[masked ball] Celebration

Het waren de bewegingen die Sara maakte, wat indiceerde dat het meisje aan het huilen was. De kleine schokjes die haar schouders in beweging brachten, voelde Cecille overduidelijk. De blondine beet op haar onderlip, in dubio over wat ze nu eigenlijk moest doen. Vroeger ging het heel simpel. Als haar kleine zusje of zelfs haar moeder in haar bijzijn huilde, was het enige wat ze hoefde te doen stevig omhelzen. Cecille had altijd het idee gehad dat zoiets de situatie waar dan ook en wanneer dan ook zou verbeteren. Maar haar knuffel had niet het gewenste effect op Sara. Haar paarse ogen zochten naar het silhouet van Sivar, hopend dat hij met advies kon komen, maar het leek erop dat ook hij niet wist wat hij ermee aan moest. Zodra ze de blik van hem had gevangen, haalde hij niet wetend zijn schouders op.

De woorden die Sara sprak, lieten beide uit hun gedachten opschrikken. Sivar sprong op dit punt van de rand van het balkon af en begaf zich langzaam naar de twee meiden, maar hield zich verder muisstil. Hij wilde Cecille niet afleiden van het meisje haar woorden. Hij keek echter wel naar de blondine haar gezicht, proberend te ontcijferen wat ze precies dacht. Het enige wat hij kon zien was dat haar gebruikelijke enthousiasme verre van aanwezig was.
De blondine fronste bij de gesproken woorden. Hoewel het trillen van de stem haar terugbracht naar de keer dat ze Tyson voor het laatst zag, was dit alles behalve toen met de jongen. Dit was heel anders. Dit deed haar ook pijn. Oké, dat met haar vriend deed evengoed pijn, maar... Minder. Op een andere manier. Ze had medelijden gehad met Tyson. Bij Sara ging het veel verder dan dat. “Je bent niet zelfzuchtig. Of egoïstisch. Tenminste, niet veel meer dan de meesten. En voor je gaat zeggen dat ik je daar ook nog niet lang genoeg voor ken; niemand is te egoïstisch voor een relatie in mijn ogen,” begon ze. Ze hield Sara nog steeds vast en maakte geen aanstalten om het meisje om te draaien zodat ze in diens gezicht kon kijken. Cecille wist zelf ontzettend goed hoe pijnlijk en gênant zoiets kon zijn, dus deed ze het niet. “Als ik heel eerlijk moet zijn, dan ben ik hier de egoïstische. Het enige wat ik voorheen van mensen nam, was een avondje voor ons tweeën en liet ze vervolgens zitten. Nu ik erover nadenk heb ik waarschijnlijk ook wat harten gebroken...” Ze draaide haar hoofd weg, beseffend waar ze nu eigenlijk op uit draaide. “Als er hier iemand niet gemaakt is voor liefde of relaties, dan ben ik het wel. Niet jij. Jij verdient het heel goed om geliefd te zijn, Sara.”

Nu Cecille had toegegeven dat zij degene was die geen relatie verdiende, besefte ze zich dat ze Sara niet waard was. Sara verdiende meer. Beter. Niet iemand die elke avond na het stappen iemand anders mee naar huis nam om de volgende dag weer weg te sturen en te vergeten. Haar greep verslapte zodanig, dat haar armen slap langs haar lichaam vielen en daar bleven hangen. Het enige wat ze verder nog kon doen, was zichzelf ervan verwijten dat ze dit überhaupt geprobeerd had. Het was net zoals vanouds, of niet? Vanavond had ze weer een hart gebroken, al was dit wel op een andere manier dan voorheen.

Sivar keek met een bezorgde frons naar zijn trainer. Het was niet vaak dat hij haar zo verdrietig kon zien en hoewel dit nog niks was vergeleken haar dieptepunt, deed het hem toch pijn om haar zo te zien. Hij wilde iets voor haar doen – haar beter laten voelen. Hij wist echter niet hoe. De Tyrogue raakte met zichzelf in debat over of hij Cecille’s hand moest vastpakken of niet, maar hij besloot er uiteindelijk tegen te gaan. Ze had waarschijnlijk niks aan zijn onschuldige poging om haar op te vrolijken. Dit was niet aan hem. Hij richtte zijn gele oogjes hoopvol op Sara, hoewel hij niet wist of het meisje al oké genoeg was om een ander op te vrolijken. Zeker niet in de huidige situatie.
Gelukkig was ze dat wel. Sivar wist niet of Sara zich groot hield of dat ze echt bereid was om Cecille op te beuren, maar ze deed in ieder geval wel een poging. De blondine glimlachte krampachtig bij de eerste woorden van de witharige, waarbij ze ook even een grinnik liet ontsnappen. Iets eraan leek geforceerd, maar zelfs de zeventienjarige wist niet of dat kwam omdat ze de grinnik wilde tegenhouden of juist wel wilde grinniken. “Het zal je vast verbazen om te horen hoeveel jongeren dat niet weten,” reageerde ze. Ze haalde nonchalant haar schouders op. “Maar meestal is het dan ook hun eerste keer.” Ze grijnsde even. “Of feestje.”

