Road to nowhere

De straten waren verlaten. Raven liep zwijgend door de schaduwen, op zijn patrouille om iedere idioot die het vertikte zich na de avondklok nog buiten te begeven 'vriendelijk' naar huis te sturen. Orde. Dat was het nieuwe motto. Een motto dat schuil ging in een strijd om de macht over de hoofdstad. En blijkbaar zat hij in het winnende team.

Er was geen mens die zich nu nog buiten de deur waagde. Zelfs het zogenoemde straatuitschot had zich teruggetrokken naar de verste uithoeken van de stad en Raven had de stille hoop dat hij deze nacht zonder al teveel gedoe ging doorkomen. Tot hij de hoek om liep en opeens op een hele bekende gedaante stuitte. Verrast stond de blinde jongen stil. "Seven," bracht hij kort uit. Eerst voelde hij een onverwachte golf van opluchting door zich heen slaan toen hij merkte dat ze ongedeerd was. Vervolgens de zenuwen bij het besef hoelaat ze nog over de straten aan het dwalen was. Zijn houding werd meteen gespannen. "Wat doe je hier?" siste hij, misschien botter dan nodig was. Zijn gezicht draaide zich naar achter, alsof hij wilde weten of ze al was opgemerkt. Als iemand van Team Rocket hen zag staan, dan hadden ze een groot probleem.

Raven onderdrukte een lichte grom toen ze meteen een koppige reactie terug beet. Wat te verwachten was, maar het frustreerde hem hoe makkelijk ze er over deed. "Dit is niet iets om licht over te denken, Seven," waarschuwde hij. Het ging hem niet gebeuren dat ze na al zijn moeite vooralsnog een doelwit werd. Als het aan hem lag stonden ze hier niet eens te praten, maar een zekere nieuwsgierigheid hield hem - hoe dom ook - op zijn plek. Hij wilde weten wat ze hier deed. De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en fronste om haar opmerking over de avondklok. "Ik kan geen klokkijken," sprak hij simpel, als excuus. Wat niet waar was. Hij was zich er prima van bewust hoe laag de zon stond. En hij wist ook dat Seven dit nooit ging verkopen. Maar ze moest het er voor nu maar even mee doen.

Haar opmerking suggereerde dat ze al bezig was de stad te verlaten. Dat hoopte hij tenminste, want het maakte hem doodzenuwachtig dat ze hier nog was. Raven wilde iets zeggen, maar draaide zijn hoofd toen alert om toen hij voetpassen horde. Veel voetpassen en bovendien luidruchtig. Er waren drie grunts in aantocht. De jongen draaide zich met een ruk om en pakte Seven bij haar arm, waarna hij haar zonder verder nog iets te zeggen mee trok achter een aantal kisten. Voordat de Grunts om de hoek zouden lopen, en voordat Seven het zelf zou kunnen horen. "Sh," siste hij daarom snel, zodat ze niet verontwaardigd haar mond open zou trekken want ooit kwam er een dag dat ze deze actie niet meer ging pikken, maar dat was hopelijk niet vandaag. Gespannen drukte Raven zich erbij en zette hij zijn gehoor weer op de straat om te luisteren of de Grunts al gepasseerd waren. Zijn hand lag nog over haar schouder, uit angst dat ze misschien omhoog zou schieten en hun aanwezigheid zou verraden. Arceus, als dat gebeurde, dan moest hij misschien acties ondernemen die hij liever niet deed.

