[masked ball] Celebration

Wat was dit? Cecille was niet geamuseerd door haar uitdaging? Sara had anders verwacht, al vond ze deze reactie ook niet verkeerd. Ze grinnikte zachtjes om haar opmerking, wetend dat ze niet bepaald lief speelde. Lief was gewoon niet een woord wat bij haar paste. Vroeger misschien wel, toen ze nog jong en onschuldig was, en snoepjes uitdeelde aan iedereen op het schoolplein. Ze was zeker één van de lievelingetjes geweest van de school. Bij het opgroeien was ze helaas redelijk verbitterd – al was haar geplaag naar Cecille toe daar niet uit ontstaan. Dat was gewoon omdat ze onder invloed van de alcohol was.

Vervolgens deed Cecille waar de witharige stiekem op gehoopt had. Ze stapte dichterbij, op zoek naar lichaamscontact. Sara deed één van haar voeten een stap naar achteren, alsof ze van plan was weg te lopen, maar daar liet ze het bij. Ze kon immers niet meer doen alsof ze Cecille’s aandacht verafschuwde. Wat ze daarna deed vond Sara wat minder aantrekkelijk, maar het maakte haar wel aan het lachen. “Wat ben je toch een idioot,” verklaarde ze, waarna ze met haar vinger op Cecille’s neus tikte. Ze pakte haar handen vast en bewoog ze langzaam van haar lichaam af. Ze besloot om haar handen niet los te laten, omdat dat toch wel erg afstandelijk zou zijn. In plaats daar van maakte ze nog een opmerking.
“Zorg maar dat ik ze niet kan weerstaan.”
Waarschijnlijk was dit een slecht idee.

Sara begon zich zorgen maken toen Cecille verbaasd reageerde. Dit was niet het soort verbazing wat kwam van onwetendheid, maar een veel gevaarlijker soort. Ze had na het spreken van haar woorden al gedacht dat dit niet zo’n heel goed idee zou zijn, al stond daar tegenover dat Cecille nu haar vriendin was en ze best wat met haar wilde aankloten. Bovendien had Cecille de belofte gemaakt dat ze niet te ver zou gaan, en feit bleef dat Sara een paar slokken op had en zich nu wat losser gedroeg dan in de meeste andere situaties. Toch was ze wat zenuwachtig toen de blondine voorover leunde. Sara dacht dat ze haar kon pesten door haar hoofd opzij te bewegen, zodat haar lippen gemist zouden worden, maar het bleek dat dat niet Cecille’s doel was geweest en de witharige het alleen maar makkelijker voor haar had gemaakt om toe te slaan. Ze voelde haar lippen en haar warme adem in haar nek en meteen gingen alle mogelijke haartjes op haar lichaam overeind staan. Haar handen grepen als reactie de schouders van de blondine vast, en haar ademhaling werd te zwaar om tegen te houden. Het was te merken dat Cecille dit vaker gedaan had, want ze scheen precies te weten welke punten ze moest raken om Sara’s hart sneller te laten kloppen. Ze wilde aan de ene kant Cecille wegduwen, om haar een nog grotere uitdaging te bieden, maar tegelijkertijd wilde ze niet dat ze stopte met wat ze deed. Uiteindelijk koos Sara er toch voor om haar uit haar nek te trekken. Dit was echter niet omdat ze uitdagend probeerde te zijn. Nee, Cecille had de uitdaging volbracht, en Sara moest en zou haar eigen lippen op die van Cecille drukken. Om dit voor elkaar te krijgen nam ze Cecille’s gezicht tussen haar handen, zodat ze haar makkelijk kon sturen, en bracht ze haar hoofd dichter naar het hare.

Sara genoot misschien iets te veel van het contact met Cecille. Het voelde zo vreemd en vernieuwend, vergelijken met haar normale afstandelijke houding. Sara had er momenteel geen moeite mee om zich lichamelijk in contact te brengen met Cecille, maar als ze nuchter was geweest, was dit waarschijnlijk heel anders. Het was alsof ze uit een droom ontwaakte toen Cecille wegtrok om iets te zeggen. Sara hield haar ogen gesloten en luisterde alleen naar haar stem. “Ja,” antwoordde de witharige, nog steeds met haar ogen gesloten, alsof ze in een trance verkeerde, “zo zou je het kunnen stellen ja.” Haar woordkeuze bleef opmerkelijk punctueel.

