Lost. [&ARIA LAVON]

Bomen, bomen en nog eens bomen. Ze was verdwaald, alweer. Het was haar inmiddels dan ook wel duidelijk geworden dat ze totaal geen gevoel voor richting had. Was dat de reden waarom ze niet alleen op reis mocht van haar ouders? Nee ze konden niet weten dat ze geen gevoel voor richting had. Rustig ging ze tegen en boom zitten en liet haar twee pokémon uit hun bal. Nieuwsgierig keek de Torchic in het rond, waarschijnlijk opzoek naar iets om in brand te steken. De Sentret daar in tegen sprong meteen op haar schoot en begon haar witte haren en kleding netjes te doen, de perfectionist. "Cayen, Anice, enig idee waar we heen kunnen?" Vroeg ze aan haar pokémon die haar vrijwel meteen beide droogjes aankeken. Natuurlijk konden zij de weg ook niet weten, waarom ze überhaupt al dacht van wel was ook een goede vraag. ‘H-hallo,’ klonk plotseling een stotterende mannenstem achter haar. Snel stond Aria op en keek naar de blonde jongen die voor haar stond. ‘Weet jij hier misschien de w-weg?’ Die was dus duidelijk ook al verdwaald. Rustig schudde ze met haar hoofd. "We zitten met het zelfde probleem."

‘Misschien kunnen we een p-poging doen om de weg te v-vinden,’ vervolgde de jongen net zo stotterend als hij haar net had aangesproken. Aria knikte bevestigend, dat was wel het beste om te doen uiteindelijk. "Anice kijk eens vanuit de bomen of je iets ziet," zei het witharige meisje tegen haar pokémon. Meteen knikte de Sentret waarna ze eerst op haar schouders sprong en vervolgens een van de bomen in klom. Aria wendde zich weer tot de blonde jongen. "Ik ben Aria, aangenaam. Wie ben jij?" Het was toch wel zo handig als ze wist hoe de jongen heette. Vragend met een vriendelijke glimlach op haar gezicht keek ze in zijn grijze ogen.

Austin merkte de Sentret pas echt op toen het meisje de Pokémon iets vroeg. Hij zag dat de Pokémon naar een boom rende, maar werd weer afgeleid door het meisje. Deze stelde zichzelf voor als Aria. Het was een naam die hij nog niet tegen was gekomen. Hij was tot nu toe echter wel steeds meisjes tegengekomen en de naam steeds beginnen met een ‘A’. Ayako, Annie en nu Aria. En dan begon zijn eigen naam ook nog eens met een ‘A’. Tja, toeval was de wereld nog niet uit, nam hij aan. ‘Mijn n-naam is A-Austin,’ zei hij stotterend tegen haar. ‘En dit is W-Waterfall.’ Hij wees naar zijn Mudkip, welke vrolijk ‘Mud!’ zei en vervolgens zijn pootje uitstak. Austin vond het wel schattig staan bij zijn Pokémon en glimlachend pakte hij Waterfall op en klemde deze in zijn armen. Waterfall legde zijn pootjes comfortabel om de armen van Austin en keek Aria vriendelijk aan. Twijfelend, want Austin wist natuurlijk niet of Aria wel kennis wilde maken met Waterfall, kwam hij dichterbij en liet Waterfall aan haar snuffelen. Hij kon zich nog altijd terugtrekken als Aria er geen zin in had, toch?

‘Mijn n-naam is A-Austin,’ stelde de jongen zich voor. ‘En dit is W-Waterfall.’ Zei hij vervolgens terwijl hij de Mudkip aanwees. Ergens vond Aria dat stotteren wel schattig, het zag er zo verlegen uit. Met een glimlach pakte Austin Waterfall op en hield deze voor haar zodat ze hem zou kunnen aaien. Zacht streelde ze over de blauwe kop van de pokémon. "Wat een schatje," zei ze glimlachend terwijl ze naar hem opkeek. Haar ogen bleven even bij de zijne hangen, dit was echter voor amper een seconde. De Sentret sprong al weer op haar schouder en wees een richting op. Aria knikte waarna ze een stap achteruit zette om Cayen op te pakken. Met de Torchic in haar handen en Anice nog op haar schouder zette ze weer een stapje vooruit. "Dit is Anice," zei ze terwijl ze met haar hoofd een beweging maakte richting de Sentret. "En dit is Cayen," vervolgde ze terwijl ze naar de pokémon in haar armen keek. Ze gaf Austin de kans om ook haar pokémon even te aaien zoals hij daarnet ook bij haar had gedaan. Vervolgens sprong Cayen al weer op de grond om in de richting te gaan lopen waar Anice heen had gewezen. Aria probeerde de jongen bij zijn bovenarm vast te pakken zodat ze hem een beetje mee kon slepen. "Kom mee, die kant op."

