Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Jace nam nog een teug en hoorde achter hemde deur open gaan. Een jonge dame van ongeveer zijn leeftijd stapte naar buiten en vroeg hem of hij ook aan de drukte ontvlucht was. Hij glimlachte en blies uit. De nachtwind die blies over het balkon was rustig maar best koud in het hartje van de winter. Hij draaide zich naar haar om en rechtte zijn rug terwijl hij zei: "Nee ik ben niet ontvlucht aan de drukte, ik wilde simpelweg wat roken terwijl in naar de nachtlucht kijk." Hijzelf had geen glas wijn of champagne genomen. Ondanks dat hij een kok was dronk hij geen alcohol. Hij besloot daarom zijn sigaret op te heffen en zei: "Gelukkig nieuwjaar gewest. Moge het een mooi nieuw jaar worden met veel avontuur."
Rustig nam Valerie een slokje uit haar glas. Ze vroeg zich af waar de blauwe kleur van de vloeistof vandaan kon komen. Zuchtend zette ze haar glas weg, ze stond hier nu al een hele tijd en niemand kwam naar haar toe. Ze kon net zo goed gewoon weg gaan. Net op dat moment merkte ze dat er een zwarte hondachtige pokémon op haar af kwam lopen. Ook al was dat alle aandacht die ze gekregen had van de avond vond ze het wel leuk. De pokémon zag er ook nog eens leuk uit. "Hey, is deze Pokémon van jou?" Hoorde ze plotseling iemand zeggen, Valerie keek opzij om antwoord te geven. Voor dit echter kon werd de Houndoom aan zijn zwarte halsband weggetrokken door een ander meisje. "Wat heb jij toch?" Zei het zwartharige meisje terwijl ze recht in de ogen van de pokémon keek. Deze keek lichtelijk wanhopig nog naar Valerie, licht schudde ze met haar hoofd. Ze ging en kon deze pokémon nu echt niet helpen. "Het spijt me," verontschuldigde het meisje zich totaal onnodig. De pokémon had haar juist een gesprek bezorgd. "Wat schattig," zei de brunette plotseling doelend op de Riolo die de hondpokémon een knuffel gaf. Het zag er inderdaad schattig uit, haar pokémon waren niet zo schattig te noemen. Night leek nooit echt vrolijk te zijn, Racher was altijd maar agressief, alleen Chyro kon nog vriendelijk en doen. "Ik neem aan dat ze dan van jou zijn," zei de brunette nog tegen het andere meisje. "Het geeft niet hoor, mijn pokémon zijn deels erger. Ik ben Valerie trouwens," stelde ze zichzelf voor. Het viel haar op dat meerde mensen hun pokémon hadden rondlopen. Aangezien Chryo overal in zou klimmen en mensen lastig zou vallen kon hij niet. Racher zou een grote puinhoop van aanvallen veroorzaken, en Night zou het niet echt op prijs stellen om hier te zijn. Voor haar zat dat er dus niet echt in.
Er was gelukkig niet veel aan de hand. Een meisje noemde Anubis schattig en de Riolu verplaatste zijn aandacht meteen naar degene die dat zei. De kleine blauwe pokémon liep op het meisje af en kefte vrolijk terwijl hij een poot uitstak. Villain keek even naar boven en had ook een blije uitdrukking op zijn snuit. Het ene meisje, op wie Villain was afgelopen, stelde zich voor als Valerie. "Ik ben Lucia, aangenaam," stelde Lucia zich voor. "En dit hier zijn Villain en Anubis." Villain blafte een groet en keek geïnteresseerd naar Valerie. Wat de Houndoom soms had bleef een mysterie. Anubis dartelde alweer rond en onderzocht een papiertje. Lucia grinnikte en keek naar de jonge Riolu. Hij kwam niet al te veel buiten, dat moest maar eens veranderen. Als Villain geen claustrofobie had... Misschien kon ze de Houndoom trainen dat hij in elk geval kleine afstanden in zijn pokébal kon. De hele tijd dat probleem geval meeslepen werd erg vermoeiend. Villain liep naar voren, richting Valerie, en keek hoopvol naar boven. Lucia wierp er kort een blik op, soms was de Houndoom zo'n aandachts vrager. In elk geval was het slimmer Anubis in de gaten te houden nu Villain bezig was. De Riolu zou sneller weg lopen op dingen te onderzoeken dat de Houndoom op het moment. "Hebben jullie het naar jullie zin?" Vroeg Lucia om een gesprek te beginnen, iets beters te doen had ze toch niet.
