[masked ball] Celebration

Met grote ogen keek Sivar om zich heen. Zoveel mensen had hij nog nooit bij elkaar gezien. Oké, dat misschien wel, maar ze waren bij lange na niet zo gek gekleed als nu. Veel mensen hadden hun best gedaan met hun kleding, dat was zeker, maar hij vond dat Cecille er nog altijd het beste uitzag. Met haar rode cocktailjurk die onderaan een stuk wijder was dan om haar bovenlichaam heen, wist ze vast wel wat harten te stelen, niet waar?
Dit was echter een gemaskerd bal en dat betekende dat de gasten maskers moesten dragen. Zelfs Sivar had zich daaraan gehouden. Hij had een matchend masker om te laten zien dat hij bij de blondine hoorde. Het masker zelf bedekte niet hun hele gezicht, maar was afgesneden vanaf de neus, zodat het alleen de ogen en de helft van de neus verborg. Het was wit en had verder een aantal rode, sierlijke figuren erop getekend; voornamelijk bij de ogen. Dus, ondanks het masker voor hun gezicht, waren ze nog goed te herkennen. Vooral de Tyrogue, want hij had verder niet iets bijzonders aan, behalve dan de bandana van Cecille, die zodanig was geknoopt dat het een soort vlinderdas moest voorstellen. Misschien een beetje te groot, maar het ging om het idee.

Cecille bekeek alle aanwezige mensen en knikte goedkeurend. “Weet je Sivar, wij gaan ons hier prima vermaken, denk ik,” sprak ze tegen de pokémon, die alleen maar met zijn hoofd schudde en lichtjes grijnsde. Ergens hoopte hij dat zijn trainer het niet te bont ging maken, maar dat was hoogstwaarschijnlijk uitgesloten. “Ik heb dorst,” zei ze vervolgens, waarop ze naar de hapjestafel liep om wat te drinken te halen. Sivar volgde haar op de voet – bang dat hij haar anders kwijt zou raken. Toen hij naast haar stond, zag hij dat ze al een bekertje met punch had gevuld en hem vragend aankeek. “Wil je ook wat?” vroeg ze, waarop hij met zijn hoofd schudde. Zelf had hij nog geen dorst. Cecille knikte begrijpend en toverde toen een duivelse grijns op haar gezicht. Iets wat Sivar totaal niet beviel.
De blondine frommelde met het kleine tasje die ze om had en haalde daar een klein flesje uit, waar ze vervolgens het dopje vanaf draaide en een beetje van het spul in haar bekertje punch deed. Vervolgens keek ze alert om zich heen terwijl ze de dop er weer terug op draaide en het terug in haar tas stopte. Sivar keek haar sceptisch aan. “Wat?” mompelde ze droog tegen haar partner. “Een meisje mag toch wel wat lol hebben?” De Tyrogue rolde met zijn ogen en deed maar alsof hij niks gezien had. Hij wist hoe Cecille in elkaar stak en dat kwam nu goed naar voren. De volgende keer dat ze iets te drinken ging halen en vroeg of hij ook wat wilde, pakte hij het mooi zelf. Niet dat hij haar wantrouwde met zijn drinken, want de blondine wist ook wel dat het vergif voor hem was, maar toch.

De twee gingen de dansvloer op zodra Cecille haar drinken op had en ze gingen non-stop voor een aantal nummertjes door. Ergens had Sivar verwacht dat de blondine nu toch wel een potentiële prooi had gevonden om te irriteren, maar zoals het er nu uit zag, bleek dat niet het geval. Hij klaagde niet. Totdat hij toch wel vermoeid raakte. De Tyrogue tikte zijn trainer aan haar been aan en maakte duidelijk dat hij even rust nodig had. Cecille mompelde dat het oké was, want ze wilde toch weer wat drinken hebben. Getweeën liepen ze terug naar de hapjestafel, maar de blondine raakte al snel afgeleid door een figuur die in beeld kwam. Met een perfect, wit jurkje aan en opgestoken, even wit haar, trok het meisje bij de tafel de meeste aandacht van Cecille.
Terwijl Sivar bij de tafel iets te eten pakte en zich op de grond liet zakken om te kunnen zitten, volgde zijn blik hoe zijn trainer op een meisje aan de tafel afstapte. Ah, daar was de prooi al. Cecille beende nonchalant naar het meisje en zette haar meest scheve grijns op. De alcohol had nog lang geen effect op haar – zeker niet na maar één glaasje – maar ze voelde zich wel al een stuk vrijer op feestjes. Dit was geen uitzondering. “Hallo daar, mooie jonkvrouw!” sprak ze met een bekakte toon in haar stem. Erg overdreven natuurlijk. Sivar schudde nadrukkelijk zijn hoofd op het toneelspel van zijn trainer, terwijl hij dichterbij probeerde te komen. “Wat doet gij hier zo... in uw eentje?” Tot zover Cecille’s kennis van de oude taal. De Tyrogue was inmiddels ook bij de twee aangekomen, hopend dat hij niet tussenbeide hoefde te komen omdat zijn partner zich als een randdebiel gedroeg. Ergens had hij het gevoel dat de vreemdelinge dit niet zou waarderen.