De witharige had pas na de vijfde tik op haar been door dat haar aandacht getrokken werd door een klein wezentje. Nog steeds niet helemaal er bij met haar hoofd, draaide Sara langzaam haar hoofd omlaag. Haar ogen opende ze net zo sloom als haar beweging was geweest, maar ze herkende wel meteen wie er aan haar voeten stond.
Het was de kleine Ralts, Vanilla, die tegen haar been had getikt met haar handje. “Vanilla?” vroeg Sara verward. De Pokémon wist dat ze haar trainer niet met woorden duidelijk kon maken wat er was, dus gebruikte ze gebaren. Ze gaapte zo uitgebreid ze maar kon. Dat het maar geacteerd was merkte Sara niet op. De boodschap ontving ze echter wel. Vanilla was moe. Of dit door de vele emoties kwam die er speelden op het balkon of omdat de tijd zo snel voorbij was gegaan, was een vraag die niet in Sara op kwam, maar beide konden werkelijkheid zijn. Ze liet Cecille los om de Pokéball van Vanilla tevoorschijn te houden. “We zullen zo naar een hotel gaan, oké?” stelde ze voor. Ze liet de Ralts pas in haar Pokéball nadat ze instemmend had geknikt, en stopte vervolgens de bal weer weg. Tot nu toe had Sara de alcohol als excuus gebruikt voor haar gedrag, maar de vermoeide Ralts had haar er aan herinnerd dat het misschien ook wel eens vermoeidheid zou kunnen zijn. Ze had nog niet het idee dat ze echt klaar was op het balkon, en een stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat Cecille dat ook niet was. Echter vertelde een ander stemmetje haar dat ze nu vriendinnen waren, en ze hun capriolen best ergens anders konden voortzetten. Een hotelkamer klonk wat dat betreft niet heel verkeerd.
“Wil jij nog lang blijven? Ik geloof dat het feest al wel over is,” zei Sara, terwijl ze een blik wierp op de balzaal die door de deuren heen te zien was. Er leken al heel wat mensen te zijn vertrokken, en de mensen die er nog wel waren liepen (en dansten) niet al te recht meer. Sara wilde niet bij het verkeerde soort mensen terecht komen. De gedachte alleen al maakte haar emotioneel. Voor haar emoties te sterk werden, zocht ze steun bij Cecille, door dicht tegen haar aan te gaan staan. Of ze nou hier bleven of niet, ze zou bij de blondine blijven. Daar zou ze wel voor zorgen.

Niet alleen de feestgangers hadden last van de late uurtjes. Hoewel het bij de Pokémon om een andere reden was, schenen zij ook moeite te hebben met op hun benen te blijven staan. Cinnamon was zelfs maar in een hoekje gaan liggen dutten, te koppig om te vragen of hij in zijn Pokéball mocht. Gelato keek wat verward om zich heen, alsof hij iets kwijt was wat er zonet nog was. Sara gokte dat Vanilla hem zojuist gezelschap had gehouden, maar die zat nu veilig in haar Pokéball. De Cubchoo had zeker niet door gehad dat ze bij hem weg gelopen was. De enige die Sara eerst niet spotte was Meringue, die vrolijk stuiterend de aandacht van Åsa had besloten te zoeken. De Swirlix scheen de enige te zijn die nog echt energie had, en ergens verbaasde Sara dat niet. Het ding was praktisch gemaakt van suiker. Natuurlijk had ze energie voor twintig.

Cecille constateerde dat ze ook niet veel behoefte voelde om nog lang op het feest te blijven. Sara zei het niet hardop, maar dit waardeerde ze erg. Nu ze even niet meer bezig gehouden werd, werd pas duidelijk voor haar dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. Het was koud, ze was moe, en ze had misschien iets te weinig gegeten voor ze aan de alcohol begon. Ach, niks meer aan te doen, toch?
Cecille’s suggestieve opmerking ging volledig over Sara heen. Ze wist zich nog net genoeg te concentreren om de Pokéballs van haar Pokémon op te zoeken en de drie die nog buiten waren terug te laten keren. Daarna keerde ze zich weer tot Cecille, maar haar hoofd omhoog richten zodat ze de blondine aan kon kijken was te veel moeite. “Ik ben moe,” meldde ze. Voor de rest gebeurde er niet veel in haar hoofd. Het waren die woorden die zich herhaalden, alsof dit enige verandering in haar vermoeidheid zou brengen. Het was een wonder dat ze had onthouden om de Pokéballs weer in haar tasje te stoppen, want ze was nu alweer helemaal vergeten dat ze ze überhaupt los had gelaten.
Ze stak haar hand uit en pakte die van Cecille vast, alsof ze van plan was om haar mee te nemen naar het eerder genoemde hotel. Sara verplaatste zich echter niet. Ze staarde afwezig voor zich uit, wetend wat ze moest doen, maar te moe en leeg om daadwerkelijk iets te doen. Als haar brein iets actiever was, had ze zich afgevraagd of Cecille wist waar een redelijk goedkoop hotel te vinden was. Nu overwoog ze alleen maar of ze nog een keer haar lippen op die van haar moest drukken of niet.

