{ Lilium } The High Road

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Aan een rustig tempo begaf de jonge man zich door de verschillende straten van Lumiose City. Het was werkelijk een grote stad waar je toch makkelijk kon verdwalen als je niet wist waar je ongeveer was. Een bepaalde plek vinden was ook niet altijd even makkelijk, zeker niet wanneer dat je een café zou zoeken. Er waren er zo veel en bijna allemaal hadden ze wel een andere naam. Eén ding was zeker, als je een café nodig had omdat je dorst had zou je die zonder al te veel problemen moeten vinden. Ze waren er met hopen en ergens moest er vast wel een plekje vrij zijn waar je kon gaan zitten. Misschien dat Ace in de loop van de dag ook nog wel wat ging drinken, maar dan nog niet. Hij was opzoek naar een winkel waar ze evolutie stenen verkochten, niet meteen om er één te gaan kopen, maar wel om te zien hoeveel dat ze kosten. Gastly zou eerst nog wat moeten evolueren en dus ook trainen voor dat de steen van nut kon zijn. Het kon echter geen kwaad om al eens te gaan zien hoeveel dat ze kosten zodat hij zeker genoeg geld had wanneer dat het zo ver was.
Voor de zoveelste keer sloeg hij een staart in. Die keer kwam hij weer uit op de hoofdbaan. Het was een lange weg die volledig om de stad heen liep. Iets verder op kon hij het lab zien van de professor. Vroeg hem niet hoe die kerel noemde want hij wist het niet en het interesseerde hem vrij weinig. Hij had de persoon nog nooit ontmoet en Ace zag geen mogelijke ontmoeting in de toekomst. Voor de rest kwam hij meer cafés tegen. 'Cafés, cafés en nog meer cafés...is er hier ook nog wat anders?' mompelde hij tegen zichzelf. Hij keek wat op zich heen. Het pokémon center waar hij langs kwam was ook geen grote hulp. Misschien dat hij daar wel kon gaan vragen waar de andere winkels waren maar dat was pas wanneer hij het zoeken echt beu werd. Wanneer dat hij voorbij een kledingswinkel kwam bleef hij even staan. Zijn ogen speurde de etalage af opzoek naar iets dat zijn aandacht trok maar hij kon niet meteen wat vinden. Hij bleef wel gewoon bij de kleding die hij op dat moment had. Het paste en was niet aan vervanging toe, dus hij had geen reden om kleren te kopen.
Ace wandelde maar gewoon weer verder. Een iets wat geïrriteerde zucht ontsnapte zijn mond. Dat was precies waarom hij meer hield van de kleine rustige steden. Je kon daar alles goed vinden en je liep niet telkens tegen iemand op. De jongen was al vergeten hoe vaak hij tegen iemand was aan gelopen. Niet hard, maar hij had wel al enkele keren iemand weten te raken. Hij zou toch blij zijn wanneer hij daar weer weg was. Ace besloot maar om voor de laatste keer een straatje in te draaien. het zag er daar veel chiquere uit. De winkel zagen er duurder uit en zo ook de mensen die dat er rond liepen. Als de jongen het mocht toegeven viel hij daar toch best wel op, al was dat niet moeilijk. Hij viel op de meeste plekken wel aardig goed op. Zijn haar was nogal aan de lange kant en de kleur was daarbij ook niet onopmerkelijk. Maar dat ter zijde, het was hem wel gelukt. Na een hele tijd te hebben rond gedwaald had hij zijn bestemming gevonden. Een winkel waar ze verschillende evolutiestenen verkochten. Ace ging niet meer langer wachten en ging de winkel binnen.
