Joy or jerk? [Jayce Fai]

Vermoeid slaakte Jayce een gaap, terwijl Acuzio deze op tijd wist te onderdrukken. Het was een zoveelste lange dag vol training geweest, terwijl de middaguren pas gaande waren. Zijn eigen armen klopten nog van de spierpijn, terwijl hij tegelijkertijd amper de moeite deed om zijn eigen benen te strekken of maar iets te bewegen. Ook de Skarmory was voorzichtig bezig en hield zijn pijnlijke vleugels strak tegen zijn lijf aan. Vanaf de vroege morgen, wanneer de eerste Pokémon uit hun slumber ontwaakte had hij direct een marathon met zijn Pokémon door het dichtbegroeide bos gemanoeuvreerd, wat lichtjes gegeten en vervolgens tegen elkaar laten vechten. En als de knal op het vuurpijl mochten de twee daarna hem neerhalen. Althans, proberen. Het verging de twee aardig, maar ze waren nog niet genoeg op elkaar ingesteld, waardoor hij de twee uit balans kon halen. Verassend genoeg had een van de vele folders van Hoenn die in zijn versleten rugtas zaten hem hiervoor al gewaarschuwd; Double Battles. Je vocht met twee Pokémon tegen twee van de tegenstander. Een strategie die ze in Johto amper gebruikte, daar was het één tegen één geweest. Maar goed, hoewel ze van de spierpijn vergingen was Kraker altijd weer de uitzondering en zat hij kattenkwaad uit te halen. Ditmaal zeker minderen heftig dan normaal, dus niet het bijten in een zwangere Magikarp die vervolgens een Gyarados werd, maar enkel wat ronddwalen met zijn blik op de rondkruipende Bug type gericht die hij soms de schrik van zijn leven bezorgde. Wanneer ze hun rug naar hem toegedraaid hadden, schrok hij ze door zich af te zetten me zijn staart en pardoes voor hun een venijnige blik te geven. Vechten zou ook hém niet meer lukken. De kaken waar hij trots op was deden zelfs te veel pijn om zoals zijn stereotype gedrag naar alles te bijten. Moeizaam, dus met trillende armen sloeg hij zijn armen achter zijn hoofd, waarna hij zijn blik over het heersende natuur liet dwalen. Acuzio keek hem instemmend aan en liet eveneens zijn blik dwalen, maar wel over het luchtruim boven hem. De Skarmory had zin om zijn vleugels uit te slaan en rond te vliegen, maar de pijn liet hem dat niet toe. Alsnog vermaakte hij zich zeker met de rust die eens in de jaren heerste tussen de drie. Al werd die zeer snel verstoord door de stem van een persoon. Voordat hij het wist schoot een onbekend vliegende paarse Pokémon voorbij met een trainer achter zich aan, waarna deze zich vestigde op een van de hogere takken van de boom waar ze beide tegen aan leunde. Het leek erop dat er onenigheid was tussen het meisje en de Pokémon. Het was echter niet het eerste geval dat hij in Hoenn gezien had. Zwijgend keek hij eerst toe, maar de situatie schoot niet op; de Pokémon negeerde zijn Trainer volkomen.

Dat was het teken om te helpen. “Acuzio” fluisterde hij zachtjes, waarop de Skarmory de hint begreep en richting de Pokémon vloog, gepaard met gekreun en naast hem plaatsnam. “Goedendag, waarom besteedt je deze middag met het negeren van je Trainer? Je kan net zo goed je verschillen bij leggen en lekker zitten trainen of wat je ook leuk vindt.” Begon Acuzio voorzichtig. Hij wist immers niet wat het karakter van de Pokémon was. Kraker had in de tussentijd zich gevoegd bij Jayce en volgde hem toen hij het meisje begroette met een handgebaar en vervolgens richting de twee Pokémon wees. “Acuzio praat met hem. Mag ik weten wat het probleem is?” Het was onwennig om zoveel woorden te gebruiken, en zelfs twee zinnen. Hij voelde zijn stem afsterven tegen het einde van de zin, maar ondanks dat wachtte hij lichtjes onzeker op haar reactie. Wegens de training had hij namelijk het stukje vacht aan zijn masker achtergelaten bij zijn rugtas, maar dat nam niet weg dat er een kans was dat ze hem als een eng figuur zou zien. Kraker’s nieuwsgierige blik en heen en weer slagende staart hielp er niet bepaald mee om hem een onschuldig indruk te geven.

