That was a long road

De jongen knikte even naar hem, en toen hij zei dat hij gewoon naar Matthews huis wilde knikte de jongen nog een keer. Matthew stak zijn arm in de lucht als teken dat hij wilde betalen. Mel keek even rond en zag het zelfde meisje die hun had bediend, Matthew opmerkte. "Dan gaan we naar huis." sprak de jongen even en Mel knikte, terwijl hij keek hoe het meisje dichterbij hen kwam. Matthew overhandigde wat geld aan het meisje en liet haar het wisselgeld houden. De lange jongen kwam zuchtend overeind en Mel schoof de stoel wat naar achteren, waarna hij zelf ook opstond. De lange jongen pakte meteen weer zijn tas en Mel zuchtte even. Hij kon best wel zelf die tas dragen hoor... De jongen glimlachte naar hem en liep naar buiten, waar het inmiddels al donker was geworden blijkbaar. Mel keek even naar de jongen en stopte naast hem. "Ik kan die tas best zelf dragen hoor, zo zwaar is hij nou ook weer niet." sprak Mel even rustig tegen de jongen. Well yeah, hij wist niet hoe hij moest lopen. Op de heenweg had hij het aan tientallen mensen gevraagd hoe hij naar Matthews huis zou moeten lopen, dus dit zou ook geen groot succes worden als hij zelf zou moeten gaan lopen.

Het duurde niet lang voordat Mel ook buiten stond. Hij kwam naast hem tot stilstand en even legde Matt zijn oog op hem, om kort te glimlachen naar hem. Tja, hij was gewoon blij. "Ik kan die tas best zelf dragen hoor, zo zwaar is hij nou ook weer niet." klonk er kalm van de ander af. Matt trok even simpel de tas wat meer op en schudde zijn hoofd even waarna hij rustig naar de ander glimlachte. "Neh, het is goed," zei hij kalmpjes. "Ik draag hem wel," vervolgde hij kalm waarna hij al in de richting van zijn huis begon te stappen. Okay hij wilde de zak dragen omdat ten eerste hij zich schuldig voelde en ten tweede... Zo kon Melvin zich minder snel uit de voeten maken, want hij had zijn spullen... En wist waar zijn appartement was. Hij zou hem vinden. Het was inmiddels al redelijk donker en ze sloegen net een redelijk duister steegje in, waardoor de lange gast alert rondkeek. Hij was op alles voorbereid.

De jongen trok de tas wat meer op zijn rug en schudde zijn hoofd even. Maar... Ugh... "Neh, het is goed," klonk er kalm van de jongen af. "Ik draag hem wel," Mel zuchtte even en volgde de jongen op een kleine afstand. Hij had zijn handen in zijn zakken en zijn blik op de grond gericht zodat hij nergens overheen kon struikelen. Ze gingen een donker steegje in en Mel knipperde even, sinds het ongeluk was hij niet bepaald banger geworden voor deze steegjes. Een busongeluk had een grotere kans dan neergestoken worden in een steegje. Echter werd hij opeens aan zijn arm tegen iemand aan getrokken, waarna er een hand op zijn mond werd gelegd en een mes tegen zijn keel. Hé wacht... Hij stond nu weer in een ander steegje? Mel probeerde zich uit de houdgreep te wurmen van de gozer, maar Arceus. Deze gozer was sterk.

Toen hij omkeek was Mel weg... Wat... Nee... Dat meen je niet... Hij fronste even en keek rond. Dat meen je niet, hij had het gewoon afgetrapt of wat? Even vertrok zijn gezicht, die nu mooi op onweer stond. Hij was hier zo done mee. Altijd hetzelfde verhaaltje. Hij snoof even en wandelde even een paar passen terug. Zijn ene oog werd echter opgetrokken toen hij iets zag bewegen in zijn ooghoek. Wel meteen trok hij het wapen dat hij altijd bij zich droeg. Hij draaide zich wat en plaatste de zak op de grond. Hij pakte de Pokéball van Nyara erbij en liet de kleine draak eruit. Deze keek even naar der trainer, maar wist meteen wat ze moest doen. In de duisternis van het steegje viel de Dragon Type amper op. Haar blauwe kleur was niet iets dat andere mensen zo goed zouden zien in dit soort plaatsen. De slangachtige Pokémon kwam in beweging langs de randen van de muur, waarna ze al snel een manier vond om de aandacht te trekken van de persoon in kwestie. De man met het wapen was alles behalve blij met de aanwezigheid van de Dratini en begon even nijdig naar haar te kijken. Zo viel zijn aandacht voor een paar seconden en nam Matt de kans om met twee grote stappen bij de man te staan. Hij drukte het vuurwapen meteen stevig tegen zijn slaap aan. Geschrokken leek hij zich wat te verslappen, waardoor de lange gast met zijn andere hand de hand van de ander kon wegtrekken en tegen diens rug te duwen. Hij gaf hem een stevig knietje in zijn rug, waardoor hij door zijn knieën zakte. Matt zette meteen zijn gewicht meer op de man en duwde hem zo in een redelijk tempo tegen de koude grond aan. De ademhaling van zijn slachtoffer was sneller dan eerst, het was duidelijk dat hij in paniek was. De eenogige man trok echter niet terug en leunde grommend meer naar voren. Het wapen werd steeds steviger tegen zijn achterhoofd gedrukt terwijl zijn vinger gespannen op de trekker bleef rusten. Hij zou er geen enkel probleem mee hebben om deze man dood te knallen. Hij was een vreemde, iemand die hem bedreigde. En daar bovenop nam hij mensen van zich af. Hij moest dood.

