A new place... wait where am I?~ (Ciro Raedmund)

Heerlijk. Beetje as hier en een beetje as daar. Voldaan snoof Ciro de huiver wekkende brandlucht in. Het was vers en nog leuker, naarmate het voorjaar zich zou vorderen kwamen zulke “brandjes” enkel vaker voor.  Een Pokémon ging hier en daar dood, grote stukken bos verwoest en.. wat dan nog? Vuur was eenmaal gevaarlijk en als je tijdens een brand stierf, dan werd je gewoon als “te zwak” bestempeld door moeder-die ik neigde tante te noemen door haar brute acties- natuur. Niets abnormaals aan. Hij voelde de klampende hitte zijn huid bijna verschroeien en de lucht uit zijn longen halen, maar het was heerlijk. Een voldaan gevoel trok door zijn lijf, terwijl hij met een glimlach op zijn gezicht met een aansteker meerdere bomen in de fik stak. Deze vreugde kon hij gelukkig delen met Rifle, een Torchic, die als Fire type vanzelfsprekend van vuur hield en zijn kracht. “Gaat het lekker?” Een overbodige vraag, want hij rook en hoorde het geluid van aanbrandende takken die het begaven onder de Ember van de Pokémon. Het was wonderbaarlijk dat ze een zeer geschikt stuk bos gevonden had die onder de dode bladeren zaten en waarbij de bomen al bladeren gevormd hadden. “Tor!” Een late reactie van Rifle, die inmiddels al naast hem stond en een waarschuwende blik schonk. Met een frons staarde hij de Pokémon een tel aan, voordat hij verschrikt de aansteker dichtklapte en in zijn broekzak verborg. “Waar?”  Direct leidde de Torchic behoedzaam de weg door het aangebrande deel, totdat ze uiteindelijk bij een nog onaangetast deel uitkwamen.

Er was dus iemand in de buurt, maar wie? Hij zag niemand, of wacht.. achter die twee bomen! Een meid met felblond haar, blauwe ogen met een Plusle bij zich. Serieus, dit was de zogenaamde “dreiging”? Een tuttig uitziend meisje die duidelijk geen bereik had door met haar Holo Caster te zwaaien. Ze leek kort iets tegen de Plusle te zeggen, voordat ze verder liep. Hij kon haar niet zomaar door laten lopen. Het was een makkelijk uitziend slachtoffer wiens leven hij kon bezuren. Na een paar tellen het slachtoffer de illusie te geven dat er niemand was, sloop hij laag over de grond en sprong vanuit de struiken, recht tegenover haar met Riflet met een brede grijns naast hem die zijn borst omhoog hield. “Moet je nog duidelijker laten blijken dat je een ‘tutje’ bent die niet weet wat een bos is en weet dat er niet zomaar overal bereik is om met je vriendinnetjes over de ex van je ex te praten? Je lijf roept gewoon van : ‘ik ben een tutje’. En… ga je mij nu een zekere Liepard slap geven? Cute,”

Zo, nu afwachten welke van de vier reacties hij zou ontvangen. Je had de welbekende nummer één; een verontwaardigende, boze reactie met meestal een hoopje scheldwoorden erachter aan geplakt. Dan nummer twee, die Ciro persoonlijk nog het leuks vond; ze begonnen te huilen en rende al snikkend weg, bewerend dat ze wraak op hem zouden leveren. Hé, had hij toch het hart van iemand weten te veroveren, al was deze  natuurlijk op basis van woede. Enfin, je had er nog twee; de derde was compleet zwijgen en hem passeren zonder een weerwoord of een spoor van emotie en de vierde… Oh mijn Ho-oh , ja, dít was een geval van reactie vier; om hem lachen. In het begin liet ze enkel een grinnik horen en bij de kern van zijn spotternij een blos van verontwaardiging en woede. De grijns op Ciro’s gezicht werd alsmaar groter. Dit amuseerde hem des te meer. Maar goed, ze lachte en beweerde dat ze dit niet verwacht had toen ze in Hoenn kwam. Aah, een buitenlandse meid, huh? Kwam ze dan uit Unova met haar tuttige uitstraling of uit Lumiose City in Kalos waar ze elke weekend tassen vol modieuze kleding kocht met haar giechelend vriendinnen, elk met een overdosis aan make-up op hun gezicht? Vervolgens dreigde ze over haar ex te beginnen, maar helaas werd de pret bederfd, doordat ze het verhaal erachter weg schoof. Awh, hij wilde o zo graag de relatie aanhoren tussen haar en een hulk van een vriendje die de aanvoerder in de lokale voetbalclub was en tijdens een schoolfeest al bezopen met andere meisjes begon te zoenen. Drama, drama, drama. Maar zo te zien hield ze het geheim voor hem. Op puntsgewijze wijze kwam ze bij haar lijf aan en wuifde het weg en begon spontaan te lachen en refereerde naar hem als een “hilarisch kind”. Kind? Hé, vijftienjarige hoefde niet bestempeld te worden als een “kind”.