Waterfall vond zijn koosnaampje overduidelijk fantastisch en vond het heerlijk dat hij geaaid werd, wat hij liet merken door een vrolijke ‘Mud!’ tegen Aria te zeggen. Austin glimlachte wat verlegen naar Aria. Zijn blik gleed naar de Torchic die ze in haar armen hield. Met één arm liet Austin Waterfall los waarna hij de Torchic een korte aai over zijn kopje gaf. Hij wist dat Torchic, net als Mudkip, een starter was in de Hoenn-regio en het was vrij toevallig dat hij iemand tegenkwam die ook één van de starters van Hoenn had. Austin boog zich voorover en zette Waterfall weer op de grond, welke aandachtig naar Aria’s Pokémon aan het kijken was. Austin observeerde haar Pokémon ook even, maar voelde zijn hart in zijn keel schieten toen hij een aanraking voelde. Hij was het niet gewend om aangeraakt te worden door een ander persoon dan zijn familie, zeker niet door andere meisjes. Hij voelde blosjes op zijn wangen komen en probeerde haar tempo te volgen. ‘O-oké,’ zei hij stotterend tegen haar. Omdat ze zijn bovenarm niet al te hard had vastgepakt, was het makkelijker voor hem om zijn arm terug te trekken. Nu hij wist waar hij naartoe moest, hoefde ze hem ook niet mee te nemen. Hij zou het maar lastig vinden om op een gelijke tempo met haar te lopen en ondertussen zijn evenwicht te moeten behouden, dus was dit de beste oplossing. Zijn blik gleed door het bos heen. ‘Het is hier best g-groot,’ stotterde hij, waarna hij naar de grote bomen keek. Hij had het gevoel dat hij hier echt helemaal zou kunnen verdwalen als hij niemand bij zich had om de weg te wijzen. En dan zou hij hier dagen rondlopen en uiteindelijk sterven van de honger. Nee, dan kon hij beter met Aria meegaan. ‘Heb jij al een b-badge?’ Zijn gezicht werd naar Aria gewend terwijl hij wachtte op antwoord.

‘O-oké,’ stotterde hij tegen haar waarna hij zijn arm terug trok. Het was een heel stuk moeilijker lopen als iemand je bij je arm mee trok. Daar had Aria ook al wel ervaring mee gehad. ‘Het is hier best g-groot,’ zei Austin na een klein stukje lopen. Het witharige meisje maakte een bevestigend geluidje. Als het er niet groot zou zijn zouden ze waarschijnlijk ook niet verdwalen. ‘Heb jij al een b-badge?’ Vroeg de blonde jongen vervolgens. "Nee nog niet maar badges zijn niet mijn hoofd doel. Ik ben een Breeder, maar doe wel gyms. Nou ja doe ik moet nog beginnen." Vertelde ze rustig terwijl ze hem aankeek. "En jij?" Plakte Aria er vervolgens beleeft achteraan.

Gelukkig werd er geen probleem gemaakt van het feit dat hij zijn arm had losgetrokken. Hij zou zichzelf hier al zien. Dan zou hij de hele tijd meegesleurd worden door een meisje en dat was ook niet echt prettig. Trouwens, als het een jongen was geweest, was het ook niet prettig geweest. Hij keek opzij toen ze vertelde wat ze deed en hij knikte ten teken dat hij het begreep. Hij zou zelf geen breeder willen worden. Hij had geen idee hoe hij dat moest doen. Hij wist niet hoe hij een fokkerij zou moeten onderhouden en waar hij die zou moeten vestigen. Dan zou hij die ook nog draaiende moeten houden door klanten naar zich te lokken en dat zou hem toch wel ietsje te moeilijk worden. Vooral omdat hij niet goed was in contact leggen met andere mensen. Dan zou hij de hele tijd stotteren en dat zou in zo’n fokkerij ook niet goed zijn. De vraag van Aria trok hem uit zijn gedachten. ‘Een t-trainer,’ zei hij stotterend. Hij hoefde niet uit te leggen wat dat inhield, sinds ze zelf ook van plan was om gyms uit te gaan dagen. Hij was benieuwd wanneer hij zijn eerste gymgevecht zou hebben. Hij zou echter nog wel even moeten trainen voor hij dat zou kunnen gaan doen. Zijn blik gleed naar het meisje. ‘Heb jij ongeveer een i-idee welk type P-Pokémon de eerste gymleider g-gebruikt?’ Hij werd rood bij die vraag. Het kwam dan ook weer zo stom over. Hij was de trainer en zij was de breeder. Dan zou je eerder verwachten dat zij die vraag aan hem zou stellen, maar in zijn geval was het juist andersom. Ach ja. Niks aan te doen.

