Tough fight. [&CAROLINE BENETTO]

Een kort lachje was van Austin te horen. Het was de eerste keer dat hij echt durfde te lachen en eerst was hij nogal verbaasd, maar daarna begon hij er wel aan te wennen. Hij had toen bij Lori al gemerkt dat Caroline een leuk persoon was om mee om te gaan en dan hadden ze natuurlijk ook nog dat gesprek via de Holo Caster gehad. Misschien moest hij zich gewoon over zijn angst heen zetten en wat meer zichzelf proberen te zijn. En dat betekende dat hij op moest houden met zo verlegen en bang te zijn en daarmee zou het stotteren ook wel ophouden, dacht hij zo. ‘Hij heeft het je a-allang vergeven, hoor,’ sprak hij bemoedigend tegen haar. Hij glimlachte toen hij besefte dat de keuze bij hem lag. Eigenlijk had hij echt wel zin in een broodje gezond met alles erop en eraan. Ham, kaas, ei, tomaat, sla en dat soort dingen. ‘Op naar de c-cafetaria,’ zei hij met een glimlachje. Onbewust had hij haar hand vastgepakt zodat hij haar mee kon loodsen naar de cafetaria. Hij voelde zijn wangen rood worden en liet snel haar hand los. Hij merkte dat hij losser bij haar werd. Hij sleurde zijn vader en de tweeling ook altijd mee als hij enthousiast werd. Hij verontschuldigde zich niet, maar gaf haar enkel een blozende blik en een glimlachje, waarna hij naar de cafetaria begon te lopen. Zo kon hij de zuster ook wat tijd geven om Blade te onderzoeken, want hij had wel schade geleden met de laatste aanval van Caroline’s Pokémon. ‘W-wat lust j-je?’ vroeg hij stotterend. ‘Ik t-trakteer.’ Hij glimlachte en haalde vervolgens zijn portemonnee tevoorschijn, wachtend op haar antwoord.

Austin fronste verbaasd zijn wenkbrauwen toen hij haar hoorde spreken. Ze vond schijnbaar dat zij hem moest trakteren vanwege wat er gebeurd was. Hij nam aan dat ze had over het feit dat haar Pokémon zijn Pokémon flink had uitgeschakeld. Hij schudde zachtjes zijn hoofd. Misschien had hij het toen erg gevonden, maar nu besefte hij wel dat het er altijd zo aan toe zou gaan in een gevecht. Caroline had op een eerlijke manier gewonnen en dat moest haar duidelijk gemaakt worden ook. Hij liep naar haar toe, plaatste zijn vinger heel licht onder haar kin en duwde deze toen naar boven. ‘Hé,’ mompelde hij. Hij vroeg zich af waar hij de moed vandaan haalde om zo’n handelingen uit te voeren, maar hij kon er niet tegen dat ze zich hierom schuldig voelde. ‘Je deed w-wat je moest doen en je hebt eerlijk g-gewonnen. Daar ben ik h-heus niet boos om, h-hoor,’ zei hij. Zo snel als hij zijn vinger onder haar kin had laten rusten, zo gauw haalde hij zijn vinger weer weg. Hij had het eerlijk gezegd enkel gedaan zodat ze oogcontact zouden maken. En omdat hij het niet leuk vond dat ze zo schuldig naar de grond keek. Lichte blosjes kwamen op zijn wangen toen hij besefte hoe het er uit moest hebben gezien terwijl hij het zo helemaal niet bedoelde. ‘Dus laat m-mij maar gewoon t-trakteren. Wat w-wil je h-hebben?’ vroeg hij stotterend en hij draaide zijn hoofd weg zodat ze zijn blozende wangen niet te veel zou zien.

Hij moest eerlijk toegeven dat hij zichzelf een beetje stom voelde. Hij had zomaar zijn vinger op de kin van een meisje gelegd en haar gedwongen om hem aan te kijken. Hij had het goed bedoeld. Hij bedoelde het meestal altijd goed, maar zo werd het niet opgevat. Hij zou het nu wel kunnen begrijpen als ze er toch voor koos om vervelend tegen hem te doen, maar dat bleef opnieuw uit. Ze leek er zich niet al te veel aan te ergeren. En ze leek zich behoorlijk slecht te voelen over het feit dat ze zijn Kirlia pijn had gedaan, maar Austin begon er aan te wennen. Hij zou nog wel vaker gevechten hebben waarbij zijn Pokémon de kans liepen om helemaal ingemaakt te worden, dus daar kon hij toch niet elke keer zo’n probleem om maken? Het was deze keer echter Caroline die er het grootste probleem van maakte, maar Austin wilde haar niet beledigen en hield dus gewoon zijn mond. ‘We g-gaan gezond d-doen!’ sprak hij zo optimistisch mogelijk. ‘Laten we v-voor een broodje g-gezond gaan!’ En weg was hij terwijl hij zijn portemonnee uit zijn zak griste. Hij bestelde de twee broodjes en glimlachte dankbaar naar de vrouw toen deze klaar was en hij mocht afrekenen. Wat hij terug kreeg was een vette knipoog. Hij voelde zijn wangen rood worden. Zonder haar nog verder aan te kijken pakte hij gauw de broodjes, liep naar Caroline toe en struikelde daarbij bijna over zijn eigen voeten. Hij hoorde achter zich gegiechel en keek Caroline met een rode kop aan. ‘Laten we e-ergens een plaatsje z-zoeken om te gaan z-zitten.’ Hij moest eerlijk toegeven dat hij echt zenuwachtig werd van dat meisje in de cafetaria. En dan had hij het niet over Caroline, maar over die giecheltrien achter hun. Zenuwachtig wachtte hij op Caroline’s antwoord.

Vlak voor hij was vertrokken had Caroline er gelukkig mee ingestemd. Een broodje gezond was het eerste wat echt in hem op was gekomen en wat ook nog eens lekker was. Ham, kaas, sla, worteltjes, zo’n saus waarvan hij de naam vergeten was. Heerlijk. Toen de blonde jongen weer terugkwam merkte hij dat Caroline’s gedachten er niet echt bij waren en dat ze met iets anders bezig was. Hij vroeg zich af waar ze mee zat. Die vraag werd echter algauw voor hem beantwoord en zijn wangen werden knalrood. Hij wreef over zijn achterhoofd van schaamte en keek haar niet aan. Het zou nu juist overkomen alsof die vrouw achter de balie wél zijn vriendinnetje was, maar hij had helemaal geen vriendinnetje en was voorlopig ook nog niet van plan om er eentje te krijgen. Hij vond meisjes leuk en schattig, maar hij wist gewoon niet of hij er wel klaar voor zou zijn. ‘N-N-Nee,’ zei hij erger stotterend dan ooit tevoren. Hij ging zitten. Hij hoorde het gegiechel weer. Hij pakte Caroline’s hand terwijl hij de broodjes krampachtig vasthield in de andere en trok haar helemaal mee naar achteren. Toen ze zover zaten dat hij het gegiechel nauwelijks meer kon horen en het meisje hem niet meer kon zien, besloot hij dat ze ver genoeg waren. Hij legde Caroline’s broodje op de tafel, schoof een stoel voor haar naar achteren en ging vervolgens tegenover de naar achteren geschoven stoel zitten. Hij begon blozend te eten van het broodje. ‘Dus…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Ben je ooit v-van plan om naar K-Kalos te gaan?’ stotterde hij vragend. Alles beter dan dat onderwerp dat ze daarnet hadden en die giecheltrien die verderop stond.