Inmiddels keek Rifle de meid dreigend aan en bewoog zijn donsveertjes dreigend naar voren. De Torchic leek zich niet meer in te willen houden. Ach, hij moest nog even wachten, hij was niet klaar met haar, zelfs toen ze haar hoofd dicht bij de zijne hield en toelichtte dat ze geen kinderen sloeg en hem zelfs dacht te passeren. Koppig liet hij zijn vinger heen en weer gaan en maakte een corrigerend geluid met zijn tong. “Dat mag een oudje niet doen tegen een  “kind” en ja, bij nader in zien… lijk je toch meer op een oude dame. Ik zie al kleine rimpels…” Zogenaamd bezorgd wees hij bij zijn wang een plek aan en gleed zijn vinger er langs. “Hier, maar eigenlijk ook al op de rest van je gezicht.” Ciro grinnikte vervolgens zachtjes en sloeg zijn armen over elkaar. “Verklaard ook waarom je geeneens wist dat hier geen bereik was. Maar… is het handig om zonder je rollator te wandelen? Anders kom je het bos niet uit, voordat Lingo begint op de televisie.” Inmiddels bedaarde Rifle wat, maar toch hield deze nauwlettend de twee in de gaten, maar Ciro voelde zich ontspannen en amuseerde zich prima.

Nog steeds die glimlach op haar gezicht, eveneens geamuseerd. Het begon hem niet direct te ergeren, maar ze maakte het er niet makkelijk op om geraakt te zijn door zijn woorden. Een uitdaging voor hem die hij een tijdlang niet gehad had. Dit was uitermate interessant. En weer vervolgde ze op een puntsgewijze volgorde met haar reactie. Het gaf haast de indruk dat ze een oude, versleten docent was die uit een zeer ver verleden afstamde. Brr, docenten, school en erger nog… oude, versleten docenten in een oud schoolgebouw. De nachtmerrie van elk persoon. Wacht, nee, de hel was erger op een vrijdagmiddag met een oersaai vak en met een oud, vies docent met een wrat op diens neus. Het leek haast dan op een Nosepass met een bruine, bedorven Oddish op zijn rode snotterende neus. Báh! Sinds wanneer dacht hij hieraan? Grmpf, kwam zeker door het meisje; zij kreeg hem op zulke weerzinwekkende gedachten. Wellicht was ze gewoon een Ditto die zo’n docent kon worden. Zachtjes mompelde het blonde tutje dat ze wellicht dagcrème moest gebruiken tegen de rimpels. “Misschien is dat niet genoeg,” Opperde Ciro met een grijns. Ze vervolgde met het feit dat ze verdwaald was en dat verraste hem eerlijk gezegd niet. Waarom zou je dan met een HC lopen zwaaien voor bereik als je de weg wél wist? En bovendien was ze natuurlijk buitenlands. Ze zag er echter uit, alsof ze iets belangrijks had losgelaten. Normaal gesproken liet hij de opmerking langs zich heen gaan, maar deze keer… werd het toch even anders. “Oepsiedoepsie,” antwoordde Ciro droog, ogend als een oude mannenstem. Ze vervolgde dat ze geen rollator nodig had, goh, dat kostte nogal wat geld. Gebruikte ze dan een wandelstok of kon ze nog vooruit komen met haar opgezwollen benen en pijnlijke, trillende gewrichten met haar spieren die als pudding aan haar ledematen hing? Of ze liet zicht voortbewegen door een Psychic van een Pokémon en leek daarom ook in de meest “jonge” vorm te verkeren dan de oude oma met een wrat op haar gezicht, zittend in een rolator die elke middag naar Lingo keek om vervolgens haar gebit uit te doen om te gaan slapen en te dromen over 70-jarige oude mannen. Wat een leven. Dit was echter dan een omaatje die een zekere “Omastar”* was en Lingo wel een keer kon missen. Echt een party pooper was ze. Toen stopte ze echter het beledig-en-antwoord spel en besloot ze te doorbreken door op hém als figuur te reageren. Zodoende lichtte ze toe dat hij plezier in het beledigen van anderen had op een vrij suggererende toon, hoewel het al vast stond. “Dus….?” Spoorde hij haar afwachtend aan op een antwoord.  Ze liep op hem af en hield zijn kin omhoog en leek hem te willen intimideren, maar alsof ze er zelf van bewust was verscheen dat amper in de glimlach die ze aan hem liet zien. Op de achtergrond hoorde hij Rifle waarschuwende geluiden maken naar de meid, maar met een kort handgebaar suste hij de Torchic. Ze waarschuwde hem toen voor dat hij niet altijd de juiste slachtoffers voor zich had. Nogmaals, dus?

