zo druk waren met zo snel mogelijk van de ene naar de andere plek komen, nu stilstonden, in het midden van de straat nog wel. Kort haalde Lynn haar schouders op en stapte weer verder. Het leek er toch niet op dat ze een blik zou kunnen werpen op hetgene wat zich in het midden van de menigte bevond, dus was er ook geen reden om te blijven staan. Lynn herinnerde zich dat Fay wat verward een vraag had gesteld en antwoordde terwijl ze verder naar het Pokécenter liep: "Oh, Tuesday? Tuesday is een Eevee die ik gekregen had van een Breeder genaamd Silvie," Sprak ze. "Hij zit nu in de box, de rest van het team leek niet helemaal aan 'm te kunnen wennen." Naar het einde van de zin nam haar stemgeluid af; ze hadden de deur van het Pokécenter bereikt. Lynn opende de deur en gebaarde deftig maar met een grijnsje op haar gezicht naar Fay dat zij voor mocht gaan. Zara ruïneerde haar attente gebaar echter door zelf met een plagerige grijns naar binnen te trippelen, haar staart vlak langs Lynns gezicht zwiepend. Al grinnikend mompelde Lynn: "Raar beest," waarna ze achter Fay en Angel aan het Pokécenter binnenstapte.
Eenmaal binnen liep het rozeharige meisje meteen naar de PC die zich in de ruimte bevond en ging daar aan de slag. Lynn liet zichzelf tegen een muur leunen en keek rustig toe, af en toe een blik door het raam naar buiten werpend. De menigte stond er nog steeds, al deinden de mensen soms opeens met z'n allen achteruit. Met een fronsje richtte Lynn haar blik weer op het rozeharige meisje. Rays Pokéball bevond zich in de hand van haar vriendin en Lynn glimlachte bij het horen van de woorden die het jongere meisje sprak. "Beter zo?" Vroeg het zwartharige meisje, ietwat voorzichtig. Fay had eerder nogal in paniek geleken en het leek haar dan ook een goed idee om het toch maar even te vragen. Zara stapte ondertussen op Fay af en snuffelde nieuwsgierig aan de metalen capsule in diens handen. Die geur kende ze!

Ah, Tuesday was een Eevee, dat waren toch die bruine pokémon met veel verschillende evoluties? Fay keek even naar Angel, alsof die in haar gedachten kon kijken en een antwoord kon geven. Ze gokte er maar op. "Weet je al in welke evolutie je hem gaat evolueren?" Zara liep voor ze uit, Lynns gebaar verpestend. Fay glimlachte even, alle pokémon hadden een ander karakter, Zara was vrolijk, Angel extreem serieus en Ray.. was Ray. Je kon niet echt een beschrijving aan de Luxray plakken, hij had een heel divers karakter. Hopelijk waren sommige elementen verdwenen na zijn evolutie. Het meisje keek nog een moment naar Zara, hopelijk.
Fay keek naar Ray's pokébal, Zara kwam ook naar voren om te kijken of ze die kende. "Ja, beter," antwoordde ze glimlachend. Ze stopte de bal verkleind in haar zak en keek naar Lynn. "Waar gaan we nu heen?" Vragend keek het meisje naar de oudere trainer. Angel zat kalm naast haar trainer en wachtte tot ze een beslissing namen. Het zou waarschijnlijk niet al te lang duren.

"Weet je al in welke evolutie je hem gaat evolueren?" Lynn knikte even. "Ja, al zal het misschien nog even duren voordat dat ook echt gebeurt," Begon ze haar antwoord. "In ieder geval was ik van plan om 'm in een Jolteon te laten veranderen." Ja, het leek Lynn dat Tuesday dat wel zou kunnen waarderen, gezien de Pokémon altijd zijn uiterste best deed stoer over te komen, wat in de meeste gevallen niet echt lukte gezien het Eevee-zijn. Ergens, in een diep hoekje van haar hoofd, was het wel in de jonge Trainer opgekomen om voor Sylveon of Flareon te gaan, maar haar geweten had haar daar maar al te snel vanaf doen zien. Daarbij was Jolteon ook wel een gave Pokémon, vond Lynn.