Haar deftige manier van praten viel niet echt in de smaak bij de gemaskerde vreemdelinge. Voor Cecille kwam dit aan als een verrassing. Sivar verbaasde het echter niet. Hij luisterde aandachtig naar de stem van het meisje toen die iets tegen zijn trainer zei en begon toen na te denken. Kende hij die stem niet ergens van? De Tyrogue verzonk in zijn gedachten, proberend te ontcijferen of hij deze persoon kende. Misschien had hij de stem gewoon een keer in Lumiose gehoord. Het was er immers druk en veel mensen praatten tijdens het shoppen. Maar ergens had hij het gevoel dat het niet zo’n eendagsvlieg was. Dat het meer was.
Terwijl Sivar met zijn eigen gedachten bezig was, hief Cecille onschuldig haar handen op. “Het was niet als grapje bedoeld?” reageerde ze ietwat vertwijfeld, waarna ze lichtjes fronste. Nog nooit had iemand haar zo aangesproken tijdens haar eerste flirtpoging. Huh. Het deed haar op de één of andere manier aan iets of iemand denken, maar ze kon niet plaatsen aan wat. Of wie. Misschien kwam het gewoon door de drukte van dit feestje. Of de warmte. Dat het de schuld van de alcohol was kwam natuurlijk niet in haar op. De blondine haar blik viel toen op de punch die het meisje vasthad. Ze grijnsde lichtjes. “Is het lekker?” vroeg ze, waarbij de speelse ondertoon die ze probeerde te verbergen langzaam haar stem insloeg. Ze wees naar het bekertje in de vreemdelinge haar hand. “De punch, bedoel ik.”

De gemaskerde vreemdelinge leek minder geïrriteerd dan eerst. Of Cecille wilde juist graag geloven dat ze minder geïrriteerd was. Of dat ook echt zo was, was een ander verhaal. Het meisje zei dat de punch wel oké was, maar dat er iets meer suiker in had gemogen. De blondine knikte, alsof ze ermee instemde dat het zo was, terwijl ze in feite de punch nooit echt had geproefd. De alcohol die ze erin had gegooid, was te overheersend geweest om daadwerkelijk over de smaak te kunnen peinzen. Cecille boog zich weer naar haar kleine tasje en liet voor een moment de grijns rond haar lippen breder worden. Sivar zou dit normaal gesproken hebben gezien, maar die was nog altijd aan het nadenken. Waar herkende hij die stem toch van? Hij wist zeker dat hij hem eerder had gehoord, maar...? Zoveel mensen waren ze nou ook weer niet tegengekomen in Kalos en het was overduidelijk niet iemand van Johto. Die zou hij meteen hebben herkend.
De blondine haalde een klein flesje uit haar tasje. “Ik heb geen suiker,” mompelde ze, terwijl ze weer rechtovereind kwam en probeerde de blik van het andere meisje te vangen. “Maar ik heb wel dit,” vervolgde ze trots. Ze liet het flesje aan haar vingers bungelen voor een seconde of twee en pakte het toen weer met haar hele hand vast om te verbergen wat erin zat. Niet dat er van buitenaf te zien was wat het was. Ze wilde niet onnodig in de problemen komen als ze dat kon voorkomen. “Heeft ongeveer hetzelfde effect,” sprak ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. “Alleen is dit niet voor de zachtaardige onder ons.” Haar mondhoeken krulden weer omhoog. Die stomme grijns kon ze gewoon niet verbergen of inhouden.

