I won't wait another night ~

Zo bleek maar weer dat je niet alles kon krijgen wat je wilde. Aiden hief zijn wenkbrauwen. “... Het doel heiligt de middelen.” Een grijns ontstond op zijn gezicht. Hij kreeg wel alles wat hij wilde en anders moest hij veel harder zijn best doen. Zo had hij het zelfs voor elkaar gekregen om Lilium hem te laten vergeven voor alles wat hij haar had geflikt. Want, een half jaar geleden had ze hem liever kwijt dan lief gehad, was het niet?
Toen Lilium een geschrokken geluid maakte, keek Aiden met opgetrokken wenkbrauwen op. Het duurde niet lang voor hij het gloeiende ei zag en toe kon kijken hoe het ding uit kwam, waarna de (inderdaad Shiny) Dedenne in de handen van het meisje lag. Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht. “En daar is Snowflake’s halfbroertje,” zei hij. Een subtiele waarschuwing dat breeden met de twee keiharde incest zou zijn en dus absoluut niet gepast. “Al een idee hoe je het noemen gaat?” Hij wist immers dat ook zij graag namen gaf aan haar Pokémon.

Ze zou nog zo veel van hem kunnen leren. Aiden grijnsde, één die niet veel goeds zou voorspellen. “Ik denk dat ik het zou waarderen als je dat niet doet,” zei hij rustig. Nee, hij wilde niet echt dat ze haar onschuld door hem zou verliezen. In tegendeel zelfs - hij wilde dat ze het voor altijd zou bewaren, dat ze nooit zo verpest zou raken als hij was. Gewoon de onschuldige, breekbare pup blijven die ze nu was. Dat zou hem heel gelukkig maken.
Aiden keek rustig naar het ei en zag hoe Lilium het ding op haar schouder plaats liet nemen, waarna het in haar capuchon ging liggen. Ze bedankte hem nogmaals en Aiden legde even zijn hand op haar hoofd, met het zachte bekende plofje, terwijl hij een mondhoek omhoog trok. “Geen dank,” knipoogde hij. “Zolang het een fijne valentijn wordt,” glimlachte hij vervolgens, waarna hij weer op de reling leunde en uitkeek naar de sterren. Als het koud zou beginnen te worden, was het maar eens tijd om even binnen te gaan zitten.

Toen Lilium zei benieuwd te zijn wanneer de Lillipupheid hem zou gaan irriteren. Voor een kort moment haalde hij zijn schouders op, haar niet echt aankijkend. “Ik denk dat dat best mee zal vallen,” zei hij. Immers was hij niet van plan, dacht hij niet eens na, over de stappen hierna, over of hij het wel… Nee. “Ik heb genoeg Jynxes gezien in ‘t leven om hier even mee te kunnen leven,” glimlachte hij vervolgens. Het was niet helemaal serieus bedoeld, maar toch ook weer wel. Immers had hij genoeg vriendinnen gehad die het complete tegenovergestelde waren van het blondje. Al was het niet onplezierig, was het een tijd waar hij misschien niet meer naar terug zou willen.
Toen het blondje zei dat het fantastisch was begonnen, glimlachte hij. Toen hij echter zag dat ze huiverde, zette hij zich van de reling af en wenkte hij even naar binnen. “Kom, ‘t wordt alweer te koud,” zei hij kalm, voor hij weer richting binnen stapte. Er stonden genoeg banken op de gangen, dus er was heus wel een plekje om even rustig te gaan zitten en warmte te zoeken.

Wie weet wat de toekomst brengen zou. Aiden hief zijn wenkbrauwen. Nee, nee, nee. Blijf maar lekker onschuldig Lilium! Dat kon hij veel meer waarderen. Toen ze dan ook vroeg hoe het was met de Jynxes, hief Aiden even een wenkbrauw op. “Geloof mij maar Lil. Daar wil je helemaal niets van weten,” besloot hij maar te zeggen. Maar, had hij het recht om alles voor haar stil te houden? Vast niet en als ze dacht het echt te willen weten, kon hij er best een ehm… Onschuldigere samenvatting van maken. Ingaan op details zou niet handig zijn.
Ze leek blij te zijn dat het binnen een stuk warmer was en Aiden glimlachte rustig, ook ergens blij dat die Ruddles terug in zijn ball zat. Immers was het wat ongemakkelijk als de Pokémon er almaar bij zat te kijken. Immers waren Pokémon zich zo bewust van alles wat er gebeurde en die priemende oogjes maakten hem dan zwaar oncomfortabel. Eenmaal binnen liet hij zijn hand dan ook heel nonchalant in de hare glijden, om weer rustig de trap met haar af te lopen. Beneden was het immers een stukje warmer en daar stonden wat bankjes, dus dan konden ze neerploffen en even rusten.

