Meeting Again II & Lynn

Er werd gevraagd of Vesta haar Cyndadinges was. "Ja, dat is mijn Cyndadinges," klonk er geamuseerd uit de knuffelberg. "Of, nou ja, het is geen Cyndaquil meer, maar een Quilava." De Quildinges zette even vragend grote ogen op toen ze de vraag van het rozeharige meisje hoorde, maar leek toen te weten wat ze moest doen, wat ze dan ook aangaf door vastberaden te knikken. Met enkele hupsen had de fire-type de fauteuil bereikt, en met een laatste grote sprong landde de Pokémon vrolijk bovenop de stapel, waar het enkele rondjes draaide voordat het zich tevreden tot een bolletje opkrulde en haar oogjes sloot. Een diepe, diepe zucht viel te horen. Lynn had haar ene vrije lichaamsdeel, haar arm, voor haar gezicht geslagen zodat Ray haar niet in haar gezicht kon likken. Ook leek het hierdoor alsof het zwartharige meisje een hele dramatische pose aangenomen had, maar dat was helemaal niet haar bedoeling. "Oké," sprak Lynn hardop haar gedachten uit, een ietwat smekende ondertoon in haar stem, "Op dit moment heb ik al het gewicht op me dat ik op me kan hebben, toch?" Maar nee, Arceus moest haar zo nodig het tegendeel bewijzen. Een helwit licht straalde plots af van de top van de knuffelberg, en van het ene op het andere moment begon de leren fauteuil te protesteren onder het gewicht en kreeg Lynn het toch wel heel benauwd. Dit was te zwaar. Een geëvolueerde Vesta, een Liepard en een Luxray op haar schoot was teveel. Verwoed probeerde Lynn haar tweede hand vrij te maken, ze moest hier onderuit. "Fay!" Nope. Nope, nope, nope, nope!

O, het was geen Cyndadinges meer maar een Quildinges, of Quilava zoals Lynn het noemde. Vesta liep op haar trainer af, maar in plaats van iets nuttigs te doen besloot de Quildinges dat ze een middagslaapje wilde doen op de berg vacht. Direct nadat Lynn de opmerking "Op dit moment heb ik al het gewicht op me dat ik op me kan hebben, toch?" maakte, begon Vesta te gloeien en nóg groter te worden. De Quildinges werd véél groter dan ze was geweest en lag met haar volle gewicht op de anderen. "Fay!" klonk het ergens onder de berg. "Angel!" geschrokken keek Fay om zich heen, waar was de Absol eigenlijk? Ze kon de pokémon zo snel niet ontdekken, dus ging ze over op plan B. "Ray, kom nu!" met lichtte paniek in haar stem keek het meisje naar de berg. Ergens binnenin begon het te bewegen en al snel kon Fay de vacht van de Luxray onderscheidden, de pokémon deed in elk geval een poging eronderuit te komen. Ook Ray vond het wat zwaar worden. Oké, knuffelfeestje was voorbij, iedereen naar huis.

"Zara, Vesta," klonk het benauwd, "Eraf." Voor meer woorden had ze geen lucht. Zodra de Liepard de verstikte stem van haar maatje hoorde, begon te katachtige te proberen zich uit de knuffelberg te worstelen. Dat lukte echter niet al te goed, omdat Ray onder haar ook bezig was met opstaan terwijl Vesta blijkbaar al zo'n beetje in slaap was gedoezeld. De Liepard miauwde bezorgd naar waar ze dacht dat Lynn was, waarna ze met haar poot naar Vesta porde. De Typhlosion hield iedere mogelijkheid om te bewegen voor haar tegen, en daarom moest de fire-type het eerste weg, voor Lynn nog echt iets overkwam. Bij de eerste por bewoog alleen Vesta's oor even. Bij de tweede liet ze een loom, ietwat geïrriteerd geluidje horen. Bij de derde hield Lynn het gewoon niet meer en riep: "Vesta! Opstaan!" Dit deed de Pokémon toch haar kop optillen en haar ogen opendoen, waarna ze verbaasd fronsend naar de verzameling Pokémon onder haar keek. De stem van haar Trainer had daar vandaan geklonken, maar ze zag Lynn toch niet. "Vesta!" Nu klonk de stem toch wel wat benauwder. Oh, betekende dat dat er iets slechts aan de hand was? De Typhlosion werd nu echt wakker en begon aanstalten te maken om van de hoop mens en Pokémon af te klimmen. Zara miauwde nog een keer naar haar teamgenoot, die aanmanend om zich snel in beweging te zetten. Ze was nu toch wel heel bezorgd om haar maatje..

