[masked ball] Celebration

Cecille kon er niks aan doen. De manier waarop Sara het onderwerp aanknoopte, zorgde ervoor dat ze zich zorgen begon te maken. Was het dan echt zo dat de witharige alleen maar aan de relatie begonnen was vanwege de alcohol? De blondine kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze had schijnbaar toch liever een avondje plezier dan misschien wel geluk voor een langere periode. De zeventienjarige keek even weg van het meisje, maar fixeerde haar blik desondanks toch na enkele tellen terug op Sara. Cecille wilde naar haar toe leunen, haar duidelijk maken dat het oké was, maar ze wist dat nuchtere Sara niet zo erg gesteld was op lichamelijk contact. Dus hield ze zich in. Het koste haar flink wat moeite, maar ze hield zich in.

“Dat is mijn schuld,” begon de blondine, proberend de verontschuldiging van haar vriendin weg te wuiven. “Eerlijk gezegd is alles mijn schuld, nu ik er zo over nadenk, heh...” voegde Cecille er nerveus aan toe. Zij was hier degene met het alcoholflesje. Zij moest zo nodig iets meenemen om haar eigen drankje mee te versterken, mocht alcohol niet eens aanwezig zijn. Niet dat ze het dan had meegekregen. Ze was nog steeds zeventien. Werd pas over een maand of vier achttien. “Ik weet niet hoeveel je je herinnerd, maar we vonden elkaar puur toevallig op het feest. Of eigenlijk vond ik jou, maar ik wist nog niet dat jij het was, want... Ja, je had een masker op en eerlijk gezegd ben ik een idioot, maar dat wist je waarschijnlijk al,” begon ze haar uitleg. Cecille wreef met haar hand in haar nek, terwijl ze zich gisteravond zo goed mogelijk probeerde te herinneren. “We stonden wat te praten en op de één of andere manier kwam je erachter dat ik alcohol bij me had – waarschijnlijk liet ik het je gewoon zien – dus vroeg je of je wat mocht hebben om de punch wat mee aan te sterken.”

Misschien klonk het ongeloofwaardig, maar het was wel wat er gebeurd was. Eerlijk gezegd had ze Sara zelf niet aangezien als een type die eigenlijk alcohol dronk. Misschien wijn of dat soort dure zooi, dat was immers waar mensen met klasse van konden genieten. Cecille ook wel, maar haar voorkeur ging toch meer uit naar het soort alcohol dat met haar ‘soort’ werd geassocieerd. “We vertrokken uiteindelijk naar een balkon om naar het vuurwerk te kunnen kijken. We dansten wat, je viel bijna door mij van het balkon af... Ik trok je terug en toen euh, liet ik me een beetje meeslepen door het moment en zoende je.”

Cecille stopte even met vertellen om wat zuurstof naar binnen te kunnen ademen. Tegelijkertijd zocht ze naar woorden om haar uitleg van de avond te kunnen vervolgen. “Ik weet niet meer precies wat er allemaal gezegd is toen, maar we raakten aan de praat over een relatie en je was er eerst op tegen... En toen... Niet meer?” De blondine moest nu echt hard nadenken en dat ging moeilijk wanneer je hoofd nog aan het bonken was. “Ik herinner me dat we onze nieuwe pokémon aan elkaar voorstelden en dat ik je in m’n armen naar dit hotel droeg, omdat je heel erg moe was...” Cecille dacht even terug aan het schattige gezicht dat Sara trok wanneer ze lag te slapen. Het was echt schattig. “Oh, maar voordat je erin toestemde om een relatie te beginnen, heb ik nog wel de belofte gemaakt om... Niks te doen. Ik heb me daaraan gehouden en ik wil dit nog steeds graag voortzetten. Maar alleen als jij dat wilt, natuurlijk.” De blondine keek hoopvol naar haar vriendin, hopend dat dit niet al teveel informatie in één keer was. En misschien, heel misschien, dat ze de gebeurtenissen van gisteravond en vannacht helemaal niet verkeerd opvatte.

Het duurde even voor ze reactie kreeg. Cecille had tijdens haar verhaal geen kik van Sara gehoord en ze wist niet of het haar juist minder of meer zorgen baarde dat de witharige zo stil bleef. In het algemeen betekende zoiets iets slechts, of niet? Gelukkig scheen de spanning niet zo erg meer te zijn zodra haar kamergenootje verder vertelde; haar vriendin voelde zich in ieder geval weer wat meer relaxt door niet meer ineen gekropen te zitten. Oogcontact was echter nog ver te zoeken.
Wat Cecille vervolgens verteld werd, verraste haar toch wel even. Sara had een poging gedaan om haar te haten? Ergens deed dat best wel pijn. Als het een natuurlijke haat was geweest, dan had ze het misschien nog wel begrepen. Er waren verscheidene mensen in haar leven verschenen die echt een hekel aan haar hadden gekregen omdat ze zo energiek was en luid praatte. En eigenlijk alles tegen hun principes in deed. Maar om iemand met opzet proberen te haten? Dat was een heel ander niveau.

