{New Year} Masked Ball

Het gekrijs bereikte haar oren, maar de jonge vrouw besteedde er geen enkel beetje van haar aandacht aan. Haar lichte, blauwgekleurde ogen stonden strak gericht op de Pokémon die op de behandeltafel te vinden was. Het was niet haar Pokémon en toch was het dit wel. De Pokémon was door één van haar leden gestolen, maakte nu deel uit van een belangrijk plan. Team Rocket was namelijk niet langer enkel stelen, enkel de macht overnemen. Nee, Allison had besloten zich op een veel belangrijker deel te gaan focussen. Dit was ook de reden dat ze besloten had haar Pokémon open te stellen voor de verkoop. Nu had ze geen Kabuto, Shiny Fennekin en Petilil meer. En toch was dit niet iets wat haar dwars zat. Immers had ze de Fennekin niet verkocht, maar geruild. In de plaats van de Fennekin had ze nu een krachtige Flygon in haar team, wie haar status flink op zou krikken. Dit was iets wat de jonge vrouw hard nodig had gehad. Veranderingen. Haar team en nieuwe taken zouden deze veranderingen makkelijker maken. Ook was haar Buneary in de afgelopen tijd geëvolueerd, iets waar de vrouw geen moeite voor had hoeven doen. Dit gebeurde immers op geluk en de Buneary, wie een perfecte assistente was in het lab, had zich vrij goed vermaakt.
Eenmaal klaar met haar taak, knoopte de jonge vrouw haar witte jas los. De man, haar persoonlijke assistente, haastte zich direct de kamer uit. De laatste keer had hij haar schoen immers tegen zijn hoofd mogen voelen, dus het losknopen van haar jas was genoeg waarschuwing om zich uit de voeten te maken. De deur klapte achter hem dicht en Allison ritste haar rokje los, om deze op de grond te laten vallen en haar kast te openen. In de kast hing een witte jurk met blauwe linten. Om haar benen droeg ze lange, blauw met witte overknie kousen en witte, lage laarsjes. Het witte maskertje dat haar gezicht bedekte, liet haar lichtblauwe ogen mooi uitkomen en haar lange haren hingen voor vandaag een keer los langs haar lichaam, waardoor beide kleuren goed te zien waren. Een ketting met een blauw hart hing over haar borst en er was een stukje bloot over haar schouders te vinden. Haar armen bedekt met mouw-achtige armwarmers zorgden ervoor dat het jurkje er niet al te bloot uit zag.

Eenmaal aangekomen in de zaal, keek de jonge vrouw met één opgetrokken wenkbrauw om zich heen. Al snel pakte ze dan toch een glas champagne en zette ze zich aan de tafel, naast een willekeurig persoon. Het glas maakte een tikje op de tafel toen ze hem na een slok neerzette en ze wachtte rustig af of de ander een conversatie zou beginnen, of dat vanavond een rustige avond zou worden.

Haar masker & haar jurk

Van de mensen in het vliegtuig had Valerie gehoord dat er een groot gemaskerd bal zou komen. Dat zou een prima gelegenheid zijn om een paar nieuwe mensen te ontmoeten. Ze had geluk dat Ashton's tante haar geld mee had gegeven voor kleding. Ze was niet geweldig met mode en hd dus ook vaak om hulp gevraagd. Dat stond haar helemaal niet aan, ze hield er niet van om afhankelijk te zijn van andere. De rest van de dag was ze opzoek geweest naar een masker. Er een vinden die bij haar jurk paste was gelukkig niet heel moeilijk. Haar jurk was wit dus alle kleuren maskers waren mogenlijk. Het enige probleem zou nog kunnen zijn dat er niemand was die ze kende. Er was een kleine kans dat er mensen uit Unova of Sinnoh zouden zijn die ze kende. Deze kans schatte ze echter maar klein. Daar stond ze dan, voor de ingang van de zaal, helemaal alleen. Al snek werd ze naar binnen geduwd en een drankje werd in haar hand gedrukt. Valerie zag binnen verschillende mensen staan. Sommige stonden alleen maar de meesten waren wel met iemand aan het praten of dansen. Waarom was ze hier ook al weer? Rustig nam ze een slok van haar drankje, dit smaakte nog verassend lekker. Haar paarse ogen merkte een spiegel aan de muur op, haar laatste kans om te zien of alles er wel goed uit zag. Haar simpele zwarte hakken liepen niet erg lekker, het stukje naar de spiegel was echter geen probleem. Haar zwarte haren zaten nog netjes in de waterval vlecht en hingen sierlijk langs haar lichaam. Haar strapless witte jurkje zag er ook nog prima uit. Het witte masker met zwarte accenten er op hing netjes voor haar gezicht. De maskers bevielen haar wel, daardoor kon ze aan het einde van de avond meteen haar bed in. Valerie had er een hekel aan om haar make-up er eerst af te moeten halen. Dat was dan ook de reden dat ze bijna nooit make-up droeg. Zuchtend draaide Valerie zich om en keek de zaal in. Ze hoorde eigenlijk niet thuis tussen al deze nette mensen. Het meisje nam nog een slok van haar drankje waarna ze even door de zaal liep. Verwonderd door de mensen op de dansvloer stond ze even stil. Zelf kon ze niet eens echt sierlijk bewegen, laat staan dansen. Valerie nam de laatste stok van haar drankje waarna ze naar een tafel liep. Hier kreeg ze weer een nieuw drankje aangereken. Dit zette ze op de tafel weg terwijl haar paarse ogen de zaal in staarde. Ze had echt geen idee wat ze hier eigenlijk deed.

