Take me to wonderland

Er klonk een vrolijke bedankt van haar, waarna Riddle er al meteen eentje uithaalde. Toen ze met het ding in haar mond naar de jongen keek wist hij wel wat de 'bedoeling' ervan was, maar hij had een leuker idee in gedacht. Hij bukte zich naar voren, maar al snel pakte hij het ding uit haar mond er drukte voor even zijn lippen op de hare. Voor even overspoelde een warm gevoel hem, al stopte hij al niet heel lang daarna, denkend dat het nog wat raar voor Riddle kon zijn. Hij dacht wel aan andere personen hun gevoelens. Met een glimlach keek de groenharige haar aan, waarna de Pocky in zijn mond werd gedaan. Die glimlach was er voorlopig niet af te krijgen.

Het was te zien hoe Riddle helemaal rood aanschoot, iets wat het zelfs nog beter maakte. Al snel brak zij het andere stuk af van de Pocky, maar toch kon Nathan het niet laten om te glimlachen. "Wat is er?" sprak hij met een licht onschuldig glimlachje, alsof er niets was gebeurd. Ondertussen begon de jongen het ding in zijn mond op te eten, Pocky's waren lekker. Nou, wat konden ze nu doen, misschien een kleine pauze nemen of dergelijk. Niet dat ze veel hadden gedaan, maar als ze in een druk tempo bezig bleven, zou het geld wel erg snel opzijn. Ook weer iets dat zonde zou zijn natuurlijk.

Zodra de jongen haart antwoord had gehoord, kon de jongen het niet laten om maar even kort te gaan grinniken. Bij haar voorstel om te gaan zitten, knikte Nathan "Goed idee." waarna hij haar volgde en naast haar op het ding plaats nam, het laatste stukje van het stokje opetend. Al die mensen die langsliepen waren zo verschillend van elkaar, het zou maar wat zijn, alles en iedereen hetzelfde. Een saaie wereld waarin niets anders zou zijn van elkaar. Bij het zien van een lange rij grijpautomaten wees hij erheen "Misschien kunnen we dat nog even als laatste doen?" hij was nooit echt een type van stilzitten, dus tja.

Er werd als antwoord hevig geknikt en er klonk een bevestigend antwoord van Riddle, mooi, dan was dat besloten. Echter, toen de groenharige wou gaan opstaan had hij ineens een Pocky in zijn mond geduwd gekregen, iets waarop hij kort glimlachte. Nu kwam hij wel overeind en trok haar zowaar overeind, meesleurend naar de automaten. Wat waren er altijd veel dingen zeg, jeetje. Nathan liet zijn blik over de prijzen glijden, maar al snel was zijn aandacht weer naar Riddle "Wat lijkt jou wel leuk om te hebben?" het was natuurlijk niet te garanderen dat het zou lukken, maar dat was het altijd met dit soort spellen.

Na een klein tijdje leek ze te stoppen bij een automaat waar Pokémon knuffels inlagen, waarna het hem werd gevraagd of hij een Ponyta kon proberen uit het ding te halen. De groenharige glimlacht even "Het is altijd te proberen." waarna hij naar voren stapte en wat geld pakte, om vervolgens een muntje in het ding te stoppen en met de grijparm probeerde de knuffel te pakken. De eerste keer probeerde hij het en al werd de knuffel gegrepen, viel het ding toch weer naar beneden halverwege. Hm. Nog een poging werd gewaagd, maar nu leek het al helemaal te mislukken, verdorie. Dit soort dingen waren moeilijk zeg, of het zo leek of niet. Bij de derde keer leek het bijna te lukken, of..? Ja hoor, niet veel later viel de knuffel het vakje in voor waar de prijzen inkwamen.

Hij werd met een brede glimlach bedankt, iets wat hij enkel met een glimlachje beantwoorde. Wat hij echter niet verwacht had, of eigenlijk, voor het moment niet, dat hij ineens een knuffel van haar kreeg. Maar al snel werd hij toch weer los gelaten. Misschien zouden de twee wel kunnen terug keren naar de kamer, dat was wel het beste waarschijnlijk. "Wat dacht je ervan? Om weer terug te gaan naar het hotel?" stelde Nathan voor, zijn ogen gericht op haar,

Toen het hem met een glimlachje werd gevraagd of hij nog wist waar de twee heenmoesten, kon Nathan het niet laten om kort te grinniken. "Dat weet ik nog wel ja." en gelukkig maar, anders zouden ze met gemak de weg kunnen kwijtraken in Slateport City, het was een vrij grote stad immers. "Deze kant op." waarna hij de aangewezen kant op liep, richting het hotel. Na een klein tijdje te hebben gelopen, diverse straatjes te hebben ingeslagen was het hotel in zicht geraakt. kijk, hij had wel een beetje richtingsgevoel. De twee liepen het hotel in, om vervolgens nar de lift te lopen. Met een klein glimlachje keek hij naar Riddle "Nog wat herinnerd?" het kon nooit kwaad om het te vragen, nietwaar?