I won't wait another night ~

Het zou haar eerste date zijn. Aiden keek even op zijn klok. Kwart voor elf, ze zou er zo wel zijn. Hij glimlachte eventjes en opende de deuren. Het was vrij simpel geweest om de sleutels te pakken te krijgen toen de oude man geschrokken was van de twee Charizards die hem aanvielen. Aiden zou wel niet vergeten de sleutels terug bij de poort te leggen zodat hij niet als dief werd aangezien, het enige wat hij wilde was immers ervoor zorgen dat hij haar eerste date kaapte, niet een of andere blind date. Hij zou haar laten zien hoe het hoorde, hoe een echte date in zijn werking ging. De Blind Date zou er niets bij voorstellen. Hij wilde niet dat het iets voor zou stellen.
Vijf voor elf. Met kalme passen liep hij op het hek af en stak hij de sleutel erin, om het hek te openen en met een lichte grijns door het open hek te wandelen. Zou ze er al zijn? Hij vroeg zich af of ze dit zou waarderen. Vast wel, toch…? Hij had aardig wat moeite gedaan om het zo perfect mogelijk te krijgen. Hij had zelfs nog iets voor haar klaargemaakt. Want, nu hij haar eenmaal had wilde hij haar niet kwijt raken. Hij wilde dat ze dit zou onthouden. Het moest nog beter zijn dan het reuzenrad.

& Lil <'3

En daar kwam ze aan. Een lichte glimlach verscheen op het gelaat van de roodharige jongen. Hij moest zeggen zelfs enige zenuwen te voelen. Natuurlijk had hij vaker een date gehad, maar nooit had hij… Ja, er zoveel moeite in gestoken zoals hier. Nooit had het hem zoveel uitgemaakt. Het was altijd een soort… Testje geweest? Of hij het uit kon houden met het andere persoon. Meestal was het antwoord dan wel een harde nee, natuurlijk.
Het meisje riep zijn naam en kwam op hem af, waardoor Aiden licht glimlachte en zijn hand naar haar uitstak, zijn groene ogen gevuld met enig enthousiasme terwijl hij haar aankeek. “Ey, Lil,” zei hij, in een poging zo casual mogelijk te klinken. “Klaar voor de date?” Een grijnsje sierde zijn gezicht. Nope, hij ging het niet eens ontkennen. Het ging hier juist om. Hij ging haar laten zien hoe het hoorde, hoe het zou moeten. Dit werd de date die ze zich zou herinneren. Niet de blind date.

Ja, ze was er klaar voor. Geen afwijzing, al had hij dat al wel kunnen verwachten. Dan was ze nooit gekomen, immers was het een uur voor valentijn en was hij niet van plan haar te laten gaan voor het de veertiende was. “Kom maar mee, dan,” wenkte hij haar. Hij pakte haar hand beet en nam haar mee naar binnen, waarna hij het hek achter hen sloot en op slot draaide, haar even met een geamuseerde glimlach aankijkend. “Deze heb ik… Geleend,” besloot hij te knipogen. Nope, ze waren hier helemaal illegaal. Maar, toch niemand die ‘s nachts kwam kijken. Dus, ze waren ook volledig veilig.
De deuren van het gigantische huis had hij open gelaten en dus konden ze zo naar binnen stappen. “Laten we eerst naar buiten,” besloot hij haar te zeggen, rustig door wandelend zodat de achterdeur geopend kon worden. Hier had je de gigantische achtertuin, enkel verlicht door de maan die daar verrassend goed zijn best voor deed.

Het meisje leek verwonderd over de tuin. Hij was hier zelf ook al eerder geweest, maar het zag er inderdaad beter uit in dit licht. Aiden glimlachte rustig, even een blik werpend op het blondje aan zijn zij. Normaal was hij absoluut niet het type voor iets als dit. Noem het… Jaloezie? Zijn competitieve kant? In ieder geval weigerde hij onder te doen voor zo’n willekeurig mannetje die dacht dit blondje in te pakken met zijn griezelige ervaringen binnen het daten. Want, dat moesten wel de types zijn die op blind dates af kwamen. Heck, zelfs hij schreef zich er niet voor in en als ze nog erger werden dan hij, dan moest hij misschien maar eens gaan opletten of Lil er wel veilig uit kwam. Nog eh, onschuldig zeg maar. Oh Arceus…
Toen hij werd bedankt keek hij weer even op. Oh ja, realiteit. “Ik doe dit ook voor mezelf,” knipoogde hij. Goed zo, Aiden! Subtiel, maar toch op z’n Aidens. Hij begon het wel te leren. Met een glimlachje begon hij weer te stappen, de tuin in. Het had de vele heggen waardoor het een soort doolhof leek. Aan het eind had hij het mooie ding verstopt, want hij wist zeker dat het wandelen wel een simpel uurtje kon duren.

