That was a long road

De ander trilde wat en begon te draaien toen hij begon met masseren. Ach... Matthew... kom op... De ander rilde hevig met een frons op zijn gezicht. Hij was echt gespannen en zweette echt veel.. Arceus... Mel aaide de ander even voorzichtig. "Hey... Matthew... Wakker worden." sprak hij tegen de ander, terwijl hij hem heen en weer begon te schudden. "Wordt wakker.." sprak hij even iets luider. Anders kon hij ook niet voor hem zorgen eh... Dan ging het moeilijk.

Hij kon maar niet wakker worden. Hij verkrampte steeds en bleef in zijn pijnlijke slaap liggen. Dit was vreselijk natuurlijk... en het deed pijn, daarom kreunde hij ook zo. Hij wilde echter niet wakker worden, alsof ie in een soort trance was... Hij was gewoon, tja... Moe en hij had ook een lichte nachtmerrie... maar het was niet zo erg... Het was gewoon donker.. Sigh... Toen er plots wat geluiden klonken kreunde hij wat luider en begon hij moeilijker en gehaster adem te halen. Auw, het deed pijn... auwsie... Hij legde een hand op zijn borstkast en piepte even half in zijn slaap... auwie... Pls...,auw :c Hij werd ook gewoon niet wakker van de geluiden van de ander, hij bleef in zijn gespannen slaap liggen en dat leek maar door te gaan... sigh.

De ander werd maar niet wakker... Zijn ademhaling werd gehaaster en bleef maar kreunen... Arceus... Dit was echt niet goed... Hij knuffelde de ander even voorzichtig en drukte even zijn lippen tegen die van de ander. Sush Matt... Het was goed... Hij was hier voor hem... Arm ding... Hij kon ook echt niks voor de ander doen en dat was het gene wat hij haatte. Hij was machteloos, hij kon het niet oplossen en dat vond hij echt veel te moeilijk.

De man schoot plots wakker, midden in de zoen en hapte naar adem, waarbij hij de ander wegduwde en even zijn ogen toekneep. Hij trilde lichtjes en liet het allemaal een beetje over zich heen gaan. Hij rilde wat en hijgde ongecontroleerd terwijl hij een hand in zijn gezicht legde en even tranen voelde prikken in zijn ogen. Wat was dat geweest? Dat had zoveel pijn gedaan en hij snapte niet wat het was, wat hij ervan had moeten verwachten. Toen hij weer wat beter kon zien, keek hij naar de ander en kalmeerde hij wat... Hij leunde naar voren en hugde hem... Melvin...

De ander schoot plots wakker, waardoor hij opeens werd weg geduwd en de ander naar adem hapte... Gelukkig.. Hij was wakker... Arceus... De ander rilde en hijgde onregelmatig... Gos... Mel liep weg om een glas water te halen en zette deze op de tafel, waarna hij terug ging zitten... zo... De ander leek te kalmeren toen hij naar hem keek, waarna hij geknuffeld werd door de ander en Mel hem rustig aaide. "Ik heb wat water voor je gehaald... en misschien kan je beter in bed gaan liggen..." sprak hij bezorgd tegen de ander.

Hij rilde wat terwijl ie de ander hevig en sterk vasthield. Zijn spieren waren te hevig aangespannen om kalm te worden. Sorry maar ditw as hoe MAtt zich voelde en dat zijn lichaam vond het dan ook nodig om zich zo te gedragen natuurlijk. Hij werd geaaid, waarop Matt zijn oog sloot.... Beter ja, veel beter om eerlijk te zijn. Dat geaai voelde goed en rustgevend aan, dat moest hij maar blijven doen. "Ik heb wat water voor je gehaald... en misschien kan je beter in bed gaan liggen..." Hmpf... "En jij...?" had er meteen op een zacht stemmetje geklonken. Hij wilde zijn Melliemoo niet loslaten, daar was geen sprake aan. Hij wilde hem bij zich houden, wetende dat de ander niet weg kon en wetende dat niemand hem zou kunnen pakken. De angst was dan ook snel te zien in het oog dat Matt opende en hiermee keek hij gespannen naar de ander. Wat als er iets gebeurde en hij niet wakker was...? Wat als hij de ander nooit meer zag als hij ging slapen. "Ik ga wel niet slapen... Okay?" dat was het besluit die de zieke Matthew in zijn angst en paniek trok... Typisch, natuurlijk.

De ander bleef hem stevig vast houden. Jezus... het was zo strak en gewoon... Zowat pijnlijk. Nee, het was pijnlijk. Niet zowat pijnlijk, het was pijnlijk. "En jij...?" klonk er meteen als antwoord op zijn opmerking dat de ander beter in bed kon gaan liggen. Want de bank werkte echt niet voor de ander. Toen hij angst in het oog van de ander zag aaide hem rustig. Ach gos... "Ik ga wel niet slapen... Okay?" klonk er van de ander af, waar op Mel zijn hoofd even schudde en een kus tegen zijn hoofd drukte. "Ik ga wel bij je liggen, okay?" sprak hij met een rustige glimlach tegen de ander. Dan zou hij vast wel kalmeren, toch? Vast wel. Het was in ieder geval beter dan dat de jongen wakker bleef of dat hij hier pijn had terwijl hij sliep. Nee, dat wilde hij niet voor de ander.

