I won't wait another night ~

De opmerkingen over dat hij nooit een Tauros mocht onderschatten en dat haar rug zou breken als hij erop zou gaan zitten, deden hem even het hoofd schudden. “Ik heb me in heel wat problemen gewerkt in dat soort wedstrijdjes,” zuchtte hij glimlachend. Van regenpijpen vallen, vastzitten in rijdende vrachtwagens en ging zo maar door. Nee, die wedstrijdjes waren nooit slim geweest, dat was zeker.
Lilium reageerde heftiger dan verwacht op zijn vraag. Hij had een rode kop, luide woorden en een nieuwe vraag verwacht, compleet weg van dit onderwerp. Maar, ze werd bleek, toen rood en keek van hem weg, waardoor hij zijn wenkbrauwen hief. Hij leunde wat opzij, zodat hij haar beter aan kon kijken, nadat ze zei dat het niet ver was geweest. “Ey, meis,” besloot hij te zeggen. “Zo erg was die vraag toch niet?” Had Nate haar ergens toe gedwongen? Waarschijnlijk gingen zijn gedachten de foute kant op, maar hier was hij zich niet echt van bewust. Hij ging weer goed zitten en legde zijn arm weer wat beter rond haar, terwijl hij fronsend op haar neerkeek. “Als hij je ergens toe heeft gedwongen, hoef je je daar niet voor te schamen.”

Lilium vertelde dat dat niet gebeurd was en zei dat het één van de redenen was dat hij zo boos werd. Dat zij niet had gewild. Aiden trok haar weer wat steviger tegen zich aan en gleed met zijn hand langs haar arm. “Arceus, Lil,” zuchtte hij. Ze had het wel weer te pakken gehad, was ‘t niet? Hij kon niet begrijpen dat iemand daar boos om zou worden. Natuurlijk, als een meisje deed alsof het ging gebeuren en het daarna afkapte was het frustrerend, maar zoals Lil…? Arceus. En dat was de reden geweest dat hij zichzelf niet met haar had willen vertrouwen, maar dit maakte alleen maar zekerder hoe voorzichtig hij met haar zou zijn.
Toen ze vroeg naar de leeftijd van zijn eerste vriendin, hief hij zijn wenkbrauwen. “Dertien toen de kusjes en knuffeltjes startten,” zei hij. “Al was ik veertien bij de ehm… Eerste echte,” zei hij toen. Bijna vijftien? In ieder geval al een paar maanden veertien. “Toen werd het serieuzer, al denk ik niet dat het ooit iemand was waar ik het lang mee volhield.” Wat maakte hij toch een goede indruk. Maar snel verder, want hij had niet zo’n zin om haar bang te maken van ‘m. Hij zou dan ook proberen wat voorzichtiger te doen wat de vragen betrof, want hij wilde haar niet laten huilen.
“Waar was je eerste kus?”

Toen ze vroeg of hij er vroeg bij was geweest, had hij enkel zijn schouders opgehaald. Ja, dat was hij inderdaad. Of hij er spijt van had? Natuurlijk - achteraf had hij natuurlijk liever gewacht op ‘de ware’, maar die hoop was hij binnen een maand alweer verloren. De ware bestond niet, je moest er maar gewoon van genieten. En heilige Arceus, hij had er van weten te genieten.
Santalune Forest. Typisch. Aiden glimlachte rustig, maar zijn blik vertrok toen ze vroeg naar zijn vreemdste vriendin en hij zuchtte een keer. “Oh Arceus,” zei hij, even met een gebrek aan zuurstof. Heilige, heilige Arceus. Hoe ging hij haar dit uitleggen zonder Mature content? Hij fronste even. “Niet ingaande op de details,” besloot hij veelzeggend te beginnen. “Had ik een vriendin en zodra ze haar… bovenste laag uittrok, was alles in liepard-print. Alles. Ze had het zelfs getatoeëerd met een pootje eromheen,” zei hij. “Nam niet weg dat ze woestaantrekkelijk was, maar die obsessie had al genoeg alarmbellen moeten doen rinkelen. Daarna kwam… Het ergste.” Dat kon hij maar beter niet vertellen, snel de volgende vraag.
“Als je geen Pokémon was gaan trainen - wat zou je nu doen?”

Toen ze vroeg of hij bepaalde typjes aantrok, hief hij zijn schouders. “Het ging me niet om de relatie zelf, dus dan wil dat wel.” Hij zuchtte een keer. Hij had geen idee in hoeverre bewust ze zich zou zijn geweest van het feit dat hij hiervoor eigenlijk niet al te lief was geweest, maar hoopte ook dat ze begreep dat het bij haar anders was. Hopelijk. Nee, met haar was hij absoluut niet op dezelfde dingen uit als hij met hen was geweest. Zou hij met haar een bed delen, sloot hij haar het liefst in zijn armen en werd hij op diezelfde manier wakker de volgende dag.
Zakenvrouw. Diplomaat. Breeden. Arts. Aiden hief één wenkbrauw. Dat klonk allemaal oersaai. “Arts? jij?” besloot hij dan ook lacherig te vragen. “Volgens mij val je al flauw als je bloed ziet.” Nee, hij had een hekel aan artsen en niet aan haar - het paste dus niet. Toen ze dan ook vroeg wat hij zou hebben gedaan, hief hij zijn schouders. “Zonder Tyrion zou ik niet snel uit die periode zijn geraakt,” vertelde hij met een lichte glimlach. Tyrion’s enige trouw had hem uit die fase gesleurd en was de reden geweest voor zijn vertrek naar Kalos. “Dan zou ik nu nog in Kanto zijn, waarschijnlijk eindigend als één van mijn ouders of erger.” Tyrion was misschien wel zijn redding geweest.
“Als je op dit moment op elke mogelijke plek kon zijn - waar zou je willen zijn?”