Ze zei dat zijn egoïstische woorden slecht waren en hij hief zijn wenkbrauwen onschuldig. “Tjah, ‘k heb je ook nooit geprobeerd duidelijk te maken dat ik een lieverdje ben,” knipoogde hij haar toe. Nee, dat was hij ook niet. Zijn onschuld was hij jaren geleden verloren en als zijn gedachten openbaar waren, zou hij ergens opgesloten zitten. Maar, gelukkig was dat niet zo en kon hij vrij ronddwalen en nadenken over wat hij hardop zei.
Toen het blondje zei blij te zijn dat ze hem bij zich had omdat ze anders zou verdwalen, hief hij geamuseerd zijn wenkbrauwen. “En anders zat je in je eentje voor jezelf gekochte chocolaatjes te eten?” vroeg hij liefjes, voor hij kort lachte. Hij wist precies hoe ze het snelste konden komen waar hij haar heen wilde hebben, maar aangezien hij er even over wilde doen, liepen ze rechtuit, tot er een soort… Tjah, wat was het eigenlijk. Een gigantisch standbeeld? In het zonlicht zag het er onschuldig uit, maar met de duisternis van de nacht en de maan erop, leek de normaal witte Pokémon zowaar wat minder onschuldig. “Het is toch wel een heel ander beeld zo.”

Toen het meisje zei zijn ware aard te kennen, fronste hij een keer. “En wat mag dat zijn, dan?” besloot hij te vragen. Hij wist niet echt wat ze voor zich had, namelijk. Zijn ‘ware’ aard. Een oude viezerik die viel op een klein, jonger, blond meisje? Eigenlijk was het best slecht, eigenlijk. Zou het wel legaal zijn? Ja, zoveel scheelde het nou ook weer niet. En het was niet zo dat hij haar tot rare dingen forceerde. De kus in het reuzenrad was vast het heftigste wat hij ooit van haar krijgen zou. Of hij daarover klaagde, moest hij nog even zien. Hij had namelijk geen idee voor hoe lang hij het vol hield.
Chocolade. Aiden zuchtte even. “Echt, vrouwen en hun chocolade. Doe je hun best voor ze,” mompelde hij grappend. Nee, als ze voor de chocolade ging had ze die wel in haar mond gestopt, in plaats van hem te kussen. Hij was blij dat ze het had gedaan - het gaf hem enige zekerheid, aangezien hij het haar niet durfde op te dringen.
Toen ze in zijn hand kneep glimlachte hij even. “Kom, dan lopen we door. Je vindt lopen niet erg, toch?” Even voor de zekerheid, anders was zijn avondplan wel een beetje gefaald. Hij wilde haar namelijk uiteindelijk bij het cadeau brengen en dan konden ze naar binnen, waar ze nog even rond konden kijken. Normaal was het er namelijk wat drukker en er waren binnen ook genoeg plekken om rustig te gaan zitten, mocht ze dat graag willen.

Dat was haar kleine geheimpje, vertelde ze. Aiden hief zijn wenkbrauwen, maar al gauw begon ze toch aan een korte uitleg. Een soort half gesnoven lach kwam er uit zijn mond terwijl ze haar woorden sprak. Oh Arceus, ze had toch niet één of ander verkeerd beeld? Had hij haar moeten vertellen hoe messed up alles was? Nee, beter van niet. Maar, perfect was ver weg. Hij keek dan ook eventjes ongemakkelijk weg, wetende dat als hij er tegenin zou gaan het niet echt zou helpen. Immers was ze een Tauros. Hij zocht daarom naar een opmerking en was allang opgelucht toen hij deze had gevonden. Met een grijnsje - gemaakt of echt? - keek hij haar dan ook weer aan. “Toch fijn dat ‘t in de smaak valt.” Ksst, pgg, grr. Weg dat onderwerp.
Hij zou het nooit winnen van de chocolade. Hij zuchtte even dramatisch en wilde een opmerking maken over hoe hij het drie weken per maand won van de chocolade, maar dat de chocolade die ene week zou mogen hebben. Toch was hij wijs genoeg om deze opmerking niet te maken. Zie je, Aiden. Je leert ‘t wel, jongen.
Lopen was prima en ze vond het sowieso allemaal wel prima. Aiden grijnsde droogjes. “Ah, dan doe ik de volgende keer minder m’n best,” knipoogde hij grappend. “Nee, dan is ‘t goed,” zei hij, om weer te gaan stappen. Hij had het idee dat dit toch wel iets voor haar was. ‘s Avonds laat in de buitenlucht zonder angst voor enge mensen, omdat dit toch eigenlijk gesloten zou zijn.

De maan was mooi, zei het blondje. Aiden keek even omhoog. Hij was niet zo van de uitzichten en moest dan ook zeggen niet veel spectaculair te vinden aan de maan, maar goed. Hij had dit dan ook gedaan in de hoop dat zij het wel zag en dat deed ze. Dat maakte het toch al heel wat makkelijker.
De volgende keer verzon zij iets. “Nou, nou. Tien minuten bezig en je nodigt me nou al uit voor ‘n volgende?” Een plagerige grijns sierde zijn gelaat terwijl hij haar aankeek. Af en toe (eigenlijk best wel vaak) was hij toch wel echt een Seedot. Maar goed, dat was waarschijnlijk iets wat nooit veranderen zou. Ondanks zijn protective-side, zou hij zijn innerlijke Seedot nooit kwijt raken, net zoals hoe zij haar innerlijke Tauros - helaas - nooit achter zou laten.