Wil iemand haar gezelschap houden?

Oh jeetje, ze had nu wel iets te veel gedronken. Ze voelde zich echt heel vreemd, alsof ze geen eens gevoel had. En staan ging ook al niet meer zo geweldig. “Bye Tawnee,” sprak ze toen, al kwam het met moeite uit haar mond. Ze waggelde eventjes richting de drankjestafel en nam een simpele cola, in de hoop dat het vreemde gevoel in haar hoofd verdween. Dat het een soort van wegspoelde. Maar natuurlijk, werkte het niet. Het meisje zag de rug van iemand. Ze kon niet goed nadenken, want hey ze had te veel op. Half struikelend, over niets, kwam ze aan bij de persoon. Ze zat voor een tafel, helemaal alleen. Ach, wat zielig. “Hey paal” sprak ze toen, de persoon ziende als een paal. Ze gaf ze deze een knuffel – ook merendeels omdat ze anders omviel. “Ik hou van je, paal,” sprak ze toen, terwijl ze half omviel. Ze kon al amper lopen op haar hakken, dus laat staan als ze niet meer helemaal helder kon denken. Ze liet de persoon los en probeerde een stoel te pakken, maar deze gleed onder haar handen vandaan, waardoor het meisje bijna omviel. Ze kon zich nog net aan de tafel vast houden en schoof vervolgens de stoel onder haar benen, om te gaan zitten. Oh hey, dat was helemaal geen paal joh. Het was een mens!! Wat verbaast keek Danique het meisje aan. Hoe kon dat nou weer?

{ En toen stond ze bij Lilium. (Sorry Babs :'D)

Zijn ogen gleden over de woorden die op het mooie blaadje stonden. Bovenaan stond iets over een bal, een gemaskerd bal om precies te zijn en een grote glimlach verscheen op het gezicht van de roodharige jongen. Een gemaskerd bal! Met gratis voedsel en drank! Dansen, leuke meiden in mooie jurken, alles erop en eraan! En uiteindelijk een spectaculaire vuurwerkshow. Nou, daar moest hij dus zeker naartoe gaan! Bij het zien van de datum bedacht hij zich dat hij nog maar een enkele dag de tijd had om zich erop voor te bereiden en een grote zucht verliet zijn mond. Dan moest hij maar eens snel beginnen. Hij had ergens nog wel een pak liggen, maar een masker had hij niet. Die gebruikte hij nooit namelijk, maar dat was natuurlijk normaal. Hij besloot dat het tijd werd dat hij door de stad van Lumiose City moest gaan lopen. Misschien was er wel ergens een winkel voor maskers, hoopte hij. Uiteindelijk besloot hij voor een grijzig masker te gaan met redelijk wat details erop. Hij was er best blij mee dat hij het gevonden had en met een grote glimlach op zijn gezicht verliet hij dan ook de stad, om zich naar zijn appartement te verplaatsen waar hij zich voor vanavond zou omkleden. Natuurlijk was hij hier best laat mee, maar gelukkig zou hij wel op tijd komen.
Uiteindelijk had hij zich omgekleed in een mooi zwart met wit pak, klassiek zoals het hoorde, vond Alex. Hij had het masker opgedaan en had zijn pokémon nog wat te eten gegeven, voordat hij ze terug in hun pokéballs had geroepen – en voor de zekerheid goed had verstopt op zijn kamer – waarna hij vertrok naar het bal. Vandaag ging het niet om de pokémon, maar om de mensen zelf. Hij glimlachte naar de mensen die hij passeerde, allemaal in maskers, allemaal onherkenbaar. Zonder masker had hij vast wel een paar mensen herkend, en een paar mensen zouden hem vast ook wel herkend hebben – al was het niet zo lastig om hem te herkennen. Hij had vuurrood haar, iets wat niet veel mensen hadden. Maar ja, tot nu toe sprak niemand hem aan met Alex en dat vond hij best grappig. Hij pakte een drankje van de ober aan die rondliep, een champagne om precies te zijn, en nam er een flinke slok van. Heerlijk verfrissend. Zijn blik gleed opeens naar een jongedame en hij kon het niet laten om naar haar te kijken. Die curves, die prachtige curves. Haar jurk paste perfect bij haar lichaam, ze zag er fragiel en mooi uit. Een echte schoonheid. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij leunde tegen een tafeltje terwijl zijn blik van haar rug, naar haar kont, naar haar benen gleed. Vrouwen, hij kon er best van genieten. Zijn blik gleed weer omhoog naar haar en toen hij merkte dat ze zich had omgedraaid, besefte hij dat hij iets te lang naar haar had staan kijken. Had ze hem nu opgemerkt? Vast wel. Een starende blik voelde je vrijwel meteen.

