[open]the one with a Quilava[open]

Terwijl Leah van het lekkere weer genoot buiten, samen met haar pokémon. Zat ze met haar hoofd namelijk ergens anders. Ze wou graag haar Cyndaquil laten evalueren, aangezien haar pokémon dat ook wauw. Alleen is dat helaas tot nu toe nog niet gelukt. Ze had van alles geprobeerd, maar helaas heeft tot nu toe niks gewerkt. En aangezien ze morgen ook nog eens een Gym gevecht hadden, vond ze het toch leuker als haar Cyndaquil een Quilava werd. De roze harige wist zelf ook dat haar pokémon wou evalueren, en het zelf ook niet echt fijn vond dat hij een Cyndaquil bleef. Gelukkig zorgde Leah er voor dat haar vuur pokémon er niet te veel aan hoefde te denken, door middel van afleidingen te zorgen. Net zoals vandaag gingen ze met ze alle gezellig buiten spelen, ze zaten met ze alle op een gras veld.

Ze vond het fijn om te zien hoe haar team samen was gevormd. Pompom en Lolly konden goed met elkaar opschieten. Aangezien ze alle bij rustig en enorm behulpzaam was als het nodig is. Ook al was Pompom een pokémon wat gauw iets foutst deed of een ongeluk maakte, maar Leah vond dat nooit erg. Ze kon er wel om lachen, iets wat haar Pumkaboo goed deed. Want de roze harige lachte haar namelijk niet uit, ze lachte haar altijd toe. Ergens was de roze harige ook wel blij, dat haar Pumkaboo niet meer zo verlegen was, als dat ze eerst was. Natuurlijk had ze veel mee gemaakt als level vijftien pokémon in een asiel. Waarschijnlijk had haar vorige eigenaar haar afgestaan, of was ze zelf gevlucht.

Haar Skitty genaamd Lolly, was de rustige behulpzame van de groep. En vond het maar al te leuk om haar trainster uit te lachen. Vooral als Leah iets fouts gedaan had, of iets anders. Daarlangs kon ze ook streng uit de hoek komen, naar haar trainster toe. Iets wat de roze harige absoluut niet erg vond en alleen maar fijn. Daar door word de roze harige dan ook wel weer eens met beiden voeten op de grond gezet. En ziet ze al gauw weer in wat realiteit is en wat niet.

En dan hadden we Luxio, de blauwe vrolijke monster. Wat altijd in stond voor een knuffel en spelen, alleen moest je hem niet storen in zijn speeltijd. Anders kon hij naar tegen je gaan doen en je van last zijn. Dat had de roze harige al gauw door na hun eerste ontmoeting. Ze was erg blij met Lucky, vooral vanwege het feit. Dat hij het niet erg vond om nu de taxi te zijn voor Cyndaquil en Skitty.

Daarlangs had Luxio nu ook een speel maatje genaamd Stiches. Stiches was een onschuldige pokémon, maar als hij kan spelen dan doet hij het graag. Ook vind hij het maar al te leuk om aandacht te vragen aan Leah. En gauw geeft hij het dan ook niet op, hij probeer van alles tot dat hij het voor elkaar heeft gekregen. Dat de roze harige hem gaat aaien.

Dat was een ding wat zeker was, Leah was blij met de pokémon team wat ze nu had. Iedereen had hun eigen maatje, waarmee ze konden op trekken. En daar langs konden de vier pokémon ook goed met elkaar optrekken. Toen ze de reis begon als trainer, had ze hier nooit op kunnen en durven te hopen. Ze was al blij zat dat ze haar Skitty aan haar zeiden had, en zag het wel gebeuren dat ze alleen met haar alle gyms ging verslaan. Maar gelukkig was die druk van haar afgehaald, en had ze nu drie andere teamleden, of beter gezegd vrienden. Wat haar kon helpen om de gyms te verslaan.

Net op het moment dat Leah even achter over in de gras wou gaan liggen met haar ogen dicht. Voelde ze haar maag knorren, ze keek even op HoloCaster kijken hoe laat het was. Ze zag al gauw dat het een uur in de middag was. Een normale tijd dat je maag dan zou knorren, waarschijnlijk hadden haar pokémon ook wel trek gekregen. Ze keek even rond of dat ze iets van een ijs kraam zag, en gelukkig had ze die ook al gauw gevonden. “Oke, als jullie hier braaf blijven. Dan ga ik even iets lekkers halen voor ons,” zei ze tegen haar pokémon , terwijl ze op stond. Ze hoorde positieve geluiden van haar pokémon af komen. Dus ging ze er maar meteen van uit dat het goed was, daarlangs waren haar pokémon niet gauw niet met iets eens.

Leah liep richting de ijscotent en bestelde vier pokémon ijsjes, en voor haar zelf bestelde ze een speciaal sorbet ijsje. Iets waar ze zelf enorm op verheugde, meestal waren de sorbets wel enorm lekker. En bij deze mocht ze de ijs smaken zelf uit kiezen en daarlangs ook de toppings. Vol verheuging op haar ijsje en de rest van de ijsjes liep ze terug naar het veld. Waar ze net zat en haar pokémon had achter gelaten. Leah zat haar sorbet ijsje voorzichtig op de grond, en gaf de pokémon ijsjes aan haar pokémon. Daarna ging ze ook weer op de grond zitten en begon de eerste paar happen te nemen van haar ijsje. Alleen kon ze misschien beter niet de sorbet op de grond laten staan, terwijl ze er uit aan het eten was. Aangezien haar Cyndaquil er mee uit begon te eten, alleen daar kwam ze iets te laat achter. Ze probeerde hem er van af te duwen, alleen toen begon hij op te lichten. “Shit, gebeurt dit met pokémon die verkeerde dingen eten?” zei Leah uit paniek. Maar al gauw viel het kwartje en begreep Leah dat haar Cyndaquil een Quilava aan het worden was.

Ze bleef aandachtig naar haar pokémon kijken wat er uit kwam als een Quilava, en verder uit de sorbet begon te eten. Als een blije baby, wat voor het eerst een ijsje aan het eten was. Waarschijnlijk vond hij de smaak keuze van haar trainster zo lekker, dat het hem liet evalueren. Alleen kreeg Leah het idee, dat hij het zelf nog niet echt door had dat hij een Quilava was. Dus Leah pakte haar Polaroid en maakte een foto van hem en toonde het aan hem. Ze kreeg eerst een verward gezicht van hem, en daarna al gauw een blije en werd ze omver geduwd. Aangezien hij geknuffeld wou worden. “Haha, ja ik weet het je bent mooi. Maar ook sterker geworden,” begon Leah “Alleen de volgende keer graag van me sorbet af blijven, want nu heb ik niks gehad,” beantwoorde ze met een sip gezicht. En echt geld voor nog een te halen had ze nou ook weer niet.

1116 w