Something unexpected {Caroline Benetto}

Aria keek haar ogen uit, op een plaats die voor de meeste mensen toch niet zo heel bijzonder was; een supermarkt. Door haar rijke ouders en het feit dat ze nooit het landgoed af mocht was voor haar de reden dat ze nog nooit in een supermarkt was geweest. Door televisie, wat ze al niet vaak mocht kijken, had ze enig idee hoe het er uit zou zien. Toch verbaasde het haar lichtelijk. Dit wist ze echter prima te verbergen aangezien ze niet te veel wilde opvallen tussen al de mensen. Terwijl ze rondliep vroeg ze zich ook af waarom ze van haar ouders het landgoed nooit af mocht. Echte gevaren was ze nog niet tegengekomen in de dagen dat ze nu op reis was. Behalve dat ze Caroline kwijt was geraakt een paar keer en dat ze in de kou in het bos had moeten overnachten waren er alleen maar voordelen aan de dagen geweest. Ze had al veel nieuwe mensen ontmoet, vrijwel allemaal aardig. Ook had ze kunnen zien hoe een verliefd persoon er uit zag dankzij Caroline die verliefd werd op Jordan de eerste dag al. In het grote landhuis zag ze regelmatig mensen maar koppels behalve haar ouders en hun bezoek zag ze nooit. Daarbij kwam ook nog dat die koppels zich niet als koppels gedroegen. Natuurlijk was het logisch dat ze zich niet gedroegen als jonge koppels of mensen die nog maar net verliefd waren. Maar die koppels gedroegen zichzelf vaak niet eens als koppels, sommige leken elkaar niet eens te mogen. Inmiddels had ze wel volwassen koppels gezien die jaren bij elkaar waren, maar die hielden meestal nog wel duidelijk van elkaar. In tegenstelling tot de rijke koppels die elkaar soms niet eens een blik waardig gunde. Het was echt bizar hoe sommige rijke mensen zich gedroegen. Ook haar ouders waren niet altijd even vriendelijk tegen elkaar, maar leken nog wel van elkaar te houden. De mensen gingen ook anders om met hun kinderen dan dat Aria gewend was. De kinderen mochten vaak gewoon doen waar ze zin in hadden zonder dat hun ouders zich er mee bemoeide. Ze deden dan ook vaak dingen met hun vrienden of gingen samen op stap. De ouders deden blijkbaar ook regelmatig dingen met hun kinderen zoals uitstapjes naar andere plaatsen. Haar ouders gaven veel om haar en deden dan ook van alles voor haar, veel tijd brachten ze echter niet met haar om. Caroline had het wat dat betreft wat erger met haar ouders, die keken amper naar haar om. Die behandelde haar qua aandacht bijna het zelfde als een van de dienstmeisjes of wachten bij hun. Ook wat apart als je het aan haar vroeg. Vrijheid had ze thuis bijna niet. Op een paar dagen per jaar na was er een rooster voor elke dag van haar leven. Die roosters waren dan ook bijna altijd het zelfde. Behoorlijk saai was haar leven op die manier zeker wel. Roosters volgen was echt niet leuk, veel verandering zat er ook vaak niet in haar rooster. Altijd, dag op dag, precies het zelfde. Allerlei lessen volgen van privé docenten, muziek maken, en bij haar ouders zitten terwijl die met belangrijke mensen praatte. Daar tussendoor nog eten en op haar kamer zitten. Soms mocht ze ook naar buiten, dan was ze ‘vrij’ volgens haar ouders. Die vrijheid bestond echter wel uit een beetje met de pokémon spelen en omsingeld zijn door wachten. De wachten waren om haar heen zodat ze haar konden beschermen tegen enig gevaar buiten. Dat er überhaupt gevaar zou zijn was voor haar altijd een raadsel gebleven. Om de tuinen van het landhuis stonden gigantische dikke, hoge, betonnen muren met stroomdraden er op. Bij de enige ingang stond er een slagboom met een huisje waar twee wachten in stonden. Die wachten controleerde alles en iedereen dat het terrein op wilde. De enige dagen dat ze zich niet aan een of ander saai rooster hoefde de houden waren de dagen die ze met haar vader, Caroline of andere vriendinnen doorbracht. Met haar vader maakte ze altijd de hele dag muziek, dat was dan waarschijnlijk ook de reden dat ze een veel betere band met haar vader had dan met haar moeder. De vrouw deed bijna nooit iets met haar en gedroeg zich dan ook alles behalve moederlijk naar haar, eerder als een valse tante. Met Caroline had ze het altijd wel gezellig, de roodharige was dan ook haar beste vriendin. Altijd was het wel heel gezellig met haar en Caroline was dan ook de voornaamste reden dat ze überhaupt op reis mocht van haar ouders. Het was zeker fijn om zo'n vriendin te hebben, al was ze niet even handig als ze verlieft was. Haar hele karakter veranderde als dat gebeurde, daar was Aria wel zeker van. Veel andere vriendinnen had ze eigenlijk niet, al haar vrienden waren de kinderen van zakenpartners van haar ouders. Andere kinderen kwam ze namelijk niet tegen. Inmiddels kwam ze wel op de leeftijd dat een deel van de dienstmeisjes en wachten nog maar een of twee jaar ouder dan haar waren. Als klein kind dat ze echter niemand van haar leeftijd behalve die paar vrienden. En die kwamen dan ook alleen maar als haar ouders met de zakenpartners afspraken.