De jongen was dus niet ontvlucht aan de drukte, maar had een plek opgezocht om te kunnen roken. Dat was wel een logische reden als ze eerlijk was en ze moest ook toegeven dat het hierbuiten best wel mooi was. Ze hief dan ook haar glas op toen hij zijn sigaret hief en glimlachte even. "Jij ook gelukkig nieuwjaar en ik hoop vooral ook op een succesvol jaar." Zei ze en nam een slok van de wijn. De jongen had geen drinken bij zich, maar dat kon zijn keuze zijn. "Mijn naam is trouwens Cindy." Stelde ze haarzelf voor. Dat had ze tenslotte nog niet gedaan en het leek haar wel zo netjes om dat te doen.
“Liep je soms ergens heen voor je viel? Als je wilt kan ik meelopen.” Lily grinnikte, of ze ergens heen liep? "Nee, niet echt, ik probeerde meer de mensen te ontwijken," ze zweeg even. "En dat mislukte," voegde ze er aan toe. “Om te voorkomen dat je weer onderuit gaat,” Grinnikend schudde Lily haar hoofd. "Ik red me wel," Simba trok haar aandacht. "Simba daarintegen," ze bukte en trok de kleine Litleo weg bij het gevallen glas en de drank die over de grond lag. "Dat is niet goed voor je," zei ze tegen de kleine welp. Simba keek alleen wat versuft, hij zat al niet meer zo statig als eerst. "En heb jij het naar je zin hier?" Lily keek Alex vrolijk aan. Ze kwam toch wel een beetje in de feeststemming. Even raakte ze haar masker aan om het wat beter te laten zitten. Het feest was wel leuk, maar ook erg druk. "Ik denk dat ik straks naar buiten ga," mompelde ze nadenkend. "Voor het vuurwerk," voegde ze er glimlachend aan toe. Ja dat zou een leuke show worden.
Liams blik ging vluchtig over zijn spiegelbeeld terwijl hij een masker opzette. "Ziet er niet al te slecht uit hé Riv?" zei hij met een schaapachtige grijns richting zijn combusken die net zo enthousiast leek te zijn als hem over het hele gemaskerde bal gedoe. Natuurlijk was dit een van zijn eerste dagen in Kalos en had hij besloten zich in het pokémoncenter van Lumiose om te kleden. Een simpel zwart pak met een wit hemd en een zwarte stropdas. Ook had hij gedacht aan de gelakte schoenen en een simpel mannelijk parfum. Eenmaal hij zich helemaal had omgekleed, liet hij Rivaille weer in zijn pokéball en stapte hij uit het omkleedhokje van het pokémoncenter. Hij was hier helemaal klaar voor, het was immers nieuwjaar.
Eenmaal hij was gearriveerd op het gemaskerde bal, keek hij ietwat schuchter rond. Liam kende immers niemand hier, maar echt niemand. Hij slaakte een korte ontmoedigde zucht voor hij verdere stappen zette in de grote zaal en rondkeek, niet echt wetende wat hij nou moest doen.
"Cindy hmm... Mijn naam is Jace." Hij stak zijn hand uit om haar hand te schudden terwijl hij er op volgde: "Ik vond je optreden in de contest leuk. Ikzelf heb ook mijn pokemon laten zingen. Leek me de beste optie." Hopelijk was hij niet te straight forward met deze opmerking. Hijzelf had ook door hoe dit de foute indruk zou kunnen geven. Hopelijk schrok hij haar niet af met z'n oog... Oh ja hij had een masker op die zijn rechter oog bedekte. Wat was dat functioneel zeg. Hij grinde net toen er een windvlaag plotseling langs vloog die de deur dicht smeet. Hij hoorde hoe de deur op het slot viel en begon meteen te zweten. Daar stond hij dan met zijn hand uitgestoken, opgesloten op het balkon... Shit.
