That was a long road

... Dafuck... Die gast sprong gewoon recht... Echt net een kind van twaalf... Hij begon hem te vragen... Of ie het kon zien... Oh... Twee keer na elkaar zei hij het... Alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat hij overenthousiast was... Matt keek hem aan met een blik van... 'Wtf'. Zo'n reactie had ie nog nooit gehad... Wie reageerde zelfs zo? Ze waren toch volwassen personen? Wat... Echt gewoon... Wat... Was zijn probleem? Hij zuchtte even en leunde naar voren waarna hij het ooglapje afdeed en langzaam opkeek. Hij opende het oog waar hij blind op was. Het oog zelf was nog geel rondde wonde, was van de lens die erin vastzat... De wonde zelf was een duidelijk rood, mzt daar rond nog wat rood. Het zag er gewoon niet meer uit als een oog. Maar weet je... Het deed geen echte pijn.. De dokters zeiden da het gewoon beschadigd was... En dat hij het oog best mocht houden. En well... Hij wilde geen cycloop worden...

De jongen keek hem echt met een gezicht, die hij al vaker had gezien. De jongen zuchtte even en haalde het ooglapje af, waarna hij opkeek naar hem en het oog open ging. Mel liep naar Matthew en bekeek het oog. Wauw... Dat zag er inderdaad niet al te best uit eh. "Je ziet er wel heel badass uit met je ooglapje." sprak de jongen even met een glimlachje, terwijl hij weer naar de stoel liep en ging zitten. Hij knipperde even en haalde even een hand door zijn haar, want zijn haar ging voor zijn ogen hangen en dat was soms een beetje irritant. "Vier jaar... Dat klinkt zo lang.." zuchtte Mel even en keek naar de jongen. "en je bent ook al zo groot geworden.. Ik vond je al een reus vier jaar geleden." sprak Mel terwijl hij op zijn hand leunde met zijn hoofd en lichtjes glimlachte naar de jongen.

Hij kwam dichterbij en ietwat verbaasd keek Matt naar hem... Gawd... Wat is er gebeurd met persoonlijke ruimte? Naja.. Hij was zelf een persoon die iedereen lastig viel op dat vlak... Maar voor de een of andere manier werd hij gewoon licht ongemakkelijk rond zijn oude vriend... "Je ziet er wel heel badass uit met je ooglapje." hij leunde naar voren en deed het ding terug aan. Dat wist ie. Hij was zoveel hotter met het ding. Het trok mensen aan... Vooral lekkere meiden.. Minder gaste.... Naja... Jongens zoals melvin vonden het wel nice .. Sigh... "Vier jaar... Dat klinkt zo lang.." nou.... Voor hzm ging het snel genoeg voorbij... Te snel... Hij was veel in de jaren verloren... En hij had zijn hele leven zelf moeten opbouwen, zonder enige steun dan wie dan ook... "en je bent ook al zo groot geworden.. Ik vond je al een reus vier jaar geleden." sprak ie... Even keek matt naar mel waarna hij even zuchtte. "Ik ben veranderd... Maar dat moet je wel..." als je zijn leven had wel ja... Hij runde nu nog steeds wat winkels en andere dingen die alles goed draaiende hielden... En voor de rest.. Naja... Was zijn leven meh.

De jongen deed zijn ooglapje weer om. Sigh... Matt had waarschijnlijk veel gedaan in die vier jaar... en dan kwam hij... Hij was pas anderhalfjaar uit het revalidatiecentrum, dus veel had hij nog niet kunnen doen. Vooral omdat hij Team Rocket gejoind had. Zijn adoptieouders wilden het en hij vond het ook niet erg. De jongen schuin tegenover hem zuchtte even, "Ik ben veranderd... Maar dat moet je wel..." Mel keek even weg en speelde even licht met de mouw van zijn vest. "Yeah..." sprak Mel zachtjes. "Wat heb je gedaan de afgelopen vier jaar?" vroeg Mel even aan de jongen, terwijl hij weer naar de jongen keek. Het was raar om elkaar vier jaar niet gezien te hebben... en nu opeens de veranderde Matthew te zien.