Sara kreeg weinig mee van Cecille’s handelingen. Ergens merkte ze wel op dat er opeens geen Pokémon meer op het balkon rondhingen, en ook dat haar hand werd losgelaten drong zich nog door in haar brein. Het optillen kreeg ze echter nauwelijks mee. Ze was lichtelijk verrast toen ze opeens in Cecille’s armen lag, al was ze te vermoeid om er echt aandacht aan te besteden. In plaats daar van legde ze haar armen om de blondine heen, zodat ze als een soort Slakoth aan haar hing. Zonder het hangen natuurlijk, want Cecille hield haar vast in haar gespierde armen, en als Sara zichzelf omhoog had moeten houden was dat absoluut niet geslaagd. Het duurde dan ook niet lang voor haar ogen dichtvielen en ze helemaal haar bewustzijn verloor. Ze kreeg nog net mee dat Cecille haar prinses noemde, waardoor ze met een glimlach in slaap viel.

De witharige werd niet wakker tijdens Cecille’s zoektocht naar een goed hotel. Ook van het gesprek in de lobby kreeg ze niks mee. Pas bij de deur, toen de blondine stond te klungelen met het kamerpasje, ontwaakte Sara een klein beetje. Een héél klein beetje, want ze hield nog steeds haar ogen dicht, en ze zou zich waarschijnlijk niks herinneren van wat er was gebeurd, maar ze was wakker en ze hoorde de klik van de deur en de ‘tada’ van Cecille. Op dit punt besloot ze dan toch haar ogen te openen en tot leven te komen, want het was natuurlijk de bedoeling dat ze in bed ging gaan liggen. Ze liet haar vervoermiddel los en nam, ietwat wiebelig, plaats op haar voeten. Waarom ze had gedacht dat dit een goed idee was was een raadsel, want ze kon haar evenwicht niet meer vinden op haar hakken. Gelukkig stond het bed vlakbij en kon ze zich daar op laten vallen, waarna ze haar schoenen uit gooide en vervolgens ook haar jurk, omdat ze daar natuurlijk niet in kon slapen. De rest van haar kleding liet ze aan, te vermoeid om er wat om te geven. Zelfs het masker liet ze eerst zitten, maar toen ze haar hoofd op het kussen legde en merkte dat die niet lekker lag, wist ze die ook van haar hoofd te verwijderen. Wat Cecille deed kreeg ze totaal niet mee. Het enige wat momenteel in haar hoofd speelde, was dat ze in het bed in slaap kon komen. Zodra ze onder de deken lag, was ze dan ook vrijwel meteen weg.

De zon had blijkbaar een hekel aan Sara, want de witharige werd gewekt door een fel licht wat recht in haar ogen scheen. Blijkbaar was het gordijn niet helemaal gesloten en was er precies genoeg ruimte om het meisje op de naarst mogelijke manier te wekken. Behalve het licht, was het eerste wat ze merkte dat ze zich naar voelde. Haar hoofd bonkte een beetje, en haar maag voelde zich duidelijk ook niet op zijn gemak. Ze probeerde zich te herinneren wat ze allemaal gehad had, maar verder dan punch en een koekje kwam ze niet. Behalve dat er iets aan de punch was toegevoegd waar ze misschien spijt van kreeg. Had. Ze had er spijt van. Van tevoren had ze geweten dat dat zou gebeuren en ze vroeg zich nu echt heel hard af waarom ze met dat verschrikkelijke idee door was gegaan.
Met een kreun van zelfhaat draaide ze zich om onder de dekens. Deze beweging zorgde er voor dat ze nog iets opmerkte. Ze had al door dat ze in een hotelkamer lag en dat daarom de dekens anders aan zouden voelen dan thuis. Ze had vaker in hotels overnacht en was er inmiddels wel aan gewend dat het elke keer anders aanvoelde. Wat er echter ook anders was, was dat ze geen kleding aan had. Of in elk geval geen pyjama – haar ondergoed had ze namelijk nog wel aan. Het kostte haar even om te beseffen dat dit wel eens iets heel anders kon betekenen dan dat ze gewoon lui was geweest. Het drong namelijk ook langzaam tot haar door wat er allemaal op het feestje was gebeurd nadat ze alcohol had gehad.