Mel probeerde de gozer te trappen, maar zelfs dat ontweek de gozer. Dang... Hij was hier echt getraind op leek het wel. Toen hij weer voetstappen hoorde keek hij op en zag hij Matthew. Oh thank Arceus.. Er kwam al snel een pokémon uit de pokéball, waarna deze verdween in de duisternis en Mel even rondkeek. De man duwde het mes meer tegen zijn keel aan, waardoor Mel zich meer naar achteren moest drukken en zo stil mogelijk moest blijven staan. Echter was de man even afgeleid en stond Matthew er opeens, waarna Mel in een flits een wapen zag. Wat..? Een gun..? Hij werd los gelaten en meteen verplaatste Mel zich achter Matthew. De jongen duwde de man tegen de grond en hield het wapen tegen de achterhoofd van de jongen gedrukt, duidelijk klaar om te schieten. Mel liep naar Matt toe en duwde rustig de arm van de jongen weg van Matthew waar het pistool zat. "Laten we gaan Matthew." sprak hij rustig tegen de jongen, waarna hij een blik richtte op de gozer. "Hij is het niet waard." sprak hij vervolgens en keek rustig naar de jongen. Hij had geen zin in een dode gozer hier. Het maakte niet uit wat de reden was. Hij was nu gewoon moe en wilde slapen, hij had eerst uren gelopen om überhaupt Matthews huis te vinden... Dus hij wilde slapen.

Hij kon hem hier en nu afmaken en niemand zou het ooit weten. Hij zou alles perfect regelen. Niemand, maar dan ook niemand kwam nog aan iets in zijn leven. Alles werd van hem afgenomen en hij was er gewoon zo done mee. Hij wilde ze allemaal dood. Morsdood. Het was al erg genoeg dat een van die dingen zijn oog hadden genomen. Hij kon met gemak het leven van zo'n gast nemen. Ze waren niks waard, dus wat zou het ook schelen? Toen zijn hand echter werd weg geduwd keek hij even kalm schuin op naar Mel. "Laten we gaan Matthew." sprak Melvin. "Hij is het niet waard." vervolgde de ander en even snoof Matt. De Dratini keek even schuin naar de ander, maar kroop toen al snel op Matt's arm, om zich rond de nek van haar trainer te wikkelen. Matt trok het mes uit diens hand en stak het samen met zijn gun weg onder zijn vest waarna hij overeind kwam en eerst een stevige trap aan de ander verkocht, voordat hij zich omdraaide en even glimlachte naar de ander. Niemand, niemand. Hehe. Hij stapte rustig verder, alsof er niks was gebeurd, en nam de zak waarna hij kalmpjes de weg naar zijn huis verder zette. Hij was echter wel veel alerter dan eerst... Zijn oog vloog van links naar rechts en alles stond op scherp. Hij zou bij de minste beweging uithalen met zijn gun. Het mes dat hij daarbij ook had verkregen zou misschien nog van pas komen.

Hij ontmoette het rode oog van de jongen, waarna de jongen even snoof. De Dratini van de jongen wikkelde zich om zijn arm en vervolgens rond Matthews nek. Mel draaide zich al om en wilde zijn tas pakken, maar natuurlijk was Matthew hem al weer voor... Sigh.. Ze liepen rustig verder en Mel liep rustig naast Matthew en keek even naar de jongen. "Bedankt," sprak Mel even rustig tegen de jongen, terwijl hij zijn handen weer in zijn zakken stopte en even rustig naast de jongen bleef lopen. Een gaap verliet zijn mond en hij legde er even een hand voor, wel zo beleefd he. "Is het ver lopen?" vroeg hij vervolgens, terwijl hij recht vooruit bleef kijken.