Spoedig liep ze hem voorbij, maar Ciro zou het er niet bij zitten. Ze was schijnbaar een pittige dame en deze liet hij niet zomaar los lopen. Maar… ze kende de weg niet, right? Dan zou hij ervoor zorgen dat ze toch niet even snel kon vertrekken. “Rifle! Tijd voor hitte!” De Torchic knikte en vuurde opgewonden Ember’s naar de plaatselijke bomen, terwijl Ciro zijn aansteker tevoorschijn haalde en met een soepele beweging met het vlammetje dicht bij enkele planten kwam en deze met een voldane glimlach aan stak. De aansteker’s bijdrage was schaars, maar de Ember versnelde het proces en de vlammen namen toe in intensiteit en kracht.  Met de klampende hitte en de geur van brandende plantenresten keek hij de kant uit van de meid. “Verderop dit pad heb ik mij even uitgeleefd…. En hier ook,” Als een onschuldig jochie hield hij zijn vuist voor zijn mond. “Oopsiedoepsie”
*: Hipster

Eens zien hoe de oude dame het ervan af zou brengen met Poetsie de Plusle. Geamuseerde leunde Ciro tegen een warm aanvoelende boomstam met Rifle weer aan zijn zijde. Ging ze daadwerkelijk neutrale tot amper effectieve elektrische aanvallen gebruiken op een Grass type? Ach, het bleef een oudje en die kon alle Pokémon en hun types niet meer bijhouden. Straks dacht ze nog dat Psychic type de sterkste Pokémon type was en dat de enige Dragon type move “Dragon Rage” was. Tsk, en oude mensen zouden iets van “kennis” moeten hebben? Pff. Schijnbaar haalde ze twee Pokéball’s tevoorschijn waar twee Fire types uitkwamen; een aandoenlijke Poepietjoepie Vulpix en een Mimi Cyndaquil. Twee zeldzame Pokémon die Ciro ondanks hun evoluties amper serieus nam door hun te onschuldige uiterlijk. Wacht, ze hadden geen gestoorde namen. Plottwist! De een heette zo te horen Elias en de ander Nyx. Dat viel reuzemee, maar hij zou ze in zijn achterhoofd dezelfde naam geven als wat hij eerder verwacht had dat ze zouden hebben. Het was niet zijn Pokémon, dus mocht hij het noemen, zoals hij dat wilde. De twee vuurden een vlammenzee die helaas zwakker was dan die van de vlammen om hem heen, al kon Ciro dat verwachten. Het scheen echter genoeg te zijn om de Parasect uit te schakelen en spoedig omhulde een enorme vlam de Pokémon. Het geluid van het versnipperen van plantaardig materiaal werd sterk met deze nieuwe bijdrage. Nu de voorstelling voorbij was, nee, voorstelling was meer dan een beetje eer. Het was wel iets meer dan een voorbij kruipende Wurmple. Inmiddels had de oude dame de twee teruggekeerd en liep ze de verschroeiende zwerm Pokémon voorbij. “Wordt de hitte je niet teveel?” Kort erna reageerde ze nogal… interessant. Ze vroeg waar hij bleef. Mocht hij van de oude dame niet in de brandende bos blijven? Was het te gevaarlijk voor een snotaap, zoals hij dan? Hoewel… Waarom ook niet? Als het goed was, was hij al lekker gebruind en had hij toch zin om weg te trekken naar een beter gebied van het bos. Meer flora in de fik steken, graag! Ciro zette zich af en Rifle liep hem achterna. “Houd je niet van sauna’s, ik dacht dat het juist hielp bij oudjes. Tsja,” Afkeurend hief hij zijn schouders op, “Het werd te heet onder je voeten, zeker nadat je zelfs Poepietjoepie en Mimi moest gebruiken,”

