Hordes...?(+Caroline Benetto)

Een lichte aanraking schudde de nare gedachten plotseling weg en traag keek hij op, recht in de strak op hem gerichte ogen van Caroline. Ze wist schijnbaar de Pokémon Center al te bereiken en om eerlijk te zijn was hij sinds zijn eerste stap in dit gebouw compleet vergeten. Althans, haar aanwezigheid. In zijn herinneringen doemde ze echter weer op. Wacht. De blik in haar ogen stonden niet bezorgd, angstig of iets vergelijkbaars, maar bloedserieus. Deze kant van Caroline had hij nog niet gezien. Ze vroeg plotseling om zijn hand en niet-begrijpend keek hij haar voor een tel aan. Waarom wilde ze zijn hand hebben? Ach, ze had geen kwaad in de zin. Hij stak zijn trillende hand naar haar uit en wachtte zwijgend af. Een vaag vermoeden doemde in hem op dat ze hem probeerde te helpen, maar hoe.. ? Het enige wat in hem opkwam, was enkel de ironie dat zij hem wilde helpen, nadat hij eerst haar enigszins geholpen had.

Plotseling klemden ze voorzichtig haar handen om de zijne. Nog amper begrijpend waar ze op doelde wachtte hij een reactie van haar af en die kreeg hij vocaal. Kalm legde Caroline uit dat ze hem tot rust probeerde te brengen. Hem.. tot rust? Hij was altijd kalm! Altijd! Alleen nu niet, maar hoe ko-Nee, hij was verre van kalm. Ver van zijn normale kalme zelf vandaan. Hij moest het toegeven, al was dat zeker een van zijn slechte karakteristieken; zijn koppigheid. Het was eenmaal de waarheid; hij was degelijk verre van kalm; zijn hart ging tekeer, zijn lichaam trilde en het zweet brak hem uit. Straks zou Kraker hem amper nog herkennen als Jayce, maar als een ander figuur die er qua uiterlijk veel op leek. Maar goed, hij moest dus kalmeren en de spanning los laten. Caroline gaf hem de instructie om diep in en uit te ademen met eventueel zijn ogen gesloten. Direct volgde hij de raadzame woorden op en ademde diep in en... uit. Pfoe. Weer. In en... uit. Zijn lichaam trilde nog, maar ergens voelde hij iets van de spanning weg ebben en zijn gedachtes leger worden. Gewoon rustig door gaan. Hij sloot zijn ogen hierna en vervolgde de instructie. In en... uit. Meerdere malen herhaalde hij het, totdat hij merkte dat de wereld minder intimiderend rond hem heen voelde. Alsof hij tegen een boom in een bos lag. Heerlijk comfortabel. Met de zon op zijn gezicht en de wind zachtjes langs zijn haar. "Bedankt."  Niet meer dan een fluistering, maar het woord betekende minder dan de manier waarop hij het zei; enorm dankbaar.

Jayce besloot de oefening te herhalen en voelde zich steeds verder wegzakken, totdat alles zwart werd. Zonder dat hij het wist was hij zelfs in slaap gevallen. Zwaar leunde hij tegen Acuzio die van de ergernis onderuit kroop en minachtend naar zijn Trainer keek, wiens lichaam als een ingezakte Berryzak zat... met zijn masker onder zijn gezicht bungelend. Hoewel het Jayce veel uitmaakte, betreffend het niet blootstellen van zijn gezicht deed Acuzio geen aanstalten om het weer om zijn gezicht te zetten. Ook de Trainer kon weleens evolueren, toch? En rond Caroline leek hem dat niet zo erg.

Acuzio amuseerde zich kostelijk met Caroline die een glimp van Jayce’s gezicht probeerde op te vangen. Elke keer dat hij zich maar een beetje bewoog, deinsde ze als een schichtige Meowth terug. Een letterlijke kat-en muisspel. Normaal gesproken zou zulk gedrag hem ergeren, maar ook deze keer had hij daar een uitzondering op en deze lag bij hemzelf. Het was namelijk fijn dat het hem kon afleiden van de ernstige situatie. Het was niet niets dat Kraker zwaar gewond in de Pokémon Center belandde en continu had moeten vechten. Alhoewel dat ook niet geheel klopte; de horde van zonet bestond voor het blote oog uit drie individuen. Een “normale” horde bestond echter uit vijf, dus de meest logische gedachtegang zou zijn was waar de andere twee gebleven zouden zijn. Waarschijnlijk was hij de enige die erover nadacht, gezien de ernst van de situatie waarin ze verkeerde. Het had echter zeker betrekking tot hem gehad. Tijdens Kraker’s strijd had hij onopvallend zijn eigen geleverd tegen de twee overige Zigzagoon’s en ook hij had daar schade bij opgelopen. Zijn pantser liet echter geen teken van wonden zien, het was immers van ijzer en een pantser kon men amper doorbreken. Maar om kort door de bocht te gaan, hij bloedde eveneens, inwendig. Zijn lijf deed verdomde zeer en telkens voelde hij het bloed naar boven kruipen in zijn slokdarm, maar slikte hij die weg. Zijn vleugels voelden zwaar aan en het liefst wilde hij eveneens behandeld worden, maar wat dan.. ? Juist ja, zijn Trainer zou enkel nog meer van in de stress schieten en wellicht had Caroline’s tactiek echt geen effect meer.  Echt, Jayce leed teveel mentale pijn, een pijn die meer gevreesd werd dan fysieke. Hij wilde niet hem meer pijnigen dan nodig was. Wellicht was het koppig en levensgevaarlijk wat hij deed om zijn interne wonden te verbergen, maar wie had at niet gedaan? Hij hield van zijn Trainer, Jayce. Het moest een zonde zijn als je dat niet deed.

