I won't wait another night ~

Hij zou vast wel meer rivalen hebben. Aiden knikte rustig. “Natuurlijk, ze zullen er vast wel zijn,” zei hij rustig, zijn wenkbrauwen even heffend terwijl hij haar aankeek. “Maar dat betekent niet dat ik geen favoriet heb.” Zijn mondhoeken trokken wat omhoog. Zo ver zou ze toch wel gekomen moeten zijn? “Geen idee of ik het met anderen nog een regio volhoud, namelijk.” Hint hint, snap ‘t nou eens Lil. Hij was aan het proberen hier.
Stil. Ze was wat te stil en Aiden vernauwde zijn blik. Nee? Was dit te veel? Had ze het liever allemaal wat casual gehad? Had hij niet zo veel aandacht aan deze date moeten besteden? Arceus, hij had geen idee wat hij-
Ze noemde zijn naam en zette de koker neer, waarna hij haar armen rond zijn middel voelde. Een opgeluchte zucht kwam uit zijn mond. Het was oké. Ze bedankte hem tweemaal en hij sloeg zijn armen om haar heen, terwijl hij hoorde hoe ze hem ook een fijne valentijn wenste. Hij wilde het wel zeggen, wilde zeggen dat dit moest zijn hoe hij met haar verder wilde en dat dit was hoe een valentijn hoorde te zijn, dat er dan zoveel meer aandacht dan normaal naar haar hoorde te gaan. Dat de blind date hem dwars zat en dat hij liever had dat ze hem liet zitten.
“Ik hoop dat je een beetje tevreden bent,” mompelde hij. Over hem, over vanavond, over het cadeau (al wist ze nog niet wat er in zat, hoopte hij. Hij had hier veel geluk mee gehad, immers)... Over alles, eigenlijk. Het was lastig om ergens zoveel aandacht in te steken.

Ze was heel erg blij - het bleef niet bij tevreden. Een lichte glimlach, één die slechts een enkele mondhoek wat opzij leek te trekken, verscheen op zijn gezicht en even bleef hij zo staan. Hij was blij dat hij dit toch voor elkaar kreeg. Dat ondanks het feit dat hij nooit goed voor haar kon zijn, nooit exact zou zijn wat ze nodig had, toch een glimlach op haar gezicht kon toveren. Eventjes keek hij neer op de koker, maar hij kreeg het niet direct voor elkaar om haar los te laten, om zijn innerlijke egoïst opzij te duwen en door te gaan. Toen het hem na een tijdje toch lukte, keek hij haar voor een moment aan. “Kom, dan lopen we door. Zal ik ‘t dragen of wil je dat zelf doen?” vroeg hij, haar licht afwachtend aankijkend. Immers wilde hij haar er niet mee laten zeulen, maar hij wist ook wel weer dat het zoiets was wat ze misschien het liefste wilde dragen. Het maakte hem allemaal niet zo veel uit - hij was allang blij dat ze hier was, dat ze toch had gekozen om te komen. Al had hij zich vermaakt met het klieren van het meisje, was dit toch wel overweldigend… prettig.

Ze wilde het ei zelf dragen, waarop Aiden even licht glimlachte. “Zolang je er voorzichtig mee bent,” knipoogde hij grappend. Heilige Arceus, want wat was hij blij geweest toen één van de eieren een ander tintje had gehad. Hij had geen idee of het een mannetje of een vrouwtje zou zijn, maar dit was geen normale Dedenne die erin zou zitten. Hij had immers bij Snowflake en een kind van Khaleesi al gezien hoe dat werkte. Daar had één ei ook een andere tint gehad en ja hoor - een shiny.
Toen het blondje hem bedankte, zette Aiden een grijns op zijn gezicht en keek hij heel even naar boven, voor hij haar weer aankeek. “We zijn nog niet klaar,” merkte hij liefjes op, voor hij haar even aankeek. Hmn. Stomme koker. Hij trok zijn gezicht weer wat in de plooi en wenkte haar, waarna hij weer begon te lopen. Immers had hij niet voor niets deze plek gekozen voor de date. Daar had hij goed over na gedacht.

Hem werd gevraagd wat ze nog gingen doen en geamuseerd hief Aiden zijn wenkbrauwen even op, terwijl hij keek hoe ze hem naderde en weer aan zijn zij wandelde, met de koker in haar tas. “Ja,” zei hij onschuldig. “Dat zie je zo vanzelf,” glimlachte hij. Het was niet zo dat hij super speciale plannen had, maar hij had zo het idee dat dit iets was wat ze nog niet zo erg zou vinden. Hij had er immers niet te veel van willen maken, de eerste date. Dan zou hij het nooit kunnen overtreffen. Ook wist hij gewoon niet in hoeverre zij zich prettig voelde, want wie wist wanneer zij dit allemaal zat was. Wie wist wanneer hij het allemaal zat was. Voor nu was alles oké en hij liet haar met vreugde toe in zijn leven, kon er op het moment niet aan denken wat haar allemaal kon overkomen. Maar, hij geloofde niet dat zulke dingen van lange duur waren.
Rustig stapten ze via de achterdeur weer het gebouw binnen, om opzij te gaan stappen en de trap op te lopen. Hier duurde het niet lang voor ze open deuren naderden, welke naar het gigantische balkon zouden leiden. Want, als je ergens een pracht uitzicht had, was het hier wel.