Ookal was ie alert, dat betekende niet dat hij stopte met glimlachen. Het was misschien misplaatst en hij zag er misschien echt niet gezond uit zo... Maar om eerlijk te zijn, hij was niet zo gezond in zijn hoofd. Hij keek even glimlachend naar de ander toen hij naast hem kwam stappen. "Bedankt," Hij lachte alleen even droogjes naar hem en knikte... Waarna hij even rondkeek en een beetje versnelde. De ander gaapte, hij was dus moe eh... Wauw, great. Zie je wel. Het was maar goed dat hij de zak had genomen en dat hij hier alles regelde. Hij was geweldig, zorgde heel goed voor de mensen. Waarom zouden mensen ooit bij hem willen weg gaan? Hij was amazing. Ha-ha... "Is het ver lopen?" Hij schudde glimlachend zijn hoofd en toen ze het steegje uit waren stapte hij nog even. Ondertussen waren ze al in de rijkere buurt gekomen. Er was hier voldoende verlichting waardoor Matt de omgeving nog beter in de gaten kon houden. En geloof me, hij deed het overduidelijk goed. Hij kek alert rond en keek om de zoveel seconden glimlachend naar Mel. Nee, hij was in orde... Echt. Toen ze thuis kwamen opende hij de deur en zuchtte hij zachtjes. Hij zette de tas op de grond en schopte zijn schoenen uit. Nyara keek licht bezorgd naar haar trainer, maar legde al snel terug haar kopje op diens schouder... Matt stak de lichten en keek even naar Mel. Was ie nog wakker?

De jongen keek alleen maar droogjes naar hem en knikte even. Toen hij vroeg of het nog ver was schudde de jongen glimlachend zijn hoofd. Al snel waren ze in de rijkere buurt en merkte de kleinere jongen op dat de andere man steeds naar hem zat te kijken.. om de paar seconden.. uhm.. Oke dan.. Ze liepen de voortuin in en Mel knipperde even terwijl de jongen de deur open deed en zijn tas neerzette. De lichten in het huis gingen aan en Mel pakte zijn tas rustig op. "Waar ga ik slapen?" vroeg hij even rustig aan de jongen. Kon hij even rustig spullen uitpakken en daarna misschien douchen.. En dan rustig slapen. Yeah, dat leek hem een goed plan. Lekker rustig slapen. Dat was de afgelopen nachten nog niet echt gelukt omdat hij nog allerlei dingen moest regelen uit Johto.

Hij keek even kalmpjes rond in de woonkamer. Ok, dat monster van een Mary had niks kapot gemaakt, anders was het dood. Stom ding dat het was. Verschrikkelijk beest, echt waar. Moest gewoon dood. "Waar ga ik slapen?" hoorde hij en even keek de lange gast op waarna hij even zijn jas uitdeed en de wapens in een lade legde waarna hij die op slot draaide. Dat waren gewoon wat kleinere wapens, hij had er nog altijd boven liggen... En in de keuken... Daar lag ook zijn verdoving. Hij gebaarde even naar Mel dat ie hem moest volgen en liep de trap op waarna hij naar een lege slaapkamer liep. Het was die naast zijn eigen slaapkamer. Hij had twee badkamers en drie slaapkamers op de eerste verdieping, dus dat was geen enkel probleem. "Hier is je kamer, als je wil douchen kan je gerust een badkamer kiezen," zei hij kalmpjes waarna hij glimlachend naar de ander keek en terug naar beneden liep. Daar ging ie op de bank liggen en staarde hij wat naar het plafond. De Dratini kwam van rond zijn nek en ging op zijn borstkast liggen. Kalmpjes legde Matt een hand op de draak en begon hij der te aaien... Sigh...