Lilium noemde zijn naam na zijn woorden en hij keek haar eventjes aan. “Hmn?” Hij hief zijn wenkbrauwen. Wat had ze dan gedacht? “Ik was een puber.” Veel meer zou hij er maar niet over zeggen. Arceus, nee. Hij had flink wat misdaan in die tijd en hij zou allang blij zijn als hij van die fouten geleerd had, als hij ze niet met haar overnieuw zou hoeven te maken.
Lilium zei dat ze alleen had willen trainen. Aiden zuchtte even, maar toen het over Tyrion ging werd het weer wat serieuzer. Ja, hij had er niet echt vertrouwen in gehad dat mensen trouw konden zijn. De redenen voor zijn gedrag wat relaties betrof. Tyrion was echter zo… Anders geweest. Hij had niet echt zonder de Pokémon gekund, dan ook de reden waardoor de twee zo intens close waren. Tyrion voelde alles aan en hij wist precies wat Tyrion dacht. Hij wist zeker dat ze een gevecht zouden kunnen houden met het minimale aantal woorden.
Hier. Aiden hief zijn wenkbrauwen en glimlachte. Hij wreef voorzichtig met zijn duim over de hand die in de zijne lag. Nou, dat was goed, toch? Hij wilde erop antwoorden, maar toen kwam de volgende vraag. Waar hij het meeste spijt van had. “Eh,” begon hij. Een serieuze blik ontstond in zijn ogen en hij staarde wat voor zich uit. “De manier hoe ik met Tyrion om ben gegaan voor alles omsloeg.” Hij praatte hier dan ook liever niet over. Maar, omdat Tyrion de reden voor zijn omslag was, had deze hem hiervoor ook meegemaakt.
“En jij?” Terugkaatsen was nu wel mooi.

“Dan had je hier nu niet gezeten.” Als ze thuis was geweest, dan had Team Rocket haar ook iets aangedaan. Nee, dat kon niet gebeuren. Hij wilde haar nog lang niet kwijt en hij was zo blij dat ze aan dat lot had weten te ontsnappen. Zo blij dat ze zijn hulp accepteerde en nog altijd ademend in zijn armen lag. Ze stelde hem gerust en hij begon te merken hoe ze hem zelfs aan de praat kreeg over dingen die hij normaal gezien verzweeg. Terwijl het nog niet lang geleden was dat een beetje duidelijk werd hoe dingen zaten tussen hen, wist hij ook wel dat hij misschien ergens, onder zijn innerlijke Seedot, al een hele tijd om haar gaf. Anders had hij haar op de begraafplaats laten zitten en haar sowieso al nooit een Charmander gegeven.
Haar volgende vraag ging over het vangen van een legend en Aiden fronste lichtjes. “Deze gaat je verbazen,” zei hij. “Niet Mewtwo, Giratina of Rayquaza,” begon hij rustig. Nee, die giganten leken hem zo onhandig. Ergens was zijn keuze voorspelbaar, gezien het type van de Pokémon. “Ik zou gaan voor Entei. Trots, krachtig, groot, maar toch bij je te houden.” Een grijns sierde zijn gelaat. En van het fire-type en knuffelbaar. Dat ook.
“Hoe onorigineel ‘t ook is, kaats ik ook deze terug.” Nu was hij toch wel benieuwd.

Hij had als kind altijd al een fascinatie gehad voor de drie legendarische beesten, maar Entei had altijd de meeste indruk gemaakt. Sowieso had hij natuurlijk altijd al een stiekeme voorkeur gehad voor fire type Pokémon, maar Entei had gewoon iets waar hij wel respect voor zou hebben. Al zou iets als een Mewtwo, Lugia of Darkrai een Entei misschien wel verslaan, zou Aiden toch voor de hond gaan. Lilium’s legendarische keuzes deden hem lichtjes glimlachen. “Geen Celebi of Mew?” vroeg hij wat verbaasd. Shaymin en Jirachi waren voorspelbaar geweest, al had hij Celebi of Mew hoger op de lijst geschat. Suicune verbaasde hem wat, al vond hij het zeker een gave Pokémon.
Favoriete kleur. “Heb ‘k niet.” Dat was immers de volle waarheid. “Minst favoriet is roze, als dat je verder helpt.” Nee, kleuren boeiden hem echt niet zo en hij begreep niet waarom mensen een kleur, cijfer of wat dan ook als ‘favoriet’ hadden - het was niet zo dat je er verder mee kwam in het leven. “De eerste blunder die je te binnen schiet?” Hey, dat kon nog vrij grappig zijn.

Ronddansen in ondergoed. Aiden hief een wenkbrauw op. “Dat is alles?” Hij was duidelijk teleurgesteld. Nou ja, zeg. Hoe vaak hij wel niet op vriendinnen was ingelopen thuis, dat ze zo door hun eigen woonkamer liepen, kon hij niet eens meer op twee handen tellen. Maar goed, hij had zo het idee dat Lilium nog drie maanden onder de indruk zou zijn als iemand haar in d’r ondergoed had gezien. Ergens best typisch.
Vragende naar zijn blunder, hief hij zijn schouders even. “Genoeg,” merkte hij rustig op. “Eerste die me te binnen schiet is dan toch, ehm…” Ongepast, ongepast, ongepast… Nu moest hij zowaar over iets nadenken wat haar niet meteen een trauma zou bezorgen omdat ze de magische leeftijdsgrens van 18 nog niet gepasseerd was. “Dat zal wel zijn dat ik aan de andere kant van de kamer zat toen iemand me een Parasect gaf voor mijn verjaardag.” Seedots dat het waren. Z’n hart had in zijn keel gezeten.
“Heb je nog een bijnaam waar ik niet van weet?”