‘Een t-trainer,’ antwoordde de blonde jongen. Aria knikte bevestigend, een trainer net als Caroline, haar reisgenootje en vriendin die ze elke keer opnieuw kwijt was. ‘Heb jij ongeveer een i-idee welk type P-Pokémon de eerste gymleider g-gebruikt?’ Vroeg Austin waarna zijn hoofd wat rood werd. "Ehm dat weet ik alleen maar omdat ik het ook aan iemand gevraagd heb maar ben het al weer vergeten," zei Aria terwijl ze zacht met haar vuist tegen haar voorhoofd tikte. Net of ze daardoor het antwoord ineens wist. Even wendde ze haar blik tot de grond die haar het antwoord bracht. "Oh ja het was Rock type!" Riep ze vrolijk uit, bijzonder trots zonder reden.

De kans dat deze trainster het wist was vrij klein. Zo te zien leek ze ook op weg te zijn naar Rustboro City en was ze daar nog niet geweest. Alle beginnende trainers waren waarschijnlijk nog ergens rond Petalburg City of Oldale Town omdat het nu eenmaal heel lang duurde voordat je die steden had bezocht. Dan had je ook nog het feit dat je misschien een Pokémon wilde vangen, maar de desbetreffende Pokémon niet kon vinden en die factoren konden ervoor zorgen dat het wat langer duurde voordat je eenmaal in Rustboro City was. En dan moest je ook nog je Pokémon trainen. Zijn blik gleed naar haar toen ze opeens riep welk type de gymleider gebruikte en glimlachend knikte hij. ‘Dan ben ik g-goed voorzien,’ mompelde hij stotterend terwijl hij naar Waterfall keek. Een water-type was goed tegen een rock-type, maar hij zou een extra Pokémon moeten hebben zodat hij zijn kansen zou verhogen. Hij nam aan dat de Rustboro gymleider meer dan één Pokémon gebruikte. Zijn blik gleed naar Aria toe. ‘Zijn dat niet f-fire-type en normal-type? Ga je daar g-geen moeite m-mee hebben in de g-gym?’ Hij stotterde steeds meer omdat hij niet wist of dit aanvallend over zou komen en omdat hij absoluut geen kritiek wilde geven, hij wilde enkel een tip geven. Met rode wangen keek hij naar zijn voeten en wachtte af op het moment dat hij gevreesd had. Dat hij uitgescholden zou worden en weer voor ‘nerd’ uitgemaakt zou worden, zoals vroeger het geval was geweest.

‘Dan ben ik g-goed voorzien,’ mompelde Austin terwijl hij naar zijn Mudkip keek. Het was een watertype die effectief waren tegen rocktypes. Het witharige meisje maakte een instemmend geluidje terwijl ze naar Waterfall keek. De Mudkip die er was toen zij haar starter ging kiezen was helemaal niet op deze wereld leek het. Die keek maar wat wazig in het rond. ‘Zijn dat niet f-fire-type en normal-type? Ga je daar g-geen moeite m-mee hebben in de g-gym?’ Vroeg de blonde jongen waarna hij vrijwel meteen met lichtelijk rode wangen naar de grond begon te kijken. Hij had niets verkeerds gezegd in haar ogen. "Weet ik, ik moet dan ook nog een nieuwe pokémon vangen voor ik de Gym ga uitdagen. Heb jij eigenlijk verder nog pokémon?"