Jayce mistte niet de aarzeling van de ander, voordat ze zijn vraag beantwoorde. Het was echter zo alledaags voor hem geworden dat hij het amper nog persoonlijk nam. Als hij zichzelf in de spiegel zag had hij ook zo kunnen reageren, maar goed, hij bleef trouw aan zichzelf. Hij wilde zijn uiterlijk ook niet veranderen om enkel een goede, veilige indruk te scheppen. Hoewel…. Nu hij erover nadacht klonk het aant-Nee! Hij hield zijn kledij en masker, niemand mocht zijn gehele gezicht zien. Bijna had hij zelfs het antwoord gemist, maar het was dan ook een “bijna”. Zo vertelde ze dat de Zubat-achtige Pokémon rond haar hoofd aan het vliegen was en ze hem vervolgens duidelijk had gemaakt om dat niét te doen. Dat werkte overduidelijk niet zo goed uit en nou zat Acuzio in een niet te confronterend gesprek. Waarom zou trouwens een Pokémon zo snel op zijn teentjes getrapt reageren? Een reden daarvoor kon van alles zijn, maar meer informatie had hij ook niet. De Skamory was hun enige hoop, die sprak immers met de Pokémon in kwestie.

En…. De onbekende Pokémon’s reactie was niet al te enthousiast, al was dat te verwachten. Direct snauwde hij hem af of hij dacht een psycholoog te kunnen spelen. Met dit antwoord wist Acuzio dat zijn geduld ten proef werd gesteld en gelukkig was hij daar goed in geworden. Met een alles opvretende en volop bijtende Totodile als teammaat werd hij daartoe gedwongen. Dus reageerde hij amper op de botte opmerking van de Pokémon, zoals een Steel type Pokémon zich amper zorgen hoefde te maken over Dragon types, een van de machtige type Pokémon in vele regio’s. Beheerst maakte hij weer oogcontact met de Pokémon. Wat kon hij op dit moment dan eigenlijk zeggen?  Kalmte was namelijk niet alles en gezien de blik die van beneden op hem werd gericht was het volledig zijn verantwoordelijkheid om dit tot een goed einde te brengen. Een speelse blik kwam in zijn ogen terecht. Hij ging het op zijn manier spelen. Hij hield zijn kop op dreigende wijze dichter bij zijn kop. “Ja, dus als je nou eens mee werkt kunnen we elk weer onze eigen leven leiden.” Langzaam trok hij zijn kop terug en wees met zijn snavel richting de dame die de Trainer van de Pokémon bleek te zijn. “Maar… Wat is er aan de hand tussen jullie twee? En ik heb iets meer aan een zinnig antwoord, dan een ‘ze gedraagt zich stom’ of dergelijke onzin”. Hij besloot dus ook om het bot te spelen, al lag dat diep verborgen ook in zijn karakter. Zelden hoefde hij dat gedrag echter te vertonen, maar deze keer was een uitzondering.