Eigenlijk. Maar, wilde hij het niet vertellen, dan hoefde het niet. Aiden had er vrij weinig meer op gereageerd en liet zich rustig mee op het bankje slepen, waar hij neer plofte en zonder enig pardon zijn arm rond haar schouders sloeg. Op valentijnsdag mocht dit immers wel. “Als je het wil weten,” zei hij. “Dan spelen we een leuk spelletje.” Een grijns ontstond op zijn gezicht, terwijl hij haar voor een moment afwachtend aankeek, maar al gauw genoeg besloot het uit te leggen. “Jij stelt een vraag, ik beantwoord ‘m. Dan draaien we ‘t om. Als ik niet antwoord, mag je er nog een stellen. Geldt andersom ook,” zei hij liefjes. Mooi, dan konden ze eens zien hoeveel ze nou van elkaar weten mochten. Immers wist hij vast nog genoeg niet over haar en andersom was het zeker zo.

Het was een deal. Aiden glimlachte rustig en legde zijn arm wat beter om haar heen, zodat ze wat comfortabeler zitten zou. Hij moest zeggen dat het de eerste keer was dat hij op deze manier samen zat met iemand, in alle rust samen een spel spelend. Normaal als hij alleen was met… Ja, dan ging het niet goed. Hij glimlachte even droogjes. Toen ze dan ook zei te beginnen met de eerste vraag, hief hij geïnteresseerd zijn wenkbrauwen. Hoe ver zou hij durven gaan in het beantwoorden van haar vragen? Hoe veel zou ze willen weten? Het was ergens nog een spannend spel ook, want hij wist niet hoe veel ze aan zou kunnen. Toen ze dan ook vroeg naar zijn meest memorabele date, fronste hij even. “Dat is ‘n goede,” zei hij even, waarna hij terug begon te denken. “Dat was toch wel m’n kermisdate,” zei hij. “We hadden ooit ‘n hele grote kermis in Kanto, ‘s zomers geloof ik. Hebben zelfs de nacht daar destijds doorgebracht.” Even schudde hij grinnikend zijn hoofd. Op zich was dat nog best een grappige date geweest en het meisje had hij toch nog wel drie weken volgehouden, al heel wat voor zijn doen. “En nu jij. Ben je al eens afgewezen?” Liet hij simpel beginnen.

Toen ze vroeg of hij iets met kermissen had, hief hij kort zijn schouders. “Kermissen zijn oké,” merkte hij rustig op. Het was een makkelijke plek om iemand mee naartoe te nemen. Als je het niet wilde, hoefde daar immers niets te gebeuren. Ontwijk het reuzenrad en verder dan handje vasthouden ging je vaak niet. En handje vasthouden kon hij nog wel mee leven. Toen het blondje haar verhaal deed hief hij even kort zijn wenkbrauwen. Ze was dus éénmaal afgewezen. Achgossie, toch. Dat had haar, haar kennende, vast wel geraakt. Hij besloot echter niets erover te zeggen. Het was immers al lang geleden, als het zelfs voor die Nate was.
Toen ze vroeg naar zijn zwaarste nederlaag, hief hij zijn wenkbrauwen. Door het huidige onderwerp dacht hij niet meteen aan Pokémon en ging zijn antwoord dus vast niet zoals zij het gedacht zou hebben. “Eh…” begon hij even bedenkelijk, niet goed wetende hoe hij haar dit kon vertellen. “Ik en een vriend wilden bewijzen beter te zijn,” begon hij twijfelend. “We besloten op een Tauros-ranch in te breken en keken wie het langst op de rug van zo’n beest bleef zitten. Kreeg het voor elkaar om er meteen af gegooid te worden,” merkte hij op. Hij had toen zijn nieuwe vriendin willen bewijzen echt wel stoer te zijn. Arme, vijftienjarige, falende Aiden.
“Hoe ver ben je met Nate gegaan?”