Glimlachend antwoordde het rozeharige meisje op haar vraag dat het zo inderdaad beter was, wat het zwartharige meisje op haar beurt weer deed glimlachen. Ze draaide zich al half naar de schuifdeuren om toen de tweede vraag kwam: "Waar gaan we nu heen?" Lynn dacht een moment na. Een goede vraag. "Laten we maar gewoon naar buiten gaan, dan zien we wel weer verder," Sprak ze met een glimlachje, waarbij ze over haar schouder naar Fay keek en tegelijkertijd door de automatische deuren stapte, al snel gevolgd door Zara. De menigte stond er nog steeds en uit hun midden was een gefrustreerde schreeuw te horen. Met een verbaasde frons op haar gezicht hield Lynn stil. Haar maatje hield haar kop vragend schuin, op haar gelaat was een nieuwsgierige uitdrukking te vinden.

Fay volgde Lynn naar buiten, de menigte mensen viel haar nu pas echt op. "Wat is dáár aan de hand?" Vroeg ze verbaast aan het oudere meisje. Ze was te klein om er over heen te kijken en de mensen stonden te dicht op elkaar om er doorheen te kunnen kijken. Angel gaf een grom en wilde doorlopen, maar haar trainer was blijven staan. Fay keek de Absol een moment aan, als Angel door wilde lopen moest er wel iets heel ergs aan de hand zijn. Angel keek benauwd terug, ze had het al opgevangen, het rare.. mens. Ze moesten doorlopen, anders werden ze weer in dingen betrokken en daar had de Absol absoluut geen zin in. Fay keek terug naar Lynn, moesten ze doorlopen of..? De menigte week al wat naar achteren, degene die alle aandacht trok schreeuwde: "Hé, HÉ! Aan de kant, ik heb meer ruimte nodig!" Die stem kwam Fay akelig bekend voor, het liefst zou ze zich omdraaien en keihard wegrennen. Maar het was te laat, de mensen weken aarzelend uiteen en je kon nu duidelijk zien wat er aan de hand was.
Truusje stond in het midden van de menigte in een knalroze tutu, bergschoenen en een cowboyhoed op. "Lyyyynn," paniekerig trok Fay aan de mouw van het oudere meisje. Ze moesten hier weg, nu meteen. Te laat, alweer. Had Truusje een super gehoor of zo? "JULLIE!" Fay kromp ineen, Truusje begon zich al een weg te banen tussen de uitgedunde menigte door met een priemende vinger op de twee meisjes gericht. "Holla~!" De oude vrouw tikte begroetend tegen haar hoed, net als in cowboyfilms. "Wat toevallig jullie hier te zien, Lynn leuk je weer te zien, Fay," Truusje keek naar Angel, de Absol reageerde met een dreigende 'Sol'. "Waarom heb je dat.. dat ding nog?" Ging ze met afkeer verder, met haar blik half angstig, half achterdochtig maakte de oudere vrouw vervolgens een beschermend kruis. Fay keek even van Angel naar de vrouw, maar zei niks. Truusje maakte haar eerlijk gezegd bang. De afkeer van de Absol trok weg, Truusje knipperde twee keer en keek vriendelijk naar de twee trainers. "Maar goed, mag ik jullie hulp vragen?" Fay keek naar Lynn, vragend keek ze het oudere meisje aan. Ze wilde weg hier, kon ze niet op Angel springen en wegrijden? "Lynn?" Met een wat angstige ondertoon in haar stem trok het meisje nog een keer aan de mouw, ze had echt geen idee wat ze nu moest doen.

Nog steeds met een fronsje op haar gezicht keek Lynn naar de mensenmassa voor haar en vroeg zich af waarom al die personen hier samengepakt waren. Was er één of ander feest aan de gang in Lumiose waarbij straatoptredens hoorden, een feest dat in Unova niet bestond waardoor Lynn het niet kende? Zou kunnen, bedacht het zwartharige meisje zich, al begreep ze dan nog niet waarom de mensen niet klapten en juichten en meer van dat soort dingen deden. Fay had dezelfde vraag, kon Lynn opmaken uit de woorden van het jongere meisje. "Ik zou het niet weten," Mompelde ze dan ook. Een geschreeuwde zin bereikte Lynns oren. "Hé, HÉ! Aan de kant, ik heb meer ruimte nodig!" Het stemgeluid klonk vrouwelijk en oud, en Lynn meende het herkennen. De naam die bij de stem hoorde lag op het puntje van haar tong, maar toch.. Hm. De frons werd nadenkend. De woorden die geschreeuwd waren, drongen nu ook tot de menigte door en de mensen weken wat twijfelend uit elkaar om de ruimte waar om gevraagd was te creëren, waardoor Lynn zicht kreeg op de persoon in hun midden.