Oh? Luisterde de Pokémon echt amper naar anderen? Zo scherp was Acuzio wel om de aanstalten waar te nemen die de ander gedaan had om weer een – van wat hij tot nu toe verwacht had- botte opmerking te maken. Gelukkig wist hij zich in te houden, al ging daar Acuzio’s kans om nog botter op te treden en zich meer met hem te amuseren. Hij sloeg een zucht en had kort een blik op zijn Trainer geworpen, voordat hij een relevant antwoord op zijn vraag gaf. Of, iets wat Acuzio minder snel zou classificeren onder “onzin”. Hij legde uit dat zijn nieuwe Trainer heel anders was dan zijn voormalige, in de zin van; regelgeving aka wat wel of niet werd toegestaan. Schijnbaar was zijn vorige Trainer er losser in geweest dan degene die hij nu als Trainer had. Dit kon hij direct zien als een geval van: Pokémon had teveel vrijheid en kon doen en laten wat hij kon en vond een beetje restrictie al veel. Alhoewel, dat laatste niet zo hoefde te zijn, eveneens het eerste. Het lag aan hoe streng hij deze regels vond. Van wat hij tot nu toe had waargenomen van de Trainer was niet heel opvallend, vrij alledaags zelfs, al leek ze een vrij serieuze sfeer om zich heen te hebben. Maar nou kwam het… Wat zou hij als advies aan de ander kunnen geven met deze informatie? Hij durfde aan te nemen dat de Trainer dus geen brute, duivelse Trainer was, dus dat was al één ding. Hmm… “Niet iedereen is eenmaal hetzelfde en dat spreekt voor zich. Alsnog zou je dus niet de ene Trainer met een ander kunnen vergelijken. Maar als je het teveel wordt, besef dan dat je Trainer het beste met je voor heeft.” Kort ving hij de afwachtende en vragende blik van Jayce, waarop hij kort knikte. Het lag goed. “… Of als het echt bont wordt moet je het duidelijk weten te maken en niet door koppig tegenover haar te gedragen. Als de communicatie het probleem is, dan spreek je over je probleem met haar andere Pokémon.”

Acuzio probeerde zijn voldane gevoel te verbergen toen hij de ander daadwerkelijk over zijn woorden zag nadenken. Hij had de koppig en botte gedragende individu weten te bereiken door hetzelfde spel te spelen en dieper op het probleem in te gaan. Dit was daadwerkelijk het geval van; een Growlithe die eerder blafte dan beet, oftewel een individu die waarschijnlijk zich hard voor deed, maar eigenlijk zacht van binnen was. Ironisch was dat hij dat als Skarmory ook zo was; een lichaam van een ijzeren pantser, maar daarin zaten vriendelijke Pokémon. Dat was echter de iets letterlijke voorbeeld. Na een korte stilte verbrak de ander deze door te mompelen dat hij gelijk had. Natuurlijk had hij gelijk! Hij was formidabel. Iets te narcistisch? Ach, het ging er vooral om wat hij vervolgens zei, dus of hij zijn excuses aan zijn Trainer moest aanbieden, wat degelijk op zijn plek stond. Traag knikte de Skarmory naar hem, waarop hij wat plaats vrij maakte om alvast zijn vleugels uit te slaan. “Daarna ben je van mij af!” Direct zette hij zich af en vloog direct naar Jayce toe en landde direct naast hem op de grond met een afwachtende blik op de vliegende Pokémon gericht. Hij wilde zijn excuses dus aanbieden, maar hoe was natuurlijk de vraag. En al maakte hij duidelijk dat hij de ander amper zou helpen, als het hem niet lukte met het bieden van zijn excuses, dan zou hij hem helpen. Enkel áls het nodig was.

Jayce merkte direct op dat de aard van hun gesprek vrij… kalmerend was geworden en dan de nogal nerveuze toon weggezakt was. Toen Acuzio ook al ruimte gemaakt had om terug aan zijn zij te keren, wist hij al dat zijn taak volbracht was. Anders had hij immers de knik niet gegeven. Eenmaal weer naast hem schonk Jayce hem een dankbare knik, waarop hij kort naar de Trainer en de andere Pokémon keek. Nou was hij zeer benieuwd naar de vruchten die het gesprek tussen Acuzio en de andere Pokémon geleverd had.