Hij was nerveus. Hoeveel en hoe lang ie hem niet had gezien... Dat ie zo met zijn mouw bezig was was een teken... Hij knipperde kalm en luisterde naar wat ie zei... Zijn vraag... Wat ie de afgelopen jaren dus had gedaan... Hm... De gast dacht even na en zuchtte zachtjes. Hij had heel wat gedaan... Maar dat moest ie vast even kort en snel samenvatte , of niet dan? Hm... "Na het ongeluk was alles vrij rustig, tot het jaar erna." zei ie. "Pap heeft mam doodgeschoten en pleegde daarna zelfmoord omdat ie niet als moordenaar wilde bestempeld worden." zei matt. "Ik erfde alles en ging meteen aan het werk, ben wat winkels begonnen, gewoon zorgen dat ik wat inkomen heb." vertelde hij. "Ook af en toe een meid binnen werken... Je weet wel, het gebruikelijke..." kidnappen yeah... Dagelijkse bezigheid... Hij keek even naar Melvin en wachtte af. "En jij...? En hoe lang blijf je hier?" yeah... Want eigenlijk was Matt stiekem wel blij..

De jongen leek even na te denken, waarna een zucht hoorbaar werd. "Na het ongeluk was alles vrij rustig, tot het jaar erna." Het voelde nog steeds raar... een jaar na het ongeluk leerde hij pas weer praten, dus dat stond nog wel in zijn hoofd gegrift. "Pap heeft mam doodgeschoten en pleegde daarna zelfmoord omdat ie niet als moordenaar wilde bestempeld worden." Oh.. Mel slikte even en keek rustig naar de jongen. "Ik erfde alles en ging meteen aan het werk, ben wat winkels begonnen, gewoon zorgen dat ik wat inkomen heb." Aha.. Hij heeft dat dus gedaan in al die tijd. "Ook af en toe een meid binnen werken... Je weet wel, het gebruikelijke..." Ah.. Yeah.. Dat paste hem gewoon niet. Mel glimlachte ietwat ongemakkelijk. Hij zag gewoon niks in meiden. "En jij...? En hoe lang blijf je hier?" Mel knipperde even en ging even beter zitten en schraapte zijn keel even. "Een maand na het ongeluk ben ik ontwaken uit mijn coma," sprak hij even rustig. "Een week daarna ging ik met het vliegtuig naar een revaliatiecentrum in Johto. Het duurde een jaar voordat ik pas weer begon te spreken, twee jaar daarna kon ik mijn eerste stappen weer zetten." sprak hij even rustig, waarna hij op zijn achterhoofd krabbelde. "Anderhalf jaar geleden ben ik ontslagen uit dat revalidatiecentrum, op aandringen van mijn ouders ben ik gaan werken en ben ik hiernaar toe overgeplaatst." Niet helemaal gelogen though. "Dus het ligt eraan wanneer ze mij hier weg willen hebben." sprak hij met een lichte zucht. "Verder geen relaties of one-night stands gehad, het gewoonlijke voor mij dus." sprak hij even met een glimlachje. Al probeerden veel meiden het wel hoor, dat daarbuiten, maar hij had er gewoon niks mee.

Hij straalde het gewoon uit, hij was niet op zijn gemak... En dat zorgde ervolr dat Matt even zuchtte en overeind ging zitten. Had ie verkeerds gezegd? Een gevoelige snaar geraakt? Geen flauw... Idee... Hij luisterde naar het verhaal van Melvin. Over hoe hij een maand na het ongeval was ontwaakt uit de coma... En hoe hij was overgeplaats. Zijn kleine, trahe passen werden nauwkeurig door hem beschreven. Hoe hij blijkbaar van een weerloos iemand naar een perfect... *kuch*... Functionerend mens opbouwde. Dat was goed voor hem, heel erg goed... Het was voor het eerst dat Matt echt schuldgevoelens voelde. Hij had hem achtergelaten omdat ie hem had opgegeven... En dan moest Mel al die dingen zonder hem doen... Vroeger deden ze heel wat samen... Hij was waarschijnlijk hetgene dat hem een beetje normaal maakte. Hij kwam letterlijk uit een riool vandaan en was erg gehecht aan iedereen. Mel was geen uitzondering geweest. Het feit day ie nu voor hem zat kwam nog steeds niet binnen.. Hij luistede naar wat ie nog zei over werk en knikte even naar Mel... Hij had niet meer zo goed geluisterd.. Hij dacht gewoon aan iets... Hij moest het beter maken... Hij... Was gewoon heel erg blij om hem terug te zien na al die jaren... En dat was Mel vast ook... Anders had hij hem niet ogezocht... Toch? Daarbij... Was Matt stiekem wel een echte engel hoor... Dus daarom liet ie zijn o zo goed hart zien. "Heb je al een plaats om te slapen?" zei hij kalm. "aangezien dit huis best groot is..." murmelde hij zachtkes... Amper hoorbaar er nog achter... Misschien was hij gewoon alleen... Al die jaren... En misschien ontvoerde hij daarom... Soms... Meiden... Uhm... Naja... Het was eerder lenen...

