Infinitesimal

Het was een dag zoals een ander geweest, druk en vol met werk. Dus dan dacht je uiteraard dat als je thuis kwam dat je wat vrije tijd had... Tot hij een belletje kreeg van het hoofdkwartier. Er was een splinternieuwe grunt en daar mocht hij een leuke patrol mee gaan doen. Geen probleem als je het hem vroeg. Hij toyde wel graag met mensen dus het was zeker iets waar hij geen nee tegen zei. Rustig had hij zich omgekleed toen hij thuis was gekomen en was toen vertrokken naar de plaats waar hij zijn partner van de avond zou ontmoeten. Geen naam was gevallen, hij zou helemaal niet weten wie het was, enkel dat ze van het vrouwelijke geslacht was.;. Altijd leuk natuurlijk.

-Cara♥

Vandaag zou ze haar eerste patrouille lopen, haar eerste 'klus' klaren voor de organisatie waarvan ze net lid geworden was. In het begin had ze het hartstikke leuk gevonden, totdat ze erachter was gekomen hoe laat ze die wel niet moest lopen. Eigenlijk had het best logisch geklonken... Een patrouille hoorde je nou eenmaal heel vroeg of juist heel laat te lopen. Toen was het kwartje niet gevallen, tot nu dan.
Met een peuk tussen haar lippen geklemd liep Caraphernelia naar de afgesproken plek om ondertussen verveeld om zich heen te kijken. Haar goud gekleurde blik viel niet veel later op een nogal lange jongen die op haar afgesproken plek stond te wachten. Was dit dan misschien haar partner voor deze avond? Vast wel. "Patrouille?" vroeg ze voor de zekerheid aan de lange knul om de peuk tussen haar wijs- en middelvinger vast te houden. Eens zien hoe dit ging uitpakken.

Het geluid van voetstappen was het eerste dat hij opmerkte, voordat hij zijn kop wat kantelde en zijn enige rode oog strak werd gericht op een kleine witharige meid. Ah tja, ze kwam aan zijn middel, ze kon dan toch een iets goeds rechtstaand doen mocht het allemaal goed gaan. "Patrouille?" Klonk er. DE stank van sigaretten bereikte zijn neusvleugels eerder dan het woord had gedaan. Hijzelf rookte soms eens, maar hij gaf nog om zijn longen en deed het enkel om de stank niet te hoeven verdragen. Hij had geld en alles was hij wilde, dat ging ie niet verpesten door een of ander verslaving. "Inderdaad," zei hij terwijl hij de dame van top tot teen bekeek, haar aanwezigheid kalmpjes in zich opnemende.

Voor de zekerheid had ze gevraagd of de jongen hier was voor de patrouille. Gelukkig voor haar bleek dit wel het geval te zijn, want de jongen knikte op haar gestelde vraag. Mooi zo, dat was een zorg minder. Het had namelijk ook een irritant, lang joch kunnen zijn die het zo laat in de avond nog leuk vond om vrouwen lastig te vallen, vandaar dat ze op haar hoede was. Haar Pokémon, Sargatanas, was ook niet de sterkste. Het enige wat Caraphernelia dan ook kon doen was op haar eigen kracht vertrouwen en jammer genoeg was ze nog lang niet de sterkste.
"Gezellig," greens ze op het gegeven antwoord van de jongen. Hij was niet lelijk, dus misschien dat ze er nog iets gezelligs van kon maken? Vast wel, in ieder geval, als het aan haar lag dan. Na nog een trekje te hebben genomen van haar sigaret gooide ze deze op de grond om het vervolgens uit te trappen met haar rechtervoet. "Zullen we maar beginnen dan?" stelde ze voor.

"Gezellig," Klonk er met een grijns van de meid af. Ze was echt klein tho... Maakten ze deze niet meer op groter formaat? Like, hij had er niks tegen maar het begon tegen te steken... Daarbij ook niet vergetende dat het algemeen een probleem was dat alle meiden maar meer leken te krimpen en hij maar beter werd hm. Nou goed, die stok ging tegen de grond en werd uitgetrapt... Goed zo. "Zullen we maar beginnen dan?" Hij knikte even simpel, stak zijn handen in zijn zakken en grijnsde even kalm. "dus je bent een nieuweling?" Hm.