De enige die zich buiten het gesprek hield was Kraker die zijn poten over elkaar heen geslagen had en zich duidelijk begon te vervelen met de langdurige gesprek tussen de twee vliegende Pokémon en de zwijgende Trainer’s. Hij begon te stampen met zijn achterpoten en keek nogmaals om zich heen in de hoop om iets van afleiding te vinden om er bijvoorbeeld heerlijk in te bijten. Iets anders dan plantaardige voorwerpen, iets… Oeh! Zag hij nou een Pokémon? Met een tot grimas getrokken gezicht sloop hij richting een boom waar net boven hem een slapende Pokémon zat die zijn lange ledematen om een tak gerust had en zeer kalm oogde. Vrolijk sprong Kraker omhoog en beet met net te veel enthousiasme in de arm van de Pokémon. Wat hij niet door had was dat dit nogal wat consequenties met zich bracht…. Net zoals al die keren eerder dat hij iets doorbeet. Deze keer echter reageerde de Pokémon niet direct en sliep een tijdlang door, terwijl de Totodile zich speels verder kon uitleven op de Pokémon.

Voldaan keek Skarmory naar de paarse Pokémon die op de schouder van zijn Trainer had gevestigd en diens wang tegen de hare streek. Het was uiteindelijk goed gekomen en dat gold natuurlijk en het scheelde dat hij niet hoefde te helpen. Dit zorgde voor een natuurlijke veraste reactie, maar al spoedig bedankte de dame Jayce en Acuzio, wiens naam ze vreemd genoeg onthouden had. Het voelde goed om iemand anders te kunnen helpen. Nieuwsgierigheid nam echter de overhand en de Trainer vroeg al spoedig om zijn naam. Oja, voorstellen. Ja, kijk, daar was hij niet zo goed in. Meestal was dat onnodig geweest, gezien de meeste mensen zich van hem afzonderde door zijn reputatie of kledij. Maar nou had hij een positieve indruk weten te maken. Gelukkig. “J-Jayce..” Het moest een van de eerste keren in Hoenn zijn en zelfs na de eerste keer voelde het onwennig aan. En nou moest hij ook naar de hare vragen? Ehm. “Jij?” Om zijn nogal zwakke vocale eigenschappen wat minder erg te laten opvallen of juist erger, probeerde hij zo kort mogelijke zinnen te gebruiken.

Een stem doemde plotseling achter hem en geschrokken liet Kraker de Pokémon’s ledematen los. “W-Wie ben jij?” vroeg hij direct, en zag toen een donkergroene Pokémon met felrode ogen naar hem kijken. Deze had hij zeker niet eerder gezien, daar was hij zeker van. Was het van de vrouwelijke Trainer? Ach, boeide dat? Maar… ze had iets gevaagd. Iets over wat hij aan het doen was? Grmpf, wist ze dat geeneens? “Bijten, is leuk en nee, ik deel hem niet met jou.” Bracht hij koppig uit en sloeg zijn poten over elkaar. Gevechten en het bijten van Pokémon waren de zaken waar hij bloedserieus over was en zeer koppig over deed.

Jayce knikte beleefd, toen het meisje zich had voorgesteld als Jeanne en de Zubat-achtige Pokémon als Lancelot. Het waren mooie namen en leken te horen in fabeltjes of zelfs in de tegenwoordige spelletjes die men op technische apparatuur kon spelen. Lancelot trok echter nog steeds zijn aandacht, want het was immers een nog onbekende Pokémon soort voor hem. “Welke soort?” Kort wenkte hij richting Lancelot en nam de Pokémon nieuwsgierig op. In tegenstelling tot Zubat had het degelijk ogen, maar ook achterpoten die goed ontwikkeld waren. Nou, ze waren wel iets meer dan twee uitstekels. Helaas had Acuzio minder interesse en nam deze enkel de laats nieuwsgierig op, voordat hij een derde Pokémon van Jeanne opmerkte. Het was een lichtgroene Pokémon die rond zweefde en een ovaal… “gezicht” had? Het leek niet op een Pokémon, maar een vogel met een ijzeren pantser was ook een Pokémon.