Zodra ze eenmaal had afgerekend aan de kassa was het tijd om haar vriendin op te zoeken. Die avond zouden ze met z'n tweeën en hun pokémon gaan slapen in het bos in de buurt bij Rustboro City, waar ze zich op het moment bevond. Die ochtend had ze haar nieuw aanwinst gevangen, een vrouwelijke Sentret genaamd Anice. De avond daar voor was ze Caroline kwijt geraakt en hadden ze een hele tijd over de Holocaster gechat. Ze was blij dat ze haar pokémon bij had, haar enige pokémon op dat moment. Cayen was een Torchic en daardoor heel lekker warm, prima als ze het koud had. Helaas was hij alleen niet zo heel groot en kon dus maar een klein deel warm houden. Dat was ook de reden dat het eerste wat ze deed toen ze in Rustboro City aankwam een slaapzak kopen. Inmiddels had ze een nieuwe voedselvoorraad, een slaapzak en een nieuwe pokémon. Dat allemaal binnen een paar uur, prima vangst als je het haar vroeg. Al snel herkende ze het rode haar van haar vriendin. "Caro," riep ze een paar meter voor ze bij haar vriendin was. Vrolijk omhelsde ze Caroline zodra ze bij haar was aangekomen. Het eerste wat ze daarna deed was Anice uit haar pokébal laten. Trots klom de pokémon op de schouder van haar nieuwe trainer. "Dit is Anice en ze gaat ons vergezellen tijdens het overnachten in het bos."

"Wat een dotje." Daar kon je niet om heen, Anice was zeker heel schattig. Een lieve pokémon was ze ook nog. Alleen was Aria er inmiddels achter dat haar nieuwe pokémon één minpuntje had. De Sentret wilde altijd alles netjes hebben staan, een soort perfectionist. Dat was ook de reden dat ze haar terug in haar pokébal had gedaan in de supermarkt. "Helemaal klaar voor vanavond?" Net zo vrolijk als Caroline het vroeg knikte het witharige meisje van ja. Snel pakte ze de rugzak die ze met een van de banden aan haar schouder had hangen. "Ik heb een voedselvoorraad ingeslagen, en jij volgens mij ook dus we kunnen heel veel eten vanavond."