Hij kijkt naar Vivienne.
Dit is best awkward om te schrijven, weet je wel ;x; haha

Cindy had ondertussen nog een paar slokken van haar wijn genomen tot het glas helemaal leeg was. Ze zette het glas dan ook weg en pakte weer een nieuwe voor ze even om haar heen keek waar ze nu naartoe zou gaan. Naar de dansvloer gaan leek haar geen goede optie, want daar was het veel te druk en ook bij de hapjes was het vrij druk aan het worden door het aantal mensen dat voor het eten was gekomen. Ze scande dan ook de omgeving af terwijl ze wat langs de rand van de dansvloer begon te lopen. Ze hoopte dat ze een plek kon vinden waar niet al te veel mensen waren, maar of dat hier zou lukken was nog maar de vraag. Plots vond haar blik een deur die als ze het goed zou leiden naar een balkon en daar zou het vast wel rustig zijn. Ze hield haar wijnglas stevig vast en legde de laatste afstand af naar de deur van het balkon. Ze duwde de deur open, waarna ze het balkon op liep en de deur weer op een kiertje zette. Ze wilde naar de rand van het balkon toelopen om naar de nachtlucht te kijken, maar wat ze niet had verwacht, was dat er een ander persoon zou zijn. "Ehm.. Hallo." Begroette ze de jongen en nam nog een slok van haar wijn. "Ook maar aan de drukte ontvlucht?" Vroeg ze terwijl, ze naar de rand van het balkon liep en op de reling leunde met haar armen.

Tag: Jace

“Ik ben Alex,” na een korte stilte had de jongen, die blijkbaar Alex hete, het gesprek weer opgepakt. “En jullie zijn...?” Lily keek op van Simba en glimlachte. "Ik ben Lily, en dit hier is Simba," antwoordde ze wijzend naar de Litleo aan haar voeten. Simba mauwde vrolijk en keek Alex aan met nog steeds een wat trotse blik in zijn ogen. Lily grinnikte en schudde even haar hoofd, soms gedroeg Simba zich echt als een prinsje. Maar daarvoor was je ook een 'koninklijke' leeuwenwelp. "Hij is vandaag de koning van het bal," grinnikte Lily terwijl ze een gebaar naar de Litleo maakte. Simba mauwde weer en ging op zo een statige manier zitten dat het wel grappig moest zijn. Simba was vast ooit een verwend nest geweest, zoals hij zich gedroeg. Maar hoe hij bij de chamber of emptiness was een mysterie. In elk geval was ze blij dat ze de jonge Litleo in huis had genomen, want het was een heel gezellig beest. Zolang hij niet met Pandora wilde spelen. De Growlithe kon de kat niet erg waarderen in zijn vrolijke buien. Het was in ieder geval goed dat Pandora Simba niet aanviel als hij weer eens kwam aanlopen met zijn bolletje wol.