Ze droeg een felroze tutu, bergschoenen waarvan de één bruin en de ander zwart was en een cowboyhoed met Miltankprint. Oh. "Oh." Terwijl haar vriendin in paniek aan haar mouw trok, schoot de naam het zwartharige meisje te binnen. Ze waren Truusje weer tegengekomen. Plots fixeerden de ogen van het oude vrouwtje zich op Fay en Lynn, en met een priemende vinger vooruitgestoken begon het oudje zich een weg door de menigte te banen. De mensen die verdwaasd op hun plek waren blijven staan, werden uit de weg geduwd door Truusje, die de twee meisjes begroette met een tikje op haar hoed. Een lichte glimlach verscheen op het gezicht van Lynn. Hoewel ze Truusje zeker een raar individu vond, had ze geen angst voor de vrouw. Ergens vermaakte de vrouw had wel. "Hallo mevrouw," Groette Lynn dan ook beleefd terug, een blik op Fay werpend. Die leek niet erg niet erg blij te zijn met de aanwezigheid van het oude dametje. "Wat toevallig jullie hier te zien, Lynn leuk je weer te zien, Fay.. waarom heb je dat.. dat ding nog?" De stem van de vrouw was plots omgeslagen; de enthousiaste toon had plaatsgemaakt voor afschuw en Truusje keek met een blik vol angst en achterdocht op de Disaster Pokémon neer. 'Het Ding' in kwestie reageerde met een dreigende 'Sol', waarop Lynn even in stilte grinnikte. Wat een liefde. Fay leek niet te willen reageren op de woorden van de vrouw en Lynn besloot dat het geen goed idee zou zijn om dat in haar plaats te doen. De Absol zou zichzelf wel kunnen redden, mocht het tot een echte confrontatie uitlopen, wat toch niet echt waarschijnlijk leek. Oude, fragiele vrouwtjes hoorden niet te vechten. Voor een tweede keer veranderde de toon van de vrouw, deze keer weer terug naar vriendelijk. "Maar goed, mag ik jullie hulp vragen?" Terwijl Lynn de blik van Fay op haar voelde branden, dacht het zwartharige meisje kort na. De angstige ondertoon in de stem van haar reispartner was haar niet ontgaan, en het liefste wilde ze dan ook nee zeggen, maar alle omstanders hadden hun afwachtende blikken bij die van Fay en Truusje gevoegd en maakten dat haast onmogelijk. Weigeren zou ook weer zo bot zijn.. "Eh," Aarzelde Lynn. De oude vrouw klapte vrolijk in haar handen en draaide zich kwiek om. "Fantastisch, fantastisch! Kom maar mee, dan kunnen jullie het probleem met eigen ogen zien.." Zara, vrolijk en enthousiast als altijd, zette zich al achter Truusje aan. Lynn zuchtte kort en keek de tutu na. "Er zit niet veel anders op, denk ik," Zei ze tegen het rozeharige meisje naast haar. "Als we dit snel afhandelen, zijn we er vanaf." En met die woorden liep Lynn haar maatje achterna, de nu nieuwsgierige blikken van de mensenmassa met zich meenemend.

