Tough fight. [&CAROLINE BENETTO]

Met een zucht keek Austin tevreden naar het stadje dat zich voor hem bevond. Het stadje lag er vredig bij. Austin wist dat dit Rustboro City was, de stad waar hij uiteindelijk de gym zou gaan uitdagen. Zijn blik gleed rustig langs de verschillende huizen die er stonden. Hij zag één groot gebouw. Het zag er allemaal vrij interessant uit, maar hij had werk te doen. Hij wist dat Ralts, welke hij intens getraind had, binnenkort zou evolueren. Hij voelde het. Hij had Waterfall niet verwaarloosd, maar de Pokémon had minder aandacht gekregen en dat vond hij best erg. Gelukkig reageerde zijn Pokémon gewoon normaal en begreep hij het zelfs. Waterfall had Blade dan ook volledig geaccepteerd in het team en dat was iets wat Austin wel mee viel. Na even naar het Pokémon Center te zijn gegaan stond Austin dus met zijn handen in zijn zakken naar de verschillende huizen te kijken, een tikkeltje dromerig. Opeens dacht hij dat hij een bekende zag en hij begon te rennen. ‘Caroline!’ riep hij ondertussen. Als hij dit fout had, zou hij echt wel door de grond kunnen zakken…

Hetgeen waarvoor hij had gehoopt dat niet zou gebeuren gebeurde. Het liet Austin meteen stoppen met rennen en als hij niet zo goed was in zijn evenwicht behouden, had hij nu waarschijnlijk op de grond gelegen. Blosjes kwamen op zijn gezicht toen hij haar vraag hoorde. Blijkbaar waren zijn blonde haren en zijn blauwe ogen iets wat te veel voorkwam en waar ze te veel mee kennis had gemaakt. Hij herinnerde zich hun telefoongesprek weer en daarna die keer dat ze elkaar echt hadden ontmoet en vroeg zich af of ze gewoon een slecht geheugen had of dat ze toneelspeelde. ‘Ik b-ben h-het,’ stotterde hij terwijl zijn hoofd knalrood werd. ‘A-A-Austin!’ Hij duwde zijn handen in zijn zakken om zichzelf een houding te geven en keek van haar weg. Andere personen zouden waarschijnlijk gelachen hebben, een gevatte opmerking hebben gemaakt en zichzelf vervolgens voorgesteld hebben, maar voor hem was dat niet zo gemakkelijk. Hij voelde zich lichtelijk teleurgesteld omdat ze hem niet herkende en ook deels dom omdat hij haar naam zo hard had geroepen terwijl ze hem schijnbaar niet leek te herinneren. Zijn blauwe ogen keken haar aan. ‘M-met Waterfall, w-weet je n-nog?’ Hij keek haar aan en haalde vervolgens zijn schouders op alsof hij verder niet wist hoe hij haar weer aan hem liet herinneren. Hij probeerde zichzelf een houding te geven door even naar haar Pokémon te kijken, maar wachtte benieuwd en een tikkeltje zenuwachtig af of ze hem ook daadwerkelijk weer zou herinneren.

Als ze hem nu niet zou herkennen, kon hij net zo goed zijn Holo Caster tevoorschijn halen en haar naam laten zien in het ding. Het gesprek had hij natuurlijk niet kunnen opslaan omdat het woorden waren en zoiets kon hij niet opnemen. Als het een gesprek was geweest waarbij hij haar hologram had gezien, dan was het natuurlijk wel gelukt. Zijn Holo Caster sloeg namelijk de hologram van de persoon op waarmee hij dan praatte en als hij later op dat gesprek klikte, kon hij de woorden en de bewegingen van die persoon weer terug herhalen. Eigenlijk best grappig, maar oké. Caroline begon hem gelukkig te herinneren en zachtjes haalde hij opgelucht adem. Zijn blik gleed naar het roodharige meisje en daarna naar haar Pokémon toen ze een verwijzing naar de gym maakte. ‘Dat ben ik wel van p-plan,’ mompelde hij. Zou dat echt zo’n probleem zijn geweest als hij gekomen was voor de gym? Of misschien wilde ze zelf ook de gym gaan uitdagen en zou ze het nog meer toeval vinden als ze hier voor hetzelfde waren? ‘Ik ben hier ook nog maar p-pas. Ik w-wilde eerst mijn R-Ralts evolueren.’ Jeetje, zo’n gesprek in het echte leven was toch wel iets heel anders dan een gesprek via de Holo Caster. Als hij de persoon niet zag, werd hij ook niet zenuwachtig gemaakt en stotterde daarom dan ook niet. Maar nu hij hier voor haar stond, werd het opeens moeilijker om tegen haar te praten, ook al had hij haar eerder ontmoet in Mauville City.