Ja, langzaam kwam het allemaal terug. Dat ze toevallig Cecille tegen het lijf liep, dat ze een klein flesje bij zich had met een vloeistof die net zo goed hartstikke illegaal had kunnen zijn, en dat ze naar het balkon waren gegaan en –
Oh Arceus. Waren dit herinneringen, of had ze dit gedroomd? En als het tweede het geval was, was het dan een droom of een nachtmerrie? Sara kon even geen beeld meer krijgen van de werkelijkheid. Misschien moest ze eerst een paracetamol nemen tegen de hoofdpijn voor ze zich zorgen ging maken of ze nou een relatie had of niet. Ze stond op, vond een doosje van het medicijn in haar handtasje, en liep naar de badkamer om een beker water te halen. Ze nam meteen maar twee paracetamols, wetend dat als ze verder ging denken over afgelopen nacht, ze hoogstwaarschijnlijk meer last van haar hoofd zou krijgen.

Met de paracetamol in haar maag, kon ze een poging doen om zo veel mogelijk van de afgelopen nacht weer naar boven te halen. Nieuwjaarsfeest. Cecille. Vuurwerk. Knuffel. Hadden ze gedanst? Ja, ja ze hadden gedanst. Gedanst en gedronken. Als een ware tiener. Sara had gedacht dat ze die tijd toch wel had overgeslagen. Blijkbaar haalde Cecille iets in haar naar boven wat ze liever nog dieper had weggestopt dan mogelijk. Maar goed. Sara was bijna gevallen en toen gered door de blondine. En toen… toen had Sara zich even niet meer kunnen inhouden. Al was zij niet de enige schuldige, want het was Cecille geweest die de zoen was begonnen. Veel van hun gesproken tekst kon ze niet herinneren, maar de smaak van haar lippen zat nog steeds op haar mond en dat impliceerde genoeg. Van één kus zou dat niet zomaar gebeuren. Meer en meer kwam terug naar Sara, en hoewel ze zich aan de ene kant er wel gelukkig bij voelde, nam een soort paniek het over. Hoe had ze dit allemaal kunnen laten gebeuren?

Het antwoord was simpel: alcohol. Dat het antwoord zo simpel was, maakte Sara boos. Op zichzelf. Niet zeker wetend hoe ze anders haar frustratie moest uiten, begon ze dingen schoon te maken. Te beginnen met de spiegel bij de wasbak, want daar zat een vreemde vlek op. Vervolgens zocht ze een bezem en begon ze de kamer schoon te vegen. Als ze hier klaar mee was, zou ze wel bedenken wat ze met de rest van haar leven moest doen.

Helaas was vegen niet bepaald een goede afleiding en gingen Sara’s gedachten alsnog aan de wandel. Ze schaamde zich ontzettend voor haar gedrag van de afgelopen nacht, al verklaarde dit wel een hele hoop. Ze had zichzelf er volledig van proberen te overtuigen dat ze Cecille niet mocht. Ze had haar willen haten, en op een gegeven moment dacht ze dat het gelukt was, maar dat verklaarde nooit waarom ze zich dan toch blij voelde als ze de blondine tegen kwam. Zeker afgelopen nacht was toch wel heel gezellig geweest, en ontkennen dat ze gevoelens voor haar had was eigenlijk erg vermoeiend geweest. Dat haalde natuurlijk niet weg dat ze bang was. Bang voor herhaling van haar vorige relatie, of dat ze alsnog te veel verschilden om te kunnen werken. Hadden ze het daar ook niet over gehad vannacht..?