Lynn reageerde op de vraag om hulp met een 'eh'. Truusje zag dit blijkbaar als antwoord en draaide zich om. "Fantastisch, fantastisch! Kom maar mee, dan kunnen jullie het probleem met eigen ogen zien.." Fay verstijfde, ze wilde helemaal geen probleem met haar eigen ogen zien. Ze wilde dat oude, gestoorde dametjes haar met rust lieten. Met Truusjes gestoorde gedrag eh.. creativiteit zou ze vast wel tot een oplossing kunnen komen. Angel keek de oude vrouw argwanend na, ze vond Truusje duidelijk niks. Toen Zara de oude vrouw begon te volgen gromde de Absol afkeurend. Fay keek vragend naar Lynn, ze ging de paarse kat niet achter laten. "Er zit niet veel anders op, denk ik," geschrokken keek het meisje haar vriendin aan, moesten ze dat.. dat mens echt gaan helpen? "Als we dit snel afhandelen, zijn we er vanaf." Fay zuchtte, daar had Lynn wel een punt, bovendien had ze dat ei van Truusje gekregen, misschien moest ze eens wat terug doen. Aan de andere kant.. wat als er een Spinda of zo uit kwam? Dat zou haar waarschijnlijk nachtponytas geven. Het meisje keek even naar Lynn die al op weg was en wierp toen kort een blik op de Absol naast haar. Angel keek licht geïrriteerd terug, ze vond dit ook echt helemaal niks. "Ik neem aan dat er niks anders op zit," mompelde het meisje zachtjes tegen de pokémon en liep Lynn toen achterna. Aangekomen in het midden van de menigte ging ze half achter het zwartharige meisje staan, ze wilde niet dichterbij bij Truusje komen dan nodig. "W-Wat moeten we d-doen?" Vroeg ze stotterend aan de oude vrouw. Een witte Furfrou ging naast Truusje staan, kalm, net als Angel. Angel keek de hond kort aan en knikte beleefd, de Furfrou knikte terug. Fay glimlachte, ze leken wel een beetje op elkaar. Toen begon Truusje weer te praten: "Ik ben de pepper van Harold kwijt. Ik moet hem hier ergens hebben laten vallen." Niet begrijpend keek het meisje de oude vrouw aan, dat Harold goed was met koken en zo wist ze wel, maar peper kwijt? Waar sloeg dat op? Je kon dan toch gewoon nieuwe kopen in de winkel? En hoe moest je peperkorrels vinden op straat? Die dingen waren veel te klein. "Waar is Harold eigenlijk?" Besloot Fay te vragen, ze wilde met iemand praten die wel wat verstand had en wist wat er aan de hand was. Truusje maakte haar veel te nerveus. "Oh, Harold, Harold is zijn jasje aan het halen, help me in de tussentijd zoeken naar pepper liefje." Truusje draaide zich om en keek naar de grond, ze keek nog even om naar de twee meisje. "OKÉ, WE BEGINNEN!" Schreeuwde ze enthousiast. Fay maakte een sprongetje van schrik en keek toen ook naar de grond. Dit was waanzin, je kon geen peper op straat zoeken! Angel liep naar de Furfrou en ging naast de hond zitten, ze mocht haar meteen al. Natuurlijk keek de Absol ook wel naar de grond, peper zoeken, maar eerst even rust. Dat gestoorde mens werkte echt op je zenuwen.

Zara, al helemaal gefocust op haar aankomende taak, hoorde de afkeurende grom van Angel niet en trippelde vrolijk verder, het opvallende oude dametje achterna en na een tijdje gevolgd door haar Trainer. Onder de blikken van de mensenmassa leek de wandeling naar het midden van de groep voor Lynn veel langer te duren dan het in werkelijkheid was. Veel aandacht maakte haar wat nerveus, ze hield niet van publiek. Haar maatje daarentegen vond alle aandacht fantastisch en trippelde met opgeheven kopje en deftige pas achter Truusje aan. Het zwartharige meisje stopte haar handen in haar zakken, richtte haar blik op de strik rond Zara's hals, gewoon omdat het ding zich zo'n beetje recht voor haar bevond, en liep rustig verder, want het verbergen van bepaalde gevoelens, waaronder nervositeit, kon ze wel.