Haar lengte was iets waar ze zelf vrij weinig aan kon doen. Het liefst was ze ook veel groter geweest dan dit, maar goed. Haar moeder was net zo klein als zijzelf, misschien zelfs kleiner. Haar vader? Geen idee. Nooit gesproken of gezien. Ze ging er maar vanuit dat het in de familie zat, dat was het best. Waar zou ze het anders vandaan moeten hebben?
Na haar voorstel stak de jongen zijn handen grijnzend in zijn zak. "Dus je bent een nieuweling?" Wat... Was hij haar nou aan het plagen? "Ja," antwoordde ze kortaf om haar wenkbrauw uitdagend op te trekken. "Problemen mee?"

"Ja," Klonk er uitdagend van de vrouw af. Zijn oog dwaalde kalm af naar haar blik... Hm? "Problemen mee?" Hm? Hij schudde zijn hoofd even kalm. "Even peilen, nieuwelingen poppen namelijk snel op en verdwijnen net zo snel weer," zei hij zonder een beetje schaamte in zijn stem te laten doorklinken. "Maar goed, jij bent vast het andere verhaal," klonk er even zacht lachend. Iedereen dacht altijd dat ie zo special was, jammer voor hun dat het niet zo was. Hij besefte het tenminste en toyde daarom gewoon rodn met iedereen. LIke, wat voor kwaad kon het? HIj kon ze zo omkopen als hij wilde, het leven was gewoon een spelletje in zijn oog. Net zoals deze vrouw hier.

Haar gegeven antwoord was kortaf geweest en had nogal uitdagend geklonken. Nee. Ze was niet iemand waar zomaar mee te dollen was. Zij was degene die met mensen dolde, niet andersom. De enige manier om dit duidelijk te maken was om het te laten merken, iets wat ze maar al te graag deed. "Ik heb niet echt veel keus naast dit. Mij zul je dus niet echt snel zien verdwijnen," antwoordde ze eerlijk. Ja... Ze hoorde nergens anders bij en dit was een kans om daar verandering in te brengen. "Maar goed, genoeg over mij." Ze had al teveel verteld tegen iemand waarvan ze nog niet eens een naam wist. "Vertel me nu maar eens op welke rang jij zit." Nu mocht zij het ook weten, nietwaar?

Haar antwoord was een antwoord die hij niet had verwacht. Ze was tenminste een redelijk iemand zo te zien, niet op haar mondje gevallen en ook nog eens een vrouw met een standpunt... Welke man die op het andere geslacht kon vallen zou dat niet lekker vinden? Een uitdaging was voor de meeste mannen een goed iets... Heel goed. Hij grijnsde daarom enkel breeder. "Maar goed, genoeg over mij." Hm? En ja, het zzou over hem gaan. Dat kon hij haar niet kwalijk nemen uiteraard, hij was namelijk echt magnifiek. "Vertel me nu maar eens op welke rang jij zit." Hm? "Agent," zei hij kalm, zonder er meer woorden aan vuil te maken. "Dus is het door familie dat je hier zit or?" heh.

Bo... Het begint hier een beetje te stinken? Wat is het... Is het soms Matthew's eigendunk?
Nieuwsgierig had ze gevraagd naar zijn rang, want ze vond zelf dat ze dat recht gewoon had. Hij wist genoeg over haar, nu was het haar beurt. Eerlijk, toch? De lange jongen antwoordde dat hij agent was, een rang hoger dan zijzelf dus. Langzaam maar zeker begon ze het gevoel te krijgen alsof de jongen hiernaartoe was gestuurd om haar de babysitten. Niet dat ze het heel erg vond, hij was immers een knappe oppas en bovendien was samen in de avond rondlopen veel leuker dan alleen. En toen kwam de vraag die ze niet had zien aankomen: was het door familie dat ze hier zat? "Deels," zuchtte Caraphernelia zacht, maar eerlijk. Haar familie kon er immers niks aan doen dat zijzelf gestoord was. "En wat mag jou hier brengen dan?"

