Hordes...?(+Caroline Benetto)

Krak! Acuzio sneed behendig meerdere malen takken door met zijn vlijmscherpe snavel en vleugels, terwijl Kraker juist gebruik maakte van zijn bek en de spiermassa in zijn voorpoten. Het feit dat ze enkel takken door midden braken had degelijk een doel. Het was niet voor iets als een boomhut, al was daad verleidelijk voor Jayce. Het was zeker een handige slaapplaats, maar hij was nooit op dezelfde plek en om dan continu er terug te keren zat hem niet.  Hij sliep waar het natuur hem wilde, zoals een grot. De nacht had hij in een donkere, vochtige grot doorgebracht met vele roze, schuwe en krijsende Pokémon. Na ze wat bessen gegeven te hebben waren ze weer de schattige Pokémon die ze oogde te zijn. Maar hij dwaalde af, het was simpelweg voor het aantrekken van Pokémon. Meerdere Pokémon. Het was een tactiek die vooral in Hoenn gebruikt werd en dat was met “Sweet Scent”. Met behulp van dat techniek, die een heerlijke aroma vrijlaat kon je groepen Pokémon aantrekken. Helaas was het een aanval die Grass Pokémon beheerste en hij had deze niet. Dus moest hij het doen met wat het natuur te bieden had; takken doorsnijden en het sap over het lijf van de twee brengen. Natuurlijk gepaard met enkele zoet ruikende bloemen die dicht bij de grot groeide. En het leek erop dat zijn Pokémon al genoeg van het spul op hun lijf gekregen hadden. Jayce hoorde vanuit een afstand van enkel meters al het kenmerkende plantaardige geur dat rond de twee zat. Met diverse bloemetjes in zijn handen wreef hij dat langs hun lichaam, totdat de geur zich samenmengde met de plantaardige geur. Met een voldaan gezicht trok hij tevreden zijn handen terug en keek over de twee groenkleurige Pokémon. Zijn blik leek op dat van een moeder die trots haar kinderen opnam op hun dag voor de eerste schooldag. Voor de verandering leken de twee Pokémon in te stemmen met Jayce’s idee. “Laten we.. beginnen.”

En de drie stapten de struiken in die rond de grot bevonden en wachtte. En wachtte. En… wachtte. Er kwam echter geen teken van leven rond de drie figuren. Pas nadat ze ruim vijf minuten hadden gewacht, haakte al een van de Pokémon af. Het was Kraker. De Totodile snoof koppig en keek met een diepe frons om zich heen. Nog geen enkele wilde Pokémon was opgedoken. Jayce had er ook weinig vertrouwen meer in en de Skarmory volgde zwijgzaam zijn denkwijze. Dit zou niet werken. De jongen haalde inmiddels al zijn rugtas erbij en zocht naar de folder met de plattegrond van het bos voor een meer of rivier waarin ze het plantaardige, geurige mengsel van zich af konden wassen. Terwijl hij de folders af ging, hielden de twee Pokémon zich bezig door nors woorden uit te wisselen. Inmiddels had hij de desbetreffende folder gevonden en vouwde deze open. Direct merkte het hem op dat er aan de kant van Rustboro City een meer zat. Het was echter buiten het bos, maar dat zou geen probleem voor hen moeten zijn. Voldaan verborg hij het folder weer in zijn rugtas en trok hij die over zijn rug. Het was tijd om dit experiment op te geven en naar het meer te gaan. Althans, dat was zijn intentie. Feit bleef dat…. De natuur hen niet toe liet.