Toen Austin zag dat Caroline’s mondhoeken wat omhoog krulden, vroeg hij zich af of hij soms iets verkeerds had gezegd en of het haar intentie was om met hem te lachen. Maar nee, ze zag er niet uit als iemand die anderen uitlachte en bovendien leek het meer een vriendelijke glimlach dan een spottende glimlach. Zijn blik gleed naar haar gezicht en keek haar daarna recht aan in haar ogen. Het was best eng om dat te doen, maar hij merkte dat het ook wel een goed gevoel gaf om mensen recht in hun ogen aan te kijken. Bij haar vraag keek hij op. Wauw, als hij Ralts zou kunnen laten evolueren in dit gevecht, zou dat echt super zijn! Hij wist dat de Pokémon vlakbij het evolueren zat. Soms merkte je dat gewoon aan een Pokémon en zijn kennis hielp hem er ook wel bij, moest hij eerlijk toegeven. ‘Dat zou echt s-super zijn,’ zei hij stotterend. Hij keek om zich heen, maar merkte dat het wel ging om hier te vechten en dus nam hij twijfelend zijn positie tegenover haar in. ‘Blade, ga!’ riep hij, waarna hij de Poké Ball van Blade naar voren gooide. De Ralts kwam vrolijk tevoorschijn en keek aandachtig naar Caroline. ‘Ik ben klaar wanneer j-jij klaar b-bent,’ stotterde Austin en zijn wangen werden rood toen hij weer recht aankeek. Nee, iemand recht in de ogen aankijken was nog steeds niet zijn ding. Maar hij wist dat als hij eenmaal in dit gevecht verzeild zou geraken, hij zoveel adrenaline zou krijgen dat hij iedereen om zich heen zou vergeten en dan zou die verlegenheid ook wel weggaan. Soms wilde hij echter dat hij de persoon kon zijn buiten gevechten die hij in gevechten was. Hij schudde de gedachten denkbeeldig weg en wachtte vervolgens tot Caroline klaar was om te vechten.

Austin fronste toen Caroline haar Pokémon gebruikte die naast haar stond. Hij kende de Pokémon niet, maar dat kon ook zijn omdat het een Pokémon was die van een andere regio kwam dan hij gewoon was. Hij kende veel Pokémon uit Hoenn, Kanto, Johto en een beetje van Sinnoh, maar Pokémon uit Kalos en Unova waren hem nog niet bekend en hij vermoedde dat deze Pokémon uit één van de twee kwam. Zowel Blade als Austin legden hun handen over hun oren toen de Pokémon zijn eerste aanval gebruikte. Zijn hart schoot in zijn keel toen hij wist wat ging volgen. Blade was namelijk zwak tegen Poison omdat hij deels Fairy-type was. En de Pokémon naderde snel, dus de eerste aanval die in zijn hoofd kwam was dan ook meteen de beste oplossing. ‘Teleport, Blade!’ riep Austin. Net op tijd verdween Blade op de plek waar hij eerst gestaan had en waar de Pokémon nu rolde. ‘Gebruik eerst Double Team en ga daarna over naar Confusion!’ Hij wist dat deze Pokémon Poison-type was en Poison was zwak tegen Psychic. De Double Team zou hem enkel meer verwarren en zou het doen lijken alsof hij door tientallen Ralts’s tegelijkertijd werd benaderd terwijl de echte Ralts zich daar ergens tussen bevond. Blade deed zijn Double Team en vermenigvuldigde zich heel snel. Precies waar hij met hem op geoefend had. Vervolgens gebruikte de Pokémon Confusion. Er was een kleine kans, maar het nadelige effect van Confusion kon toeslaan en de Pokémon in de war maken. Hij keek met adrenaline gonzend door zijn aderen toe hoe Confusion naar de Pokémon ging.

Austin voelde zich lichtelijk teleurgesteld toen zijn aanval doorbroken werd met Protect. Protect was een aanval die voor dit soort dingen heel handig kon zijn en zo te zien wist Caroline dat ook. Hij hoopte dat hij Blade op een dag ook Protect kon leren. Toch waren er enkele aanvallen die een Protect konden doorbreken, maar hij was nog niet lang genoeg op reis om dat te weten. Zijn hart klopte in zijn keel toen Caroline besloot om Rollout te doen. Hij had geen tijd om zich te bedenken of een aanval te roepen, want de Pokémon was al heel snel bij de echte Ralts. Deze vloog door de lucht en kwam met een misselijkmakende klap neer. Langzaam kwam de Ralts trillend overeind en keek gespannen naar zijn tegenstander. Austin had dit eerder meegemaakt, maar dan met Waterfall. Die was ook trillend overeind gekomen en had daar ook even gestaan. Zijn hart klopt in zijn keel. Zou het dan toch gebeuren? Na één aanval al? Blade riep een woedende kreet en vervolgens kwam er wit licht van hem af. Austin wist dat de klap hard moest zijn geweest, maar hij had niet verwacht dat het Blade zo woedend zou maken. Hij had echter wel geweten dat de Ralts dicht bij het evolueren zat en dat het elk moment kon gebeuren. De Pokémon veranderde van vorm en het witte licht begon minder te worden. Blade opende zijn ogen en Austin kon weer naar zijn Pokémon kijken. Hij was in een Kirlia geëvolueerd! ‘Wauw,’ bracht Austin uit. Hij besefte dat hij gebruik moest maken van dit moment, want Caroline was misschien nu wel van haar stuk gebracht. ‘Gebruik eerst Disarming Voice om hem naar de andere kant te brengen, gebruik dan je Teleport om achter hem te komen en maak het vervolgens af met een Confusion!’ riep hij naar de Kirlia. De Pokémon knikte en deed wat hem gevraagd werd. Als Disarming Voice de Pokémon zodanig zou doen schrikken dat hij opzij zou springen en Blade hem dan van opzij kon aanvallen vanwege zijn Teleport, hadden ze meteen weer een streepje voor.

