Het was een mooie zonnige en warme dag waarbij Kai had besloten om een dag naar het strand te gaan in Coumarine City. Azure Bay was in deze tijd van het jaar op zijn mooist en de jongen was nu toch wel nieuwsgierig geworden naar de koraalriffen daar. Daarom liep hij in zijn zwembroek richting de stranden van de baai met zijn drie Pokémon aan zijn zijde. Kurama zat zoals altijd op zijn schouder terwijl Tobi en Minato vrolijk voor hem uit drentelde. In eerste instantie dacht hij dat vuur Pokémon niet van water hielden en dat was ook zo maar zijn Growlithe leek het niet eens te boeien dat hij langs de branding rende waar de golven uiteen vielen. Ach wat bazelde hij nou het zou Minato niet eens uitmaken of hij nou in een modderpoel sprong of door water heen rende, de Growlithe vond alles prima zolang hij maar vies werd. Kai grijnsde even bij die gedachte toen hij naar zijn Zorua keek. “..ik hoop dat we het vandaag een beetje bij relaxen kunnen houden,” sprak Kai tegen het vosje dat vragend opkeek en knikte. ”..ik hoop het ook,” reageerde Kurama waarna ze haar harige kopje tegen zijn wang aanduwde. De jongen stopte uiteindelijk met lopen toen hij een plekje had gevonden op het strand en legde zijn handdoek op het zand neer toen opeens zijn Pichu alert naar achteren keek. Een stofwolk leek deze kant op te komen waardoor Kai zijn wenkbrauw optrok en kneep zijn ogen even samen kneep toen hij opmerkte dat een rode schim gevolgd werd door een horde mensen die langs hem af kwamen gestormd. Nu pas zag de jongen dat het ging om een Vulpix die de menigte van zich wist af te schudden door zich te verstoppen achter een hoge rots. Het oranje vosje begon geniepig te grinniken achter zijn schuilplaats waarna Kai een brede grijns op zijn gezicht kreeg. Dit kon nog weleens leuk worden. “..zo..zo jij hebt wel iets ergs gedaan dat die mensen boos op je zijn,” grijnsde Kai naar het vosje dat verstijfde van schrik en zich toen langzaam omdraaide. “Vuul!” riep hij uit en wierp toen een nijdige blik op de jongen. Alleen Kai was niet echt onder de indruk van de blik en keek toen naar zijn andere Pokémon die om hen heen waren komen staan.
“Pi! Pichu,” piepte Tobi ineens onverwachts waardoor Kai zijn blauwe ogen naar de Pichu liet glijden en liep er vervolgens op af. Vulpix leek zich ineens te beseffen wat hij aan het doen was en rende toen prompt voor de jongen die een hand naar zijn buit wilde uitsteken. De kleine vos sperde zijn bek open waarna een aantal kleine vuurbolletjes op Kai afging die zijn hand raakte. De jongen begon luid te vloeken uit frustratie en wierp de Vulpix een kwade blik toe die al meteen begreep dat dit menens was. “KOM HIER! IK GA JE VERMOORDEN!” schreeuwde Kai tegen Vulpix die zich al meteen uit de voeten maakte, de jongen volgde hem op de voet waarna Kurama zuchtte. Ze was immers niet van plan hem te gaan helpen terwijl ze zich toen omdraaide en op de handdoek ging liggen. De Zorua wist heus wel dat haar partner de Vulpix niet echt zou vermoorden want als dat zou gebeuren had hij toch grote problemen met de hoofd Rangers die hem begeleidde. En het zat niet in aard. Kai rende zo vlug als hij kon achter de Vulpix aan die nerveus achter zich keek of hij nog werd gevolgd door de jongen maar hield hem met gemak bij. Oké goed als hij het dan zo wilde spelen..! Een witte streep verscheen er achter de Vulpix waarna deze sneller begon te rennen maar dit deed Kai alleen maar breder grijnzen. Tijdens het lopen greep hij uit zijn zak een rookbom die hij alleen voor afleidingsmanoeuvres gebruikte of voor noodgevallen en eigenlijk was dit zo’n moment om er eentje te gebruiken. De jongen gooide het voorwerp nog net voor de poten van de Vulpix waarna er een dikke rookgordijn ontstond waardoor de kleine vos even verward om zich heen keek. Hierdoor kreeg Kai de mogelijkheid om het wezentje bij zijn nekvel te pakken en deze triomfantelijk aan te kijken. “Zo.. en waar dacht je nu heen te gaan, klein mormel,” vroeg hij aan de tegenspartelende Vulpix die zich probeerde los te wurmen maar Kai hield hem vrij stevig was. “..meekomen,” gromde hij vervolgens waarna Vulpix zijn ontsnappingspoging staakte en zielig bleef hangen.