Het meisje was toch nieuwsgierig en vroeg zich af hoe hij dit allemaal geregeld had. Een onschuldig grijnsje vormde zich op zijn gelaat. “Zodra je eenmaal een sleutel hebt ge… leend,” begon hij rustig, voor hij even fronste. Nee, van lenen was niet echt sprake geweest. Arme oude man en zijn halve hartaanval bij het zien van Tyrion. Het was niet eens zo dat Tyrion van plan was iets slechts te doen. Aiden had de Pokémon wijsgemaakt dat de oude man een knuffel wilde en Tyrion was er met stralende enthousiasme op af gestormd. Arme, arme man.
Gelukkig leek Lilium onder de indruk van het grote balkon en het uitzicht. Met kalme passen zorgde Aiden ervoor dat hij zich aan haar zijde kon voegen en hij leunde geamuseerd op de reling, terwijl hij haar hoorde prevelen. “Ik dacht al dat dit iets voor jou was,” knipoogde hij geamuseerd. Yush, succes! Hij was blij dat het goed ging, want hij had niet echt geweten wat hij moest doen als ze dit uitje niet had gewaardeerd.

Lilium leek niet echt te geloven dat Aiden de sleutel eerlijk had geleend en hij grinnikte even. “De meneer liet me met alle liefde naar binnen toen scheen dat hier een… grote, zwarte draak was die alles zou verwoesten.” Hij keek Lilium even onschuldig aan. “Want, heilige Arceus! Alleen ik kan zo’n grote draak van wel level honderd temmen.” Hij knipoogde even geamuseerd. Oh, wat was de vent geschrokken toen Tyrion in zijn Mega Vorm voor zijn neus stond, brullend en grommend. En dat terwijl Tyrion de laatste zou zijn die iemand ooit iets aan zou doen, tenzij deze bewezen had geen waarde te hebben (zoals een lid van Team Rocket).
Toen ze vroeg of ze voorspelbaar was, knikte Aiden. “Maar, in dit geval is dat goed,” glimlachte hij. “Het is fijn dat ik zo snel iets wist te regelen.” Hij had niet gewild dat de blind date haar eerste zou zijn, want wie weet hoe die zou

En heilige Arceus, wat was hij blij met haar onschuld. Want, hoeveel meiden zouden je vertrouwen als je ze op de eerste date mee nam naar een plek waar niemand anders komen kon? Juist ja, nul. Behalve die ene Lilium ertussen. Immers bleef hij wel de onbetrouwbare Aiden die hij altijd geweest was en had hij zijn brein zo hard lopen kraken of een plaats als deze gepast was, of hij het wel kon maken om haar zo uit de bewoonde wereld te trekken. Maar, dat kwam wel goed. Met haar wel - want met haar zou er nooit iets gebeuren.
Toen ze dan ook zei dat ze hoopte dat hij niet aangegeven werd, schudde hij onschuldig zijn hoofd. “Maar natuurlijk niet - hij bedankte me voor de redding,” zei hij liefjes. “Het gevang mag dus nog even wachten.” Al had hij er al wel eens een nachtje doorgebracht, maar lieten ze dat maar achterwege laten. Inbreken op privéterrein, want daar was zo’n leuk groot zwembad geweest. Het was niet echt de bedoeling geweest dat de eigenaren thuis waren.
Toen ze ook zei dat iedereen voorspelbaar was, hief hij zijn schouders. “Dan is het fijn dat ik je voor een klein deel begrijp.” Want als je iemand niet begreep, was de voorspelbaarheid ver te zoeken. Al zou hij Lilium nooit volledig begrijpen. Vrouwen, he… Zucht.

“Dat zit wel goed,” zei hij rustig toen Lilium vroeg of hij het ook wel leuk vond. Nee, het was niet precies wat hij in zijn eentje voor zijn lol zou doen, maar hij had dit gedaan om eens wat rustige tijd met haar door te brengen, zonder complexe ontmoetingen en nare ervaringen. Gewoon een rustige wandeling op een afgesloten terrein, iets wat niemand verpesten zou. Dan was hij tevreden.
Slim gespeeld. Een grijnsje ontstond op Aiden’s gezicht. “Ik weet wel te krijgen wat ik wil,” mompelde hij rustig. Ja, als hij iets heel graag wilde hebben, had hij er altijd voor gezorgd dat hij het kreeg. Of het nou toestemming of iets anders was. Hij wist dan ook zeker dat als hij vandaag terug zou gaan naar de gym met de stenen, hij Tyrion als enige Pokémon in zou kunnen zetten en zou kunnen winnen. Hij zou het kunnen winnen van zijn vader en hij kon in principe zelfs met een gerust hart terug naar huis - als hij het zou willen, tenminste.
Voorspelbaarheid was bij hem soms ver te zoeken. Aiden hief zijn wenkbrauwen rustig. “Anders wordt het ook zo saai.” Nee, hij was voor zichzelf niet eens voorspelbaar. Zijn gedachten schoten van de ene naar de andere kant en zorgden ervoor dat hij soms zelf even van zijn eigen acties schrok.