“Gelukkig…” Een zuster stapte na een tijdje uit de kamer waar Kraker eerder binnen was gebracht en veegde het zweet van haar voorhoofd af. Het moest intensief zijn geweest, maar het zicht van de onder bloed zittende handschoenen die ze van haar handen aftrok maakte het er verre van beter op. De zicht ervan maakte hem misselijker dan hij was en het bloed kroop verder omhoog, maar weer slikte hij het weg. Eenmaal bijgekomen groette de zuster Caroline en keek met een frons neer op de slapende Jayce. “Serieus,” Ze slaakte een zucht, “Ik wil dat ook.. Maar maak je vriend maar wakker, de Totodile verkeert in stabiele toestand. Hij moet wel komende drie nachten ter observatie hier verblijven.”  Vermoeid liep de zuster de gang door en na haar kort nagekeken te hebben keek Acuzio Caroline vragend aan. Hij was opgelucht, dat zeker! Maar… nu… Kon ze hem ook wakker maken? Zij had hem tenslotte in slaap laten sussen.

Een plotselinge tik tegen zijn schouder aan schudde zijn lijf heen en weer, althans zo voelde het. En waarom was alles… zwart? Was hij in slaap gevallen? Hoe, en waar was hij? Meerdere tikken volgden. Nog slaapdronken opende hij moeizaam zijn ogen en zag de silhouet van de spierwitte gang en zijn Skarmory die argwanend naar hem keek. “A-Ac”- Een por in zijn zij liet hem schrikken en alert schoot hij overeind, haastig om zich heen kijkend, voordat hij de blik van Caroline opving. Wacht eens even, nou werd het hem weer duidelijk; de gang, Acuzio en Caroline. Schijnbaar was hij dus in slaap gedut toen ze hem wilde kalmeren. Ach, hij voelde zich wel kalmer dan eerst, al ging zijn hart nog tekeer door de plotselinge por van Caroline. Maar…. Waarom had ze hem die porren en waarschijnlijk ook de tikken uitgedeeld? En nog belangrijker nog, waarom voelde hij iets bungelen voor zich en zat er geen gewicht bij zijn voo- NEE! Alles behalve dat! Zijn masker was schijnbaar van zijn gezicht afgeschoven. Direct draaide hij zich om en deed het masker op beschamende wijze weer op zijn gezicht. H-Het betekende dat… Caroline zijn gezicht gezien had? Dat zou de reden van haar por moeten zijn, om hem af te zeiken om zijn feloranje ogen, gepaard met het blauwe haar. Dit was een regelrechte drama, maar ondanks dat leek Acuzio zich er niets van aan te trekken en hem juist aan te sporen om naar Caroline te luisteren, maar hij weigerde het. Hij schaamde zich enorm dat iemand zijn gezicht gezien had en dat trok niet zomaar weg, maar toch hoorde hij haar woorden.

De woorden die zijn zorgen deed wegebben. Kraker. Bezoeken. De twee belangrijkste woorden in wat ze zojuist gezegd had. Zonder enige oponthoud liep hij haar voorbij en stapte de kamer in waar eerst de zuster verdwenen was met Kraker. Bijna zakte zijn moed toen hij de toestand van zijn Totodile zag. Zijn huid zag er bleek uit, maar de plekken waar net bloed zat waren nou schoon, maar de ergste wond; het litteken zat er duidelijk nog, maar leek wel dicht te zijn gemaakt. Traag en met een bleek gewicht stapte hij de kamer verder binnen, richting de doosvormige blok waar Kraker in zat. De Pokémon straalde rust uit, maar verre van “gezond”. De diverse buizen die zijn lijf in gingen en waarvan een deel uit een vloeistoffenzak kwam die boven de “doos” hing maakte geen fijne indruk. De brok in zijn keel kwam terug, maar zwakker dan toen hij de zwaar bloedende Kraker in zijn handen droeg. De neiging om gewoon weg te rennen en niet meer om te kijken naar deze ruimte was wat hij wilde, maar dat was verre van eerlijk tegenover Kraker. Onzeker schoof hij een stoel naast de ruimte waar Kraker in lag en keek zwijgend naar de Pokémon. “Het spijt me…” Jayce liet teleurgesteld en met afgezakte schouders zijn schouders hangen met zijn hand tegen de ruimte aan. Acuzio hield zich in de tussentijd op de achtergrond en schudde zwakjes met zijn kop.