Schijnbaar raakten zijn twee bedachte bijnamen wél degelijk de oude dame. Interessant. Ze beweerde dat het niet aan de hitte lag, al kon het gemakkelijk een leugen zijn. Alsof een oude dame goed met hitte overweg kon, het was een wonder dat zijn eigen grootmoeder het overleefde in een dorp die pal naast een vulkaan stond. Vaak trok ze dan ook naar Slateport voor wat afkoeling. Het was dat hij geen Water type Pokémon had, anders had hij “vriendelijk” haar lijf nat gespoten met een Water Gun. Wellicht was het een remedie tegen rimpels. Oh! Direct erna kreeg hij zelfs een compliment voor de bijnamen. Ciro kon het niet laten dan een kleine buiging te maken. “Dank u, het is mijn talent,” De grijns op zijn gezicht werd breder. ‘Poepietjoepie’ en ‘Mimi’ waren inderdaad beeldige namen, evenals ‘Toepsie’ en ‘Puffy’. Elk hadden ze zo hun charme, maar helaas wilde de oude dame het gesprek voortzetten zonder hem zelfs een kopje thee aan te bieden. En weer werd hij herhaald aan het feit dat zij niet het type bleek te zijn, zoals Ciro dacht dat ze was. Een keer was al genoeg en waarom noemde ze haar Pokémon niet zo? Waren toch prima namen? Of, hadden ze wellicht twee persoonlijkheden en ontkende ze de tweede die diep verborgen in haar zat? Ciro besloot zijn schouders op te halen en niet erop te antwoorden. Straks kwam de oude oma-kant van haar écht naar boven en dan zat ze maar te vertellen over haar hele leven en zat hij hier nog, wanneer zij een skelet was en hij een oude man. Báh! Vervolgens liep ze met grotere passen weg, terwijl Ciro de tijd nam, evenals Rifle bij wie de hitte amper iets uitmaakte. Kort draaide ze zich naar hem op en beweerde dat hitte haar niet afschrikte, waarna ze doorliep met “Poetsie” naast zich. “Daar ben je misschien te cool voor en laat je het los? Gaan we nu dan naar je ijskoninkrijk?” De film “Glaceon” was momenteel een enorme hit bij vele leeftijden, terwijl het bedoeld was voor kinderen scheen de fanbase vooral uit tieners te bestaan. Persoonlijk vond Ciro er niets aan; enkel the Pyroar King en deel twee vond hij als kind geweldig. Geen reactie meer verwachtend hield Ciro zich gedeisd en liep met zijn armen gekruist achter zijn hoofd door met de nog vrij wantrouwende Torchic naast zich. De oude dame leed de weg, maar was juist verdwaald, dus was Ciro wel benieuwd waar ze zouden komen. Het brandende gedeelte verdween langzamerhand achter hen, maar de dame liep regelrecht op een plaatselijke open veld af, berucht om de Cottonee’s die voor een hooikoorts konden zorgen en natuurlijk de Zigzagoon’s. Niet heel bijzonder, maar het waren twee simpele prooien voor Flying type Pokémon die ze met hun scherpe zicht gemakkelijk konden opsporen. “Ik zie nog geen sneeuw, maar wel een veld verderop zitten. Het is iets,” Zou ze last van hooikoorts hebben?