Kai liet Vulpix expres neervallen op de grond toen hij terug was gekeerd voor hij met een ferme vinger naar de spullen wees die de Pokémon blijkbaar had gestolen. De kleine Pokémon liet even een kreun horen als teken dat hij dit niet fijn vond. Het kon de jongen niet echt veel schelen want het was zijn eigen schuld en voor je fouten moest je opdraaien. “..dat zijn spullen die niet van jou zijn ofwel soms?” vroeg Kai vervolgens op scherpe toon en keek de Vulpix boos aan die beschamend zijn kop naar de grond liet zakken. Mooi dat de Pokémon leek te beseffen dat hij de fout in was gegaan maar nu moesten die spullen nog terug naar de rechtmatige eigenaren. De jongen wilde hier net iets op zeggen toen hij ineens een hoge gil hoorde en zich alert omdraaide. Kurama had het ook gehoord en spitste kort haar oortjes. ”.. wat was dat?” vroeg Kurama aan de jongen die zijn schouder kort ophaalde maar aan het piepje aan zijn styler te horen leek dit niet veel goeds. Hij kreeg al snel het bericht te zien dat er een klein meisje vermist was op dit strand en dat hij haar moest zoeken.. tenminste hij was op het moment het dichtstbij. “Weet ik niet,” reageerde hij en keek even naar de Zorua die een bezorgde blik in haar ogen had. Kai draaide zich kort naar de Vulpix om die opschrok. “..ik reken later wel met jou af.. je bent nog niet van me af,” gromde hij naar de kleine vos die hem een nijdige blik toewierp. Desondanks leek de kleine Pokémon wel verward door de plotselinge ommezwaai van situaties en keek met een rare blik toe hoe die jongen zijn Pokémon bij elkaar riep. Pff, opgeruimd staat netjes dacht hij zo elk mens was in zijn ogen hetzelfde.. alleen was er iets met deze jongen. Kai zuchtte ietwat geïrriteerd toen hij met Kurama op weg was naar de vrouw die de moeder moest zijn van het kleine meisje. Hij had geen idee wat er aan de hand was behalve dat het kind zoek was. In eerste instantie dacht hij dat het kind op het strand zoek was maar toen hij de moeder had weten te vinden kreeg hij een vaag vermoeden dat hij de zee op moest. “..uhm bent u de moeder van het kind dat vermist is?” vroeg hij toen aan de vrouw die nerveus rondjes liep en stokstijf bleef staan toen ze de stem van de jonge ranger had opgemerkt. Hij stond weliswaar in zijn zwembroek maar dat maakte niets uit.
