That was a long road

Opeens werd zijn kraag vast gepakt en werd hij iets van de grond af getild, waardoor hij in het rode oog van de jongen keek. "Nee! Nee en nogmaals nee!" klonk er woendend van de jongen af. "Ik heb nog nooit iemand weg gedaan! Iedereen gaat weg van mij!" klonk er boos van hem af. "Dat is iets compleet anders!" Mel's tranen vonden een weg naar zijn wang en als een soort vergiet begonnen ze te lopen. "Mij heb je in de steek gelaten Matthew!" riep hij naar de jongen toe, waarna hij zacht snikte. "Je deed niks om te helpen! Je liet me daar achter om te sterven!" riep hij naar de jongen waarna er weer een snik van hem kwam. "Je gaf me op alsof ik niks was! Helemaal niks!" riep hij waarna hij zijn ogen sloot en weer snikte. "Gaf je wel iets om onze vriendschap? Hadden we überhaupt wel een vriendschap toen?" Mel keek gepijnigd naar de jongen. "Dat hele jaar wachtte ik op een teken dat je me zocht, op iets waarop nog leek waar je nog om me gaf." Mel schudde zijn hoofd even. "Op het moment dat ík je een keer het meeste nodig had was je er niet!" riep hij naar de jongen. Het kwam er gewoon allemaal uit. Hij werd dus als een 'niemand' gezien als de jongen. Hij had immers 'niemand' weg gedaan eh...

Hij jankte zo hard... Geez... Dude... Calm the Muk down. Arceus... Echt... "Mij heb je in de steek gelaten Matthew!" Wat... Dat was niet waar... Niet waar... "Je deed niks om te helpen! Je liet me daar achter om te sterven!" Hij snikte... Arceus, wtf was zijn probleem nu weer? "Je gaf me op alsof ik niks was! Helemaal niks!" Gvd... Zwijg er gewoon over. "Gaf je wel iets om onze vriendschap? Hadden we überhaupt wel een vriendschap toen?" Wat... Hij keek hem gepijnigd aan en Matt loste hem, waardoor Mel neer werd gezet op de grond. "Dat hele jaar wachtte ik op een teken dat je me zocht, op iets waarop nog leek waar je nog om me gaf." Hij staarde een beetje voor zich uit, waardoor hij over Mel heen kijk naar de muur... "Op het moment dat ík je een keer het meeste nodig had was je er niet!" Hij balde zijn handen tot vuisten en schudde zijn hoofd. "Ma... maar... je liet mij ook achter," zei hij. "Je ging weg... je ging weg... Je bleef niet... Je ging weg..... weg... "Hij kneep zijn oog toe en leunde tegen de muur aan.

Hij werd los gelaten, waardoor hij weer op de grond kwam. De jongen balde zijn handen tot vuisten en schudde zijn hoofd. "Ma... maar... je liet mij ook achter," klonk er. Hoe bedoelde hij dat nou weer? "Je ging weg... je ging weg... Je bleef niet... Je ging weg..... weg... " Mel schudde snikkend zijn hoofd. "Ik ging je vertellen dat ik bij je ging blijven omdat ik van je hield! In plaats daarvan liet jij me keihard in de steek!" riep hij snikkend naar de jongen, waarna hij een hand in zijn face duwde. "Jij was degene die me hier in de steek liet.." snikte hij even, waarna hij op zijn lip beet en onregelmatig adem haalde. "Ik wilde je alleen maar vertellen..." snikte hij zacht waarna hij iets ineen kromp. Mels wangen waren kletsnat, dangit.

HIj schudde zijn hoofd en hij keek licht ongelovig naar de jongen.... Maar... maar... "Ik ging je vertellen dat ik bij je ging blijven omdat ik van je hield! In plaats daarvan liet jij me keihard in de steek!" Maar... nee... Stop het, stop, stop het... Het was niet waar! Allemaal leugens! Zwijg Melvin! "Jij was degene die me hier in de steek liet.." Hij schudde zijn hoofd en kromp ook wat in elkaar waarna hij door zijn benen zakte.. Kijk ze dan zielig zijn... Sigh... "Ik wilde je alleen maar vertellen..." Hij probeerde zo zijn vuisten onder controle houden. "Dat was nooit mijn bedoeling!" zei hij. "I... Ik wilde niet dat je weg ging! Ik wilde niet dat... dat..." Hij trilde even en stak zijn hand op waarna hij even kort tegen de muur sloeg. "Tuurlijk ben ik dankbaar om al die dingen.. Zo... Zonder jou zou ik nooit zo zi;.. zijn... maar... maar..." hij snikte even zachtjes en kneep zijn ogen toe. Hij bedoelde het niet zo.