Er waren op hem na nog enkele andere mensen die naar de stenen keken die tentoongesteld lagen. Bij elke steen stond er ook een prijskaartje bij, wat alles een stuk makkelijker maakten. Ace liep rustig de volledige winkel door. Zo goed als alle stenen en andere voorwerpen die je kon gebruiken om een pokémon te doen evolueren waren er te vinden. Zo lag er een water stone en een fire stone. Bijna alle evolutie items lagen er, maar niet de trade die dat hij nodig zou hebben. Ace keek om zich heen opzoek naar de eigenaar van de winkel, maar kon die niet meteen vinden. Het was uiteindelijk een man die hem zacht op de schouder tikte. Snel draaide de jonge man zich om, om de andere recht aan te kijken. 'Kan ik u ergens mee helpen?' vroeg de man hem. Dat moest waarschijnlijk de eigenaar wel zijn, of in ieder geval iemand die dat daar werkte. 'Uhm ja, verkopen jullie nog trades?' vroeg Ace op een voor hem zeer vriendelijke toon. Ook de blik in zijn  ogen stond gewoon vriendelijk. De man schudde meteen even zijn hoofd, en een frons kwam op Ace zijn gezicht. Hij had ze niet? 'Ze zijn helaas uit verkocht, maar komen in de loop van de week wel weer binnen.' wist de man hem nog te zeggen. Ook de prijs werd er nog bij vermeld. Ace knikte even. 'Oké, bedankt.' en na die woorden ging hij waar naar buiten. Ze zouden in de loop van de week moeten binnen komen. Genoeg tijd om zijn Gastly nog maar wat te trainen. Even raakte hij de pokébal aan die behoorde tot de Gastly, en dat was iets dat hij misschien beter niet had gedaan. Op de één of andere manier werd de pokébal geactiveerd en kwam de Gastly eruit.
'Ow nee, jij gaat mooi terug.' zei Ace tegen de Gastly die nieuwsgierig in het rond keek. Waarschijnlijk was de pokémon nooit echt in een stad geweest. Hij had vast heel zijn leven in de villa gewoond waar dat hij hem had gevangen. De jongen wou de pokébal van de pokémon er weer bij nemen maar de Gastly was al weg voor hij de kans had gehad om hem te laten terug keren. 'Dit meen je niet.' het was de pokémon echt wel gelukt om hem te irriteren. Hij keek om zich heen in de hoop de Gastly te spotten, en ja hoor, daar was hij. Hij kon nog net zien hoe de pokémon vlak voor iemand verscheen. Als de persoon zou verschieten dan had Ace geen reden meer om kwaad te zijn. Nee, hij zou het dan eerder een geweldige zet vinden van zijn pokémon. Hij haasten zich maar naar de twee toe. 'Ow sorry, echt sorry als hij je heeft laten verschieten.' zei hij onschuldig. Wanneer hij de twee had bereikt. 'Ik heb hem nog maar pas en we moeten nog aan elkaar wennen lijkt me.' een kleine glimlach kwam op zijn gezicht terwijl dat hij haar schuldig aan keek. 'Nogmaals sorry.'

{Enkel de laatste alinea is belangrijk xD }

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje was geschrokken van de plotse verschijning van de Gastly. Dat werd duidelijk wanneer dat ze begon te praten. Ze leek wat uit haar doen en als je het Ace vroeg wist ze ook niet goed wat dat ze moest zeggen. Ze vroeg of dat de pokémon van hem was, en hij knikte als begin van zijn antwoord. 'Hij is inderdaad van mij, al heb ik hem nog maar net.' begon hij vriendelijk te vertellen. Zijn blik gleed even naar de ghost pokémon die bij de twee trainers aan het zweven was. Een grote grijns was op het gezicht van de pokémon te zien. Ook hij leek de reactie van het meisje geweldig te vinden. Hoo wat hield hij van die pokémon. Ondanks dat hij de pokémon nog maar net had wou hij hem al niet meer kwijt. Wanneer het zou blijken dat de pokémon echt te zwak was voor hem, enkel dan zou hij hem weg doen. 'Maar ja, Ghost types durven dat wel eens te doen.' ondanks dat het eruit zag dat hij het echt erg vond dat ze was verschoten was hij vanbinnen aan het lachen. Als het van hem af hing mocht ze nog harder zijn verschoten. Ace wierp weer even een blik op zijn pokémon en schudde vervolgens even zijn hoofd. 'Ik zou kunnen proberen om dat gedrag af te leren, maar ik vrees dat het geen effect gaat hebben.' misschien was het geen slecht idee om de pokémon weer in zijn bal te doen. Dan kon hij in ieder geval al geen andere mensen meer doen verschieten...nee, dat was juist een reden om hem gewoon uit zijn bal te laten. Een glimlach verscheen op de groen harige jonge man. 'Ik ben trouwens Ace.' hij stak zijn hand naar haar uit.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

