Road to nowhere

Raven snoof even geamuseerd toen hij Seven hoorde zeggen dat de problemen altijd bij hem leken te beginnen. "Het is in ieder geval niet saai," merkte hij op. Arceus nee, saai was het zeker niet. Zijn leven was een grote rotzooi vanaf het moment dat Seven haar intrede had gemaakt. Toch kon hij het zichzelf niet opbrengen haar daardoor volledig te negeren. Ze hadden in dat op zicht ook niet veel keus door de almachtige wil van de rpgers, maar ondanks dat hij wist dat het beter zou zijn moest hij toch wel toegeven dat hij aan haar aanwezigheid was gaan wennen. Hij kon zich ook nog niet echt goed voorstellen hoe het zou zijn als ze weg was. Hij zou blij moeten zijn dat dat alvast een last minder was, en dat was hij ook, maar toch was er ook iets anders dat hij niet goed kon omschrijven. Het voelde bijna als een teleurstelling.
Het leek erop dat mevrouw bleef staan, dus versnelde Raven zijn pas iets zodat hij naast haar kwam te lopen. Zijn schoenen kwamen nu lichtjes in de kleine stroom water, maar dat deerde hem verder niet zoveel. Ze moesten nog een aardig stuk dus nat werden zijn voeten toch wel.

Omdat Seven verder niets meer zei, bracht Raven zijn aandacht weer maar het pad voor zich. Ze bleven nog een tijdje zwijgend door de tunnels lopen, tot het hem ineens opviel dat het licht van de lampen zwakker werd. Waren ze opgehouden? Dat was voor hem het bewijs dat deze gangen bijna niet meer gebruikt werden, want overal waar mensen kwamen, was licht. Hij draaide zich weer om naar Seven. "Kan je nog wat zien?" vroeg hij. Het moest voor haar nu stikdonker worden, met als enige lichtbron dat van de lampen die ze nu achter zich lieten.

Zoals hij al gedacht had, zag ze niet veel meer. Aan het einde van de tunnel moest er niets meer dan een donker, onheilspellend gat zijn. Voor hem geen probleem natuurlijk, maar Seven ging op deze manier nog over haar eigen voeten struikelen. Raven dacht na of hij een oplossing wist, maar pakte toen na even twijfelen haar hand beet. Niet dat dat de eerste keer was, maar hij wist niet zeker hoelang Seven het getrek van hem nog ging pikken. Nu was het echter niet in een ruw gebaar. "Denk je dat je me zo kan blijven volgen?" vroeg hij, terwijl hij weer voorzichtig door de duisternis begon te lopen.

Toen ze haar hand niet los trok verstevigde hij zijn greep nog ietsjes om de hare en leidde hij haar zo door de duisternis heen. Het was bijna ironisch hoe de rollen waren omgedraaid nu, maar Raven maakte er geen opmerking over, omdat hij teveel op het pad aan het letten was. Zelf was hij het gewend zijn voeten blind neer te zetten, maar om dat voor een ander te doen was iets heel anders. Hij wilde niet dat ze weer viel. "Jullie zijn ook veel te afhankelijk van jullie ogen," merkte hij uiteindelijk op. Zijn stem weergalmde zachtjes langs de wanden van de donkere tunnel, maar klonk verder niet beledigend. Het was meer alsof hij een feit opnoemde. Te vaak was hij al in situaties terecht gekomen waarin hij zich had moeten afvragen wie hier nou de blinde was.

Seven maakte kalm de sarcastische opmerking dat hij dan zeker nergens afhankelijk van was. Raven zweeg voor een kort moment. "Ik wou dat het niet zo was," sprak hij toen met plotselinge ernst in zijn stem, waarin niet te ontkennen viel dat hij haar gelijk gaf. Hij was tegenwoordig van veel te veel afhankelijk. Of eerder gezegd van veel te veel personen. Luca, die hij teveel in vertrouwen had genomen. Allison, wie hem nu rond kon commanderen als een onderdaan. Seven. "Het maakt een persoon te kwetsbaar," voegde hij er boos aan toe. De jongeman hield halt en gaf de impressie dat hij weer even moest oriënteren waar ze waren.

Iedereen was kwetsbaar op zijn eigen manier, zei ze. Misschien was dat waar, maar Raven wist dat ze niet begreep waar hij het over had. En dat was iets wat ze ook niet hoefde te begrijpen. "En daar wordt misbruik van gemaakt," reageerde hij. Er was een hint van een waarschuwing in zijn stem. Mocht ze er ooit achterkomen, zou ze misschien begrijpen waarom hij geen andere keus had gehad. Al had Raven liever dat het voor altijd voor haar verborgen werd gehouden. Ze hadden er niks aan als ze wist hoe zijn nieuwe leven er nu uit zag.
Ondanks dat ze stil stonden, trok Seven haar hand niet terug, waardoor Raven twijfelde of hij haar los moest laten of niet. In plaats daarvan begon hij zich maar weer op de gangen te focussen, om zo snel mogelijk weer door te kunnen. Hij vond een nieuwe trap die hen naar boven zou moeten leiden. "We zijn er bijna," merkte hij op, toen hij zijn voet weer naar voren zette om verder te lopen. Er klonk opluchting in zijn stem. Raven was blij als hij deze tunnel weer uit was.

Een tijd lang liepen ze nog door de tunnel. Door de stilte was Raven zich veel te veel bewust van het vasthouden van haar hand, maar hij vreesde ook dat er daardoor onverstandige dingen uit zijn mond ging komen, dus hield hij die maar. Het was niet ver meer. Ze sloegen een zijtunnel in dat dood liep en Raven hield halt bij de trap. "Hier is het," mompelde hij kort, waarna hij haar hand los liet en zijn gezicht naar boven draaiden. Zijn lege ogen reageerden meteen gevoelig op het plotselinge licht dat vanuit het gat op hen neer daalde. Seven kon nu in ieder geval weer zien waar ze haar voeten neerzette... De jongeman liet snel zijn kin weer zakken. "Ik ga wel eerst," merkte hij op, zodat hij meteen kon controleren of er geen grunts rondliepen.