I won't wait another night ~

Wanneer hij naar Hoenn ging, vroeg ze. Aiden haalde zijn schouders op. “Volgens mij overmorgen, morgen dus al,” merkte hij op. Hij keek haar even met een grijnsje aan. “Ik heb ook echt geen idee hoe lang.” Nope, hij had echt geen idee. Hij was sowieso vrij veel van die avond vergeten. Waarom hadden ze eigenlijk meegedaan aan die hele quiz? Het was hem echt één groot raadsel op het moment. “Maar, het zal vast niet al te lang zijn, anders komt er nog maar één van ons terug.” Een vals grijnsje ontstond op zijn gezicht. En dat zou hij natuurlijk zijn. Raven zou niets te vertellen hebben.
De deuren van het center openden zich en Aiden stapte, met Lil’s hand nog altijd beet, het center binnen. “Heb je al een sleutel?” Geen rozenbed, alsjeblieft. Hij snoof eventjes geamuseerd. Nee, dat hadden ze (helaas) al eens mee mogen maken. Met ‘r sleutelschaarste.

Hij moest haar maar laten weten wanneer hij terug was. Aiden glimlachte rustig. “Zal ik doen,” sprak hij kalm, om heel even stil te vallen. “Ik verwacht van jou een warm welkom,” besloot hij met een lachje te zeggen. Nee, ze zagen elkaar meestal niet elke dag en het was dus geen gigantische ramp om nu wat dagen weg te gaan, maar zo ver uit de buurt was toch anders. Vooral nu, nu alles voor het eerst goed leek te gaan tussen hen. Immers waren ze een richting uit gegaan die zelfs hem onbekend was. Het was… Interessant, nieuw. Hij was benieuwd hoe dit uit zou gaan lopen. Toen ze hem dan ook vroeg of hij nog een sleutel moest halen, schudde hij zijn hoofd en liet hij haar hand met een grijnsje los. Hij had nu even tijd nodig om zijn hoofd leeg te maken, iets wat hij wel vaker nodig had als hij probeerde iets niet te overdenken - even later was zijn hoofd dan een gigantische puinhoop. “Nee, ik ga nog even naar buiten.” Een grijns sierde zijn gelaat. “Even frisse lucht, geen alcohol,” besloot hij nog even duidelijk te maken. Hij meende het, dit keer geen alcohol. Hij moest dat terug gaan brengen naar hoe het ooit geweest was. Hij kon niet voor altijd zijn zorgen blijven verdrinken in alcohol, dan eindigde hij net zoals zijn moeder.
“Ik had ‘t gezellig, Lil. Ik zie je nog wel.” Een grijnsje sierde zijn gelaat. Ja, hij had het echt heel gezellig gehad.

De koude streek langs zijn gezicht toen hij buiten kwam en hij verzette zijn hoedje wat. Hij griste een Pokéball van zijn riem en liet hier een Flareon uit, welke even enthousiast om zich heen keek. “Zin om even te lopen, wijffie?” De Flareon slaakte een enthousiast kreetje bij het horen van de woorden die haar trainer sprak en Aiden begon weer te stappen, opnieuw richting de plek van de date, al nam hij deze keer een andere afslag waardoor hij in onbewoond terrein aan kwam. Kalme passen brachten hem vooruit, terwijl hij de geluiden van wilde Pokémon volledig negeerde. Élise, voorzichtig om zich heen kijkend en haar lip optrekkend bij naderend wild, had zich aan zijn zijde gezet, terwijl hij zonder al te veel zeggen door liep. Het was voor hem allemaal immers vreemd. Een bijna claustrofobisch gevoel kroop af en toe omhoog en dan was er die kleine drang om het toch te doen, dat kleine stemmetje dat hem toe riep om het te verpesten, om iets doms te doen waardoor hij dit weer kwijt zou raken. Aan de ene kant zou het alles oh zo veel makkelijker maken, maar makkelijk was tegenwoordig ook wat overrated. Hij zette zijn hoed af en zakte even neer naast de Flareon, welke op hem af stapte en haar neusje onder de hoed stak, waardoor hij het ding kon loslaten en het op haar hoofd bleef staan. Misschien was Hoenn wel goed, even iets compleet anders aan zijn hoofd. Als hij daarna nog het liefste terug zou gaan naar haar en zij naar hem - dan kon het misschien nog wel meer worden. Voor nu moest hij er niet te veel over na denken.

Voor nu was het een simpele scharrel.