Austin wist dat hij geen tijd te verliezen had. Hij mocht Blade nu niet te veel gaan bewonderen, want dan zouden ze nog verliezen ook. Hij was sowieso al in het nadeel – dat had hij wel aan de aanvallen opgemerkt die Caroline gebruikte voor haar Pokémon – en hij moest nu niet de idioot gaan uithangen. Zijn hart schoot in zijn keel. Caroline’s aanvallen waren beiden sterk tegen Blade. ‘Ontwijk!’ riep hij uit. Blade wist de Gyro Ball nog maar net te ontwijken, maar de Poison Tail ging moeilijker. Zijn Confusion had echter ook een nadelig effect voor Blade. De Pokémon krijste het uit toen hij geraakt werd door de aanval van de Pokémon en verloor zijn evenwicht. De Pokémon kwam opnieuw met een klap op de grond, maar dat was niet wat Austin het meest verontrustte. De Pokémon leek vergiftigd te zijn geraakt door de giftige aanval. ‘Stop!’ riep hij naar Caroline, waarna hij naar zijn vergiftigde Pokémon rende. Blade probeerde op te staan zodat hij verder kon vechten, maar viel weer terug op zijn knieën. Het vergiftigde effect begon vat op hem te nemen en de Pokémon kromp in elkaar. Austin kon het niet langer aanzien en keerde de Pokémon veilig terug in zijn Poké Ball. ‘Je hebt gewonnen,’ sprak hij haastig tegen Caroline. Daarna gaf hij haar een kort glimlachje ten teken dat ze het goed gedaan had. Hij had wel ongeveer verwacht dat haar Pokémon van een hoger niveau was geweest, maar toch had Blade het uitstekend gedaan en was hij vrij trots op de fairy type-Pokémon. ‘Laten we naar het P-Pokémon Center gaan.’ Nu het gevecht voorbij was, nam de adrenaline weer af en besefte hij dat hij weer gesprekken met haar zou moeten voeren. Dit gaf hem een benauwd gevoel en met rode wangen draaide de blondharige jongen zich om terwijl hij begon te lopen, kijkend of Caroline hem zou volgen of ervoor zou kiezen om hier te blijven.

Het leek erop dat ze met hem mee zou gaan. Austin voelde zich vreemd. Aan de ene kant was hij wel blij voor haar dat ze had gewonnen, maar aan de andere kant had hij gezien dat de Pokémon van haar Blade nog erger had willen verwonden. Dat gaf hem eerlijk gezegd helemaal geen goed gevoel en een tikkeltje beduusd keek hij naar de grond. Caroline had de Pokémon wel teruggekeerd, dus misschien was zij ook wel geschrokken van haar Pokémon? Austin was wel blij dat ze haar Pokémon had teruggekeerd. Hij had niet willen weten wat er was gebeurd als ze dat niet had gedaan. Dan zou Blade misschien nog meer gewond zijn geraakt. Austin had hem echter teruggekeerd, dus misschien had de Pokémon hém dan wel geraakt. Het idee dat zo’n Pokémon hem zou raken gaf wel de rillingen. Zijn aandacht was echter snel gevestigd op Caroline toen deze sprak. Hij wuifde haar eerste woorden weg, maar glimlachte toen ze verder sprak. ‘Nee, dat h-hoeft niet,’ stotterde hij. ‘Waarom een Pecha Berry gebruiken a-als we ook n-naar het Pokémon Center k-kunnen gaan?’ Hij glimlachte voorzichtig. Hij vond het lastig om een langere zin uit te spreken zonder minstens twee keer te hebben gestotterd. Gelukkig doemde het rode dak van het Pokémon Center al op in de verte en hoefde hij er niet te lang over na te denken. De schuifdeuren openden zich vanzelf toen hij naar binnen ging en kalm legde hij de Poké Ball’s op de balie. Als hij Blade liet verzorgen, kon hij Waterfall ook meteen laten nakijken. ‘We kunnen daar w-wat gaan eten als j-je wilt,’ zei Austin waarna hij naar het bescheiden cafetariaatje wees dat zich verderop bevond. In het Pokémon Center kon je immers ook een hapje eten als je dat wilde en eigenlijk had Austin van al die spanning wel honger gekregen, maar hij wachtte op Caroline’s antwoord. Ze konden eventueel ook naar een café gaan ergens in Rustboro City. Het was maar wat zij wilde doen.