De jongen wenkte dat hij mee moest en Mel volgde de jongen de trap op. Arceus... Dit huis was echt heel groot... Mel keek rond, hij was dit echt niet gewend. Hij leefde immers in een klein huisje die bestond uit drie kamers; een woon/eetkamer, slaapkamer en een badkamer. En die waren dan nog niet eens heel erg groot. De jongen liep naar een kamer en Mel volgde hem rustig, jeetje.. "Hier is je kamer, als je wil douchen kan je gerust een badkamer kiezen," klonk er en Mel knikte even, waarna hij dankbaar glimlachte. Hij liep de kamer binnen en zette zijn tas neer, waarna hij wat kleren in de kast zette en een fotolijstje op zijn nachtkastje neerzette. Op die foto staan hij en Matt weer samen. Hij had echt teveel foto's van hen samen... Ook in die map zaten er meer dan 30 foto's van in... maar ach. Het waren jeugd herinneringen die hij wilde blijven herinneren. Toen hij alles een plaats had gegeven in de reuze kamer pakte hij een handdoek uit zijn kast, samen met een nieuwe onderbroek, waarna hij naar een badkamer ging en rustig begon te douchen... Hmm.. Dit hielp niet echt om zijn slaap tegen te gaan though... maar het was wel even lekker om bij te komen. Eigenlijk was deze dag echt raar verlopen. Te bedenken dat Matthew hem op het begin keihard in zijn face sloeg en op het eind bijna een gast vermoordde omdat hij werd aangevallen door die gast, maar oke dan he. Na een halfuurtje deed hij de kraan van de douche dicht en begon hij zichzelf af te drogen, waarna hij zijn onderbroek aandeed en de rest van zijn kleren in zijn armen meenam. Hij liep terug naar zijn kamer en pleurde zijn kleren in een hoekje, dat werd zijn was stapel. Mel wreef met de handdoek door zijn haren, die waren al-tijd een pain om droog te krijgen.

Al snel hoorde hij hoe de ander begon te douchen. Okay, great. De lange gast zuchtte even en sloot zijn oog waarna hij kalmpjes Nyara bleef aaien over der hoofdje. Na een tijdje leek Melvin klaar te zijn. Gemiddeld had een persoon vijf à tien minuten nodig om zich klaar te maken... Natuurlijk had Matt er niet aan gedacht dat meneer misschien halfnaakt kon zijn. Hij moest gewoon weten of hij niet via het raam weg was gelopen... Hij moest echt camera's installeren in zijn huis, zou een heel stuk makkelijker voor hem zijn. Kon ie ook de mensen in de gaten houden als hij niet thuis was... maar om eerlijk te zijn... Hij ging niet vaak weg als hij iemand over had... So yeah. Na enkele minuten kwam hij overeind en liep hij de trap op, waarna hij eigenlijk zonder pardon de deur van Mel's kamer open gooide. Oh... WACHT WAT. De deur vloog meteen toe, een blos op zijn gezicht. Dear Arceus, gelukkig had ie een onderbroek aan. Nee, wat deed ie. Wat moest Mel wel niet denken? Ah. Nee. Nee. Hij was niet goed bezig, Muk.

Opeens ging de deur open en knipperde Mel even. Heh? En de deur ging ook weer dicht... wat... Mel pakte een joggingbroek en trok deze rustig aan, waarna hij even door zijn haren ging. Droog genoeg. Mel deed de deur open en keek even vragend naar Matt. "Wat is er?" Vroeg hij even aan de jongen terwijl jij tegen de deurpost aanleunde. Dat was best onbeschoft van Matthew.

Muk. Muk. Muk. Oh Muk. Hij was echt dom, dom, dom, doooooom. Hij kon zichzelf wel slaan. Hoe achterlijk kon hij wel niet zijn? Straks liep Mel weg en dan moest ie hem neerslaan en Arceus, het ging nog zo goed. Naja, dan was het maar de metalen ding klaarhouden eh. Klaar om de jongen neer te meppen en daarna verdoving toe te dienen. Hij moest een stoel klaarhlouden, ja, een plan. Okay, hij was er klaar voor. Eerst Mel neerslaan, dan verdoven, dan meeslepen naar een stoel, yes. Best plan. "Wat is er?" AAH. Hij keek met de blos op zijn face op naar de gast en knipperde even nerveus waarna hij slikte en een klein, maar toch redelijk nerveus lachje op zijn lippen kreeg. "Uhm..." En hij draaide zich om en liep de trap af. Waar was het? Waar was die metalen buis? WAAAAH.

De jongen was aan het blozen? Wat... de jongen kreeg een klein nerveus glimlachje op zijn face. "Uhm..." klonk er waarna hij van de trap af schoot en Mel zijn schouders ophaalde. Dan niet eh. Mel ging de kamer weer in en deed de lichten uit, waarna hij de dekens wat opschoof en in bed ging liggen, waarna hij de dekens over zich heen gooide en hij zijn ogen sloot. Sleep... hmm.