Vesta wilde er niet af, benauwd keek Fay naar de berg lichamen, ze wilde niet dat Lynn werd gestikt door haar eigen pokémon.. hoewel, dan kon ze die wel zouden, hehe. En Angel was er ook niet om haar te helpen, waar in Arceusnaam zat de Absol. Normaal zou de pokémon er snel inspringen en de dag redden of zo, hoe je het ook wilde beschrijven. Zara leek de vuurtype toch in beweging te krijgen en de half slapende pokémon kwam van haar trainer en de rest af. Zara mauwde bezorgd, dat wekte een reactie bij Ray die meteen opstond en voor de stoel ging zitten met een overdreven bezorgde blik in zijn ogen. "Lynn? Ben je oké? Gaat het een beetje?" bezorgd keek Fay naar haar vriendin, ze had geen idee hoe het was bijna gestikt te worden door een knuffelberg. "Angel is verdwenen," voegde ze er nog wat hulpeloos aan toe, ze had geen idee waar de Absol heen was. De pokémon die ze vertrouwde was verdwenen en dat was vast niet vrijwillig gebeurt.

Slaperig met haar ogen knipperend liet Vesta zichzelf naast de bruinleren fauteuil vallen, waar ze zich weer tot een bolletje oprolde en verder sliep. Zara nam naast Ray plaats en keek bezorgd naar haar maatje op. Lynn was opgestaan zodra dat mogelijk was geweest, en schudde nu met haar benen om er meer bloed naartoe te doen stromen. "Lynn? Ben je oké? Gaat het een beetje?" Het zwartharige meisje plaatste haar handen op haar knieën, keek Zara in de ogen en bleef zo een moment staan. "De volgende keer dat iedereen besluit me een knuffel te willen geven," ze ging weer rechtop staan, krabbelde Zara even achter haar oor en verschoof haar blik via Ray naar diens Trainer, "is het misschien beter als het omstebeurten gebeurt." Lynn schudde even grinnikend haar hoofd. Ze was oké. Dit was nu al een raardere dag geworden dan dat ze verwacht had, maar ze was nog steeds oké. De wat hulpeloze toon in Fay's stem deed haar weer focussen op haar vriendin. Toen de woorden tot haar doorgedrongen waren, verscheen er een frons op Lynns gelaat. Ze keek de kamer door, zoekend naar een bekende sneeuwwitte vacht, maar de enige witte vacht die ze zag was de wat doffer gekleurde van Salt. "Sinds wanneer is ze weg?" Tot na het gebeuren met de rook was Angel er nog geweest, toch? Lynn kon zich niet herinneren dat ze de Absol al eerder weg had zien gaan.. Maar waar was ze dan nu?

Zoekend keek Fay om zich heen, waar had ze haar maatje gelaten? De Absol zou haar nooit zomaar achterlaten, vooral niet bij zo een rare man als Albér. Over de rare, oude man gesproken, waar was hij eigenlijk? "Ik weet het niet," antwoordde ze op de vraag van haar vriendin. "Maar voor het hele... geknuffel was ze er volgens mij nog." Radeloos keek het rozeharige meisje om zich heen en zuchtte. Truusje besloot zich ook nog in het gesprek te mengen. "Ik vind het anders heeeelemaal niet erg, kleine meisjes zoals jij moeten niet rondlopen met de duivel. Neem toch lekker een Spinda, dat zijn zulke heerlijke beesten." De woorden hielpen Fay niet echt, Angel hete niks voor niks Angel, en keek nog eens een rondje om zich heen. "Ray heb jij Angel gezien?" vroeg ze aan haar Luxray, de grote kat keek zijn trainer een lang moment aan en schudde toen zijn kop. "Die zein klaar oor!" hoorde Fay van achteren, iets in die woorden liet een rilling over haar rug lopen. Klaar met wat precies?