Hun experiment had namelijk degelijk succes. Op het moment dat Jayce zich naar zijn Pokémon had toe gedraaid stonden er plotseling meerdere Zigzagoon rond zijn Pokémon. Hij wist hun namen na meerdere Trainer’s met zulke hondachtige Pokémon te zien trainen, die bovendien ook veel in het wild voorkwamen in de Petalburg Woods. Ook bleken ze Normal types te zijn wat uiteraard paste bij hun ruwe, bruine vacht. Ze waren echter minder intimiderend dan een Houndour, maar niet zo knuffelig als een Growlithe. Maar goed, dit was geen plezante situatie; de Zigzagoon leken individueel niet krachtig, maar in groepen schijnen ze sterker te zijn. Jayce ademde diep in en uit en duwde de zorgen opzij. Kalmte was wat hij nodig had en bovendien, was dit niet hun doel? Een zwak grijnsje vormde zich op zijn lippen, terwijl hij op een afstand stil bleef staan. Zijn twee Pokémon waren wellicht omsingeld, maar konden zich zeker wel redden. De eerste paar Zigzagoon gingen al grommend in de aanval en schoten regelrecht op de twee af met hun bekken die vol vlijmscherpe tanden zaten, wijd open gesperd. Dit intimideerde zijn Pokémon niet en al spoedig was Kraker ze gepasseerd door op het laatste moment weg te springen. Direct erna vuurde hij een krachtige waterstraal tegen de flanken van de Zigzagoon die hard aan kwam en de drie Pokémon op de grond liet neer komen. De overige twee hadden zich gericht op de Skarmory en hapten venijnig naar hem, maar Acuzio deed geen moeite om een nieuwe strategie te verzinnen en deed praktisch hetzelfde als Kraker. Alleen op zijn wijze. De Skarmory vloog op het laatste moment omhoog en haalde na het passeren van de twee fel uit met zijn snavel, eveneens tegen de rompen van de Pokémon. Deze kwam eveneens hard aan en de Zigzagoon kwamen allemaal aan één zijde te liggen, maar de eerste drie wisten hun lijf van de grond vandaan te halen. Een van de drie stapte luid grommend naar voren met zijn vacht dreigend overeind, maar Kraker keek met een Leer op de Pokémon neer. Dit neutraliseerde de Growl van de Zigzagoon.

De Totodile maakte een gapende gebaar en woest schoot de Zigzagoon op hem af met de twee die hem op de voet volgden. Ditmaal keek de Totodile eerst naar de andere twee liggende Zigzagoon en toen naar Acuzio die hem met een frons aankeek. Wellicht leek het handiger om ook zijn hulp te vragen, gezien zijn tegenstanders zich al aan het herstellen waren. Dus.. wat als.. Kraker ontweek de uithalen van de snelste Zigzagoon en deelde een felle Scratch over zijn snuit uit. Direct daarop verschenen de twee Zigzagoon aan twee zijden van hem en schoten ze tegelijk al grommend op hem af. Ze dachten dus met beide dat ze hem zomaar konden intimideren met zo’n strategie? Hij grijnsde zwak. Kraker sprong naar achteren en keek toe hoe de twee Pokémon tegen elkaar botste en pijnlijk te val kwamen. Direct keek hij om naar Acuzio die ditmaal wél een zelfverzonnen strategie deed en de Zigzagoon afweerde door harde meppen uit te delen met zijn metalen vleugels. De Zigzagoon vielen uitgeput naast hun schijnbare leider neer die woest naar de twee Pokémon keek. Hij was echter ook uitgeput, maar alsnog schoot hij uit alle macht naar voren. Zonder een stap te zetten greep Kraker de Pokémon’s poten vast. Uit verbazing remde de Pokémon zijn aanval, maar herstelde zich spoedig om hem te bijten. Het was echter voorbij toen Kraker diens nek greep en vrolijk op begon te kauwen. Direct slaakte de wilde Pokémon een angstig geluid, maar spoedig sloeg hij zijn mond en ogen dicht en liet de Totodile de Pokémon los. Nou was de Pokémon uitgeschakeld, niet gedood. Gelukkig. De andere Zigzagoon’s grepen schichtig hun leider en verdwenen met veel haast in de struiken. Met een glimlach stapte hij op zijn Pokémon af en gaf ze een aai over hun bol. “Goed gedaan,”

OOC: Sorry, voor het lange wachten, Soof! D:

