That was a long road

Toen de ander naar voren leunde, pakte hij meteen de kraag van de ander en trok deze naar hem toe waarna hij hem zachtjes zoende... Hij had vast een goede weerstand en zo niet was hij fricked. Maar goed, het moest even gebeuren. Hij loste de ander langzaam en opende zijn enige oog even. "Slaapwel," murmelde hij zachtjes met zijn rauwe stem voordat hij een zwakke glimlach op zijn gelaat had getekend en hij zijn hoofd schuin had gelegd. Hij sloot zijn oog langzaam en liet zijn kop zakken op een zacht kussen die eigenlijk meer als sier dan echt iets bedoeld was... Hoe dan ook, was dat voor de jongen nu niet van nut, hij wilde zijn hoofd ergens op kunnen rusten zodat hij kon slapen en goed zijn rust kon nemen om te genezen. Misschien ging het wat beter met een kusje erop, half geforceerd nam dat effect vast niet weg.

Toen hij naar voren leunde pakte Matthew vrijwel meteen zijn kraag vast, om hem naar zich toe te trekken waarna hij de lippen van de ander voelde. Woah... Hij schrok eerst wel even, maar gaf al snel even mee. Hij werd rustig losgelaten, waarop Melvin rustig terug trok en even slikte, maar naar hem keek. "Slaapwel," murmelde Matthew zachtjes met een rauwe stem, waarna er een zwakke glimlach op zijn lippen stond en Mel even op zijn lip beet. De jongen ging weer goed liggen op het kussen en sloot zijn oog weer. Mel leunde weer wat dichterbij en drukte een kus tegen zijn hoofd aan. "Weltrusten Matthew.." murmelde hij zachtjes tegen de ander, waarna hij even over zijn haren aaide en rustig op stond om een glas water te pakken en deze vlakbij de ander te zetten. Mocht hij wakker worden en iets willen drinken, dan stond het er voor hem.

De ander wenste hem een goede rust toe en hij was blij met wat hij dus te horen kreeg. Hij was gewoon blij met aandacht in het algemeen en deze heer bood het hem aan in overmaat. Ja, hij was een goed iemand, hij was zijn goede vriend, verloren en gevonden. Dat was hoe het nu was gegaan en hij kon er zeker niet bij klagen. HIj was blij, tevreden en was daarbij ook nog eens blij dat de ander bij hem zou blijven. Dat zou hopelijk langer zijn dan vroeger. Ergens, was het gewoon iets van angst die hem aan de ander vastklampte maar diep vanbinnen was het meer, maar dat zou hij nog lang niet te weten komen, dat wist hij... En met die gedachten dommelde hij in. Hij voelde zich al meteen beter, veiliger. HIj was gewoon gelukkig voor een keer.

♥♥♥