De jongen knikte even naar hem en er viel een stilte tussen hen. Heh... Het was best ongemakkelijk, moest hij toegeven. Vooral omdat hij niet had verwacht dat de jongen hem als 'dood' had gezien. Hij dacht gewoon dat hij niet kon komen naar het ziekenhuis... vooral omdat hij dus in Johto zat op een gegeven moment.. "Heb je al een plaats om te slapen?" Mel schrok op uit zijn gedachten en keek even naar de jongen. "aangezien dit huis best groot is..." klonk er nog redelijk zacht achter en Mel glimlachte zachtjes. "Ik wil geen last zijn." sprak hij even met een zacht glimlachje. "Ik kom al ineens onaangekondigd langs, hoor je opeens dat ik al die jaren heb geleefd en well yeah... Ik vind dat je eerst goed moet nadenken over dat soort dingen voordat je die dingen vraagt.." sprak Mel even kalm. "Ik bedoel.. Je moet geen overhaaste beslissingen maken.." verbeterde Mel zichzelf even snel. "En je moet het ook niet uit medelijden ofzo doen.." merkte hij er even achteraan. De meeste mensen waren geneigd dat te doen als ze wisten over zijn verleden, so yeah.

Hij glimlachte even naar hem. de uitdrukking op Matt's gezicht veranderde niet... Maar hij was ergens wel redelijk bang.. Waarom? Omdat iedereen hem altijd verliet... En zodra hij iemand in handbereil had, schoten ze weg van hem. Of uit angst... Of ze verlieten letterlijk zijn leven.... Er waren niet veel mensen die van hem moesten weten... Zijn karakter was... Niet zo aangenaam... Maar als je hem beter kende viel dat best mee hoor... De jongen zei dat ie geen last wilde zijn.. Zijn uitleg klonk voor de langere gast absurd... Zoiets moest je niet voorleggen aan iemand met verlatingsangst... Zeker bij het allerlaatste wat ie zei, leek hij licht aangedaan te zijn... Uit medelijden? Voor hem? Matt die medelijden had? Pardon... Wat... Nee.. Bestond niet... Hij knipperde even en schudde zijn hoofd. "Nee ik doe het niet uit medelijden en ik ben er heel zeker van." zei hij. "Ik wil dat je hier blijft zodat ik niet alleen ben en omdat ik je heb gemist, omdat ik dat dus wil." dacht ie serieus dat ie iets voor een ander zou doen zonder zelf ervan te kunnen profiteren. Ha-ha. Nee.

De jongen knipperde even en schudde zijn hoofd. "Nee ik doe het niet uit medelijden en ik ben er heel zeker van." klonk er en Mel slikte even. "Ik wil dat je hier blijft zodat ik niet alleen ben en omdat ik je heb gemist, omdat ik dat dus wil." Mel glimlachte even en sloot zijn ogen even. "Dus... Je weet zeker dat je me in je huis wilt hebben?" vroeg hij even zachtjes aan de jongen en keek hem even strak aan. Like, er kwam dan wel een Team Rocket member in zijn huis wonen zonder dat hij het wist. Dus tja. Naja, nu zat hij ook prima hoor, een klein huisje in het centrum. Groot genoeg voor iemand die er alleen maar sliep en ontbeet.