In ieder geval... Hij had zijn oog nu recht voor zich gericht, niet echt wachtende op het meest dramatische ever... "Deels," Klonk er zuchtend en hij knikte, wachtte bijna met ingehouden ademhaling op een sappige drama... Maar. "En wat mag jou hier brengen dan?" Okay, gelukkig, geen wijf die begon te janken over niks. Hij was namelijk door genoeg shit gegaan dat het meeste gewoon niks meer voor hem betekende. Was hij harteloos daardoor? Neh, hij was gewoon een bitch. "Verveling," klonk er oprecht van de jongen af. "Heb genoeg geld, familie is dood, dus ja," eerlijk was eerlijk, het was gewoon voor entertainment dat hij hier zat, niks meer en niks minder.

Geen uitgebreid antwoord van tien zinnen, enkel een kort, maar krachtig woord. Zo was Caraphernelia nou eenmaal. Ze hield niet van uitleg geven. Mensen moesten het maar doen met hints en kortte woordjes. De jongen gaf een onverwachts, maar zo te horen oprecht antwoord. Hij was dus lid geworden van Team Rocket omdat hij zich verveelde. Apart. Het leek Caraphernelia nou niet echt de organisatie die je joinde uit verveling, maar blijkbaar had zij het mis. Er waren dus wel aparte gevallen die het leuk vonden om een type organisatie als deze voor de lol te joinen. "Aha," antwoordde Caraphernelia droogjes bij zijn gegeven uitleg. Er was geen toon van medelijden te horen in haar stem, want kom op, zijzelf was door genoeg drama gegaan om dit al niet meer zielig te vinden. Zo bleek, iedereen had wel iets wat diegene imperfect maakte.

De ander had een simpel kort antwoord gegeven en hij sloeg een hand door zijn haren heen voordat een zuch over zijn lippen heen rolde. "De naam is btw Matthew Syco," was hij vergeten, hij was ook zo'n gentleman natuurlijk maar goed, was niet zijn probleem uiteraard. In ieder geval had hij nu wel een idee van wie en wat ze was. Vast een of andere psycho die yolo was en zo in het team was gekomen, niks meer en niks minder. Jammer, maar een harde waarheid voor deze dame hier.

Nu pas kwam Caraphernelia tot realisatie dat ze niet eens zijn naam wist. Hoe moest ze nou een gezellige avond hebben als ze niet eens de naam van haar partner wist? Niet dat zij zich als eerst ging voorstellen, hij begon maar. Eens zien of hij ergens toch nog een gentlemen kon zijn en zich netjes ging voorstellen. Hij was rijk had hij gezegd, dus waar waren die goed opgevoede maniertjes van hem?
Een naam kon geen kwaad had ze gedacht, dus wel. Ongelovig keek ze omhoog naar de lange jongen toen hij zich voorstelde als Matthew Syco. Nee... Dit kon niet waar zijn, toch? En of het de keiharde waarheid was. Haar neef, die nu qua lengte over de twee meter was, stond recht voor haar neus. Ongelovig bleef ze hem aanstaren, niet goed wetend wat ze nu moest uitbrengen. Was dat echt de Matthew die ze kende van toen ze nog een klein meisje was? "Caraphernelia Aglæca," stelde ze zichzelf zacht voor, niet wetend wat ze verwachten kon.

Het was wel heel stil geweest en daarom had hij zijn oog gericht op haar. Ze keek hem ongelovig aan, wat nou? Was het een vreemde naam? In zijn oren klonk het allesinds niet zo heel vreemd hoor. "Caraphernelia Aglæca," Klonk er plots zacht van de dame af, waardoor hij tot stilstand kwam en even knipperde, het langzaam liet doordringen even slikte. "Cara?" klonk er even fronsend, alsof hij het niet echt geloofde. Er waren weinig mensen die met zo'n naam rondliepen dus... Het kon toch niet anders? Aan de andere kant waren er genoeg Matthew's, alleen niet zoveel Syco's waarschijnlijk. De hele familienaam was namelijk bij hem tot een einde gekomen in Kalos.. En dat kon nog veranderen mocht hij zijn echte ouders en origine vinden.