That was a long road

De andere jongen maakte zich ook klaar om te gaan en Mel beet even op zijn lip. Hij liep ook naar buiten, waarna de jongen het huis op slot deed. Mel begon rustig te lopen met zijn handen in zijn zakken, waarna hij even naar achteren keek om te kijken of de jongen hem zou volgen. Al zou dat waarschijnlijk wel, aangezien hij verlatingsangst had eh. Mel wist zo ongeveer... ongeveer.. waar hij naar toe moest. Mel keek even rond en zag na een tijdje de winkel liggen. Hij keek even naar Matt en knikte richting de winkel. Melvin liep naar binnen en gaf zijn nummer door, die hij had gekregen bij het bestellen van de foto. Hij kreeg de enveloppe en liep weer naar buiten. Sigh... Dan maar door naar de Psych, ookal waren ze redelijk te vroeg eh.

Hij liep in de richting van de winkel en kalmpjes volgde hij hem. Zijn oog strak gericht, priemend in zijn rug. Ugh... Hij wilde niet dat de ander ervandoor ging, dan zou hij waarschijnlijk echt flippen nu. HIj zou dan echt geen seconde twijfelen en zijn zicht was echt... Heel heel erg duidelijk vandaag. Hij zuchtte en keek toe hoe hij even knikte en snel de winkel in ging. Hij balde zijn handen tot vuisten, maar de ander verscheen al snel en zo kon hij zijn spieren terug ontspannen. Hij knipperde even en wachtte maar af... Hij wist niet bij welke psychiater hij een afspraak had gemaakt, maar goed, dat zou hij wel zien.

Matthew stond zoals verwacht gewoon te wachten buiten. Mel slikte even, waarna hij weer begon te lopen, de enveloppe onder zijn arm. Hij verschoof de enveloppe zo af en toe. Het mocht niet vallen... Niet vallen.. Maar bij een windvlaag schoof het onder zijn arm vandaan, waardoor Mel zich meteen omdraaide. De enveloppe... Was in een plas water gevallen... Sigh... Melvin bukte erbij neer en pakte de kletsnatte enveloppe, waarna hij naar foto keek die helemaal doorweekt was geraakt... Mel kwam overeind en gooide alles weg. Dan niet weet je. Hij liep weer richting de psych en richtte zijn blik geen enkele keer richting de jongen. Deze dagen waren niet leuk meer, meuh.

Hij had pas door dat de ander een enveloppe mee had toen deze in een plas was gevallen. Kalmpjes hield Matt halt en staarde hij naar de jongen, die even keek naar de inhoud van het ding en toen de foto weggooide. Yeah, hij had gezien dat het een foto van hen was. Jammer, maar het ding was kapot. Daar was niks aan te doen. Hij moest accepteren dat je soms kapotte dingen niet meer kon maken, dingen zoals hem dus. Die waren niet meer te maken, je kon ze enkel nog meer kapot maken en gisteren had Mel de gebroken Matt nog meer laten breken, good job.

Al snel waren ze aangekomen bij de Psych en meldde Mel de jongen aan, waarna hij ging zitten en een boekje pakte om erdoor heen te bladeren. Het was lang geleden dat hij hier was geweest. Yeah, zelfs Mel had bij de Psych gezeten. Maar ja, dan in Johto eh. Hij bleef maar last hebben dat als er iets in zijn ogen scheen, dat hij dan de lampen van de bus voor zich zag... En hij riep de eerste tijd alleen maar dat hij geen last wilde zijn voor iemand, zelfs niet voor doktoren. Naja en toen ging hij roepen dat hij beter wel overleden kon zijn door dat ongeluk. Zijn ouders vonden dat een extra reden voor naar de psych te gaan.. So yeah. Sigh. "Ik wacht hier straks." sprak hij zachtjes.

Het duurde niet lang hun o zo leuke 'wandeling'. De hele tijd was er spanning geweest. De jongen was duidelijk niet in de juiste stemming... Hij was dan ook echt pisnijdig op de ander. Sigh... Ze gingen naar binnen en met zijn ene oog keek hij rond en ging hij gewoon zitten waarna hij even naar de ander keek en zuchtte. Ugh... Hij had hier écht geen zin in. Echt niet. Hij had veel liever zijn dingen gedaan, maar voor Mel was dat geen optie geweest. Die jongen wilde niet dat hij geld uitgaf. Wat was ie? Zijn manager? Arceus. "Ik wacht hier straks." Hij knikte alleen en zuchtte luid waarna hij gewoon van het felle, witte licht naar de muur staarde. Hij wilde dit niet.

De jongen knikte alleen even, waarna er een luide zucht uit de mond van de zwartharige kwam. Mel knipperde even en haalde ongemakkelijk een hand door zijn zwarte haren. Pff... Er bleef een ongemakkelijke sfeer tussen hen hangen eh... Niet fijn.. Mel pakte daarom maar zo'n raar tijdschrift en begon erin te lezen... Want tja.. Er was niet veel om te zeggen. En was er al iets om te zeggen, zou het de gemoedsstand tussen hen niet verbeteren...