Sara had er echter geen kwade bedoelingen naar haar toe mee gehad. Dat wist Cecille. Het deed haar alsnog pijn, maar daar kon ze zich wel overheen zetten, vooral omdat de witharige aangaf dat het haar mislukt was om haar te haten. Het was tot nu toe alleen erg onduidelijk voor de blondine waar Sara hiermee heenging. Waren ze nu nog steeds een ding of was het maar voor één avondje geweest, precies zoals de zeventienjarige gewend was? Ze werd gelukkig al snel uit die twijfels gehaald door haar vriendin. Een glimlach vormde zich rond Cecille’s lippen. “Nee,” reageerde ze oprecht, waarbij ze dan toch eindelijk de blik kon vangen van Sara. Haar gezichtsuitdrukking veranderde echter naar iets serieuzer. “Ik weet niet precies wat er is gebeurd in je verleden, maar ik wil wel nog even zeggen dat ik haar niet ben. Ik ben Cecille Skarsgård. En als er iets is waar de Skarsgårds goed in zijn, dan is het wel koppig zijn. Ik weet niet of je dat in een positief licht gaat zien, maar van mij kom je niet makkelijk af,” sprak de blondine. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog in een bemoedigende glimlach. Misschien, heel misschien, kon ze het meisje hiermee geruststellen. En zo niet, dan zou ze het blijven proberen. Ze had het zelfs immers gezegd, niet waar? Ze was een Skarsgård en Skarsgårds gaven nooit op.

Ex. Het woord klonk zo gemeen. Zo gevaarlijk. Cecille wist niet waarom het zo klonk, maar ze wist wel dat ze een hekel had aan dat woord. ‘Ex’. Het was maar twee letters lang en het klonk zo hatelijk. Nu had ze het woord nooit hoeven te gebruiken om een relatie mee aan te duiden, maar ze had het wel eens in de zin gebruikt van vriendschap. Ex-vriendschap. Misschien had ze wel een stuk of honderd exen als je haar nachtelijke avontuurtjes meetelde, maar zo dacht ze er liever niet over. Ze haatte die mensen niet. Ze hadden juist iets moois met haar gedeeld en daar was ze hen dankbaar voor. Waarom zou ze hen dan in zo’n licht neerzetten?
Dat nam echter niet weg dat anderen slecht ervaringen konden hebben met hun ex en dan was het woord wel nodig. Dan mocht het gebruik worden. Wat Sara’s ex had geflikt, voor zover Cecille het had meegekregen, was een rotstreek. “Ik begrijp het. Het hoeft ook niet,” reageerde de blondine daarom op het meisje haar zegje. Zelf zou ze het waarschijnlijk ook niet willen hebben over zo iemand. Hoewel ze wel graag klaagde. Hmm.

Sara trok haar aandacht al snel weer, indicerend dat ook zij last had van haar hoofd en wel wat meer slaap kon gebruiken. Hoe laat was het eigenlijk? Cecille had geen idee, maar ze had ook geen zin om de tijd te checken. Ze wist eigenlijk niet tot hoe laat uitchecken mogelijk was en dat interesseerde haar ook geen bal. Wat meer slaap klonk niet verkeerd in haar oren. “Mee eens,” sprak de blondine, terwijl ze het voorbeeld van Sara volgde en onder de dekens ging liggen, maar niet voordat ze haar shirt weer had uitgetrokken. Dat was veel te warm voor haar. Eenmaal onder de dekens, staarde ze een paar tellen naar het meisje naast haar om dan uiteindelijk te besluiten haar arm om de ander heen te leggen en dicht tegen haar aan te kruipen. Ah, lichamelijk contact. “Is dit oké?”

Ze fronste even toen ze een zucht hoorde, niet zeker wetend of het een zucht van voldoening was of juist een die aangaf dat Sara het gehad had. Dat laatste had Cecille al redelijk vaak in haar leven gehoord, dus het zou haar niks verbazen dat dit het geval was. Het klonk echter niet hetzelfde als zo’n zucht. Toen de witharige een woord vragend herhaalde, begon de blondine zich toch een beetje zenuwachtig te voelen. Ze wilde niet iets doen waar het meisje het niet mee eens was of zelf niet wilde, dus trok ze haar arm al lichtjes terug voordat haar vriendin ook maar de kans had om verder te spreken. Toen Sara echter duidelijk maakte dat ze het juist goed vond, gleed haar arm weer terug op zijn vorige plek. Haar ledemaat was niet al te ver opgeschoven, maar Cecille nam de moeite om haar arm zelfs nog verder over de witharige heen te leggen.

Voor Cecille ook nog maar dacht aan haar ogen te sluiten, ving ze nog drietal woorden op die Sara tegen haar had gesproken. De blondine moest het even tot zich laten bezinken. Het was niet zo dat ze niet gewend was aan die affectie; ze kende genoeg mensen die zo openlijk met haar liefde waren als zij. Haar moeder, bijvoorbeeld. En ook buiten de familie om was het gebruikelijk. Yara en Cecille wisselde vaak deze woorden met elkaar uit. En de rest van haar vrienden natuurlijk ook. Maar dat was allemaal puur platonisch en familiaal geweest. Om het nu op een romantische manier te horen, was even wennen. Gelukkig was de zeventienjarige niet iemand die er moeilijk over deed en verwelkomde ze het zelfs met open armen. Giechelend, alsof ze een middelbaar schoolmeisje was, bedacht ze zich een passende reactie, hoewel ze niet echt het idee had dat Sara die nog mee zou krijgen. “Love you too,” mompelde ze glimlachend terug, dit keer met haar eigen ogen gesloten, zelf op weg naar dromenland.