“Oh wat ben ik blij dat er zo snel iemand heeft kunnen komen,” bracht de moeder overduidelijk opgelucht uit. Vervolgens begonnen de tranen over haar wangen te stromen en kon de vrouw moeilijk uit haar woorden komen maar Kai kon er makkelijk uit opmaken dat haar dochtertje op een zwemband had gelegen en dat ze door de stroming was meegevoerd. Kai keek even kort naar Kurama waarna hij een hand op de bovenarm van de vrouw legde en haar vastberaden aankeek. “Ik ga je dochtertje wel zoeken.. maak je geen zorgen alles komt goed,” verzekerde hij haar en liep vervolgens van de moeder weg. Kai wenkte zijn Zorua die hem snel op de voet volgde naar de branding en op zijn schouder ging zitten. De jongen pakte tijdens het lopen al zijn styler want hoewel hij het niet wilde toegeven kon hij niets anders doen dan een wilde Pokémon om hulp te vragen om mee te zwemmen. Nog geen seconde nadat hij die conclusie had getrokken zwom er een Mantyke voor zijn voeten zodra hij dieper het water was in gelopen. De blauwe Pokémon sprong opdat moment onverwachts uit het water waarna Kai zijn kans zag om de Mantyke te vangen. Hij activeerde snel zijn styler waarna de capture disc snel op de water Pokémon afschoot en deze een kring om het wezentje maakte. In eerste instantie had de Mantyke niet echt door wat er gaande was omdat hij blijkbaar dacht dat hij alleen naar zijn kunstje had staan kijken. Hierdoor kreeg Kai de kans mede door de verwarring het voor elkaar om de Mantyke in een keer te bevrienden. Arceusdank nog aan toe want anders was het wezen ervandoor gegaan. “..het spijt me dat ik je moet storen in je kleine show.. maar ik heb je hulp nodig,” sprak hij tegen de Mantyke die knikte en zich vervolgens met zijn rug naar de jongen toedraaide. Hierdoor kon hij snel achterop springen maar werd afgeleid door iets anders waardoor hij de Vulpix naast zich opmerkte. Hij stond met zijn poten in het water en het leek de Pokémon niet eens te deren dat hij in het water stond. Wat hem wel opviel was dat de Vulpix vastbesloten was om te helpen ondanks dat hij net een uitbrander had gehad. “Goed kom maar mee..” mompelde hij en klopte op de rug van de Mantyke waarna Vulpix hem een brede grijns toewierp en deed wat de jongen vroeg. Kai deed precies hetzelfde als de Vulpix en ging geknield op de rug van de water Pokémon zitten waarna hij even een blik uitwisselde met zijn Zorua. Deze knikte ook en Kai klopte een keer op de rug van de Mantyke voor hij een van zijn armen om de Vulpix heen wikkelde en het teken gaf dat de Pokémon kon gaan.
Deze begon als een razende door het water heen te zwemmen waardoor het water omhoog spatte en het drietal nat maakte tijdens de tocht door het water. “Goed Kurama, als jij vanaf daar uitkijkt naar een klein meisje stuur ik de Mantyke aan.. waarschuw ons dan als je iets ziet.” Kai keek hierbij even omhoog waarna de kleine Pokémon knikte en haar ogen op de omgeving richtte. Hij hoopte absoluut niet dat het kind het open water was opgedreven want dat zou het nog moeilijker voor hem maken om haar te bereiken. Kai beet op zijn onderlip maar hoorde vervolgens een kreetje dat afkomstig was achter een muur van rotsen maar er was niets te zien. “Kai kijk!” riep Kurama ineens uit waarna de jongen het pootje van de Zorua volgde en een roze zwemband zag drijven. “Dat moet die band van dat meisje zijn,” reageerde hij op de woorden van de Zorua terwijl Kurama en Vulpix knikte instemmend op de woorden van de jongen. ”Maar waar is dan dat meisje?” Kurama keek even om zich heen maar kon niks vinden dat duidde op een klein meisje.. behalve dan die muur dat hen de weg versperde. Kai schudde met zijn hoofd toen hij opeens een random Corsola opmerkte bij een kleine rots die lui in de zon lag en greep toen voor een tweede keer naar zijn styler. “We hebben niet echt de Pokémon die ons kan helpen.. dus ik zou wel een assist moeten uitvoeren,” mompelde hij tegen de