Axelle? Dat was een te moeilijke naam voor Kraker. Waarom had men niet makkelijke namen, zoals de zijne die voor zichzelf sprak? Maar nou kwam gelukkig het leuke, ze vroeg naar zijn naam en even schudde hij de geagiteerde gedrag van zich en plantte zijn poten op zijn heupen. “Kraker,” Stelde hij zichzelf op trotse wijze voor met zijn kop trots omhoog geheven. Helaas verpestte deze A-Ax…. Hij zou haar Ax noemen. Maar ze verpestte zijn trots houding door tegen te sputteren, bewerend dat zij ook de Pokémon wilde bijten. Dit was een niet-wetende Pokémon die amper de kaken leek te hebben om waardig genoeg te zijn om dezelfde Pokémon te bijten, zoals hij. “Nee, deze blijft van mij! Ga iets anders bijten,” snauwde hij en liet zijn blik kort over de lek glijden. Pal in de boom ernaast had hij een Wurmple gezien, die waren vrij knaperig om in te bijten, maar je moest hun staat vermijden en weleens hun ouders. Ach, alsof hij haar zou waarschuwen.. hij heeft tenslotte zelf ontdekt, niet waar? “Bijt dat rood, witte rups daar,”

Aandachtig en met een nieuwsgierige blik volgde hij Jeanne’s woorden, waarin ze vertelde welke Pokémon Lancelot was en waarin het evolueerde. Schijnbaar was de Pokémon een exemplaar van een “Noibat” en scheen het te evolueren in een Dragon type Pokémon, namelijk Noivern. Nog steeds kwamen de namen hem amper bekend voor, maar dat dit de voor evolutie was van een Dragon type Pokémon kon hij niet bevatten. Toen hij eens hoorde dat een Magikarp evolueerde in een brute, gigantische Gyarados had hij het ook niet willen geloven, totdat hij het voor zijn ogen had zien gebeuren. De verbijstering over diens evolutie was een van de vele ervaringen die hem geïnteresseerd had gekregen in Pokémon. Maar het schepsel op Jeanne’s schouder kon hij gezien zijn vrij onschuldige uiterlijk nog het meest vergelijken met een schattig uitziende Dragon type Pokémon, Dratini die uiteindelijk een gevleugelde draak werd. Toen pas viel hem de blik van Jeanne op die van Acuzio naar de tweede, onbekende Pokémon keek die het meest bizarre uiterlijk had van alle Pokémon die hij tot nu toe in Hoenn was tegengekomen. Het leek door zijn gebrek aan schubben, vacht of zelfs veren enkel iets van vaste materiaal te hebben. Met diens ovale hoofd en lichtgroene lichaam en de vreemde ronde vormen bij zijn voorpoten gaf het zelfs een buitenaardse indruk. Spoedig stelde Jeanne ook deze Pokémon voor als “Jack” en als soort “Elgyem”. Op basis van diens uiterlijk kon hij enkel gissen in het wildeweg wat voor een type het had. Steel? Grass? Psychic, wellicht? “Welke type? En uit welke regio?”

Grmpf, wat een irritante tante was Ax, toch. Ze sputterde nogmaals tegen en weigerde zelfs een makkelijk doelwit niet te bijten, wegens de giftige stekels, maar die kon ze vermijden. Kort bestudeerde hij de lichaamsbouw van Ax en grinnikte vals binnensmonds. Oké, hij begreep al waardoor het kwam, ze zou met die minuscule ledematen en haar veel te grote kop amper een tegenaanval kunnen ontwijken. Wijs hield hij het echter op een voldaan aanvoelende binnenpretje. Plotseling beweerde Ax dat er iets was wat niet giftig was en met een diepe frons staarde hij haar een tel niet-begrijpend aan. Voordat hij amper iets kon zeggen stormde de Pokémon op hem af en beet in zijn staart. Auch! Ging hij nu evolueren in een Slowbro? Ax leek namelijk op een Shellder. Maar hoewel de beet pijn deed kon hij het aan, doordat Acuzio’s klappen feller waren geweest dan de beet van meerdere wilde Pokémon. Dit had hem ergens wel aan het lachen weten te krijgen. Ze had lef! “Maar goed, nu het echte werk!” Hij draaide zijn kop naar haar toe en klemde deze om haar bijna niet bestaande staart en trok uit alle macht aan de het kleins stukkende huid die hij tussen zijn kaken vast kon klemmen. Het was daadwerkelijk iemands fel knijpen, maar dan met Kraker’s zeer beroemde bijtkracht. Dit ging toch even pijn doen.