Sara kon haar eigen vraag niet beantwoorden. Niet alleen omdat ze het zich niet kon herinneren, maar ook omdat ze werd afgeleid door een stem. En flink ook. Ze had niet door gehad dat Cecille zich nog in het bed bevond en al helemaal niet dat ze wakker was geworden. Haar stem liet Sara schrikken, en de bezem viel door een spastische beweging uit haar handen. Met grote ogen keek Sara haar vriendin aan. Haar vriendin-vriendin. Oh man.
“Hoezo?!” flapte ze er uit als reactie. Het klonk ontzettend aangevallen, alsof Cecille zojuist een hele beledigende opmerking had gemaakt. Ze realiseerde zich natuurlijk dat ze belachelijk deed, maar dat maakte het niet makkelijker om te stoppen. Gefrustreerd raapte ze de bezem weer op. Misschien moest ze stoppen met vegen, maar dan raakte ze haar boosheid waarschijnlijk niet kwijt, dus ging ze gewoon door. “Ik maak dit af. Dan kleed ik me aan.” Het was niet haar bedoeling om kortaf tegen Cecille te doen, maar momenteel kon ze haar even niet onder ogen komen. Ze was te verward over wat er allemaal gebeurd was en wat misschien niet. Om nog maar niet te beginnen over het feit dat ze had geslapen in ondergoed. Oh Arceus, wat was er allemaal gebeurd sinds ze het feest hadden verlaten, waar Sara zich absoluut niks meer van kon herinneren?

Niet zeker wetend waar ze het zand en vuil van de vloer heen moest vegen, besloot Sara maar dat ze het het beste weg kon stoppen onder het bed. Misschien had ze van tevoren moeten kijken of er ergens een veger en blik te vinden was, maar daar was het nu te laat voor. Er was natuurlijk altijd nog de optie om het ergens in de kamer te laten liggen en dan alsnog op zoek te gaan naar een kleiner vegertje, en heel eerlijk gezegd stond dat de witharige meer aan dan het idee om het gewoon weg te schuiven. Oké, fine, daar koos ze dan maar voor. Nu ze toch begonnen was, kon ze het net zo goed af maken.

“I guess,” antwoordde ze Cecille. Ze had er nog even geen behoefte aan om volledig uit te leggen hoe ze zich voelde. Het was ook niet helemaal een leugen, want het ging wel, alleen niet heel goed. Haar hoofd bonkte nog steeds en ze had nog steeds geen idee hoe veel van haar herinneringen echt gebeurd waren. Gelukkig wist ze snel een veger en motblik te vinden, want ze begon nu toch wel de behoefte te krijgen aan praten. En misschien ook huilen, maar dat moest ze dan maar onderdrukken.
“Ja, het ligt nog bij de wasbak, neem er zo veel je wil.” Ze vond het naar om zo kortaf te zijn, maar ze voelde zich sowieso al naar, dus veel veranderde het niet. Het zand veegde ze zo goed mogelijk op, om het vervolgens in de prullenbak te gooien, die gelukkig aanwezig was in de hotelkamer. Vervolgens liep ze weer naar het bed toe, waar ze in haar tas rommelde op zoek naar een simpele trui en een broek, want meer moeite wilde ze niet doen voor haar outfit momenteel. Met deze kleren aan nam ze weer plaats op het bed, deze keer op de dekens. Ze hoopte dat Cecille bij haar zou komen zitten, of in elk geval in de buurt van het bed, want de witharige was er nu wel klaar voor om te praten.

Sara ademde diep in en uit. Het kostte Cecille niet lang om ook plaats te nemen op het bed. Dat ze door had dat Sara zich niet goed voelde, stelde haar al ietwat gerust. Haar flauwe opmerking over het schoonmaken drong niet tot haar door. Ze was te druk met het uitvogelen van de woorden die ze wilde gebruiken. Daarom kostte het haar nog enkele tellen voor ze haar mond open deed.
“Ik wil praten,” zei Sara. “Over afgelopen nacht. Over ons.” Het was verbazingwekkend om woorden te vormen die genoeg duidelijkheid schiepen over het onderwerp wat Sara aan wilde gaan. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er om heen, zodat ze haar kin op haar knieën kon rusten. Erg comfortabel was het niet, maar het gaf haar een soort veilig gevoel.
“Om eerlijk te zijn heb ik geen idee welk van mijn herinneringen echt is gebeurd, en welke ik me verbeeld door de alcohol. Het maakt me bang en verward, en daar word ik weer boos van. Het spijt me.” Niet zeker wat ze er nog meer aan toe moest voegen zonder dat ze in tranen zou uitbarsten, hield ze haar mond. Hopelijk kon Cecille haar duidelijkheid bezorgen.