De persoon feliciteerde hem met zijn vangst. Ace was echt wel blij met de Gastly die hij had gevangen. Nu stelde hij nog niet heel veel voor maar toch was hij al redelijk sterk. In de jongen zijn ogen kon het alleen maar beter worden vanaf dat punt. Daarbij vond hij dat een Gengar, Gastly of Haunter echt een pokémon was die goed bij hem pasten. 'Dankje, ik hoop dat ik er uiteindelijk geen spijt van ga hebben maar dat zal wel niet.' hij keek even naar de Gastly die met zijn sluwe grijns het gesprek aan het volgen was. 'Ze zeggen dat een Gengar zich echt aan één trainer in het bijzonder kan hechten als die goed verzorgt word.' het was een klein weetje dat hij zelf had opgedaan. Misschien interesseerde het meisje het zich niks, maar toch vertelde hij het.
Ace haalde zijn blik af van de Gastly bij de woorden van het meisje. Hij ging het de Gastly inderdaad niet kunnen afleren want het was de aard van de pokémon zoals ze zei. 'Hm, zo trainer zo pokémon. Dat zeggen ze toch vaak.' Ace kon zichzelf op sommige vlakken goed vergelijken met de ghost pokémon. Bij het uitspreken van die woorden was er een glimlach op zijn gezicht te zien was die anders was als de andere. Minder vriendelijk en meer sluw.
Het meisje had zich voorgesteld als Lilium en had ook zijn uitgestoken hand aangenomen. 'Aangenaam Liluim.' zei hij met een glimlach. Weer zijn normale vriendelijke glimlach. Haar hand liet hij nog niet meteen los, waarschijnlijk hield hij hem zelf langer vast dan leuk voor Lilium. Het was pas na verschillende seconden dat hij weer losten. 'Ik zal het maar meteen ook vragen omdat ik nieuwsgierig ben.' begon Ace. Hij was er zelf niet zieker van of het echt nieuwschierigheid was. De jongen wou gewoon echt weten welke pokémon ze had, als ze een trainer was. Het kon namelijk nooit kwaad om te weten welke pokémon iemand anders had. Natuurlijk moest hij dan eerst wel weten of ze wel een trainer was of iets in die richting. Misschien was ze een gewone burger, en die hadden vaak geen pokémon, al had je natuurlijk ook de uitzonderingen. 'Ben je een trainer of een coördinator?' vroeg hij uiteindelijk.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Ze zei dat bijna elke pokémon wel een plekje kon vinden in iemands team, maar natuurlijk was dat ook niet het geval bij elke pokémon. Sommige pokémon wilde het gewoon niet en blablaba. Ace was gelukkig blij met zijn nieuwe aanwinst, maar hij was dan ook blij met elke pokémon in zijn team. Hij had al in gedachten welke hij nog wilde hebben, maar toch twijfelde hij nog wat. De pokémon moest handig en sterk zijn, dat was een must. Bij Lilium was er een frons op haar gezicht gekomen, maar ook bij Ace. 'Hechten als in...wel ja hechten? Vriendschap sluiten, je weet wel; hechten.' wat was dat nu weer voor een vraag geweest?
De ongemakkelijke blik in haar ogen en het gedrag dat ze erbij vertoonde was niet onopvallend voorbij gegaan bij Ace. Hij had het opgemerkt maar liet niet meteen tonen dat hij het merkte. Dat was een reactie waar hij naar streef, die hij wou opwekken bij iedereen. Bij de één persoon ging dat al wat beter als bij de andere. Gastly was ondertussen weer verplaatst. Hij zweefde nu wat naast het meisje haar gezicht zonder zijn blik van haar af te houden. 'Ik denk dat hij vrienden probeert te worden.' zei Ace met een kleine glimlach. Of de pokémon had weer wat in gedachten.
