Road to nowhere

Ze wilde weten wat hij bedoelde. Raven draaide zijn gezicht van haar weg en hield zijn lege blik strak op het colablikje in zijn hand gericht om haar niet ongemakkelijk te maken. "Dat het je eerste keer zou zijn.." mompelde hij simpel. Mannenlogica. Waarschijnlijk stond ze op het punt hem weer een mep te geven, maar liever dat dan dat ze het straks van de verkeerde persoon zou horen.Toen ze zei dat hij die klap sowieso wel verdiend had, snoof hij enkel protesterend. Echt ontkennen kon hij het ook niet. Waarschijnlijk had ze gelijk.

Seven reageerde heel kalm, nuchter zelfs. Alsof ze er helemaal niet van onder de indruk was. Raven wilde net weer een slok nemen, maar staakte zijn beweging en draaide verbaasd zijn hoofd weer naar haar toe. Als hij niet beter wist door de toon van haar stem, zou hij toch denken dat ze een grap maakte. "Hoe kun je dat zo makkelijk zeggen?" vroeg hij fronsend. Elk meisje hechtte daar toch wel een zekere waarde aan? Zelfs Seven. Dat, of hij had het echt helemaal mis, maar zo slecht was zijn kennis over vrouwen nou ook weer niet. De jongen liet zijn hand weer zakken, terwijl hij nog even niet probeerde na te denken hoe Seven ooit op zo'n conclusie had kunnen komen

Raven was nog steeds te serieus met haar opmerking bezig, om zich er echt ongemakkelijk bij te voelen. Het ging er gewoon niet bij hem in hoe ze er zo over kon denken. "Ervaring.." herhaalde hij ongelovig, bijna spottend. Welke idioten hadden haar dat idee gegeven. Of kwam ze daar zelf mee, nadat ze had besloten dat het beter was als het haar niets deed. Raven snoof. "Niet dus blijkbaar," voegde hij er toen aan toe. Niet dat hij nou zo'n romantische jeugd had gehad. Maar, hij was een jongen. Dat was anders.

Zelfs nu bleef Seven nog even stug als altijd. Ze sloeg haar armen over elkaar en maakte het heel duidelijk dat ze er niets meer over los ging laten. Soms waren er moment dat Raven zich afvroeg of ze überhaupt wel in staat was iets te voelen, was het niet dat hij haar had horen instorten toen ze haar Sewaddle was verloren. "Goed, goed," mompelde hij, toen ze zei dat het hem verder toch niets aan ging. Als ze maar wist dat dit de vermoedens in zijn hoofd er niet echt beter op maakte. Hij was niet de enige die dingen achter hield. "Ander onderwerp." De jongen bracht het blikje opnieuw even naar zijn mond en trok toen weer vragend zijn wenkbrauw op. "Is je rups nog steeds ongedeerd?" Ja, rups, hamster, monster. Raven kon nooit normale benamingen geven voor beesten.

De rups was oké. Hoe weinig hij er ook om leek te geven, ergens was hij daar toch wel tevreden over. Helemaal toen hij hoorde dat ze verder ook geen last meer had gehad van Team Rocket. Had hij misschien toch nog iets goed gedaan. Raven liet iets zien wat leek op een glimlach en ging toen wat makkelijker zitten door zijn knieën op te trekken. Zijn armen kwamen hier losjes op te leunen. "Vertel eens hoe je dat ding hebt gekregen." Nu ze in dit hok zaten had hij wel zin om naar een verhaal te luisteren. Ze ging niet verder in op het andere, dus moest hij het maar doen met een onschuldig jeugdverhaal. Iets wat misschien ook maar beter was. De spanning die tussen hen op liep als ze het over dat soort dingen hadden kon hij vanavond even niet gebruiken.

Ja, ze waren allebei personen met een verleden. Eentje waar ze niet graag over vertelden, maar die wel zijn diepe littekens had achter gelaten waardoor het houden van een gesprek niet altijd even makkelijk ging. Het was onwennig om een keer met haar te praten zonder dat ze geneigd was weg te lopen of hem een klap te geven, maar vervelend was het niet. Vandaar dat hij kalmpjes luisterde toen ze vertelde dat ze Sewadle van haar ouders had gekregen. Haar ouders die ze als jong kind al was verloren. Ze moest die rups dus al heel lang bij zich hebben, besefte Raven. "... Waarom Sewaddles?" vroeg hij fronsend. Hij moest het vragen. Hem hoorde je niet oordelen, maar het was bekend dat normale mensen van stoere vechtpokémon hielden, of knuffelige, pluizige beestjes met een hoge aaibaarheidsfactor. Sewaddle was nou niet echt in één van die categorieën in te delen. 'En Luca dan?' vroeg ze aan hem, toen ze blijkbaar ook nieuwsgierig was naar hoe hij de Lucario had gekregen. Raven viel stil. "Ik kwam hem tegen toen ik een keer was weggelopen van huis," vertelde hij toen kort. Hij had altijd gedacht dat die ontmoeting toevallig was geweest, maar ze waren beide bekend met de nieuwe versie van dat verhaal, dus dat hoefde hij er niet echt bij te noemen. "Hij is sindsdien blijven hangen. Luca heeft me geleerd hoe ik met aura om kan gaan." Raven had eigenlijk nooit gevraagd waarom de Lucario besloten had hem te helpen. Misschien was het medelijden geweest, medelijden voor de naïeve, overhoopte tiener die toentertijd de hele wereld haatte.

Hij lachtte even met een gesloten mond om Seven's opmerking. "Als jij het zegt," zei hij. Hem was verteld dat de aura's die hij zag blauw waren, maar verder kon hij zich niet echt een andere kleur voorstellen. Zoveel aan die vraag zou hij dus niet hebben. Raven dronk de laatste slok van zijn cola en deukte het blikje toen in zijn hand, waarna hij het met een enkele beweging naast zich neer gooide. Hij knikte toen ze zei dat het zien een hele ervaring voor hem moest zij geweestn. "Ik vond het in het begin doodeng," erkende hij. "Ook al had ik de techniek zeker niet in één dag onder de knie, het duurde maanden voordat ik voor het eerst Luca's gedaante kon waarnemen." En dat was nog maar de eerste stap geweest. "Maar, als je blind bent heb je dat er voor over." Raven had nooit heel erg over zijn handicap ingezeten, maar als je opgroeit in een omgeving als het zijne, wil je niets liever dan bewijzen dat je het ook waard bent om 'gezien' te worden. Hij zou misschien nooit begrijpen waar al die ophef over kleuren of letters over gaat, maar hij kon zich nu in ieder geval voorstellen hoe anderen de wereld zagen.