Kort na zijn woorden klonk het verschrikte gegil van een dame. Verrast draaide hij zijn hoofd om naar de bron van het geluid en tot zijn verbazing kwam het vanuit de richting waar de Zigzagoon’s zonet waren verdwenen. Dus al die tijd of pas recent had een persoon zich daar verstopt? Ach, dat leek niet de prioriteit in deze situatie; iemand was bang. Dat was pas wat belangrijk was en niet over diens aanwezigheid. Kort wisselde hij een blik met Acuzio en Kraker uit dat ze eveneens moesten opletten. Terwijl hij traag de struiken benaderde begon hij te gokken waarom de gil klonk en dat vlak na de verdwijning van de Zigzagoon’s. Het enige wat hem voor de hand liggend leek was dat de vluchtende Pokémon de dame nogal de schrik van haar leven gegeven had. Zo klonk de gil ook; pure angst. Niet een verraste gil. Eenmaal tegenover de struiken schoof hij deze voorzichtig opzij en zag toen een dame met violet/roodachtig haar die op de grond lag, duidelijk gestuurd door haar angst. Het viel hem op dat ze krampachtig haar hand over – wat op littekens leek- beschadigde arm legde. Het werd hem duidelijk wat er gaande was; een traumatische ervaring met Zigzagoon. Al was het ergens een gok. Direct knikte hij naar zijn eigen Pokémon dat ze voor de verandering afstand moesten behouden. Niet eerder had hij ooit iemand in deze angstige toestand gezien en alles kon haar afschrikken. Ironisch genoeg, was hij zelf dat ook al met zijn kledij. “K-Kan… ik je helpen?” vroeg hij zachtjes, waarop hij plotseling een idee kreeg. Er was een remedie tegen angst. Sporend naar het juiste middeltje ging hij de grond af en zijn blik bleef gevestigd op een veertje. Veer. Met een zwakke glimlach aapte hij deze op en wreef deze traag langs de wang van het meisje in een poging haar aan het lachen te krijgen door de kietelende gevoel dat een veertje kon veroorzaken.

OOC: Sorry, sorry, sorry! Vergeten dat je gepost had! D:

Geschrokken door de aanraking van het veertje schoot het meisje naar achteren. Kalm bleef hij haar recht in haar van verbazing getrokken blik kijken met het veertje stilletjes in zijn handen. Ze leek amper te bevatten wat er aan de hand was, terwijl voor hem alles helder was. Met wat gekietel had haar aan het lachen proberen te maken, maar ze reageerde er enkel angstig op, maar genoeg om niet meer angstig op de grond te liggen. Deze verwarde status leek nu geschikter. Hij liet het veertje los en glimlachte zwak naar het meisje. “Gaat het weer?” Het was een overbodige vraag die hij net zo goed zonder woorden had kunnen vragen, maar iets in hem zei dat vocale communicatie wat geschikter was voor de situatie. En beter om wel te vragen dan niet. De angst was zo puur geweest dat het hem überhaupt zorgen baarde.  Hmm… In zijn ooghoek lag het veertje nog op de grond die lichtjes bewoog door de zwakke wind. Het veertje had duidelijk niet uitgewerkt, zoals hij wilde. Verre van, maar het had iets van een positieve invloed gehad. Al was deze klein. Voordat er echter een misverstand zou ontstaan wees hij met zijn vinger naar het veertje. “Lachen, dat werkt tegen a-angst,” Hij verslikte bijna in het laatst gesproken woord, doordat Kraker al ongeduldig was geworden en naar voren was gestapt en verveeld het meisje opnam. De Skarmory kon zich amper inhouden en greep direct de Pokémon bij zijn staart vast met zijn vlijmscherpe snavel. Kraker ging bij verveling andere bijten en het meisje was dan een van de zoveelste incident. Koppig hield Acuzio Kraker enkele centimeters boven de grond, terwijl deze tegen stribbelde. Licht ongemakkelijk krabde Jayce langs zijn wang, waarop hij weer oogcontact maakte en een zwak verontschuldigend glimlach liet zien. Bijna was de situatie duizendmaal verergerd. Leve, Acuzio.