Lynn hield halt op hetzelfde moment dat Truusje dat deed. Het oude vrouwtje maakte zich om de één of andere reden nog kleiner dan ze al was door voorover te buigen en tuurde naar de grond vlak voor haar voeten. Achter Lynn hield het geluid van voetstappen op en toen ze achterom keek, zag ze dat haar vriendin half achter haar was gaan staan. Met een bemoedigende glimlach naar Fay draaide Lynn haar hoofd weer. Plots schoot het oudje al geïrriteerd mompelend omhoog, liep een paar stappen naar rechts en boog weer voorover, waarschijnlijk al weer helemaal vergeten dat de twee meisjes er ook nog waren. "W-Wat moeten we d-doen?" Opnieuw schoot de vrouw omhoog, verbazend snel voor haar leeftijd, en richtte haar verwarde blik op Fay, al werd die na enkele tellen alweer helder. Met een half oor naar het gesprek luisterend gingen Lynns ogen naar de witte, hondachtige Pokémon die naast Truusje was komen staan. Angel en de onbekende Pokémon knikten naar elkaar op dezelfde rustige manier. Lynn glimlachte eventjes: die twee leken het goed met elkaar te kunnen vinden, wat naar het idee van het zwartharige meisje altijd mooi meegenomen was bij de Absol. Ook Zara had de andere Pokémon nu in de gaten gekregen en miauwde haar gebruikelijke, vrolijke begroetig. Kalmpjes verschoof de blik van de Furfrou naar de Liepard en nam de Pokémon in zich op. De hondachtige Pokémon knikte eenzelfde knikje als eerder en ging vervolgens netjes zitten, zijn blik weer op Truusje richtend. De katachtige Pokémon had zichzelf alweer weten af te leiden en liep met haar neus haast tegen de grond gedrukt in het rond, waarschijnlijk op zoek naar de pepper die al meerdere keren in het gesprek tussen het oude vrouwtje en Fay genoemd was. Lynn begreep niet wat het nut was van peper zoeken op straat, die dingen waren toch allang vies? De gedachte dat ze de komende tijd naar minuscule, zwarte korrels aan het zoeken zou zijn die haast dezelfde kleur hadden als de straat waarop ze zich zouden bevinden schoot door haar hoofd, en Lynn zuchtte nog een keer. Fantastisch. Ze boog zich voorover en begon de grond af te speuren, af en toe een paar stappen zettend. Hoe eerder ze begon, hoe eerder ze er vanaf zouden zijn. Hopelijk. De enthousiaste schreeuw van Truusje deed Lynn even in elkaar krimpen. Ze schonk haar vriendin haar beste 'Hoe-zijn-we-hier-nu-weer-in-beland?!'-blik aan Fay en ging vervolgens weer aan het werk. "Peper vinden, hoe verzin je het," Mompelde ze zachtjes.

Fay begon te zoeken, na vijf minuten gaf ze het alweer op, dit was onmogelijk, peper zoeken. Ze keek naar Lynn, die ook aan het zoeken was. Ze had al een blik van haar vriendin gekregen en nu schonk ze eenzelfde terug. Dit was hopeloos. Zara leek wel vrolijk bezig, met naar neus haast tegen de grond gedrukt om zwarte korrels te zoeken. Angel keek rustig toe, met haar blik speurend over de grond. Ze keek van tijd tot tijd wel naar de Furfrou naast haar en voerde korte, beleefde gesprekken. Fay keek even naar Truusje, had de vrouw eigenlijk al gezegd hoe de hond hete? "Hoe h-heet je eh.. hond?" Vroeg ze nerveus, bang een negatief antwoord te krijgen, of erger. Wat erger was, ze had geen idee, maar het was erger en dat wilde ze niet. "Je bedoelt de Furfrou, liefje?" Fay knikte maar gewoon, het moest wel een Furfrou zijn, het was geen Spinda. "Dat is Salt, Salt is van Harold. Persoonlijk vind ik Spinda's veel leuker, maar ja." Was het antwoord. Ah, Salt was van Harold, hij zou zijn pokémon wel naar ingrediënten noemen aangezien hij zo van koken hield. Hij zou zijn pokémons naar ingrediënten noemen. Fay verstijfde en keek Lynn aan, wat zochten ze nou eigenlijk? Was het kruid of een pokémon? Kon Harold niet eens opschieten? De oude man was veel.. normaler dan zijn vrouw. Het meisje keek naar Lynn, had ze dit ook gehoord of moest ze het komen uitleggen?