Lilium was een trainer, dat had hij eigenlijk moeten zien aan de pokéballen die ze bij zich droeg maar zo goed had hij haar nu ook weer niet bekeken. 'Dat zijn een hoop pokéballen, ik vermoed dat in elke bal wel een pokémon zit?' traag opbouwen naar de vraag die hij nog zou gaan stellen. Tenzij dat ze er zelf al antwoord op af, anders moest Ace maar vragen welke pokémon dat ze bij zich had. Ze vroeg of dat hij ook een trainer was, maar de jongen haalde even zijn schouders op. 'Ik weet niet precies wat ik ben.' antwoordde hij eerlijk. Hij was als breeder begonnen, maar daar stond zijn hoofd niet meer naar. Ace had nog niks gebreed en hij was het ook niet meteen van plan. Waarschijnlijk was hij wel van plan om een nieuwe roeping te zoeken, maar wat dat ging worden wist hij nog niet. 'Het was de bedoeling geweest dat ik een breeder zou worden, het leek mij wel leuk om te zijn, maar zo ver ben ik nooit geraakt. Coördinator zegt mij ook totaal niks en wel ja trainer...misschien.' voor dat moment bestond Ace zijn leven nog uit doelloos ronddwalen en mensen irriteren wanneer dat hij dat kon. 'Al zou ik wel eens een gym willen proberen.' het was een goede training en wie weet, misschien vond hij het nog wel leuk.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Ze begon te vertellen over de mega evoluties en vertelde dat ze dacht dat hij het daarover had. Een zachte grinnik was te horen bij haar reactie. Hij had wel al wat gehoord over de mega evolutie maar hij wist er niet het fijne van, in ieder geval wou hij er zelf in de toekomst ook gebruik van kunnen maken. Dat leek hem gewoon ongelofelijk gaaf. 'Nee, ik had het gewoon over normaal hechten, maar mega evolutie is wel gaaf.' het ging hem niet onopgemerkt dat ze zich misschien wel wat ongemakkelijker voelde maar Ace ging gewoon verder zoals hij al heel de tijd bezig was. Zijn Gastly scheen wel interesse te tonen in het meisje, maar hij was er niet zeker van of dat het met de goede bedoelingen was. Het meisje had pas iets later door dat de Gastly weer dichter bij haar hing. 'Een Gastly is eigenlijk nog niet zo erg.' wist de jongen te zeggen terwijl dat hij naar zijn eigen pokémon keek. 'Het gas rond hun 'lichaam' is misschien wat gevaarlijk maar daar houd het bij op, een Haunter is net wat interessanter.' zei hij terwijl dat hij een opkomende glimlach moest onderdrukken. Gastly verplaatste zich ondertussen weer en ging nu naast zijn trainer hangen. Hij moest door hebben dat het over hem ging. 'Een Haunter durft een levend wezen wel eens te likken om tegelijkertijd de levenskracht van het wezen te stelen.' een grijns werd nu wel zichtbaar op zijn gezicht, een grijns die weer niet bij zijn lieve persoonlijkheid leek te passen. Hij kon niet wachten tot zijn pokémon eindelijk zou evolueren. Als het waar was wat ze zeiden kon het nog leuk worden.
Het meisje somde op welke pokémon dat ze allemaal in haar team had, en het klonk net wat indrukwekkender dan wat hij al had maar misschien was ze ook al langer bezig met trainen. 'Dat is een indrukwekkend team.' zei hij voor die keer eerlijk. 'Ik heb op het moment de Gastly, een Luxio en dan een Magby.' het was niet omdat haar team groter was dat hij niet blij was met het team dat hij had. Misschien dat hij uiteindelijk wel een even goed team kreeg. Misschien één dan nog beter was dan dat van haar. Je wist maar nooit wat er allemaal kon gebeuren. Wanneer ze het had over de gyms haalde hij even zijn schouders op. 'Misschien dat ik het wel eens een kans geef.' het zou vast een goede ervaring zijn. 