Met zijn lege blik strak voorruit bleef Raven luisteren naar het geluid van de voetpassen. Ze kwamen steeds dichterbij en het was alsof hij hun blik kon voelen branden terwijl ze de straat doorzochten. Zijn vrije hand had zich gespannen om de pokéball van Luca geklemd. Raven had nog niet bedacht wat hij zou doen als ze gezien werden, maar ze hoefde ook maar één verkeerde beweging te maken en hij zou in actie komen. Dit bleek gelukkig niet nodig te zijn. Hij had ze op tijd horen aankomen, want de Grunts liepen de kisten voorbij zonder enig teken te geven van verdenking. Voor de verandering, hadden ze eens een keer geluk. Met een bijna zwijgende zucht van opluchting liet Raven zijn schouders hangen en draaide hij zijn hoofd weer naar Seven. Het was pas op het moment dat ze schudde dat hij zich bewust werd van zijn hand. En hoe dicht hij wel niet tegen der opgedrukt zat. De jongen verstarde even lichtjes en haalde toen snel zijn arm weg, terwijl hij een beetje ongemakkelijk zijn gezicht weg draaide. Misschien was dat ook niet helemaal nodig geweest..

Seven creëerden wat ruimte tussen hen, waardoor Raven zijn versnelde hartslag weer iets meer onder controle wist te krijgen. Hij werd er doodmoe van dat ze hem iedere keer weer in zo'n ongemakkelijke situatie bracht. Een klein stemmetje in zijn hoofd fluisterde hem toe wat dat misschien te betekenen had, maar het grotere, verstandigere deel overtuigde hem meteen dat dat onmogelijk was. Er was gewoon teveel tussen hen gebeurd. Raven richtte zich snel weer op haar woorden. "Slim plan," mompelde hij instemmend, waarna hij zelf ook omhoog kwam en nog even behoedzaam checkte dat ze echt weer alleen waren. Hij was het er helemaal mee eens dat Seven hier zo snel mogelijk weg moest, maar ze had geen slechter tijdstip kunnen uitkiezen. "De hele stad zit vol met patrouilles nu," sprak hij waarschuwend. Het was eigenlijk nergens veilig. In het centrum stikte het van de Team Rocket grunts, en in de buitenwijken had je zowel grunts als criminelen lopen. "Je kunt beter in de ochtend vertrekken." Raven hield zijn uitdrukking strak, maar je kon de ernst van de situatie in zijn stem horen.

Seven zei dat als hier ergens een pokécenter in de buurt was, ze zou overwegen morgenochtend pas te vertrekken, maar Raven schudde zijn hoofd. "Het pokécenter is niet veilig meer," merkte hij zachtjes op. Ze had vast zelf het grote R teken al gezien op de ramen. "Elke trainer die daar binnen komt wordt automatisch geregistreerd bij Team Rocket." Bovendien konden ze als ze dit wilden zonder pardon je Pokémon in beslag nemen. Als ze een normale trainer was geweest had dat hem niets uitgemaakt, maar Seven was een persoonlijk doelwit van Allison. Raven wilde niet dat ze nog wist dat Seven hier was. Hij nam geen risico's. De jongen klemde even gefrustreerd zijn kaken op elkaar en dacht snel na. "... Ik weet misschien wel een plek," sprak hij hardop, terwijl hij een plaats probeerde te bedenken dat nog niet in de klauwen van Team Rocket was gevallen. "Maar, we moeten heel erg oppassen." De straten krioelden daar van de Grunts, als insecten. Insecten die allemaal naar hun grote koningin zouden vliegen als ze hen zagen.

Seven vroeg wat voor plek en Raven hoopte dat hij haar nog mee ging krijgen als hij haar vertelde dat hij geen luxe hotelkamer kon aanbieden. "Een wat ouder kraakpand," mompelde hij met enige tegenzin. "Het is niet ver," voegde hij er toen aan toe. Misschien maakte dat het nog wat enigszins aantrekkelijker. Helaas hadden ze op dit moment even geen andere optie. Centers, hotels. Alles was overgenomen door Team Rocket om de zogenaamde economie te redden. Raven kon bijna niet geloven hoe snel de rollen waren omgedraaid. Nu waren zij opeens degene die beschutting moesten zoeken als criminelen. Na nog een keer gecheckt te hebben, kwam hij vanachter de kisten vandaan en begon hij verder over de straat te lopen.