Wat had ze vandaag geleerd? Dat het zoeken van peper op asfalt zowel onmogelijk als mateloos irritant was. Ze liep nu al minstens tien minuten in het rond, voorover gebogen als een oud vrouwtje met last van haar rug. Lynn stond al een tijdje op het punt om op te geven en te proberen Truusje te overtuigen dat ze de peper nooit zouden kunnen vinden. Wacht, vermande Lynn zich, nee. Het zwartharige meisje richtte zich op en keek om zich heen terwijl ze kort over haar rug wreef: het was wel genoeg geweest. Dit zou niet gaan lukken, hoe lang ze er ook mee door zouden gaan. Zelfs de mensen die toe hadden staan kijken, waren verveeld geraakt en weggegaan, wat Lynn dan wel weer prettig vond. Ze verschoof haar blik naar Fay, die aan Truusje vroeg hoe de hondachtige Pokémon heette waar Angel goed mee om leek te kunnen gaan. "Je bedoelt de Furfrou, liefje? Dat is Salt, Salt is van Harold. Persoonlijk vind ik Spinda's veel leuker, maar ja," Was het antwoord. Lynns ogen werden wat groter. "Het.." Begon ze ongelovig, waarbij ze kort een blik met Fay wisselde. "De Furfrou heet Salt?" Vroeg ze voor de duidelijkheid, "En we zoeken naar Pepper?" Dit zou alles zo veel makkelijker - en een stuk minder nutteloos - maken. Het oude vrouwtje keek haar verbaasd aan, alsof ze net iets heel doms had gevraagd. "Natuurlijk, je noemt de witte toch niet Pepper en de zwarte Salt, liefje?" Reageerde ze ongelovig, waarna ze zich al 'de jeugd van tegenwoordig' en 'zo naïef, de schatjes' mompelend naar de grond toeboog. Lynn besloot op Fay af te stappen, het was toch niet meer nodig om je gezicht enkele centimeters boven de grond te houden. Daar aangekomen draaide ze een rondje om haar as om de omgeving in zich op te nemen. Nergens ook maar een teken te zien van een Pokéball of een zwarte versie van Salt. Lynn zuchtte. Dit kon nog best eens een lange dag gaan worden.

"Natuurlijk, je noemt de witte toch niet Pepper en de zwarte Salt, liefje?" Fay, die het gesprek stil had gevolgd, keek Truusje ongelovig aan. Was dit serieus? Waar was Harold? Ze wilde de oude man spreken en niet zijn gestoorde vrouw, waarom waren ze ooit getrouwd? Lynn kwam dichterbij en draaide een rondje, zoekend. Fay liep op haar vriendin af en wierp nog even een vluchtige blik op de oude vrouw. "Kunnen we niet gewoon wegrennen of zo? Ik wil hier weg," mompelde ze, stil zodat Truusje het niet zou horen, bijna smekend tegen de zwartharige. Angel was inmiddels ook overeind gekomen en keek zoekend om zich heen, ze besloot maar bij Truusje te gaan zoeken en joeg de oude vrouw later vast de stuipen op het lijf. Stom bijgeloof. Fay keek Lynn afwachtend aan, het antwoord was vast een nee, maar ze wilde hier echt weg. Truusje was eng. In haar ogen dan. Salt zat wel nog steeds rustig in het midden en leek zich over niks zorgen te maken, alleen Angel kreeg soms een blik van de Furfrou.

"Kunnen we niet gewoon wegrennen of zo? Ik wil hier weg," Lynn keek het meisje dat die woorden stilletjes en haast smekend had gemompeld twijfelend aan. Ze konden misschien wel weggaan, maar dat voelde naar Lynns idee toch niet helemaal goed. Het oude paar had hen al eerder een dienst bewezen door ze onderdak te bieden, en daarbij had Truusje zonder duidelijke reden later nog cadeaus aan de twee gegeven. Ook het feit dat Lynn geen echte angst had voor het oude vrouwtje, maar meer een soort verwondering voor hoe.. Bijzonder deze persoon was, deed haar niet meteen ingaan op het voorstel van haar vriendin. Zara kwam aangelopen en ging afwachtend naast het zwartharige meisje zitten, haar blik gericht op de twee witte Pokémon die blikken met elkaar uitwisselden. Een erg lichte hint van jaloezie was te zien in de gifgroene ogen van haar maatje, maar Lynn wist dat de Liepard het ook weer niet zo erg vond dat de twee beter met elkaar op leken te kunnen schieten dan met haar. "Laten we nog heel even blijven," Stelde Lynn uiteindelijk voor, "Als Pepper binnen tien minuten niet gevonden is, of Harold in de tussentijd niet komt om meer duidelijkheid te geven, dan verzinnen we een reden om weg te gaan."