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje verontschuldigde zich nog voor haar vergissing maar het was nergens voor nodig. Het was niet dat ze een grote fout had begaan, anders had ze dat wel gemerkt. 'Maakt niet uit.' verzekerde de jongen haar dan ook.
Ace gaf een korte uitleg over de pokémon die hij in zin bezit had, en toen hij erover bezig was moest hij toegeven dat de pokémon best fascinerend was. Eigenlijk had elke pokémon wel iets speciaal al had je natuurlijk de uitzonderingen. De krachten die een Gastly en zijn evoluties zou hebben sprak hem gewoon zeer hard aan, maar het meisje leek er minder blij mee te zijn. Ace zou zich daar enkel niet door laten afleiden en hij ging gewoon verder. 'Toch raar dat er mensen zijn die deze pokémon hebben wanneer ze weten dat die het einde van je leven kunnen betekenen?' ging de jongen verder met een glimlach. Even keek hij opzij naar de Gastly die hem aan het aankijken was met de brede grijns. Vervolgens keek hij weer naar het meisje. 'Als je erover nadenkt is het al vreemd dat wij pokémon hebben. Er zijn vele pokémon die ons kunnen doden zonder veel moeiten. Elke pokémon is dodelijk op zijn eigen manier. Ze kunnen hun aanvallen tegen je gebruiken en je flink verwonden of misschien zelfs volledig verbranden.' zei Ace op een nadenkende toon. Voor heel even bleef hij enkele tellen stil. 'Die Charizard van je zou je gerust levend kunnen laten verbraden, en dan wil ik niet weten wat hij kan doen met zijn tanden. Geloof mij je wilt de warmte van de vlammen van een Charizard niet kennen.' met de eerste mogelijkheid had de jongen ervaring, en hij had liever gehad dat hij gewoon terplekken maar wat aan het verzinnen was. De pokémon mocht er nog zo gaaf en sterk uit zien hij moest er echt niks van hebben.
Lilium vertelde dat een team vanzelf wel sterk werd en daar kon hij haar geen ongelijk in geven, al moest je toch wat rekening houden met de keuzes die je maakte. Als je het echt voor de kracht deed moest je ook pokémon kiezen die daarvoor geschikt waren. Wanneer dat het meisje zei dat ze maar eens weg moest gaan kwam er een frons op Ace zijn gezicht. De frons werd alleen maar groter wanneer dat ze de verkeerde kant op liep. Ze wou dus weg? Wat schattig. 'Als ik mij niet vergis is het pokémon center de andere kant op.' zei de jongen met een glimlach. Hij was het pokémon center daarstraks nog voorbij gekomen, en eigenlijk wou hij het meisje nog helemaal niet verlaten. 'Ik wandel anders wel met je mee, dan ben je zeker dat je het vind.' Ace draaide zich al wat om zodat hij richting het center kon gaan wanneer het meisje zou toestemmen.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje zei dat trainers normaal gezien zo'n gedrag nooit zouden uitlokken bij pokémon maar daarbij haalde de jongen alleen maar zijn schouders op. 'Ik denk niet dat je het gedrag meteen moet uitlokken, het kan gewoon in de natuur van de pokémon zitten.'  een kleinere grijns verscheen op het gezicht van de jongen. Ze hadden het er daarnet nog over gehad, over het natuurlijke karakter van zijn Gastly. 'Denk je dat Prehistorische pokémon zonder reden gewelddadiger en wilder zijn?' vervolgde Ace. Hij had in het echt nog nooit een fossiel pokémon gezien maar hij had er wel verhalen over gehoord. De meeste pokémon die vroeger leefde waren niet gewend aan mensen en veel ervan waren gewoon gevaarlijk en niet bepaald zachtaardig. De pokémon die in het heden onder de mensen leefden waren veranderd en hadden zich kunnen aanpassen, maar wie zei dat het niet terug zou omdraaien? Misschien werden pokémon het wel beu om in een bal te zitten. 'Hoe je het ook draait of keert, pokémon zijn gevaarlijk en je bent geen partij voor hen als ze zich ooit tegen je keren.' wat hij zei was allemaal misschien wat duister maar wat maakte het uit. Ace dacht daar best graag over na en ergens was hij benieuwd of dat pokémon zich ooit weer tegen mensen zouden keren. Als dat gebeurde wou hij er zeker nog zijn om het allemaal te zien.
