Lost. [&ARIA LAVON]

‘Ik wil w-waarschijnlijk een G-Gallade,’ vertelde Austin met inmiddels een lichte glimlach op zijn gezicht. Het maakte Aria op zich wel bij dat hij nu ook glimlachte en het gesprek dus niet vreselijk leek te vinden. Echter veranderde haar vraag het weer. ‘Ik eh…’ Begon de blonde jongen, Aria wist dat ze het beter niet had kunnen vragen. Waarom moest ze nou elke keer weer dingen zeggen zonder er bij na te denken. Waarschijnlijk was de vrijheid het. Thuis moest ze altijd heel goed nadenken voor ze iets zei, nu niet meer. ‘Ik…’ Inmiddels wilde Aria zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Daar ging het hele gesprek weer. ‘Ik ben… gepest g-g-geweest.’ Vertelde Austin uiteindelijk, duidelijk met moeite. Zelf was ze nooit gepest, dat kon niet eens, maar ze wist dat het iets ergs was. "Hey dat geeft niets, ik ga je nergens om veroordelen hoor. Dan vind ik het nog best heel goed van je dat je op reis bent gegaan enzo."

Austin wist niet hoe hij het had. Zijn wangen waren knalrood, zijn blik was op de grond gericht en het liefste wilde hij weer terug naar huis gaan nu. Naar zijn vader en naar de tweeling. Zichzelf weer opsluiten in zijn kamer en wat naar zijn ketting staren of naar de tatoeage op zijn arm en die hij nu bedekt had met zijn trui. In de winter zou hij die altijd bedekken met een trui omdat het anders gewoon te koud was, maar in de zomer mochten de mensen best zien dat hij van zijn moeder hield. Hij had geen spijt dat hij haar naam had laten tatoeëren op zijn arm. Ze was een ontzettend lieve vrouw geweest en had goed voor hem gezorgd, dus dat mocht zijn omgeving weten ook. Hij keek naar Aria toen deze reageerde en glimlachte voorzichtig. Hij was er eigenlijk vrij verbaasd over hoeveel geluk hij wel niet had de laatste tijd. Hij ontmoette alleen maar aardige mensen, leek het. Het leek net alsof de kinderen van vroeger niet meer bestonden. Natuurlijk liepen die kinderen hier ook ergens rond of waren ze naar een andere regio gegaan. Ze waren immers op een veel vroegere leeftijd aan hun reis begonnen dan Austin. ‘Dankjewel,’ sprak hij en voor de eerste keer eens zonder stotteren. Zijn voorzichtige glimlach ging over naar een échte, oprechte glimlach en de jongen keek haar aan met zijn blauwe ogen. ‘Dat vind ik aardig v-van je.’ Nu hij had verteld dat hij gepest was geweest en haar reactie had gezien, gleden zijn zenuwen weg. Natuurlijk zou hij wel blijven stotteren omdat het een deel van hem was, maar hij wist dat ook dat na verloop van tijd kon weggaan. Bij zijn vader en de tweeling had hij het immers nooit meer gedaan. Maar ja, zij waren ook familie. Dat was nog iets heel anders dan een vreemde in het bos. ‘Mud!’ riep Waterfall opeens waardoor Austin opschrok. Hij zag de Pokémon met een pootje naar voren wijzen. ‘Ik denk dat W-Waterfall een pad heeft g-gevonden,’ zei hij stotterend en daarna glimlachend naar zowel Aria als Waterfall.