Haar blik verschoof naar Truusje, die een eindje van haar en Fay af stilstond. Het oudje had haar hand onder haar kin geplaatst en tuurde nadenkend in de verte, één van haar in wandelschoenen gestoken voeten tikte op het asfalt. Een briesje deed de rok van haar roze tutu meer opbollen dan het ding normaalgesproken al deed. Tegen de achtergrond van mensen in nette, zwarte pakken en dikke, donkergekleurde winterjassen stak de vrouw in de verzameling van willekeurige kledingstukken fel af. Even vroeg Lynn zich af of het misschien maar beter was om raar te zijn in de ogen van velen dan gewoon met de saaie, grijze groep mee te gaan, terwijl ze op Truusje af stapte. "Mevrouw?" Vroeg ze op de beleefde toon die haar in het weeshuis aangeleerd was en bij het aanspreken met echt oudere mensen automatisch naar boven kwam. Met een "Hm?" draaide het vrouwtje zich naar haar toe, nog steeds met haar hand onder haar kin. "Kunt u zich misschien nog herinneren waar u Pepper voor het laatst gezien heeft?" Dan zou van enige hulp moeten zijn bij hun zoektocht, toch? Alles zou beter zijn dan uiteindelijk heel Lumiose uit te moeten kammen, zou dat in tien minuten kunnen. Truusje dacht even na en antwoordde vervolgens: "Natuurlijk, natuurlijk. We liepen over straat, ik en Harold, en toenneh.." Ze trok een pruillip, dacht even na en vervolgde: "Toen zei Harold dat hij zijn jasje vergeten was, ja, en hij gaf mij de Pokéballs van Salt en Pepper, maar Salt kwam eruit." Het oude vrouwtje knikte ferm, als om voor zichzelf te bevestigen dat dit klopte. "Daarna heb ik de Pokéballs op een veilige plek gestopt, zodat ik ze niet kwijt zou raken." Besloot de vrouw. Afwachtend bleef Lynn haar aankijken. Toen er niets op de laatste woorden van het omaatje volgde, vroeg ze: "En waar is dat dan precies?" Voor haar ogen leek Truusje plots te veranderen in een kindje van zeven dat weet dat hij iets fout heeft gedaan, maar dat nu pas van een ander te horen kreeg. Ze begon druk in zichzelf te mompelen en wendde haar hoofd wat af. Verward bleef Lynn staan waar ze stond, totdat ze de beschaamd gemompelde woorden: "Dat ben ik vergeten.." opving. Het zwartharige meisje zuchtte.

"Laten we nog heel even blijven. Als Pepper binnen tien minuten niet gevonden is, of Harold in de tussentijd niet komt om meer duidelijkheid te geven, dan verzinnen we een reden om weg te gaan," was het antwoord, Fay knikte wat timide en keek nog even vluchtig naar Truusje. Zolang ze uiteindelijk weg kwamen.. dan vond ze het allemaal prima. Angel draaide nog eens een rondje onder de, het meisje keek even naar Zara. Was daar een flits van jaloezie te zien? Zo sterk was de band tussen de Absol en... wat was Zara ook al weer? Fay dacht even na, ze moest echt pokémonnamen gaan leren. Dat ging ze doen! Als Lynn bezig was met gym of zo kon zij in de bieb verdwijnen en gewoon gaan lezen, uit boeken leerde je veel. Ze kon natuurlijk ook haar dex doorlezen, maar dat was zo'n klein beeld en het was vast niet goed voor je ogen. Toen Fay opkeek zag ze dat Lynn op Truusje afliep, zelf zou ze het niet doen, maar als haar vriendin er iets voor voelde.. ze ging haar niet tegenhouden. Truusje kreeg een soort verhoor van Lynn, vragen over waar de pokébal van zwarte Pepper zich misschien kon bevinden. Kon dat eigenlijk? Furfrou's waren toch altijd wit, net zoals Absol's altijd wit waren? Of wat was het? Hoe kon een Furfrou zwart zijn? Fay verdwaalde even in haar eigen gedachten en het laatste wat ze opving van het gesprek tussen Lynn en Truusje was het gemompelde: "Dat ben ik vergeten.." "Wat is ze vergeten?" Vroeg Fay nadat ze op Lynn was afgelopen, ze hield haar blik op Angel, iets anders was er niet om naar te kijken. De Absol kwam net aanlopen, maar maakte de fout net wat te dichtbij Truusje te komen. Voor Angel het doorhad kreeg ze een klap op haar snuit met een tak en werd er tegen haar gegild: "Weg, weg demon, ga ergens anders je rampen verspreiden." Angel draaide zich grommend weg en liep naar Fay toe, Salt kwam ook aanlopen en blafte zachtjes wat verontschuldigends voor haar trainers vrouw. Fay kon het niet laten een korte grinnik te laten ontsnappen, ook al schrok ze van Truusjes actie, na afloop was het best grappig. Ze keek weer terug naar Lynn, waar zou Peppers pokébal kunnen zijn?