Hij was zo bang en zeker nu hij zo ziek was. Het was gewoon hoe hij was en hoe hij zich voelde. Hij knipperde even langzaam en hield zijn kop wat getild, ondanks het feit dat hij enorm veel pijn had overal want tja, hij was verschrikkelijk ziek als hij eerlijk mocht zijn. En dat maakte het allemaal echt niet beter hierop. Hij had een verschrikkelijke verlatingsangst en dat werd enkel maar erger hierdoor. Hij wilde dat de ander bij hem bleef. Voor altijd en eeuwig, just please, don't go. Er kwam echter een geschud van de ander zijn hoofd, gevolgd door een kusje, waardoor Matt even Mel verbaasd aankeek. zijn ogen zwaar ven ziekte en vermoeidheid. "Ik ga wel bij je liggen, okay?" Eh...? Hij slikte even en knikte langzaam. "Geen dokter dan...?" Hij kneep zijn oog even toe en rilde kort terwijl zijn spieren zich wat ontspande en zich weer aanspande. "Straks doet hij je wat aan... En dan kan ik je niet beschermen..." Hij was zo verschrikkelijk bang. Hij wilde dit gewoon NIET.

De ander keek hem even verbaasd aan bij het kusje. Sush... Alles kwam goed. De ander knikte even langzaam. "Geen dokter dan...?" klonk er waarna de ander zijn oog sloet en rilde, waarna hij zich meer ontspande... om vervolgens weer aan te spannen. Dang... "Straks doet hij je wat aan.... En dan kan ik je niet beschermen...." Serieus? Mel begon even te lachen en wreef even over de haren van Matthew heen. "Gekkerd... Ik kan mezelf heus wel beschermen." sprak hij tegen de ander waarna hij hem rustig aaide. "Ik houd wel een mes bij me, okay? Dan kan niks me overkomen." sprak hij sussend tegen de ander, waarna hij weer een kus tegen hem aan drukte. Sush baby... Alles kwam goed.

De ander moest lachen om wat hij zei en begon hem te aaien over zijn haren... Eh? Wat was er zo grappig? Hij snapte het even niet als hij eerlijk mocht zijn.. Uh... "Gekkerd... Ik kan mezelf heus wel beschermen." Klonk er van de ander, het geaai stopte niet... En hij kon enkel even zijn oog afslaan. Wat... Maar wat als hij... De verlatingsangst nam langzaam de bovenhand bij hem. HIj was zo verdomd bang, wat snapte de ander daar niet aan? Hij was zwak en hij was ziek, dus het maakte het allemaal niet beter weet je... Verdomme, verdomme! "Ik houd wel een mes bij me, okay? Dan kan niks me overkomen." Uh... Hij slikte even en knikte langzaam, bijna onzichtbaar en sloot zijn oog. "Straks loop je uit jezelf weg..." zei hij zacht waarna hij plots een traan voelde gaan over zijn wang. Hij was gewoon zo, hij kon er bar weinig aan doen. Hij was altijd al zo geweest en zijn verleden maakte dat alles helemaal niet beter voor hem.

Hij voelde plots een paar lippen op de zijne en kalm en langzaam knipperde de lange jongen even... Eh? "Ik ga niet weg. Dat beloof ik." klonk er van de ander. Hij keek met zijn werkende oog naar de ander. nee, hij loog, hij zou zeker weg gaan en dan wat... Wat moest hij dan beginnen? Hij snikte even en trilde zachtjes. Hij kon er niks aan doen maar hij voelde zich verschrikkelijk leeg als het zo was en dan wilde hij gewoon weg... een soort van. het was moeilijk uit te leggen eigenlijk maar... Hij slikte even en zuchtte zachtjes. "Ik heb toch niemand toch?" klonk er zacht van de al verwarde Matt. Het leek erop dat alles naar zijn hoofd aan het stijgen was. DE koorts, de stress, alles.

De ander keek met zijn werkende oog naar hem, wat was er? Hij wilde er gewoon voor de ander zijn... echt... De ander snikte weer en trilde zachtjes, de arme ziel was echt te verward... niet waar? De ander zuchtte even zachtjes. "Ik heb toch niemand toch?" klonk er zachtjes van de verwarde Matthew... Sigh... Matthew... Hij aaide hem rustig en hield hem tegen zich aan. "Je hebt mij.." sprak hij zachtjes tegen de ander. "Je hebt mij voor nu en voor altijd." sprak hij zachtjes terwijl hij de jongen over zijn achterhoofd aaide. Hij moest gewoon kalmeren... Hij zou hem niet achterlaten, zeker niet in deze conditie.

Hij werd weer geaaid. De jongen trilde even. hij was gewoon een compleet wrak of niet dan..? Wanneer kwam die dokter... Wanneer was het voorbij? Konden ze niet gewoon skippen naar een betere dag? Dit hele ziek zijn was niet zijn ding en hij was er niet helder door... Heel erg fijn natuurlijk. "Je hebt mij.." Klonk er van de zwartharige persoon. De lange gast trilde nogmaals. Agh... "Je hebt mij voor nu en voor altijd." Hij snikte even en legde zich tegen Mel aan. "Laat me nooit meer alleen... Nooit meer..." snikte de man even terwijl hij een hand in zijn gezicht zette... Gvd..

De lange jongen trilde weer, waardoor Mel hem rustig bleef aaien. Arme Matthew... Hij had echt van de grond van zijn hart medelijden met de ander. Hij vond hem echt zielig. Poor thing... De ander snikte even en legde zich tegen hem aan. "Laat me nooit meer alleen... Nooit meer..." snikte de ander even terwijl hij een hand in zijn gezicht zette, waardoor Mel hem omarmde en hem rustig aaide terwijl hij hem tegen zich aan hield. "Dat beloof ik Matthew.." sprak hij zachtjes tegen de jongen. "Ik laat je niet meer alleen, okay?" sprak hij zachtjes tegen de ander, waarna hij zijn hoofd tegen de ander aan legde. Hm..