Voor het hele geknuffel was Angel er nog geweest, volgens Fay. "Hm," deed Lynn. Verder was het rozeharige meisje altijd in de buurt geweest van haar Pokémon, toch? Het was wel raar dat de Absol nu opeens verdwenen was. Het zwartharige meisje stapte weg van de stoel waar ze op vastgepind was geweest en liep een snel rondje door de kamer. Nergens een spoor van het maatje van Fay. Truusje deelde mee dat het beter was dat de Absol verdwenen was, want kleine meisjes moesten niet rondlopen met duivels. Een wat droge uitdrukking verscheen op Lynns gezicht. "Juist," mompelde ze haast onhoorbaar, terwijl haar blik op een van de houten deuren viel. Daar kon de sneeuwwitte Pokémon natuurlijk ook nog zijn, al wist Lynn niet helemaal hoe die de deur open gekregen zou hebben. "Misschien is--" Ergens halverwege haar zin ging juist de deur waar Lynns blik op gericht was open. Albèr verscheen, nog steeds in de outfit van eerder, met twee Pokémon aan zijn zijde, netjes geknipt. "Die zein klaar 'oor!" Verklaarde hij met een hint van trotsheid in zijn stem.
Ah. Aaah. Eindelijk begreep Lynn in wat voor en gebouw ze beland waren: een kapperszaak, waarschijnlijk voor Furfrou's. Maar hé.. De ogen van het zwartharige meisje vernauwden zich toen ze het witte exemplaar bij Albèr beter bekeek. Was dat niet.. ? "Eh, Fay?" Sprak Lynn om de aandacht van haar vriendin te trekken.

"Eh, Fay?" Fay keek om, naar wat Lynn bedoelde. Ze wist niet zeker of ze moest lachen of huilen. Angel lag op een soort karretje, helemaal versuft van Arceus mag weten wat, en had een bijzonder kapsel gekregen. De Absol was niet echt geknipt, maar de pluk haar die langs haar gezicht viel had nu krullen en haar vacht had verschillende tinten lichtblauw. Het zag er allemaal wel grappig uit en helemaal niet vreselijk, maar de pokémon zou er vast niet blij mee zijn. Ray had zijn teamgenoot ook gezien en kwam voorzichtig dichterbij, alsof hij niet geloofde dat dit de intimiderende Absol was. De kat bleef wel op een meter afstand zitten, maar de blik van puur ongeloof zag er grappig uit op zijn snoet. "A-Angel," verbijsterd keek Fay naar haar maatje, wat was er in Arceusnaam gebeurt? Angel zou zich niet zonder een gevecht in deze situatie brengen, dus wat had har uitgeschakeld? Het meisje verplaatste haar blik naar de zwarte, slapende hoop hond en zag dat ook Pepper een speciale behandeling had gekregen. Het zag er lachwekkend uit, de zwarte Furfrou had een nogal vrouwelijk kapsel gekregen en of die er blij mee zou zijn was de vraag. Maar Angel was belangrijker, het zag er naar uit dat de Absol nog even onder zeil zou zijn.

Het eerste wat haar opviel, was dat de Absol wel dronken leek. Of nou, eigenlijk was dat een leugen. Het allereerste wat natuurlijk opviel, was het nieuwe uiterlijk van de Pokémon: de krullerige pluk en de tinten blauw die in haar vacht waren gedaan. Angel zag er mooi uit, dat moest wel gezegd worden, maar misschien moesten ze zich ook wel een beetje zorgen maken om de staat van de Absol. Een platgespoten Pokémon kon zijn Trainer immers waarschijnlijk niet zo goed beschermen als normaal, of ten minste, dat leek Lynn. Fay klonk ook nogal verbaasd over de transformatie van haar maatje. De jonge Trainer richtte haar blik op haar vriendin en zag diens verbijsterde blik. "Het is weer eens wat anders," merkte Lynn zachtjes grinnikend op. Het was ergens ook wel een grappig gezicht, de altijd zo norse Absol als een soort Pokémonprinsesje. Ray leek het ook niet te kunnen geloven, en liep voorzichting op zijn teamgenoot af. Zara leek het ook allemaal maar raar te vinden, en volgde de Luxray op de voet. Ze liep echter door waar de electric-type stopte, en hield in plaats daarvan vlak voor Angel halt. Voorzichtig snuffelde ze aan de gekrulde pluk haar van de Pokémon, waarna ze peinzend haar kopje kantelde. Raar. Ze begreep het niet.