Tag: Alex Beaumont

Alex luisterde aandachtig toen het meisje zich voorstelde als Lily en haar pokémon als Simba. Wat een leuke namen. Het paste ergens wel bij hen. Een opmerking erover maken deed hij echter niet. Ergens durfde hij niet, omdat hij zich niet op z’n plaats voelde. Wat zou het meisje wel niet van hem denken als hij zoiets zei? Misschien dacht hij er wel teveel over na. Maar dat was nou eenmaal zijn karakter en daar kon hij verder niet echt iets aan doen. Lily voegde er nog aan toe dat Simba de koning van het bal was vandaag en Alex lachte even toen hij de trotse pose van het leeuwtje zag. “Je hebt een... Erg machtige pokémon,” reageerde hij, terwijl hij onbewust naar Simba wees. Hij wist nog steeds niet wat voor een pokémon het was, maar ernaar vragen deed hij niet. Ze waren ten slotte op een bal; een zeldzame gebeurtenis voor in ieder geval Alex. Vragen stellen over iemands pokémon klonk dan erg suf in zijn oren, dus besloot hij zich daar vanavond buiten te houden.

Maar waar moest hij het anders over hebben? Over het feest zelf? Misschien was Lily wel ergens naartoe aan het lopen voor ze viel. Alex keek even om zich heen om te zien of hij dat kon raden, maar nam uiteindelijk toch maar het besluit om het aan Lily te vragen. “Liep je soms ergens heen voor je viel?” vroeg hij, waarbij hij zijn hoofd een beetje schuin hield. Een vreemde tik die hij van vroeger al mee had gekregen. “Als je wilt kan ik meelopen?” stelde hij voor, al wist hij niet precies waarom ze dat zou willen. “Om te voorkomen dat je weer onderuit gaat,” voegde hij er twijfelachtig, maar lichtjes grijnzend aan toe.    

Tag: Lily Sunset

Lucia liep tussen de mensen door en bleef een beetje aan de kant staan. De zwarte jurk kwam niet tot de grond, maar toch moest je opletten dat het ding geen problemen veroorzaakte. Erg vermoeiend. Alsof Villain nog niet genoeg was. Lucia zuchtte en keek even naar de Houndoom, tot nu toe had hij zich voorbeeldig gedragen. Iets té voorbeeldig. Zo netjes dat het verdacht werd. Maar de tijd om er zorgen om te maken.. Nee, die had ze nu niet. Lucia's hand ging naar haar masker en ze zette het ding wat beter, zwart en oranje, paste bij Villain en de jurk. "Misschien is dit ook wel leuk voor Anubis," mompelde de brunette in gedachten verzonken. De Riolu kwam veel te weinig buiten, het werd jammer, want het was een vrolijke, jonge pokémon. Lucia pakte de pokébal van de kleine pokémon en liet hem er uit. Anubis keek vragend om zich heen en kreeg toen een grote lach op zijn snuit. De Riolu keek vrolijk om zich heen en maakte blij kefgeluiden. "Villain, let jij ook een beetje op hem?" Mompelde Lucia tegen de hond, de verwachtte blaf als antwoord bleef uit. "Villain?" Waar was Villain?
Lucia keek naar de lege plek waar net Villain zich nog had bevonden. Dit moest gewoon gebeuren, het voorbeeldige gedrag, wat was niet als de Houndoom. "Anubis," de Riolu, die net bezig was met het onderzoeken van een leeg glas, keek op. "We moeten Villain vinden." Anubis kefte vrolijk en keek om zich heen. Waarom had de Houndoom het talent overal stilletjes weg te komen? Lucia zuchtte en keek om zich heen, veel Houndooms konden er niet zijn. Anubis was in zijn vrolijkheid vast al het hele dansveld over gerend, het was een wonder dat niemand was gevallen. Nu raakte ze hem ook nog kwijt. Een vrolijk ri-ri en getrek aan haar jurk deed Lucia naar onder kijken. Anubis stond daar en wees naar een Houndoom, een Houndoom met een zwart halsband. Villain! De hond sloop op een meisje af met lange, zwarte haren in een witte jurk. Lucia liep half rennend op haar pokémon af en trok hem vlak voor hij aankwam aan zijn halsband terug. Normaal was ze niet zo een fan van dit soort dingen, maar Villain had het overduidelijk nodig.
"Wat heb jij toch?" Lucia keek de Houndoom recht in zijn rode ogen aan. Villain piepte even zielig en keek om hulp vragend naar het meisje waar hij heen was gelopen. De brunette zuchtte en liet de hond los. "Het spijt me," mompelde ze tegen degene waar Villain op af was gelopen, hij had echt iets met jonge meisjes. Eerst Geosenge, nu dit. Anubis kwam ook aangerend en gaf Villain een enthousiaste knuffel. De Houndoom kefte verbaast en keek de Riolu toen grijnzend aan. Lucia zuchtte en keek weer naar het meisje.