twee Pokémon maar Kurama grijnsde hem breed toe. ”Daarvoor ben je toch ranger?” zei Kurama toen en Kai keek even naar de brede grijns van zijn partner dat deed zijn zelfvertrouwen wel goed waarna hij even een korte blik wierp op Mantyke. Het was immers geen Pokémon die voor altijd bij hem zou blijven. Kai knikte zelfverzekerd waarbij hij zijn styler stevig beetgreep en geconcentreerd naar de Corsola keek die geen idee had wat er gaande was.. daarentegen was Kai nogal bezorgd om wat er met het kleine meisje was gebeurd. Het deed zijn concentratie niet heel erg goed omdat hij een beetje bang was voor de scenario die zich daar afspeelde. Wederom activeerde hij zijn styler en schoot de capture disc naar de Corsola. Waar de Mantyke zich gemakkelijk had laten vangen leek de Corsola al snel te beseffen wat er gebeurde en brak de lijn door midden met zijn hoorn. De tol knalde met een klap terug naar de jongen die hem opving in zijn ene hand maar in het water viel. Kurama sprong snel op de rug van de Mantyke terwijl gespannen toekeek hoe de jongen dit ging oplossen. Het was opdat moment dat Vulpix zich ermee ging bemoeien en een aantal vuurbolletjes richting de Corsola afvuurde. Omdat de roze Pokémon nu bezig was met de ember kapot te schieten kon Kai snel zijn styler opnieuw activeren. Kurama begreep hierbij ook de hint en vuurde vervolgens een Shadow Ball af op de Corsola. Deze kreeg het er extra moeilijk mee omdat het nu ergens een éém tegen twee strijd was. Desondanks wist de Pokémon de twee aanvallen af te weren maar nog voordat hij de capture styler weg kon slaan was deze al succesvol om hem heen gecirkeld en was de capture gelukt. Kai grijnsde tevreden naar de twee Pokémon en klom moeizaam terug op de rug van de Mantyke waarna de Corsola zich bij hen voegde. Even nam de jongen een moment om bij te komen maar keek vervolgens met een tevreden glimlach naar Kurama en Vulpix die hem ook vol trots aankeken, “Corsola zou je die rots daar voor me kunnen breken?” vroeg hij toen aan de Corsola die knikte en recht op zijn doel afstormde. Zonder enkele moeite brak de roze Pokémon door de rots heen die uit elkaar spatte en na dit gedaan te hebben zwom het wezentje terug en gaf Kai het teken dat hij kon gaan.
Mantyke kreeg vervolgens het teken van de jongen om door de baai heen te zwemmen waarop de jongen meteen zag wat er aan de hand was. Het meisje stond op het strand maar werd omringd door een groep Tentacool die over het zand heen kropen om haar aan te vallen. Oh man hierop had hij echt niet gerekend aangezien hij zijn limiet al had bereikt voor Pokémon asisstentie moest hij dit nu op een andere manier oplossen. En die tactiek meed hij veel liever want hij was bang dat hij de regels anders zou breken als hij de strijd aan zou gaan met deze Tentacool. Desondanks keek hij toch even naar zijn partner en herinnerde zich vaag dat elektriciteit sterk was tegen water Pokémon en sprong toen van Mantyke’s rug af en zwom naar de oever. Zo snel als hij kon rende hij naar het kleine meisje toe en trok hij het kind naar zich toe terwijl hij voor haar ging staan. En greep naar de Pokéball van Tobi die hij opgooide waarna een kleine Pichu voor zijn voeten verscheen. Het kleine muisje keek even verward naar het tafereel dat voor zich afspeelde en keek met een spottende grijns naar de kruipende Tentacool. “Tobi snel! gebruik je Thundershock!” De gele kleine muis keek achterom waarna het wezentje even aarzelde en vervolgens knikte op de woorden van de jongen. Zijn roze wangetjes stootte wat elektriciteit af waarna het kleine muis op sprong en een goed gerichte donderschok op de dichts bijzijnde Tentacool afvuurde. Deze werd geraak en knalde terug naar het water. Alleen besloot een andere Tentacool de Pichu aan te vallen met een Bubblebeam die een voltreffer was van zijn kant en de arme Tobi naar achter werd geblazen door de sterke straal bubbels. Kai beet nerveus