Het kwam zowel als een verrassing en als een opluchting aan dat ze hem niet uitschold. Ze plaagde hem niet, ze maakte geen aanstalten om hem een klap te geven omdat hij een ‘betweter’ of een ‘nerd’ was en ze leek hem ook niet te willen uitschelden. In plaats daarvan gaf zij hem… gelijk? Hij keek verbaasd op, zijn blauwe ogen nieuwsgierig kijkend naar haar. Misschien was ze alleen maar aan het lachen met hem en wilde ze dat nog niet al te snel duidelijk maken. Die kinderen had hij ook meegemaakt. Kinderen die net deden alsof ze hem aardig vonden en vervolgens, als ze zijn vertrouwen deels hadden gewonnen, op hem in begonnen te haken en hem uit begonnen te lachen. In plaats daarvan werd hem een vraag gesteld en Austin was eerst te verbaasd om te antwoorden, maar besloot daarna maar om gewoon te accepteren dat de wereld tijdens zijn afwezigheid een beetje veranderd was en dat hij niet meer hoefde te vrezen. Hopelijk. ‘Nee,’ antwoordde hij zachtjes. ‘Enkel W-Waterfall. Maar ik ben van p-plan om nog een andere P-Pokémon te gaan v-vangen.’ Hij werd weer rood en keek naar de grond. Hij wist niet zeker of hij zijn plannen voor moest leggen, maar ze zou toch niet lachen met zijn keuze? Wat was er immers nu grappig aan het feit dat hij een Ralts wilde vangen? Maar ja, vroeger werd er bij hem om alles gelachen. Net zo lang tot hij zich terug had getrokken. ‘Een Ralts, n-namelijk,’ volgde er dan ook stotterend en twijfelend op. Daarna peilde hij haar reactie. Zou ze nu toch wel gaan lachen?

‘Nee,’ antwoordde de blonde jongen weer zacht. Als ze bevriend met hem zou raken zou ze daar wat aan gaan doen. Maar dan was ook nog de vraag of hij dat wel wilde, dat was natuurlijk het belangrijkste. ‘Enkel W-Waterfall. Maar ik ben van p-plan om nog een andere P-Pokémon te gaan v-vangen.’ Vertelde Austin waarna hij weer rood werd en naar de grond keek. ‘Een Ralts, n-namelijk,’ vervolgde hij. Ralts... Even ging Aria terug naar wat ze over die pokémon had geleerd toen ze thuis nog les kreeg. En was een Psychic Type en evolueerde in Kirlia en daarna in Gardevoir of Gallade. "Oh die zijn leuk, vooral de laatste evoluties zijn geweldig," zei Aria vrolijk. Austin naast haar had nog steeds een rood hoofd terwijl hij naar de grond keek. Ze was het net gewend om zulke verlegen mensen te zien. De witharige snapte dan ook niet wat er zo erg was aan dit gesprek. "Is er iets? Je ziet wat rood. Je hoeft niet bang of verlegen te zijn ofzo hoor." Er was een aarzeling in haar stem te horen, moest ze dit nou eigenlijk wel zeggen? Misschien was het toch niet zo'n heel slim plan.

Het verbaasde hem opnieuw dat hij niet uitgelachen werd. Een kleine glimlach brak door om zijn lippen toen ze wat meer vertelde over Ralts’ evoluties. ‘Ik wil w-waarschijnlijk een G-Gallade,’ sprak hij stotterend. Als hij haar nu wat langer kende, had hij waarschijnlijk zijn kennis toegelicht over de Pokémon. Hij wist echter niet of ze zich daarvoor zou interesseren en of hij weer als ‘nerd’ bestempeld zou worden, dus hield hij zijn mond maar. Hij had ondertussen al wel geaccepteerd dat de meesten het niet fijn vonden als je je kennis met hun deelde. De kinderen die hem vroeger gepest hadden vonden dat toch vervelend. Hij keek een tikkeltje geschrokken naar haar toen ze de vraag stelde waarom hij rood werd en zo verlegen was. Zou hij het aan haar vertellen? Ze was één van de weinigen die hem dat zo direct vroeg. ‘Ik eh…’ Hij twijfelde even om wat tijd te winnen. Wat als ze verkeerd zou reageren? Hij wilde niet over zijn moeder praten, maar de dood van zijn moeder was ook niet de reden waarom hij zo reageerde op anderen. De dood van zijn moeder had hem juist meer kracht gegeven, mede dankzij de geboorte van de tweeling. Zij hadden hem weer terug sociaal gemaakt, maar die angst om gepest te worden had er altijd wel diep in gezeten. ‘Ik…’ Het leek net alsof hij niet meer kon praten door een verstikkende angst en het zweet brak hem uit. ‘Ik ben… gepest g-g-geweest.’ Zijn hoofd werd nog roder en hij keek vlug de andere kant op zodat ze zijn sombere blik niet zou zien.