Het antwoord verbaasde niet alleen Cecille lichtelijk, maar ook Sivar. Het was alleen om een andere rede. Terwijl de blondine verbaasd was over het feit dat deze meid makkelijk over te halen was met de kwestie van alcohol, nadat ze een beetje moeilijk had gedaan, was de Tyrogue verbaasd omdat hij de stem eindelijk herkende. Het was Sara. Hij keek even op naar zijn trainer, maar hij had sterk het vermoeden dat zij Sara niet had herkend. Als dat wel zo was, dan had Cecille vast anders gepraat... Toch? Nu kwam de volgende vraag. Moest hij het zijn partner melden? Ergens wilde hij het wel doen, maar het was te verleidelijk om te zien hoe ze zichzelf voor schut ging zetten. Dit keer was hij degene die speels grijnsde, maar verder hield hij gewoon zijn mond.
Cecille zelf bekwam al snel van het verrassende antwoord en draaide gretig de dop van het flesje af. Vervolgens stak ze haar hand uit naar het bekertje punch van het meisje en goot een beetje van de inhoud erin. Ze draaide de dop echter niet terug erop, maar pakte zelf ook weer een beker om met het spul te vullen. Ze herhaalde haar vorige acties en draaide het flesje toen pas weer dicht om terug in haar tasje te stoppen. Alert keek de blondine nogmaals om zich heen voor ze het bekertje naar de witharige ophield en uitbundig “proost” riep, om daarna een grote slok van haar drinken te nemen. Dit ging een leuke avond worden.

Voor Cecille was de smaak alles behalve vreemd. Ze was alles eraan gewend. Het brandende gevoel die haar keel opwarmde zodra het spul naar binnen werd gegoten, de sterkte ervan; alles was compleet normaal geworden voor de blondine. Velen zouden het gevaarlijk vinden dat ze er zo aan gewend was. Cecille, echter, zag daar zelf het gevaar niet zo van in. Ze vond het nog steeds lekker en dat was waar het om ging, niet waar? Het gemaskerde meisje scheen er ook van te genieten, merkte de zeventienjarige. Het bekertje bleef aan diens lippen hangen en toen haar arm weer omlaag ging, gokte Cecille dat het bijna leeg was – als het al niet leeg was.
De witharige stelde haar toen de vraag waar ze had vandaan had. De grijns die ze eerder op haar gezicht had gehad, was nog steeds niet verdwenen. Met een soepele beweging drukte ze haar wijsvinger tegen haar lippen aan, terwijl ze haar tanden in de speelse gezichtsuitdrukking ontblootte. “Een meisje heeft soms zo haar geheimen,” begon ze plagerig. “En sommigen daarvan kunnen beter een geheim blijven.” De vreemdelinge hoefde niet te weten dat Cecille heel snel contact kon leggen met anderen; zelfs met de duistere figuren. Natuurlijk bleef ze uit de buurt van de erg sinistere mensen, maar ze wist dan ook precies welke ze moest vermijden en welke ze nog wel kon aanspreken. Voor een beetje alcohol was dit niet ernstig. Drugs was een ander verhaal en daar vond ze gelukkig niet zoveel aan, dus kon ze uit die problemen blijven. “Dus,” besloot de blondine te zeggen, proberend het gesprek op een ander onderwerp te krijgen. “Wat vind je van dit... Gemaskerde bal tot nu toe?” Cecille nam nog een slok van haar versterkte punch.

De vreemdelinge pakte één van de vele lekkernijen van de tafel voordat ze antwoord besloot te geven. Ergens kwam de vraag bij Cecille op of ze de naam wel had gehoord van deze gemaskerde dame, maar voor zover ze zich kon herinneren was ze altijd de gemaskerde dame geweest. Zou ze moeten vragen hoe het meisje heet? Ergens vond ze het wel prima zo, met die mysterie. Dus, tenzij de witharige graag wilde weten wie zij was, besloot de blondine om dat ook maar meteen geheim te houden. En een geheim te bewaren voor zichzelf.
Ze kreeg direct erop antwoord op haar vraag. Eerst klonk het teleurgesteld, maar daarna was er weer een sprankje hoop. Of passie. Cecille nam de tijd niet om het goede woord te vinden. Het geleuter over business klonk haar ietwat bekend in de oren, maar ook daar nam ze de tijd niet voor om het tot haar te laten bezinken. In plaats daarvan knikte ze enkel, alsof ze begreep waar het meisje het over had in het gesprek en zelf veel kennis erover had. De blondine opende echter haar mond om de witharige op het tegendeel te wijzen. “Dit is een nieuwjaarsfeestje met grotendeels pubers van onze leeftijd die dronken proberen te worden. Ik denk niet dat je veel succes gaat hebben,” sprak ze toe, terwijl ze even over haar schouder naar de overige partygangers keek. Het was best sneu om te zien hoe veel minderjarigen voor het eerst alcohol probeerden te smokkelen of binnen te krijgen. Zag zij er anderhalf jaar geleden ook zo uit? Ze mocht hopen van niet.