op zijn onderlip maar zag vanuit zijn ooghoeken dat de Pichu niet op wilde geven en koppig als dat hij was weer overeind kwam. Het was maar een aanval geweest van de Tentacool maar het had best veel schade aangericht bij de kleine Pokémon. Tobi schudde het van zich af waarna opeens een witlicht van de Pichu af kwam en het wezentje begon te groeien. Zijn staart en oren kregen een andere vorm waarbij de eerstgenoemde meer op een bliksemschicht begon te lijken. Toen het licht verdween stond er echter geen Pichu op de plek waar Tobi had gestaan, maar een Pikachu. Tobi die nu een Pikachu was sprong soepel omhoog toen de Tentacool nog een Bubblebeam af wilde vuren laadde hij echter een Electro Ball op die vrij snel op de blauwe tentakel Pokémon werd afgegooid. Ondanks dat het een level verscheelde was het effectief tegen de blauwe Pokémon die vervolgens met zijn groep vertrok. Kai grijnsde even breed naar zijn Pikachu die trots naar hem toe kwam gelopen en op zijn borst tikte. “Goed gedaan man,” grijnsde Kai naar Tobi en legde een hand op het kopje van de Pikachu. Vervolgens draaide hij zich naar de kleine meid toe die zachtjes snikkend haar gezicht in haar armen verborg. “..het is oke,” sprak hij op zachte toon en legde een hand op het hoofd van het meisje die toen met betraande ogen opkeek. “..ik ben Kai en dat is Tobi en wij gaan je terugbrengen naar je moeder.” De Pikachu keek even verbaasd op toen hij zijn naam hoorde maar zei verder niet. Ze keek verlegen naar de grond waarna Kai haar bij de hand pakte om naar de rest toe te gaan waarna ze de plek op de rug van Mantyke verlieten.
Het was te danken aan Arceus dat de kleine Mantyke het gewicht van zoveel passagiers wist te dragen maar de Pokémon leek het niet echt erg te vinden. Onderweg naar het strand vertelde het meisje wat er precies was gebeurd toen ze op haar zwemband aan het rond dobberen was. Wat Kai inderdaad had gedacht was dus nog de oorzaak ook; de stroming was te sterk. Maar dat liet niet weg dat ze op een vreemde plek terecht was gekomen maar het meisje scheen het zich niet te herinneren. Dat was ook niet heel erg belangrijk wat telde was dat ze ongedeerd was en dat ze met haar moeder werd herenigd. Al snel bereikte de groep het strand van Azure Bay weer waar ze veilig op het strand konden staan op vaste land. De jongen nam afscheid van Mantyke die er weer vrolijk vandoor zwom waarna Kai zich richtte tot het meisje en zijn Pokémon. En de Vulpix. Hij wenkte ze mee terwijl hij al snel de moeder wist te vinden van het kleine meisje. Deze stormde bijna letterlijk op haar dochter af waarna het meisje in huilen uitbarstte en de moeder met tranen in haar ogen haar beetpakte. “Hoe kan ik je ooit bedanken..” murmelde de vrouw maar Kai schudde met zijn hoofd waarna hij even ongemakkelijk naar zijn voeten staarde. “..dat is mijn werk,” sprak hij zachtjes maar met een glimlach rond zijn lippen. Het deed pijn wat eigenlijk niet zo hoorde te voelen omdat hij een goede daad had verricht maar hij voelde opeens een soort van leegte.. alsof hij iets mistte en eigenlijk was dat ook zo. Waarom voelde hij nu opeens zo’n verdriet? Het deed hem denken aan zijn eigen moeder maar dat ze er niet meer was hoefde niet per se te betekenen dat hij dit soort momenten niet mooi vond om te zien. Kai mistte haar nu nog meer maar ondanks alles wist hij ook dat zijn moeder trots op hem was en dat gaf hem troost. Het was opdat moment dat hij voelde dat Kurama op zijn schouder klom en met haar kopje langs zijn wang wreef waardoor hij weer zijn gedachte erbij kreeg. De moeder had haar dochtertje opgetild die haar hoofd vermoeid tegen haar schouder had gelegd maar de vrouw had haar ogen op de jongen gericht. “..je moeder is vast trots op je, knul. Ga zo door,” sprak ze waarna Kai met een glimlach knikte en een bericht naar de basis stuurde.. hopelijk waren ze een beetje tevreden.. en had hij het goed gedaan.