Tag: Valerie (& Mae :)

De hapjes waren al snel weer op en dus verschoof Mae haar aandacht naar wat er zich op en rond de dansvloer afspeelde. Een zwarte, hondachtige Pokémon sloop op een meisje af. Verbaasd keek Mae een moment toe, waarna ze haar bord snel ergens verruilde voor een simpel glas water en naar de Pokémon en het zwartharige meisje toeliep. "Hey, is deze Pokémon van jou?" Vroeg de brunette. Ze hoefde niet lang op een antwoord te wachten. Binnen de kortste keren was er nog iemand bij het gezelschap gevoegd. De nieuwkomer greep de halsband van de onbekende Pokémon vast en bood haar excuses aan. Mae begreep dat dit tot het zwartharige meisje was gericht en nam rustig een slokje water.
Een tweede Pokémon kwam aangerend en gaf de hondachtige een knuffel. Met een glimlachje keek Mae toe. Pokémon die goed met elkaar om konden gaan waren altijd leuk om te zien. "Wat schattig," Sprak de brunette dan ook vertederd, waarna ze zich met een glimlach tot de andere, oudere brunette richtte. "Ik neem aan dat ze dan van jou zijn,"

Tag: Valerie Whirl & Lucia Blaze 'w'

Haar plundertoch was begonnen. Als een maaimachine scheurde Lana langs de tafels, van alles wat proberend. Sommige dingen waren zeker niet verkeerd, bij anderen had je een fles wijn nodig om de gore smaak mee weg te wassen. Vonden rijke mensen het leuk om te doen alsof sommige dingen lekker waren? Was dat iets wat te maken had met klasse? Lana snapte er in elk geval niks van. Waarom zou je doen alsof iets lekker smaakte terwijl je er stiekem van moest kokhalzen? De logica bleef afwezig in haar voorstellingen. Maarja, ze zou wel gewoon verder gaan met spitten en zoeken naar lekkers. Niet alles smaakte helemaal verkeerd, dus daar zou ze ook maar verder niet over klagen.
En plots werd haar pad geblokkeerd. Met grote ogen hield het meisje halt en keek ze naar haar blokkade. Het figuur in wit liet het lijken alsof er eindelijk eens iets interessants zou gaan gebeuren deze avond, er was in elk geval een prima build-up aanwezig. Maar daar volgde de anticlimax, die ervoor zorgde dat Lana bijna met haar hand tegen haar voorhoofd sloeg. Dan ging je naar zo een feest en dan ging je chips lopen kanen? Waar zat de logica in dat verhaal!? Als ze dat masker niet op had gehad, had je duidelijk de afkeurende blik die Lana gaf kunnen zien. Maar helaas, haar gezichtsuitdrukking bleef beperkt tot de openingen voor haar ogen en een scheve lijn die dan haar mond was. "Chips?" Ze herhaalde het woord maar voor zichzelf, want ergens kon ze het nog steeds niet geloven. "Ben je dan ook opzoek naar de dip?" Het zou haar geen verrassing blijken als die gast zulk soort feestjes meer gewend was. Hij zag er in elk geval uit alsof hij naar een Halloweenfeest toe zou gaan en daar had je meestal wel chips en dips. Die theorie verklaarde wel wat, maar het maakte het nog steeds niet oké in Lana haar ogen. Want what the fuck dude? "Probeer het eens bij de plaatstelijke supermarkt, Sneeuwwitje. Serieus, wat was er met dat pak? Wandelende circusact hiero. "En anders kan je altijd nog de derrie van de crackers afhalen en dan heb je ook wat te eten. Droge hap, maar het is beter dan niks. En gewoon genoeg wijn drinken om het weg te wassen, klaribonk." Wijze woorden van Lana. "Maar als je het niet hoeft, dan eet ik het wel." Droogjes pakte de blondine het hapje van de witte ridder aan en werkte zij het zelf weg. Als hij het niet hoefde, zou zij er geen probleem van maken. Eten was eten. Oh, ugh, maar dit smaakte toch niet zo fantastisch. Haar mondhoeken trokken wat naar beneden van de smaak waar ze niet zo tevreden over was. Gadver, die rijke troep was niet te vreten! Wat fucking zout! Van één van de personen om haar heen griste het meisje een glas champagne weg, om het vervolgens in een grote teug achterover te slaan en de smaak ermee weg te spoelen. Ah, veel beter. Ze was geen groot liefhebber van champagne, maar het was beter dan die zoute kleresmaak. Het lege glas werd weer terug gegeven aan het bestolen persoon, die een dankbaar klopje op zijn schouder kreeg. "Bedankt buddy, dat had ik even nodig."

Tag=West + de champagne dude. Mr. Henk, you know who you are.~