Hoofdschuddend richtte ze haar aandacht weer op het meisje. “Ik bewonder het optimisme wel.” Cecille stond op het punt om naar de business van de ander te vragen, toen ze de wedervraag haar schoot in kreeg geworpen. Lang nadenken over het antwoord hoefde ze niet. Schouderophalend begon ze haar mening te uiten. “Het is niks bijzonders, denk ik. Misschien dat het vuurwerk daar wel verandering in brengt,” begon ze. “En ja, ik mis de bekende gezichten ook wel. Dit is m’n eerste feestje zonder hen en het is gewoon... Niet hetzelfde?” Sivar keek haar voor een moment fronsend aan. Zijn trainer was nooit iemand geweest die anderen echt miste, maar zo af en toe kwam die aard wel bij haar naar boven. Dat was ook niet gek als je in een andere regio mijlenver van je thuis was verwijderd. “Over vuurwerk gesproken,” ging de blondine ononderbroken verder. “Zin om de show samen te bekijken?”

Tot haar verbazing stemde de vreemdelinge sneller in dan ze eigenlijk gedacht had. Cecille grijnsde breed, blij dat ze iemand had gevonden die de avond met haar wilde doorbrengen en daadwerkelijk in haar eigen taal sprak. Oké, misschien niet haar moedertaal, maar daar ging het even niet om. Het was niet zo dat ze Sivars gezelschap niet waardeerde – ze hield hem niet voor niets 24/7 uit zijn pokéball – maar menselijk gezelschap was ook niet verkeerd. Zeker niet op een belangrijke avond als deze. Wat de blondine het meeste opviel, was de glimlach die haar toe werd geworpen en haar hart om de een of andere rede een stukje sneller liet kloppen. Maar dat kon niet. Right? De enige die dat zou moeten doen was Sara.
Cecille’s aandacht werd vervolgens getrokken door het bekertje van het meisje, die inmiddels weer gevuld was met punch en een stukje richting haar werd gehouden. De vreemdelinge hoefde eigenlijk niks te vragen, maar dat gebeurde toch. Cecille knikte, herhaalde het voorgaande ritueel en dumpte weer wat alcohol in het bekertje van haar vriendin. Daarna realiseerde ze zich dat ze zelf eigenlijk nog wat over had en dronk haar beker in één keer leeg. Langzaam maar zeker voelde ze toch dat het begon in te werken. Als ze verstandig was geweest, dan stopte ze nu met drinken, maar de blondine was alles behalve dat en haar partner kon dat bevestigen.

Over partner gesproken, Cecille draaide haar hoofd even naar Sivar, die al die tijd netjes en rustig naast haar had gestaan en aandachtig naar het gesprek had geluisterd. Om de één of andere rede had hij een sinistere glimlach rond zijn lippen. “Waarom kijk jij zo raar?” vroeg ze aan de Tyrogue, die nu zijn blik op zijn trainer vestigde. Hij haalde zijn schouders op, maar behield die vage grijns op z’n gezicht. Cecille had het kunnen weten dat ze geen direct antwoord zou krijgen. Zelf kon ze er namelijk ook wat van. Besluitend om terug te keren naar het vorige onderwerp en haar pokémon ook maar erbij te betrekken, richtte ze haar aandacht voor een moment op hem. “Ik ben benieuwd of deze vuurwerkshow kan tippen aan die van Johto,” begon ze tegen Sivar. Hij dacht even na en knikte toen instemmend. De Tyrogue had maar één vuurwerkshow eerder gezien en hoewel dat bij de anderen bij zou blijven, was elke dag voor hem met de blondine wel een vuurwerkshow.
Cecille en Sivar wisselden een vrolijke glimlach met elkaar uit, voor de zeventienjarige haar paarse ogen weer op de gemaskerde dame zette. “Ik kan het niet echt uitleggen, maar het had een geweldige feel, weet je?” vertelde ze. “Ik had nooit geweten dat zoveel verschillende kleurencombinaties mogelijk waren tot mijn eerste vuurwerkshow.”