De Bulbasaur werd uit zijn pokébal gehaald, en keek meteen nieuwsgierig naar Anice op haar schouder. Via haar arm klom de pokémon een stukje naar de grond waarna ze het laatste stukje sprong. Dat om Danny vrolijk te kunnen begroeten. "Pas met Cayen zijn we compleet, dat weet je!" Zei Caroline waarna het wit harige meisje meteen in haar tas naar de pokébal van de Torchic greep. Ze liet de kippokémon uit zijn bal komen, hij maakte een vrolijk piepend geluidje om de andere pokémon te begroeten. "Zullen we alles gaan klaarzetten?"

De Torchic werd door een roede van Danny over de gele veren op zijn kop begroet. Aria keek lachend toe naar de twee, het waren echt goede maatjes. "Lijkt me een goed idee!" Zei Caroline waarna er een brommend geluid vanuit de buik van de roodharige kwam. "Ik heb al honger, zo te horen." Meteen schoot Aria in de lach, geweldige timing had haar buik ook echt. "Eerst alles wegzetten en daarna gaan we eten," probeerde Aria half lachend op een serieuze manier te zeggen. Wat dus totaal mislukte door haar gelach.

"Nou blijkbaar heb je nog genoeg energie over, dus dat mag jij doen." Zei Caroline waarna ze niet al te vrolijk ging zitten op het gras. Aria's lachen was al snel gestopt en keek met een wat teleurgestelde blik richting haar vriendin. Ze zuchtte en zette haar handen even in haar zij. Vervolgens pakte ze de twee slaapzakken en gooide ze richting Caroline. Vervolgens wendde ze zich tot haar pokémon. "Cayen en Anice, willen jullie twijgjes gaan zoeken voor een vuur. En Anice zorg er voor dat Cayen ondertussen niets in brand steekt." Vroeg ze aan haar pokémon, beide knikte en schoten het bos in. Zo lang de Torchic niets in brand zou steken zou het extreem handig zijn. Vervolgens begon ze zelf een hoop blaadjes opzij de vegen zodat er een open plaats zou komen. Daar konden ze alle spullen dan leggen.

"Was dat echt nodig?!" Kwam lichtelijk piepend van Caroline af. Terwijl ze onder de slaapzakken uit probeerde te komen. Aria moest haar best doen om niet weer te gaan lachen. Het zag er behoorlijk grappig uit als ze eerlijk moest zijn. Na een tijdje kwamen de pokémon al weer terug en legde wat twijgjes op de plaats waar ze de blaadjes had weg gehaald. Vervolgens draaide ze zich weer om zodat ze nog wat meer konden gaan halen. Ondertussen was de open plaats al bijna groot genoeg om alles op weg te leggen. "Lukt het Caro?"

Het duurde even voor ze een antwoord kreeg, en het antwoord wat ze kreeg was ook wat anders dan verwacht. "Denk je dat het bijna klaar is? Ik heb namelijk wel een beetje erg veel honger nu." Zei het roodharige meisje dan ook. Aria zuchtte even waarna ze om zich heen keek. Snel pakte de witharige de twee slaapzakken en legde die netjes weg. De twijgjes die er al lagen maakte ze puntvormig en legde de wat grotere die net werden gebracht er bij. Ze klapte op haar handen waarna ze op haar slaapzak ging zitten. Meteen kwamen Cayen en Anice bij haar zitten. "Nu zijn we klaar luilak."

"Yay!" Kwam er vrolijk van de roodharig, Aria zuchtte. Ze had vrijwel niets gedaan, toch was ze zo blij dat het klaar was. Caroline kroop als een wurmple in de slaapzak waana ze verwachtingsvol naar de twijgjes en takjes keek. "Ja dat mag híj, doe maar Cayen," zei ze duidelijkmakend dat de Torchic male was. Tot haar verassing stak de pokémon de twijgjes en takjes voorzichtig aan met Ember. Al snel vatte die vlan en voelde Aria de warmte op haar gezicht.