That was a long road

Hij werd omarmd en dat voelde verdomd fijn aan... Gvd... Hij trilde even, maar kon kalmer adem halen, waardoor hij even zachtjes opgelucht zuchtte, maar toen meteen begon te hoesten en wat harder begon te trillen... Agh... "Dat beloof ik Matthew.." Gvd... hij voelde zich nog steeds niet goed eh... Waarom... "Ik laat je niet meer alleen, okay?" Hij trilde even... Maar voelde zich beter tegen de ander aan... Hij sloot daarom ook zijn ogen en voelde hoe hij steeds meer wegzakte... als in, wegvallen om te slapen. Hij was heel moe, hij was heel erg ziek en hij was gewoon kapot. het enigste wat hij nodig was serieus wat goede slaap en dat was het echt. nu hij die woorden had gehoord kon hij met een opgelucht zijn oog sluiten, kon hij kalmer worden... HIj was nog steeds bang ja... maar de ander zou hem niet loslaten right...? Nooit... right?

De jongen trilde even, maar begon al wel steeds rustiger adem te halen, gelukkig. Het was beter dat de jongen even kalmeerde dan dat de jongen steeds in paniek en stress zat, dat was ook niet goed voor zijn lichaam hm? De jongen zuchtte even opgelucht, waardoor hij weer begon te hoesten en de jongen weer begon te trillen. Arme... Arme Matthew. De jongen sloot zijn ogen en al snel merkte hij dat de jongen weg begon te zakken. Hij aaide de jongen rustig en keek even rond. Nu... kon hij dus niet meer weg eh... De dokter zou wel een keer naar binnen komen, het was geen noodgeval dus het kon nog wel een paar uur duren. Tot die tijd kon de ander gewoon slapen. Dat was beter voor hen beide. Dan kon de jongen ook wat meer herstellen en dan had hij ook even... even rust.

Hij sliep voor een tijdje en met een tijdje was het dus de rest van de dag en de nacht. Hij bleef aan een stuk door slapen. Hij had niet echt een eetlust, hij was gewoon moe en wilde zelfs nie opstaan als hij zou wakker worden. zijn temperatuur was dan wel stabiel nu, op een hoge waarde dus... Waardoor hij aan het zweten en trillen was. Hij was nog steeds ziek. Maar met genoeg rust zou hij er vast komen... ooit wel, sigh... Ooit wel.
Hij opende langzaam zijn oog en kreunde even, zijn rug deed pijn van steeds in dezelfde positie te liggen. HIj krulde zich dan ook meer op en sloot zijn oog meteen terug. het was alweer ochtend en de zon viel binnen, recht op de bank waar hij lag. Het was lekker warm zo... Hm...

De jongen leek lekker te slapen... dus hij had samen met de dokter besloten dat het beter was dat de jongen nu gewoon door zou gaan slapen, want dat was beter voor hem en dat wisten ze beiden ook wel. Mel krulde zich dan ook tegen de ander op en besloot dan ook maar te slapen. Ah tja...
Maar hij had wel super veel honger gekregen. Hij had amper kunnen eten doordat hij zo druk bezig was met de ander. Daarom was hij al rond een uur of vijf wakker in de ochtend en begon hij wat lekkers te koken voor zichzelf. Hij moest wat hm? Hij bakte wat varkensvlees, wat groentes erbij en dat was voor nu genoeg. Hij begon er al snel wat van te eten, waarna hij het huis weer schoon begon te maken en de soep weer op zette voor als de ander wakker zou worden. Hij keek regelmatig naar de ander, waarna hij na een tijdje zag dat de ander leek te ontwaken. Hij knielde even bij hem neer en legde een hand op zijn schouder. "Matthew..." murmelde hij rustig tegen de jongen met een zachte glimlach

Eh...? Hij keek even rond... Waar was hij? Tien hij zag dat hij thuis was zuchtte hij even en duwde hij zich wat recht. "Matthew..." wah. Hij keek licht geschrokken op en zag Melvin staan... Even trok ie zijn neus op en kuchte hij even. Hij draaide zich weg en nieste even waarna hij even lichtjes trilde, de brandende pijn was ondragelijk en dat was iets die hij niet fijn vond. Maar ja, hij was al iets beter dacht ie zo... Hij legde zijn hoofd tegen de rand van de zetel aan en zuchtte zachtjes. Oh.. Dear lord...

De jongen zuchtte even en duwde zich wat recht. De jongen keek echter licht geschrokken op toen hij zijn naam noemde. De jongen trok zijn neus op en kuchte even, waarna hij zich weg draaide en nieste... Gos... Hij aaide de jongen even en keek rustig naar hem. "Wil je wat soep?" want soep was altijd goed yaaas. En hij had speciaal voor de ander weer soep warm gemaakt en als hij het niet wilde ging hij het naar binnen duwen wat yes.