Raven stond echt op het punt Aiden een dreun te geven, waarschijnlijk net zo als Seven hèm wel kon slaan. De enige reden dat dit nog niet gebeurd was, was door de vele ogen die op hen gericht waren. En Aiden, de mukking Seedot dat het was, maakte hier gebruik van. Zonder iets te zeggen greep hij Raven en Seven beet en sleurde hij ze de dansvloer op. Door de plotselinge beweging moest Raven zijn evenwicht terugvinden en pakte hij Seven even beet, waarna hij haar al snel weer los liet toen hij eenmaal doorhad waar ze stonden. 'En dansen, duiffies. Anders worden we er nog uit gegooid.' Het was maar goed dat Seven een masker droeg, want hij verwachtte half dat ze Aiden nu een blik stuurde die hem ter plekke kon doden. Raven zelf, die dat nogal moeilijk kon doen, slikte een woedende opmerking in en richtte zich in plaats daarvan op Seven, waar hij op dit moment zijn handen al vol genoeg aan had. Daar stonden ze dan. Midden op de dansvloer. Het rustige balnummer startte, de mensen begonnen over de grond te schuifelen en iedereen zou het zien als zij daar een commotie gingen starten. Raven wist dat hij hier niet meer onderuit ging komen. Hij zuchtte, liet zijn lege ogen weer op Seven vallen en stak toen uiteindelijk uitnodigend, zij het met ietwat tegenzin, zijn hand uit.
Raven kon niet dansen. Tenminste, hij had het nog nooit gedaan, simpel om het feit dat zijn oog-hand coördinatie heel anders in elkaar zat. Maar, hij was tegelijkertijd ook niet van plan om Seven de leiding te laten nemen. Daar was zijn mannen-ego veel te trots voor. Vandaar dat hij haar rustig naar achter duwde om haar voorzichtig rond te draaien en zo de dans te beginnen. Het was echter ook een tactiek om haar bezig te houden, zodat ze hem niet gelijk de huid vol kon schelden. Misschien dat dit nog een kans bood om Seven's woede naar hem op te lossen zonder geschreeuw. Dat zou ten slotte veel te veel aandacht trekken.
Het leek er niet op dat het meisje er al te zeker van was, maar het was fijn dat ze toch besloot het glas aan te nemen, na haar eigen halfvolle glas weg te hebben gezet. Met zijn eigen glas nog in zijn hand en één wenkbrauw opgeheven, alsof hij ongeduldig was en wachtte op het moment dat ze uiteindelijk een slok zou nemen, keek hij het meisje aan. Zodra ze een woord sprak en een slokje probeerde, sierde een grijns zijn gezicht. Ze leek… Verbaasd over de smaak. Alsof het haar eerste keer was. Iets wat misschien maar goed was ook, want Arceus hoe oud was ze wel niet? Ze smakte zachtjes en afwachtend keek Aiden haar aan, terwijl hij zelf een slok nam van zijn eigen drinken. Problemen met alcohol had hij al jaren niet meer en als zoon van een alcoholist, zou het toch raar zijn als hij dit kleine beetje niet kon hebben. Hij werd bedankt voor de wijn en voor een moment hief de jongen zijn schouders. “Je had het prima zelf kunnen pakken,” zei hij haar met een lichte grijns. “Het was je eerste drank?” besloot hij dan toch te vragen. Nu hij hier toch stond kon hij net zo goed met iemand socialiseren. Misschien dat hij op die manier Raven en Seven uit zijn buurt kon houden, voor hij weer ergens in de oceaan belandde door een gigantische Noibat. Nee, dat waren geen fijne tijden.
Vivienne keek rond, het begon steeds drukker te worden in de zaal, maar haar blauwe ogen konden nog steeds de blonde jongen waar ze op wachtte niet vinden. Ze zuchtte zachtjes, ze had niet eens geluk bij de jongens als het ging om dansen. Zou ze zelf dan maar de eerste stap zetten? Of wachten totdat iemand een praatje kwam maken? Like, ze zag overal groepjes gevormd worden en zelf bleef ze een beetje eenzaam achter. Tenminste, totdat ze de blik ving van een jongen, roodharig wat haar voorzichtig liet huiveren, die haar wel een beetje héél erg aandachtig aan het bekijken was. Ze grinnikte zachtjes en zwaaide voorzichtig naar 'm, als teken dat ze hem had gezien. Daarna draaide ze zich in het rond, waarbij haar bruine haar in een zwierige zwaai achter d'r aan kwamen. Vervolgens nam ze van de gelegenheid gebruik om twee glaasjes champagne te pakken van een rondlopend dienblad te pakken om daarna naar hem toe te lopen. Ze hielt 'm het glas voor, met een glimlach op d'r gezicht. "Ik denk dat je deze wel kan gebruiken, je blik hing nogal vast," zei ze met een lieve glimlach op haar gezicht.