De ander gmimlachte even. Well yeah. Matt wild ehel in zijn huis. Zei hij geen ja pakte hij de verdoving. Hij wilde aandacht. Dit kreeg je dus als je mensen zodanig bang maakte... Op dat vlak... Hij keek hem aan met een neutrale blik in zijn ene oog. Hij wachtte gewoon af. Plan B stond altijd klaar... Want dat moest ie gewoon in dz keuken klaar maken. Het was zo gefixt en dan gewoon hem tegen zijn kop slaan en zeggen dat... Ie... Oh... Wacht... Hij ging erop in? Oh great. Hij lachte even oprecht en knikte. Voor het eerst sinds ie Mel terug had gezien toonde hij echt een emotie... Een echt... Echte emotie. Niet zo'n gespeeld gezicht. Want dat deed ie bijna altijd bij andere mensen. Hij was het gewoon... Het was echt... Een gewoonte geworden... Maar door de sfeer bij Mel was deze afgevallen... Het stomme masker was weg... Wauw... "Yeah, jij slaapt in mijn huis vanavond, punt uit." dat was duidelijk. "en misschien langer." hij had geld... En verdoving. Zijn wil was wet zodra je zijn grond betrad. Yay.

De jongen lachte eve en knikte. Het was goed om de jongen weer te zien glimlachen. "Yeah, jij slaapt in mijn huis vanavond, punt uit." Oh.. Gosh.. Waar had hij zichzelf in gewerkt? Rip Melvin. "En misschien langer." Klonk er en Mel rolde even met zijn ogen. "Een 'alsjeblieft' zou wel fijn zijn." mompelde hij even, waarna hij naar de jongen keek. "En m'n spullen dan? Kleren enzo?" merkte hij even op. Arceus please save him.

Hij rolde met zijn ogen... Maar het was te laat... Niemand kon ontsnappen aan zijn wil. Wieh~ hij grijnsde even schuin naar hem... Hoezo... Dat was geen claim. Dat was toch hoe je iemand uitnodigde en dwong te blijven? Nee... Eerst de verdoving en dan vragen? Hm... Kon ie wel de volgende keer proberen eh... Hij luisterde maar half naar wat hij zei en wuifde wat met zijn hand. "Zeg wat je wilt en je krijgt het." zei hij. Hij kwam overeind en pakte zijn sleutels en een jas waarna hij even zijn schoenen aantrok. "Of wil je me laten zitten?" want eigenlijk had hij er meer problemen mee dan Melvin... Waarschijnlijk... Hij en mensen... Het was soms zo erg dat hij ze meer als voorwerpen zag dan iets anders... En niemand had hem dat ooit afgeleerd. So yeah.

De jongen grijnsde schuin naar hem en Mel knipperde even. Het was bijna eng gewoon man. De jongen wuifde het gewoon weg met zijn hand. Sigh. Toen de vraag gesteld werd kwam Melvin overeind en keek hij naar de jongen. "Laten zitten is een groot woord, maar als je het zo zegt heb je dat ook bij mij gedaan." sprak hij even tegen de jongen. "Ik wil een aantal spullen uit mijn appartement halen, je mag me er desnoods naartoe begeleiden." Sprak hij zuchtend. Hij had er nu al spijt van. "Maar loop ik dan niet in de weg als je een chick mee naar huis neemt?" vroeg hij even aan de jongen. Tja, hij had het nooit over zijn seksualiteit met Matt gehad. Hij hoefde het ook niet persé te weten dat hij op mannen viel en niet op wijven.

Ook Mel kwam overeind... Zijn woorden sneden dieper dan dat hij liet merken.. Laten zitten... Wat... Nee. Hij had niemand laten zitten. Hij was een gweldig persoon. Kijk hem dan... Hij had allzs wat ie toch wilde? Yeah...zijn leven was super... Dammit. Yeah.. Hij had alveel goede keuzes in zijn leven gemaakt... Zoveel... Verschrikkelijke.. Dom- nee... Nee.. Hij deed niks verkeerd... Het was allemaal hun schuld... Ze wilde hem alleen maar alleen laten... Yeah... En Melvin zou dat ook probreren... Maar dat zou ie niet toestaan. Hij was er nog steeds, er was heeeeeleeemaal niks veranderd. Matt knikte bij wat ie daarna zei. Hij zou mee gaan achter zijn spullen. Daarom had ie al zijn sxhoenen en jas aan eh. Bij zijn vraag versteende Matt even en was ie even stil... Maar toen hij even schuin lachtte naar zijn vriend leek ie zich te kunnen ontspannen. "Maak je geen zorgen, ik let er wel op als ik gasten heb." zei hij. Hij was een goede gastheer... Hkj had een groot huis... Hij was amazing... Waarom wilde niemand met hem omgaan?