Op de achtergrond weerklonk de zachte stem van Caroline die aan hem vroeg of het met hem ging. Hoe graag Jayce graag het woord ‘nee’ wilde uitroepen, slikte hij het woord koppig weg. Het ging eigenlijk amper met hem, mentaal gezien, maar fysiek was hij er bijvoorbeeld veel beter aan toe dan Kraker die er belabberd bij lag, maar mentaal gezien wél beter aan te was. Althans, dat hoopte hij na het vreselijke incident. Hij had hem gekwetst voor wie hij was en dat was het ergste wat hij als Trainer voor hem kon doen. Achteraf, was Kraker er natuurlijk veel slechter aan toe om eerlijk te zijn. Zijn al vochtige ogen konden de tranen niet binnen houden toen er zich door zijn schuldgevoel een brok in zijn keel kwam. Was dit niet de toestand waar Caroline voor had waargeschuwd zichzelf niet aan Kraker te laten zien? Nee, dat was de onzekere-Herstel, dit kwam in de buurt. Eerder was hij zwaar bezorgd om zijn toestand, fysiek gezien , maar nu… nou was het mentaal. Weten dat het niet veel beter zou worden als Kraker plotseling zou ontwaken met een huilende Jayce naast zich, slikte hij de brok weg. “Word snel beter, wellicht laat ik je eens voor een volle dag bijten,” Een zwakke glimlach wist hij op zijn gezicht te toveren, hopend dat Kraker iets van zijn woorden zou meekrijgen. Voordat hij het niet langer zou uithouden, hees hij zichzelf van de stoel en liep de kamer uit met Acuzio bezorgd achter hem aan lopend. Eenmaal in de gang loste de brok in zijn keel geheel op en leek het adem benemende gevoel weg te trekken. Nou wilde hij om eerlijk te zijn wat frisse lucht, afleiding of iets om dit even te vergeten. “Eten?” Zijn stem klonk zachtjes, maar had een vage, smekende ondertoon.

Gelukkig, stemde Caroline in op zijn idee. De Pokémon Center was gewoon even een gebouw die hij tot zeker de avond achter zich wilde laten en hij hoopte dat hij tegen die tijd weer gekalmeerd was. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouder en automatisch keek hij haar niet-begrijpend aan. Was er i- ‘Ik trakteer wel! Misschien vinden ze wel het beste tentje in de hele stad!’ Het was bemoedigend bedoeld op basis van zijn idee en met dezelfde zwakke glimlach beantwoordde hij haar poging om hem in een beter humeur te krijgen. Jayce knikte instemmend en na haar woorden kreeg hij direct trek en voelde hij pas de leegte in zijn maag zich openbaren. Ai, wanneer had hij voor het laatst gegeten? 4 á 5 uur geleden? Dat gold ook voor de andere twee en het ergste was een hongerige Kraker, die begon zelfs op metaal te kauwen. Nu lag hij echter te slapen om hopelijk direct eten te krijgen, want anders… Nee, daar zou hij nu niet over nadenken! “Eten!” Enthousiast stak hij zijn arm omhoog, terwijl hij al voorop liep in de gang met Acuzio haastend achter hem aan.

Schijnbaar was het aan Jayce om het type eten te kiezen en de keuze was snel gemaakt. Met een glimlach keek hij Caroline zijdelings aan. “Berry’s!” De sappige vruchten die je makkelijk kon vinden in diverse landschappen, zolang er maar iets van vegetatie was. Bovendien waren ze niet enkel voor Pokémon, zoals men vaak dacht, maar ook voor mensen. Het klopte dat sommige giftig konden zijn of gewoon een nare smaak hadden, maar welke deze waren wist Jayce wel. Niet enkel hij, maar natuurlijk ook Acuzio reageerde zacht gezegd “tevreden” met Jayce’s keuze en liet een vrolijk geluid horen. Maar…. Waar konden ze die krijgen in Petalburg? Hij kende de stad amper, buiten de Pokémon Center, natuurlijk. De winkels die hij, terwijl hij de Pokémon Centter achter zich liet, zag beeldde gelukkig overduidelijk uit wat ze verkochten met reclameborden en hun etalages. Hoewel hij nogal vaak de weg verloor binnen een stad, vond hij voor de verandering de winkel waar ze Berry’s verkochten vrij snel. Het duurde ook niet lang voordat Jayce de laatste paar meters met Acuzio met een sprintje overbrugde. Direct liep zijn mond over van de verse Berry’s die buiten werden tentoongesteld en zelfs een goedkope prijs hadden. “Kom! Kom!” Als een klein, ongeduldig kind keek hij Caroline’s kant uit, waarna hij in de winkel verdween met Acuzio achter zich. Het was betrekkelijk klein en elke muur zat vol Berry’s of extracten ervan. Terwijl de Skarmory naar wat Oran Berry’s staarde keek Jayce vooral naar de zoete Pecha Berry’s. Heerlijk. Dit was de zevende hemel!