Jace was zijn naam dus en ze kon zich nu inderdaad wel herinneren dat er iemand aan de contest had meegedaan die op hem leek, ook al had ze dat zo snel niet gedacht, wat waarschijnlijk door het masker kwam. Ze stak haar arm naar voren om zijn hand vast te pakken, maar voor ze deze kon pakken voelde ze een windvlaag langs hun heen gaan en hoorde ze de deur dichtvallen en tegelijkertijd op het slot. Geweldig, dat hadden zij weer. Ze keek even naar haar uitgestoken hand en naar de zijne, maar dit was waarschijnlijk geen goed moment meer om zijn hand te schudden. Ze liet haar hand dan ook langzaam weer zakken en liep naar de deur toe. Daar pakte ze de hendel vast en probeerde ze of ze de deur open kon krijgen, maar dat lukte niet. Ze zaten dus echt vast en niemand zou hun binnen waarschijnlijk horen vanwege de muziek. Ze draaide zich weer om naar Jace en keek hem even met een bedenkelijke blik aan. "Wat moeten we nu doen?" Ze hoopte dat dit niet te lang zou duren, want even buiten was geen probleem in deze jurk, maar als ze hier de hele avond moest zitten zou het nog wel eens koud kunnen worden. Ze besloot alleen om haar mond daarover te houden, want ze had het tenslotte nog niet echt koud.
Die had ze niet zien aankomen. Het ene moment luisterde ze mee hoe Raven aan Aiden vroeg wat hij allemaal had lopen te vertellen. Het volgende werd ze aan haar arm meegeleurd en midden op de dansvloer achter gelaten met Raven. Het was dat de blinde jongen haar vastgreep om zijn evenwicht te vinden, anders was ze meteen uitgevlogen naar Aiden om hem een fijne nacht in een ziekenhuisbed te bezorgen. Het maakte haar enkel nijdiger dat hij er zomaar mee weg kwam en dta zij nu vast zat op de dansvloer. Natuurlijk was het hele gebeuren niet tussen hen gebleven, men zocht immers altijd iets spannends om naar te kijken en zich mee te bemoeien. Als ze er niet uit gegooid wilde worden dan moesten ze nu handelen en dus pakte Seven Raven's hand vast toen hij die naar haar uitstak. Het misselijkmakende nummer was al begonnen en om maar een beetje te blenden in de menigte besloot ze maar netjes mee te doen en de passen van haar danspartner te volgen. Als hij echter dacht dat hij er zo makkelijk vanaf zou komen dan had hij het mis. Ze kon misschien niet tegen hem schreeuwen, maar ze stonden dicht genoeg bij elkaar om hem een hoop dodelijke woorden toe te fluisteren. "Dus, wat heb je lopen vertellen?" vroeg ze geërgerd, haar stem gedempt. "Ik snap niet waarom je überhaupt met Aiden praat, je ziet wat ervan komt!" Oh nee dit ging echt geen rustig nummer worden. {Raven + Aiden}
Laatst aangepast door Seven Farron op ma jan 26, 2015 11:06 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Een dip voor bij de chips. Dat klonk nog helemaal niet zo gek. Sausjes waren gelukkig overal te vinden, enkel de chips ontbrak nog. 'Die heb ik al gevonden, het is de chips die ik zoek. Of iets eetbaars.' zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Ondanks dat het meisje niet al te vrolijk leek of hoe je het ook wou beschrijven deed het weinig aan de jongen zijn gedrag. Hij hoopten enkel op een antwoord waar hij wat aan had. Een simpele ja of nee was genoeg maar dat was niet wat hij kreeg. Dat hij het zou vinden in een supermarkt wist hij ook wel, maar hij wilde weten of hij het ook op dat bal kon vinden. Dat 'hapje' in zijn handen ging hij in geen geval op eten. West was zijn leven nog niet beu, en het zag er echt uit alsof het iets van gif bezat. Bij heel de uitleg die hem werd voorgeschoteld hield hij enkel zijn hoofd een tikkeltje schuin. 'Ik vermoed dat je daar dus mee bedoeld dat je niet weet waar je het hier kan vinden.' zei West na alles wat het meisje had gezegd over de brei er afhalen en al het gebrabbel wat nadien nog was gekomen. Het 'hapje' werd wel door haar uit zijn handen genomen en vervolgens at ze het op. Ja, ze at het ding dat volgens hem niet eetbaar kon zijn. West had zijn mond al geopend om te vragen of het eetbaar was maar de uitdrukking op haar gezicht zei al genoeg. Hij kon niet anders dan zacht lachen om haar uitdrukking. 'Dit is dus waarom ik opzoek ben naar iets anders.' sprak hij rustig terwijl dat hij zijn armen over elkaar sloeg. Zijn vermoeden was erbij wel bevestigd, wat ze ook in haar mond had gestoken het was niet te eten. De vieze smaak wist ze uiteindelijk weg te spoelen met champagne dat ze van iemand anders had weg genomen.