Fay was compleet verbijsterd door de verandering die haar Absol had door gemaakt, niet zeker of ze moest flippen of op een hele andere manier moest reageren. Ray keek nerveus naar Zara die het een goed plan had gevonden dichterbij Angel te komen. Toen Fay echter volgde ontspande de Luxray wat. Zelfs al was zijn liefde voor Zara onbeschrijfelijk, tegen de alfa van het team kon je beter niet in de problemen raken.. vooral in een staat als deze. "Angel," bezorgd schudde Fay aan de schouder van de Absol, de witblauwe pokémon schoot overeind en de trainer kon maar net de uitgestoken klauwen ontwijken. Verwilderd keek Angel om zich heen, helemaal verward over wat haar was overkomen en duidelijk nog niet uit haar slaaproes. "Angel," bezorgd keek het rozeharige meisje haar pokémon aan, arme Angel. De Absol leek wat te kalmeren en staarde nog steeds in de war naar haar trainer, misschien kon ze het maar moeilijk geloven dat ze een poging tot krabben had gedaan. Truusje zei ook wat, maar voor Fay en haar pokémon was dat allemaal op de achtergrond. Ray keek ook bezorgd, al was het moeilijk te zeggen of dat om Zara of het meisje was, en mauwde vragen. Wat was er allemaal aan de hand?

Toen de Absol na een tijdje nog steeds niet op haar gesnuffel gereageerd had, miauwde Zara zachtjes in een tweede poging om haar aandacht te trekken. Ze had wel opgemerkt dat de sneeuwwitte Pokémon er nu anders uitzag, maar wat ze niet begreep was waarom de Disaster Pokémon zo slaperig deed. Daarom moest ze wakker worden, dan kon ze het misschien uitleggen. Met haar ogen volgde de Liepard Fay, die op haar Pokémon afliep en aan diens schouder schudde. Dit ontlokte wel een reactie aan de Absol en Zara wilde net een vrolijke blik opzetten toen ze de uitgestoken klauwen op Fay zag afkomen. Geschrokken sprong de paarse Pokémon naar achteren, waar ze door haar poten zakte en haar blik strak op de soort-van-ontwaakte Absol hield. Dit was niet hoe ze de dark-type kende, helemaal niet, en daarom moest ze haar goed in de gaten houden.
Op het moment dat Angel naar Fay uithaalde, schoot Lynn naar voren. "Fay! Alles oké?" Haar donkerblauwe blik ging naar Angel. In de ogen van de Absol was te zien dat ze in de war was, maar in ieder geval was ze nu wakkerder dan eerst en leek het er gelukkig niet op dat ze nog een poging zou gaan doen om iemand aan te vallen. Lynn zuchtte. Hoe dan ook was dit een rampendag, dat was zeker.

Nadat Angel voldoende leek gekalmeerd nam Fay de tijd Lynn's vraag te beantwoorden. "I-Ik ben oké, ik bedoel.. het is niet de eerste keer," mompelde ze tegen haar vriendin, natuurlijk was dat echt al jaren geleden, maar de littekens droeg ze nog steeds. Angel was geen pokémon die andere meteen vertrouwen. "Kunnen we hier niet zo weg?" vroeg ze zachtjes, Truusje hoefde het niet te horen, maar de ellendige blik zei genoeg. Dat Truusje besloot het 'arme kind' een stevige knuffel te geven. Haast verstikt in de roze tutu probeerde Fay los te komen van de rare oude vrouw. Truusje merkte het niet en ging gewoon door onder het zeggen van dingen die het meisje niet verstond. Angel gaf een vervaarlijke grom af, de Absol had duidelijk ook schoon genoeg van Truusje. Nu werd Fay als schild gebruikt, verbijsterd stond ze voor de oude vrouw. Wat gebeurde er allemaal? Ze had het overzicht niet meer.