De nogal ongemakkelijke sfeer groeide met de seconde, sinds hij haar gekieteld had met het veertje. Nu hij erop terugdacht was het wellicht een vreemde actie geweest, maar wat had hij anders kunnen doen? Hij was een schuw persoon. Al viel dat niet direct op. Of wel? Ach, het leek erop dat haar aandacht getrokken was door zijn eigen Pokémon, waarbij Acuzio weer de overhand had. Gelukkig. Kraker moest in bedwang worden gehouden, dat moest gewoon. “Maak maar geen zorgen.” Suste hij kort over Acuzio die de hint begreep en de struiken uit liep met de staart van de Totodile nog tussen zijn snavel. De dame vroeg of dit vaker gebeurde en met een zucht werd zijn antwoord al duidelijk gemaakt, ‘Ja’. Zo was het altijd geweest, maar toch was het in het begin het ergst geweest. Toen waren de twee amper aan elkaar gewend en duldde ze elk de aanwezigheid van de ander niet. Vaak had hij tussen de twee moeten komen om enige vrede tussen de twee te laten terugkeren. Na een tijdje lukte dat gelukkig ook. “Kan je staan?” Voor het geval dat ze hulp nodig had, stak hij zijn hand naar haar uit.

Hoewel de dame verklaarde dat ze zonder hulp overeind kon komen, klonk ze verre van overtuigend. Ondanks de argwaan die ze voor hem leek te hebben, vatte hij het niet persoonlijk op. Dit was eenmaal zijn karakter en leefstijl en als een ander dat niet accepteerde, dan was het zo. Een poging wagen om andermans meningen te veranderen zou enkel een teken van enorme onzekerheid zijn. Nou ja, groter dan zijn gezicht voor de wereld verbergen. Voor het geval dat ze niet overeind kon komen hield hij zijn arm voor zich, maar ondanks de kreun die ze slaakte was het onnodig. Het was hem echter niet ontgaan dat ze last leek te hebben van de arm waar hij eerder de littekens op gezien had.* Deed het dan nog steeds pijn, terwijl de wond in kwestie al onder het bindweefsel zat? Het kon ook goed dat het pure spierpijn was en net op een ongelukkige plek zat. Voordat hij te diep in zijn gedachten zou wegzakken, wist hij zichzelf wakker te schudden en kon hierdoor op tijd de naam van de dame opvangen. Caroline. Een van de enkele namen die hij tot nu toe geleerd had en eveneens onbekend en buitenlands in de oren klonk voor hem. Het bleef een feit dat de naam degelijk klonk en ergens exact bij de roodharige dame paste. “Jayce.” Stelde hij zichzelf voor, al was dat onwennig voor hem. Vroeger wist iedereen al wie hij was, zonder zich voor te stellen om natuurlijk de verkeerde redenen; het blauwe haar gepaard met de iets minder vreemd, maar degelijk opvallende fel oranje ogen. “A-Aangenaam.” Voegde hij er snel aan toe, weer onwennig. Inmiddels rechtte hij ook zijn rug die stijf aanvoelde en keek kort over de struik. De Skarmory hield de tegenstribbelende Totodile nog steeds stevig vast en wachtte geduldig op hem. Toen pas schoot een vraag door hem heen… Wat was de reden dat ze zo bang had gereageerd op de Zigzagoon’s? Natuurlijk was hij ook nieuwsgierig naar het verhaal van haar arm, maar wellicht was dat net té. Zwijgend liep hij de struik voorbij en kwam weer op het pad terecht, waarna hij oogcontact met Caroline maakte. “Waarom was je bang, trouwens?” Vroeg hij, toen hij gokte dat ze de struik al gepasseerd had.