Tag: Lana, und hij heeft eigenlijk best een normale smoking aan xD
Jace tuurde even naar de gesloten deur. Ze hadden best een probleem als het lang zou duren tot ze hier uit kwamen. Jace schudde zijn hoofd en zei simpelweg: "Ik heb geen flauw idee wat we moeten doen eigenlijk." Hij liep naar de deur en begon er tegen aan te tikken. Hopelijk zou iemand het opmerken, maar zijn hoop was klein. Hij inspecteerde de deur. Best mooi en het zag er heel duur uit. Zijn beurs zou een gebroken deur niet veroorloven. Het slot zag er wel best simpel uit, want wie zou er in een balzaal willen breken. Hij keek vragend naar Cindy en vroeg sarcastisch: "Zeg Cindy jij zou wellicht niet sloten kunnen kraken of wel."
Tag Cindy en wellicht iemand die ons zou kunnen helpen ^^
Lily scheen het aanbod niet verkeerd op te vatten. Ze grinnikte er juist om en dat zag Alex als een positief iets. “Ja, ik kan geloven dat het haast onmogelijk is om niet tegen iemand op te botsen,” sprak hij, terwijl hij even naar de langslopende mensen keek. Verderop zag hij de blondine staan die hem bijna omver had gewalst. Ze stond met een ander meisje te praten, maar verder besteedde hij geen aandacht aan haar. Het was niet alsof ze elkaar kenden, dus Alex zag er het nut niet van in. Ondertussen hield Lily het gesprek levend door te vertellen dat ze zich prima kon redden. De blonde knul knikte begrijpend. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar de indruk te geven dat hij het tegenovergestelde van haar dacht, hoewel hij het idee had dat ze die ook niet had gekregen. De vraag of hij het een beetje naar zijn zin had, trok zijn aandacht. Een beetje nonchalant krabde hij met een vinger over z’n wang heen. “Ah, ik ben eigenlijk net hier. Is de punch aan te raden? Ik ben er best nieuwsgierig naar,” reageerde hij. Punch. Dat had hij nog nooit van z’n leven gehad. Er waren vele verschillende soorten en toch had hij het goedje nooit naar binnen mogen werken. Ergens klonk zijn leven toch best wel sneu als je het naging. Lily meldde vervolgens dat ze later naar buiten ging om de show te bekijken en Alex kon niet anders dan begrijpen en instemmend knikken. “Ik ook. Ben best benieuwd wat ze ervan gemaakt hebben,” grijnsde hij. Vuurwerk bleef hem door de jaren heen fascineren. Soms inspireerde het hem en andere keren bewonderde hij het gewoon. “Wellicht laat ik m’n pokémon wel uit haar pokéball als het minder druk blijkt te zijn dan hier binnen, maar daar ga ik niet van uit.” Zijn blik viel even op de Litleo, die niet echt last scheen te hebben van de drukte hier. Hij wist echter dat Aquarius het misschien niet zou waarderen en, tja, pokémon bleven ook verschillend.
