Infinitesimal

Er was maar één manier om erachter te komen of ze de goede Matthew voor zich had, en dat was zichzelf aan hem voorstellen. Voor zover zij wist had bijna niemand dezelfde naam als zijzelf, dus als Matthew daadwerkelijk wist wie zij was had ze de goede voor zich. De jongen leek na haar uitgesproken naam nogal in de war te zijn, maar ze kon niet opmaken of dit door haar lange, moeilijke naam was, of het feit dat hij echt wist wie zij was. Vragend herhaalde hij een deel van haar naam. Ze kon de frons op zijn gelaat zien en ze had zo'n vermoede dat dit niet al te best ging aflopen. "Ja," antwoordde ze om hem hierbij aan te kijken. Dit was... onverwachts?

De jongedame leek even om geslaan te zijn. Van een ding dat niet op haar bek gevallen was naar een kind dat stomverbaasd naar hem zat te kijken. Ze antwoordde echter positief op zijn woord en hij haalde even diep adem en liet een zucht langs zijn lippen bracht. Dus het was wel zijn nicht van zijn adoptiefamilie. Hij tilde een hand op en legde die op het hoofd van de ander waarna hij deze even aaide. "Je ziet er goed uit, nichtje," klonk er even rustig van de man af waarna hij even rustig glimlachte, zijn hand van de ander afhaalde en rustig begon te wandelen. Ja, zijn adoptieouders waren dood, veel contact had hij niet meer met zijn adoptiefamilie... Maar dat was ook gewoon een fucked up ding hoor, iets waar je niet mee in contact wilde komen, dat wist hij zelf ook maar al te best.

Eigenlijk wist ze niet goed wat voor een reactie ze op het moment moest verwachten. Een uitbarsting was de optie die ze niet hoopte, want stiekem had ze zich verheugd op het ontmoeten van Matthew. Hij was veel veranderd... Maar wat haar echt opviel was zijn lengte en het ooglapje. Droeg hij deze om op een piraat te lijken of zat er een anderen reden achter? Ernaar vragen deed ze niet, want dat was dan weer net teveel van het goede. En toen kwam het hoor... Een zucht gevolgd door een compliment. Complimentjes waren goed en goed betekende geen uitbarsting. Gelukkig maar. Een brede glimlach begon Caraphernelia's lippen te sieren. "Dat kan ik ook over jou zeggen," kaatste ze het gegeven compliment terug. De puberteit had Matthew weten te redden van zijn ondergang.

Het leek in goede aarde gevallen te zijn, zijn woorden... Goed zo te horen en ook gewoon fijn voor hem. "Dat kan ik ook over jou zeggen," Klonk er van de witharige dame af. Ze leek helemaal in de zevende hemel te zijn, was dat door zijn woorden of het feit dat ze blij was hem terug te zien? Hij kon enkel hopen dat het eens dat tweede was, dat zou hij ook wel eens fijn vinden namelijk. Maar goed. Hij schraapte zijn keel even en knikte naar de ander. "Ik heb niks meer gehoord van je mam of wie dan ook nadat mijn ouders gestorven waren," bekende de man even rustig terwijl zijn blik rondging over de straat. Ze waren immers nog steeds op patrol.

Stiekem moest Caraphernelia bekennen dat ze haar oudere neef wel gemist had. Ze mocht dan niet zo van de mensen zijn, familie was een compleet ander verhaal. Zowel zijn aanwezigheid als zijn woorden deden haar goed, want kom op, ze was gewoon blij dat ze hem eindelijk gevonden had. Het mocht dan wel onverwachts zijn, maar liever nu dan nooit.
Matthew bekende dat hij in de afgelopen jaren niks meer van haar moeder had gehoord en om eerlijk te zijn verbaasde Caraphernelia dat niks. Haar moeder had nogal een... moeilijke tijd achter de rug. Althans, haar moeder zag het zo, zijzelf integendeel niet. Verdriet hebben om iemand die nooit iets om je gegeven heeft was verloren zaak. Het ging diegene echt niet op een beter pad zetten en je had er enkel jezelf mee. "Dat zou best kunnen, maar dat had zo zijn redenen," bekende Caraphernelia. "Maar eh... Je was geadopteerd daarna, toch?" besloot ze maar te vragen. Tijdens het praten hield ze echter wel de donkere steegjes goed in de gaten. Ze was immers nog steeds op patrouille en mocht deze niet verpesten wilde ze hoger in rang komen.