Uh.. Hij werd geaaid en even keek hij schuin op... Wat nou? Uhm... Hm, eigenlijk was dit best fijn tho, hij mocht wel even doordoen hoor. Hehe. "Wil je wat soep?" klonk er van de zwartharige af en even kantelde de ander zijn hoofd en schudde hij deze. Hij was bleekjes en warm, maar hij had zeker geen honger. Zijn keel stond droog en brandde... Hij had zo wel en niet dorst maar het maakte niks uit... Hij trok zijn benen wat op en legde zijn hoofd tegen zijn knieën aan. Ugh. Ziek zijn was niet fijn... Het was vreselijk eigenlijk.

De ander kantelde zijn hand wat en schudde even rustig met zijn hoofd.... Hm? Niet? Hij keek even bezorgd naar de ander en voelde met zijn hand aan zijn voorhoofd... veel te warm... nog steeds... sigh... "Wil je iets anders? Paracetmol? Keelpastille?" vroeg hij even rustig. "En ik ga ook water voor je pakken, want als je ziek bent is het belangrijk dat je genoeg water blijft drinken." yas.

Uh. hij trok zijn hoofd wat terug en draaide zich om in de te krappe zetel, met zijn rug naar de ander. Hij reageerde nu zoals een dier zou doen, niet willen kijken wanneer het niet lekker ging. Nou ja, hij was immers nog beschaafd he. "Wil je iets anders? Paracetmol? Keelpastille?" Hij sloot zijn oog wat.... Hij wilde verder slapen en niet meer wakker worden... Uh... "En ik ga ook water voor je pakken, want als je ziek bent is het belangrijk dat je genoeg water blijft drinken." Uh... Hij krulde zich wat meer op en bleef stil... het brande, het deed pijn en hij kon er niet goed tegen. Dat alles plus hoofdpijn en agh, alles zoog echt.

En de jongen draaide zich om, weg van hem... Sigh... Hij zuchtte even, hij wilde alleen maar de ander helpen... sigh... De jongen krulde zich alleen maar meer op. Hij aaide de jongen even rustig, sigh... Hij wilde hem echt heel graag helpen... Hij legde zijn hoofd even tegen de ander aan en sloot zijn ogen rustig. "Matthew... Zeg wat ik voor je kan doen op dit moment..." yeah..

Hij werd geaaid, zo heerlijk als men hem aaide, vooral de ander, de ander was een aaiboss op dat vlak en hij hield zoveel ervan... het was enigste wat hij wenste op dit moment tho... De ander legde zijn hoofd tegen hem en hij hield zijn oog dicht en verroerde zich niet. Hij had al een tijdje niet meer gegeten, maar de pijnlijke keel was gewoon een stop voor hem. "Matthew... Zeg wat ik voor je kan doen op dit moment..." Hij zei niks... Hij was gewoon stil en viel terug in slaap doordat hij zo moe en zwak was... Hij had pijn... zoveel pijn... Sigh... Verdomde ziekte dat het ook was.

Er kwam geen reactie van de ander en hij kwam even overeind om te zien dat de ander waarschijnlijk weer sliep. Ah... tja... Hij zuchtte even en boog iets voorover om een kus tegen zijn hoofd te drukken en hem nog even rustig te aaien voor een minuut of vijf, waarna hij nog meer dingen begon schoon te maken. Ah wat moest hij anders doen eh?

HIj sliep weeral en zijn koorts begon weer te stijgen. HIj trilde even en draaide zich half om waarna hij trillend wakker schoot. Hij had enkele uren geslapen en was behoorlijk gaan zweten. En dan dacht hij dat hij aan het verbeteren was, wat fijn. Hij legde een hand op zijn voorhoofd en sloeg zijn benen van de bank waarna hij trillend opstond, maar eigenlijk direct neercrashte op de grond en zich opkrulde. Agh... Gvd. Waarom kon hij niet eens opstaan? Wat voor ding was dat nou weer... Ugh...

Hij had al tijden niks meer gehoord... Dus hij nam aan het dat of heel goed ging of heel slecht. al was het natuurlijk logischer dat het het tweede punt zou zijn, maar oke. Dat zou wel goed komen. Ooit. Met nadruk op ooit. Toen hij echter een plof hoorde, wat iets harder was dan een plof natuurlijk, schoot hij overeind en rende hij van boven zo naar beneden, bijna van de trap af flikkerende. Want zo slim was hij wel. Hij liep snel en ongerust naar de bank, om de ander daar te zien liggen. Hij bukte bij hem neer en haalde hem iets overeind, zodat hij kon zitten. "Matthew.. Alles oke? Heb je je niet bezeerd? Moeten we naar het ziekenhuis??" vroeg hij meteen bezorgd aan de ander.

Het duurde niet lang voordat hij wat overeind werd gezet en hij keek even langzaam op naar de ander... Melvin... "Matthew.. Alles oke? Heb je je niet bezeerd? Moeten we naar het ziekenhuis??" Uh... Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem.. Om even zijn hoofd te schudden. Zijn adem raspte, hij had dorst, hij kuchte daarom ook even en haalde opnieuw adem. "W... Drinken..." yeah pls... Sigh... Hij zuchtte even trillerig en voelde zijn hele lijf trillen. Hij had het zo warm, maar eigenlijk ook immens koud. YES.