Er bleef dus een stilte hangen tussen hen.. Wauw... Great dus... Matt staarde wat voor zich uit, jezus... Waarom... Dit was oersaai... Sigh... Hij werd echter al snel naar binnen geroepen en zuchtend kwam hij overeind. Normaal zou het eerst een rustig gesprek zijn, kennismaking en dat soort dingen... dat was het ook. Ze praten veel en hij voelde wel hoe de ander dieper wou ingaan op de feiten die hij had gehoord, maar hij leek ze te mijden en te ontkennen, iets wat typisch aan de zwartharige was. Hij wilde niet dat mensen op zo'n stomme details zouden gaan inspelen, dus hij was er soepel mee en daarom was ontkenning het beste wat hij kon doen. Na iets van uur mocht hij gaan, natuurlijk had hij niks laten merken van wat het echte probleem ook was. Met nog steeds zijn gezicht op onweer wandelde hij de wachtkamer in. Hij zweerde het, als ie weg was, zou ie eraan zijn.

De jongen werd na een tijdje de kamer in geroepen, waarop Mel hem even nakeek. Sigh... Hij had na een tijdje al die tijdschriften al uit, waarna hij op zijn holocaster ging. Heh... Er was een sale... Cool daar gingen ze zo even langs. Dat had hij net besloten yes. Toen na ongeveer een uurtje de man weer terug kwam met onweer op zijn gezicht gespeeld kwam Mel rustig overeind en keek hij naar de jongen. "We gaan nog even langs de groenteboer, er zijn kortingen." sprak hij met een rustig glimlachje tegen de jongen. Yush.

"We gaan nog even langs de groenteboer, er zijn kortingen." Waarom? Hij zuchtte even en sloot zijn oog waarna hij zich schuin wegdraaide. Waarom besloot hij dat? Ten tweede... Waarom een boer? Bier betekende vuil... Nee, liever niet. Die mensen moesten maar ver... Heel ver van hem wegblijven. Hij vond ze gewoon niet zo'n leuk volk, dat was typisch hem. Maar naja, niemand zou hem erover aanspreken... "Waarom heb je kortingen nodig?" zei hij een beetje neutraal. Hij keek al lang niet meer naar kortingen... Gvd.

De jongen leek er niet al te blij mee zijn... Sigh.. "Waarom heb je kortingen nodig?" klonk er even, waarop Mel glimlachte naar de jongen. "Omdat ik het eten voor vanavond betaal." sprak hij met een kalme glimlach, waarna hij zich omdraaide en uit het gebouw begon te lopen. "Als je er niet heen wilt kan je ook naar huis gaan, want ik ga er sowieso heen." sprak hij rustig terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte. Brr. Het werd al een stukje kouder.

De ander glimlachte alsof er helemaal niks tussen hen was. Wauw, hij vond het verschrikkelijk als mensen zo tegen hem deden, maar hij was eigenlijk ook geen haar beter. "Omdat ik het eten voor vanavond betaal." Tsk. "Als je er niet heen wilt kan je ook naar huis gaan, want ik ga er sowieso heen." Matt zuchtte even en haalde wat geld boven waarna hij het rolletje aan hem gaf. "Kijk jij hoeft voor niks te betalen, ik heb toch genoeg, dus neem dan van het mijne," een harde vrijgevigheid. Maar hij stond erop en anders werd ie nog pissiger.. Als dat tenminste nog kon.

Er klonk een zucht, waarna er een rolletje met geld uit Matts zak kwam en naar hem uitreikte. "Kijk jij hoeft voor niks te betalen, ik heb toch genoeg, dus neem dan van het mijne," Mel schudde zijn hoofd rustig. "Ik betaal vanavond, maak je maar geen zorgen om mij." sprak hij met een brede glimlach, waarna hij begon te lopen.

Hij schudde zijn hoofd en Matt vernauwde zijn oog even... Meende hij dat nou? "Ik betaal vanavond, maak je maar geen zorgen om mij." Hij zuchtte even geërgerd en draaide zich om waarna hij de andere kant opstapte en een eindje verderop het geld in zijn zak stak. Dan maar naar huis.... Toen hij thuis was besloot hij eerst even snel te douchen, wat hem meteen een stuk beter liet voelen... Opgelucht zuchtte hij even waarna hij de tv aanzette en maar een film ging kijken. Als ie zo niet terug was zou hij echt nijdig worden...

De jongen leek er niet op in te gaan, waardoor Mel gewoon rustig door kon blijven lopen.. yush... Hij moest ook nog even die foto opnieuw gaan laten afdrukken... Maar ach, was zo gedaan eh. Na een halfuurtje kwam hij weer rustig thuis, al neuriend. Hij bracht de spullen naar de keuken en stopte alles op plekken weg waar hij het kon vinden... yush. "Ah, wat wil je eten? Ik heb verschillende dingen meegenomen." sprak hij met een glimlach naar de jongen. Ze konden niet voor altijd awkward naar elkaar blijven doen toch? Yeah.