De jongen zakte door zijn benen, maar op dit moment boeide hem dat niet heel veel. "Dat was nooit mijn bedoeling!" klonk er en Mel hield een hand voor zijn gezicht. "I... Ik wilde niet dat je weg ging! Ik wilde niet dat... dat..." De jongen sloeg even tegen de muur, waarop Mel weer iets ineen kromp. "Tuurlijk ben ik dankbaar om al die dingen.. Zo... Zonder jou zou ik nooit zo zi;.. zijn... maar... maar..." Hij hoorde ook zacht gesnik van de jongen af. "Oh dus je bent dankbaar dat ik onder de bus ben gekomen?" riep hij snikkend naar hem. "Mijn eerste woorden waren 'Waar is Matthew?' en ondertussen ben jij nu blij dat het gebeurd is!" Mel draaide zich om en liep een eindje weg van de jongen. "Ik had nooit hierheen moeten komen!" riep hij waarna hij zijn handen balde tot vuisten. "Je hebt me in deze tijd niets meer gebracht dan frustratie en verdriet Matthew!" en om niet te vergeten, pijn.

"Oh dus je bent dankbaar dat ik onder de bus ben gekomen?" Wat... nee... Nee. NEE... Dat zei ie niet. Hij keek snikkend op naar de ander en zijn verdrietig gezicht vertrok naar iets boos waarna hij opeens zijn ooglapje kapot trok en even weer tegen de muur sloeg. "Mijn eerste woorden waren 'Waar is Matthew?' en ondertussen ben jij nu blij dat het gebeurd is!" Nee gvd... Dat zei ie niet! Wat zei hij nu! Dat waren allemaal leugens! Hij loog! Iedereen loog. "Ik had nooit hierheen moeten komen!" Misschien was dat ook maar beter geweest... Voor iedereen. "Je hebt me in deze tijd niets meer gebracht dan frustratie en verdriet Matthew!" zei hij. Even keek hij schuin op en staarde hij naar Melvin. "Ok dan..." zei hij rustig. "Dan is het dus zo..." Hij haalde diep adem en kwam wankel overeind waarna hij even het potje met pillen uithaalde... Bij een juist dosis zou hij heel lang kunnen slapen... en dat had ie nodig... Bij een overdosis... well yeah... Hij goot er wat pillen op en knipperde even. Hij nam er eentje in en slikte deze met gemak door waarna hij hem voelde steken in zijn keel, maar toen nog een nam... Sigh... Hij knipperde even en schudde zijn hoofd. "Het spijt me Melvin, ik ga wel ergens anders heen," Hij stapte wankel de trap op en nam een pil in waarna hij al snel boven stond en even voor zich uit staarde... verdomme.

"Ok dan..." klonk er rustig van de jongen af. "Dan is het dus zo..." Mel keek niet eens naar wat de jongen aan het doen was, het boeide hem nu niet. Hij kon hem gewoon niet zien nu. "Het spijt me Melvin, ik ga wel ergens anders heen," Klonk er waarna er wankele voetstappen hoorbaar waren. Mel liep naar de bank, waar hij op plofte en zijn handen in zijn haar zette. "Muk!" riep hij even, waarna hij even gefrustreerd schreeuwde. Hij zou nu weg kunnen gaan. Waarom ging hij dan niet weg? Waarom kon hij niet zijn spullen pakken en weg gaan? Verdomme. Hij was zwak. Hij was nu zwak en hij zou het altijd blijven. Mel keek naar Lindo, die bezorgd aan zijn broekspijp trok. Mel schudde zijn hoofd en kwam overeind, waarna hij niet eens wist wat hij nu zou doen... Hij wilde gaan... maar hij kon niet gaan.. ugh...

Hij hoorde nog wat maar toen hij nog een pil in zijn mond wilde brengen draaide alles en viel hij om waarna hij even knipperde.. alles draaide al... Great... het was ook redelijk spul.. Sigh... naja, dit was eigenlijk medicatie... Het zou zijn werk doen... Sigh.. Hij probeerde nog even overeind te komen maar viel weer omver en bleef deze keer liggen... het leek alsof ie vredig sliep en niet helemaal verdoofd was door de pillen... Sigh... Hij wilde dit gewoon... Hij wilde even heel lang weg zijn.