"Wat is ze vergeten?" Lynn wreef over haar gezicht en antwoordde op vermoeide toon: "Waar ze de Pokéball opgeborgen heeft." Ze keek nog maar eens een keer om zich heen, maar bedacht zich toen dat dat niet nodig was. De Pokéball moest in iets anders zitten en in het bezit zijn, of zijn geweest, van Truusje. Het oude vrouwtje was nog steeds aan het mompelen, al leek het alsof de stroom aan haast onhoorbare woorden steeds wat meer afnam. De Absol van Fay bevond zich nu ook bij het groepje. Plots had Truusje een tak in haar hand en sloeg met het ding naar Angel met de woorden: "Weg, weg demon, ga ergens anders je rampen verspreiden." Angel blies al grommend de aftocht en Salt kwam weer beleefd gezellig doen. Zara was de hele tijd met haar maatje meegelopen en zat nu naast het zwartharige meisje. Het leek erop dat de Liepard op wilde springen en naar de Absol wilde lopen, waarschijnlijk om te vragen hoe het ging, maar toch weerhield de Pokémon zichzelf daarvan. Toen Lynn zag hoe de katachtige Pokémon naar Angel en Salt keek, aaide ze haar maatje over de kop. Zonder woorden maakte ze Zara duidelijk dat het waarschijnlijk wel weer over zou waaien, waar de Liepard zichtbaar van opfleurde. Met een glimlach op haar gezicht keek Lynn weer op naar haar vriendin en dacht na over een volgende stap. Hoe lang wachtten ze nu al? Vijf minuten misschien. In de overige vijf minuten konden ze best nog wat proberen. Lynn verlegde haar blik naar het oude dametje. "Truusje?" Vragend keek de vrouw van Harold op, in haar handen nog steeds de stok die ze op haast magische wijze had laten verschijnen. "Heeft u uw zakken al nagekeken?" Vroeg Lynn, waarop er een grote glimlach op het gezicht van het vrouwtje ontstond, waarna ze vrolijk op haar tutu begon te kloppen, zoekend naar de Pokéball. Lynn grinnikte even. Oudjes ook.

"Waar ze de Pokéball opgeborgen heeft." Fay keek naar Truusje en weer terug naar Lynn, dat was echt iets voor de oude dame, vergeten waar ze dingen opborg. Ze zuchtte en keek weer even naar de in tutu geklede vrouw, waarom waren zij hierin terecht gekomen? Zara leek op de een of andere manier toch echt wat.. teleurgesteld misschien? Dat Angel meer aandacht had voor de witte Furfrou dan de paarse kat. Hm, nou ja, Salt zou weer met haar trainer meegaan, hopelijk.. Hopelijk ging de trainer mee. Veel behoefde aan Truusje had het rozeharige meisje niet, nee, de oude vrouw was eng en raar en moest weg! Lynn vroeg weer wat aan Truusje, dapper, zelf zou ze het niet doen. Fay keek van een afstandje toe en wachtte tot Pepper misschien was gevonden en ze weg konden. Hoopvol keek het meisje naar de vrouw die haar zakken doorzocht. Misschien, misschien was er die kleine kans dat ze een roodwitte bal vond met een zwarte Furfrou. Misschien waren het wel van die pokémon met verschillende soorten. Verschillende kleurcombinaties, wie weet.

Afwachtend keek Lynn toe hoe het oude vrouwtje zocht naar de Pokéball. Even vroeg de jonge Trainer zich af welke tutu's zakken hadden, maar al snel herinnerde ze zich dat alles kon bij Truusje. Alles. Na een tijdje hield de vrouw echter op met op haar kleding kloppen, een fronsje op haar gezicht. "Niet hier.." Fantastisch. Er veel niet echt meer te proberen; de straat was leeg, de zakken van het oudje waren leeg, schoenen waren nou niet echt een optie gezien de grootte van een Pokéball. "Hm," Mompelde Lynn onbeduidend. Ze blikte naar Fay. "Heb jij misschien nog een ander idee?" Als dat niet zo was, was hun enige hoop Harold. Lynn keek naar de menigte, zoekend naar iemand die volledig in het wit gestoken was, maar er was geen spoor van de man van Truusje te bekennen. Het zwartharige meisje zuchtte en aaide Zara wat over haar hoofd. Het zou zeker fijn zijn als dit probleem snel opgelost zou worden.