Wanneer dat het meisje zei dat ze de vlammen kende keek hij haar even geïnteresseerd aan. 'Ook ervaring mee? Zo ja, dan ben ik er zeker van dat je mij gelijk geeft als ik zeg dat ze niet prettig aan voelen.' het meisje moest dus ook eens zijn aangevallen door een vuur pokémon. Of het nu meteen een Charizard was bleef voor Ace wel een raadsel. Net zoals hij niet wist of dat ze expres was verbrand of dat het per ongeluk was gebeurd. Wanneer dat het meisje probeerde om weg te gaan hield hij haar simpel tegen. Gewoon al door te zeggen dat ze verkeerd ging en dat hij haar de weg wel zou laten zien. Ace nam de pokébal van zijn Gastly er maar weer bij en liet de pokémon weer terug keren in zijn bal. Hij was er zeker van dat de pokémon anders weer weg zou gaan. 'Het is hier inderdaad één groot doolhof.' bevestigde Ace. 'Ik zal het anders wel gewoon even laten zien. Alles lijkt hier op elkaar en anders raak je misschien nog verdwaald.' hij wandelde maar even naar haar toe en door haar pols vast te pakken probeerde hij haar zacht mee te trekken in de juiste richting.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

'Hoe zou jij reageren als je na vele eeuwen ineens weer leeft in een totaal onbekende wereld?' vroeg Ace simpel. Hij kon zich niet inbeelden dat ze het allemaal goed zou opvatten. De eerste keer dat ze in contact zouden komen met mensen moest soms echt een ramp zijn. Je had de kleinere en ongevaarlijkere pokémon maar degene die groter waren en aardig wat kracht hadden konden wel eens voor problemen kunnen zorgen. 'Als jij gelukkig wordt van die gedachten moet je vooral zo blijven denken maar denk maar niet dat het niet kan. Niet iedere trainer is even aardig voor zijn pokémon.' Ace was soms niet heel zachtaardig tegen zijn eigen pokémon maar je moest ook niet gaan zeggen dat hij ze slecht behandelde. Zijn pokémon behandelde hij met respect maar de pokémon van andere mensen waren een ander verhaal. Zijn pokémon zou hij goed behandelen maar de pokémon van anderen kon het totaal niks schelen. 'Daarbij zijn er nu al pokémon die andere aan vallen, denk maar aan Beedrills.' zei Ace.
Lilium bleek dus te zijn aangevallen door een Charmeleon en het verbaasde hem ergens niet. 'Lang leven charmander en zijn evoluties.' hij was dus duidelijk niet het eerste slachtoffer en hij zou ook zeker niet het laatste slachtoffer zijn. Wanneer dat Ace haar mee trok was het meisje half in haar zin maar door de plotse actie verloor ze haar evenwicht. Snel nam hij met zijn vrije hand haar schouder vast om er zeker van te zijn dat ze niet zou vallen al deed ze dat niet. Ze probeerde meteen aan zijn greep te ontsnappen en Ace liet haar dan maar los. Zijn beide handen stak hij wat in de lucht om te laten zien dat hij niets verkeerds wou doen. Op andere momenten zou hij waarschijnlijk niet hebben los gelaten maar hij moest de façade aanhouden. 'S-sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten struikelen of iets te doen waar jij je niet goed bij voelt.' sprak hij verontschuldigend. Een zucht verliet zijn mond terwijl dat hij maar de andere kant op keek. 'Wel dan uhm...als je zeker bent dat je het zelf kan vinden dan zal ik maar gaan denk ik...' mompelde hij wat zachter. Zijn blik was nog steeds op iets anders gericht dan Lilium.