Mel spendeerde de rest van de tijd door na te denken wat hij nu wilde... Wat er was gebeurd... Hij had zich echt te ver laten gaan... Sigh... De volgende ochtend, redelijk laat liep hij naar boven en klopte hij op de deur van Matt's slaapkamer. "Matt? Kunnen we praten?" vroeg hij even rustig, redelijk luid. Hij wilde even... Tja... Alles goed maken... Even uitpraten ... tussen hen. Dat leek hem het handigste, vooral omdat ze eind van de middag naar de Psych moesten... Dus tja... Dan was het misschien wel handig dat ze inmiddels alles hadden uitgepraat..

Hij was wakker geworden met verschrikkelijke hoofdpijn. Had hij meestal wel... Als hij dat had gedaan. Hij lag nog op de grond, maar wilde niet bewegen en krulde zich wat meer op. Licht viel al binnen in zijn kamer, wat aangaf dat het al dag was en waarschijnlijk al bijna middag. Opeens was er geklop op de deur waardoor hij even er schuin naartoe keek met zijn beide ogen. Hij had immers zijn ooglapje uitgetrokken gisterenavond tijdens de ruzie. Naja, hij zag er niks door, dus zoveel nut had het nu ook weer niet. "Matt? Kunnen we praten?" Hij zuchtte even en liet een instemmend geluidje horen, maar hij kwam niet van de grond of zei eender welk woord, dat was ie echt niet van plan te doen.

Er klonk een instemmend geluidje, waarna Mel even zacht zuchtte en de deurklink naar beneden duwde, waarna hij de deur open duwde. Mels ogen werden groot toen hij de jongen op de grond zag, waarna hij naar hem toe schoot en hem iets overeind trok, om hem tegen zijn lichaam aan te duwen. "Matthew! Alles oke?" sprak hij zwaar bezorgd uit tegen de jongen, de jongen stevig klemmende in zijn armen. Fufufu... Dit was zijn schuld...

En de deur ging open en al snel kwam de jongen tevoorschijn. Hij werd overeind getrokken en tegen zijn lichaam getrokken... Arceus... Why... Sigh... Hij knipperde even en sloot zijn ogen dan maar. Kon hem niks schelen wat er gebeurde tho. "Matthew! Alles oke?" zei hij even. Opnieuw murmelde hij iets dat op instemming leek, maar naja, je wist nooit eh met mensen in deze toestand. Hij zuchtte even en duwde Mel lichtjes van hem af waarna hij zichzelf wat optrok en schuin op het bed viel. Zeg het maar Mel, hij luisterde en was niet van plan weg te gaan... want dit bed lag te goed.

De jongen mompelde weer iets instemmends, waardoor Mel alleen maar bezorgder werd. Toen de jongen hem wegduwde en op bed ging liggen staarde Mel even naar de grond. "Het spijt me..." sprak Mel zachtjes. "Ik ging te ver..." fluisterde hij zachtjes. "Sorry... Sorry... Sorry..." sprak hij terwijl hij een hand in zijn gezicht zette. "Ik dacht niet meer helder na... Ik schoot echt te ver uit de bocht... Sorry..." sprak hij zachtjes. Muk.

"Het spijt me..." Great, dat was echt great hoor. Zeggen dat het je speet, hij had ook sorry gezegd, maar dat had hij gisteravond gedaan... Dus hij kon een nieuwe sorry op zijn buik schrijven. "Ik ging te ver..." Well... dat besefte hij tenminste eh... Ugh... "Sorry... Sorry... Sorry..." zei hij en Matt draaide zich om de andere even aan te kijken. "Ik dacht niet meer helder na... Ik schoot echt te ver uit de bocht... Sorry..." Hij zuchtte even en bleef hem aankijken. Well... yeah. "Het is goed hoor, ofzo..." murmelde hij zachtjes... Ugh... Hij haatte dit soort dingen gewoon, het was gewoon... Stom...

Er klonk een zucht, waarna de jongen hem strak aankeek. "Het is goed hoor, ofzo..." klonk er, waarop Mel zijn hoofd schudde. "Het is niet goed dat ik je pijn heb gedaan! Dat je uiteindelijk zo bent belandt!" sprak hij even waarna hij weer naar de grond keek en zijn ogen sloot. "Ik was hier alleen maar om te helpen... En dan doe ik je alsnog pijn..." fluisterde hij zachtjes. "Het spijt me zo erg.." sprak hij waarna hij naar voren boog op zijn knieën om met zijn voorhoofd de grond aan te raken. "Het spijt me echt... Heel erg..." sprak hij zachtjes.