* = Corrigeer me maar als ik het verkeerd heb xD

Hmm, het antwoord van Carolina had hem amper weten te verassen. Het was wel heel duidelijk met haar angstige gil, de Zigzagoon’s en de arm vol littekens die ze beschermde toen ze in een foetus-achtige houding op de grond lag. Caroline scheen er moeite mee te hebben om haar ervaring aan hem bloot te stellen, hoewel ze natuurlijk niet te diep op de details in ging. Wat hem degelijk verbaasde was dat ze zo gemakkelijk erover was begonnen, of eigenlijk minder argwanend dan de meeste mensen zouden doen. Het kon natuurlijk aan zijn ervaringen liggen en daarbij dus het gebrek aan sympathie. Inmiddels wees ze richting haar gewonde arm en sloeg een zucht, waarna ze haar verhaal vervolgde. Uit haar woorden bleek uit dat ze zich ervoor schaamde en wel onder ogen zag dat het moeilijk was om deze te trotseren. Als ze dat niet gezegd had, had hij letterlijk aan Kraker en Acuzio gevraagd om een Zigzagoon te zoeken en haar te laten zien dat de Pokémon helemaal niet dreigend was. Maar dat idee ging niet door. Toen ze geen aanvulling meer gaf en blijkbaar geen vraag aan hem had gesteld, besloot hij maar Carolina direct te helpen, maar passiever. Hij besloot maar aan te nemen dat ze degelijk een Trainer was, want wie anders liep hier zomaar rond? Zonder een Pokémon om je te beschermen kwam je nergens. “Wat maakt Zigzagoon anders dan…?“ Traag wees hij richting zijn Skarmory, die verrast opkeek toen er naar hem gewezen werd. “Beide zijn Pokémon. Je bent toch niet bang voor alle… Pokémon? Een individu of groep is niet gelijk aan zijn soort.” Direct moest hij naar adem happen, gezien praten verre van zijn sterkste kwaliteit was. Eenmaal weer op adem gekomen hoopte hij dat hij zijn punt gemaakt had. Al kon hij prima gokken dat ze dit al wist, al wist hij dat gevoel nergens op te baseren.

Gelukkig. Caroline schudde haar hoofd en antwoordde dat ze degelijk niet bang was voor alle Pokémon, een uitermate goed teken. Vreemd genoeg schoot een verwarde toon weer omhoog in haar stem wat Jayce weer onzeker liet voelen. Had hij zo net iets vreemds gezegd dat verkeerd gevallen was? Caroline vervolgde vrij luchtig en gokte dat het een trauma was waar ze last van had, maar de hint werd hem duidelijk. Het was een te gevoelig onderwerp en wellicht was haar gedrag enkel een camouflage voor de pijn die ze eronder leed. Hij besloot er echter niet meer op in te gaan, maar het liet niet de bezorgdheid in zijn blik verdwijnen. Direct vroeg Carolina erna of hij een Trainer was en meedeed aan de Hoenn League. Kort verrast van de drastische verandering van onderwerp knikte hij traag, waarop hij haar vragend terugkeek. “Rivaal?” Had hij hiermee zijn eerste echte rivaal in Hoenn weten te maken, of was het toch een ander type Trainer? Dat kon hij amper aflezen, maar wat het antwoord ook zou zijn, hij had alsnog een vriend gemaakt in de onbekende regio. Dat gold.

Caroline reageerde voorzichtig op zijn opmerking dat ze nou rivalen geworden waren. Spoedig leek ze echter een iets meer zelfverzekerde houding aan te nemen wat degelijk beter paste bij de declaratie dat ze rivalen waren. Jayce glimlachte zwak, maar was degelijk tevreden met Caroline’s nieuwe houding. Het paste haar beter dan de onzeker-en voorzichtigheid die ze tot nu toe de overhand liet nemen. Ze vervolgde met het nieuws dat ze een voorsprong op hem had en dus haar eerste gymbadge schijnbaar al gehaald had. Met een grijns voegde ze nog wat trots aan haar woorden toe. Koppig blies hij zijn wangen op, zoals een jaloers kind zou doen en wendde kort zijn blik af. “Nog geen,” Mompelde hij zachtjes. Hij was pas recent in Hoenn beland en ondanks dat hij zijn team getraind had, wisten ze geeneens in de stad van de eerste gym te belanden. Dus, of dat plotseling zou veranderen was nog maar de vraag. Al spoedig herstelde Jayce zich en besloot Caroline maar te feliciteren door met een goedkeurende glimlach zijn duim op te steken. “Ik zal je inhalen,”