"I-Ik ben oké, ik bedoel.. het is niet de eerste keer," werd er gemompeld. Lynn fronste, ze herinnerde zich nog wel dat het rozeharige meisje dat haar ooit verteld had en nog steeds vond ze het wat.. Raar. In ieder geval deed de Absol het nu veel beter, op dat ene van net na, en dat was eigenlijk het enige dat telde. Lynn maakte oogcontact met haar maatje en gebaarde dat die bij haar moest komen, wat de Liepard deed. Het leek de zwartharige beter om de sneeuwwitte Pokémon haar rust te gunnen zodat ze wat bij kon komen, en rust kreeg ze niet echt als er een toch wat drukke Pokémon als Zara om je heen drentelde. Op zachte toon, waarschijnlijk zodat de andere personen in de kamer het niet konden horen, vroeg Fay vervolgens of ze niet konden gaan. Lynn knikte. "We hebben wel weer genoeg aparte dingen gezien voor vandaag, hm?" Reageerde fluisterend. Net toen ze dat gezegd had, besloot Truusje dat het een goed idee was om Lynns vriendin in een bearhug te nemen en achtereenvolgens als schild te gebruiken, wat zowel Fay zelf als Angel niet goed beviel. Het was duidelijk dat het tijd was om te gaan. "Nou," begon het zwartharige meisje, achteruit naar de deur lopend, "het was.." Leuk? Dat ook weer niet echt. "Een echte ervaring om jullie weer eens te zien, maar we wilden vandaag nog wat andere dingen doen. Het spijt ons, maar we moeten nu echt gaan." Lynn had de deur bereikt, gevolgd door Zara, en opende die nu. Ze gebaarde naar Fay met een knikje van haar hoofd dat ze naar buiten moest gaan, waarna ze met een lichte glimlach haar blik op Truusje richtte. Het was duidelijk te zien dat het oude vrouwtje het jammer vond en het leek er ook op dat ze zou gaan protesteren, maar op dat moment sloeg Harold zijn arm om de schouders van zijn vrouw. "Tot ziens, dan maar," sprak hij. Lynn knikte dankbaar.

Nadat Fay was losgelaten, Truusje richtte haar aandacht op Lynn omdat die zij dat ze weg gingen. Opgelucht schoot het meisje naar Angel en hield het vacht vast van haar maatje. Van Truusje had ze echt genoeg. Lynn begon al naar de uitgang te lopen, maar zij zat hier vast aan het einde van de winkel. Nerveus keek Fay om zich heen, ze wilde ontsnappen. Ray was een beetje verward en keek vragend naar zijn trainer. Harold leek het wel goed te vinden dat ze vertrokken en sprak een tot ziens. Fay, die maar een uitweg zag, klom razend snel op de rug van Angel en bijna meteen was de Absol vertrokken. Terwijl het meisje zich in het blauwwitte vacht vastklemde glipte de Absol de deur uit en was buiten, waar ze bleef rennen. Ray vond het spelletje duidelijk leuk en trok een sprintje naar Lynn, afwachtend bleef hij voor het meisje staan en mauwde ongeduldig. Hij wilde zijn voorsprong op Angel niet verliezen, waarom ging dat meisje niet meteen op zijn rug zitten?

Ze had verwacht dat Fay gewoon de deur uit zou lopen, of anders rennen omdat ze graag zo snel mogelijk zo ver weg van Truusje wilde zijn als mogelijk was, maar nee. Verbijsterd zag Lynn toe hoe Fay vliegensvlug op Angels rug klom en het tweetal binnen enkele seconden naar buiten was verdwenen, haar, Ray en Zara bij het oude stel achterlatend. Wat verward bleef het zwartharige meisje staan waar ze was, de deur nog steeds openhoudend, totdat haar blik viel op Fays Luxray. De electric-type was voor haar komen staan en miauwde ongeduldig naar haar. De jonge Trainer fronste; ze begreep te bedoeling niet helemaal. Toen Zara echter enthousiast opveerde en in een soort startpositie naast de Luxray plaatsnam, viel het kwartje. Ze had nog nooit op een Pokémon gereden, zeker niet op een katachtige, en had daarom ook geen idee wat haar te wachten stond en of dit überhaupt wel een goed idee was. Dat Fay op Angel kon rijden begreep ze nog wel, omdat de rozeharige kleiner was en Angel nog redelijk groot, maar of zij zelf op Ray ging passen.. Ze moest het maar gewoon proberen. Hier blijven staan was ook niks, met Truusje die verbaasd van haar naar de deur keek. Na even diep ademgehaald te hebben, klom Lynn op Ray. Het ging nogal onhandig, maar uiteindelijk zat ze wel. Het zwartharige meisje keek naar haar voeten, die enkele centimeters van de grond bungelden. "Ben je hier wel zeker van, Ray?" Vroeg ze, de aarzeling hoorbaar in haar stem. Misschien kon ze beter gaan lopen, dan duurde het misschien wat langer, maar dan wist ze ook zeker dat het goed zou gaan..