De grijns viel even snel van haar gezicht af als dat het gekomen was. Inmiddels was haar vriendin wel weer omgedraaid en had Cecille nu een beter zicht op diens gezicht, maar het hielp niet echt om de rooddoorlopen ogen van Sara te zien. Al helemaal niet omdat ze het idee had dat dit haar schuld was. De witharige begon echter snel te praten en deed iets wat compleet nieuw was voor de blondine; ze liet wat los over zichzelf.
Het viel Cecille nu pas op dat ze eigenlijk niet zoveel over Sara wist. Het enige waar ze een beeld van had was een stukje karakter en hier en daar wat extra feitjes. Mits het meisje haar team niet had uitgebreid, wist ze ook welke pokémon zich daarin bevonden, maar daar hield het verder bij op. Het was om deze rede dan ook niet moeilijk voor de zeventienjarige om naar het verhaal te luisteren – het was immers een kans voor haar om haar gezelschap beter te leren kennen. Wat ze hoorde, was alleen niet zo opbeurend. Cecille fronste zelfs kwaad. “Dat is niet egoïstisch van jou, maar van die vriendin,” mompelde ze, overduidelijk op haar tenen getrapt door de informatie, maar ze hield zich in. Het ging waarschijnlijk niet om haar mening in deze situatie. Waar draaide het eigenlijk dan om?

De kwade frons verdween van haar gezicht zodra Sara duidelijk maakte waarom ze dit vertelde. Toen het meisje ook nog eens haar handen vastpakte – hoewel het erg voorzichtig was – krulden Cecille’s mondhoeken automatisch omhoog naar een voorzichtige glimlach. Haar vriendin veroordeelde haar niet op haar ‘hobby’. Ze liet het zelfs klinken alsof het de normaalste zaak van de wereld was en dat waardeerde de blondine ontzettend. Als ze al niet voor Sara was gevallen, dan was dat hier en nu gebeurd. Oh, blijkbaar deed de witharige er nog een schepje bovenop door te glimlachen en hoewel het geen Cecille-glimlach was, zorgde het er wel voor dat ze een vreemd gevoel in haar onderbuik voelde.
Ze bleef stil totdat Sara was uitgepraat, maar de glimlach op haar eigen gezicht viel niet weg. Die werd alleen maar beter. Toen haar metgezel was uitgesproken, legde Sivar spontaan zijn poot op hun in elkaar gewikkelde handen en grijnsde van Cecille naar Sara. “Ik denk dat Sivar daar geen problemen mee heeft,” lachte de blondine vermaakt. Ze wisselde even een blik en een kleine grijns met hem uit, voor ze haar paarse ogen weer tot Sara richtte. “En ik ook niet.” Goed, misschien was ze niet de meest geduldige persoon ter wereld. Maar voor de witharige was ze bereid om haar geduld te testen. Op dat moment hoorde ze dat de muziek van tempo wisselde, iets wat aangaf dat er een nieuw nummer opkwam. Cecille herkende het meteen al. Het was van Walk The Moonstone; één van hun nieuwe liedjes die wel een lekker tempo had. Het faalde er nooit in om haar aan het bewegen te krijgen. “Heb je toevallig zin om nog wat te dansen?” vroeg ze toen aan Sara. Ze begon eigenlijk vanzelf al te dansen op de maat, terwijl er een stomme grijns op haar gezicht stond.

Sara gaf eerlijk toe dat ze niet echt zin meer had in dansen. Cecille begreep het wel, maar ergens vond ze het vreemd om te zien dat de ander er zo voorzichtig mee omging. Alsof de blondine haar dingen zo verwijten omdat ze nee zei. Nu had de zeventienjarige veel gedaan in haar leven, maar iemand dwingen of misbruik maken van de situatie ging geheel tegen haar principes in. Dat was dan ook de rede waarom ze nooit met iemand naar huis ging of mee naar huis nam als diegene dronken was. Tenzij ze zelf ook dronken was, want dan had ze geen grip meer op de situatie. “Dat is oké,” reageerde de blondine op een geruststellende toon. Ze stopte met uitbundig dansen, hoewel ze het niet kon laten om op haar plek heen en weer te zwieren op de muziek. Sivar keek haar aan met een blik die zei dat hij het er wel grappig uit vond zien.
Haar vriendin was ondertussen druk in de weer met haar handtasje, waarvan Cecille het nog niet eerder was opgevallen dat ze die bij had, en haalde er vervolgens een aantal pokéballs uit. Zoals ze had verwacht, verschenen Cinnamon en Gelato op het balkon. Er waren echter nog twee pokémon vrijgekomen. Eentje herkende de blondine totaal niet. Ze kon het het beste omschrijven als een wandelende suikerspin. Haar blik gleed verbaasd door naar het laatste silhouet dat was verschenen en tot haar genoegen zag ze dat het een Ralts was. Sara meldde dat de pokémon misschien wel zin hadden in dansen. Maar daar had de zeventienjarige nu geen oog meer voor.

“Is dat... Een Ralts...?” mompelde ze tegen de Tyrogue. Die knikte bevestigend. Cecille’s ogen begonnen meteen te glinsteren. “Jaloers! Ik wil heel graag een Gallade!” sprak ze ditmaal iets harder, haar paarse kijkers nu weer op Sara gericht. Ze deed een stap richting de twee voor haar onbekende pokémon en hurkte voor hen neer, proberend haar jurk normaal te houden zodat niemand van het uitzicht kon genieten. “En wie zijn dit?” vroeg ze aan Sara, hoewel haar ogen inmiddels alweer op de suikerspin en de Ralts stonden. Op dat moment viel het haar in dat haar team het misschien ook leuk zou vinden om erbij te zijn. Oké, minus Björn, maar die had gewoon pech. Ook zij haalde de pokéballs van haar team tevoorschijn en liet ze uit hun kleine thuis verschijnen. Björn vouwde meteen zijn poten over elkaar heen en wilde wegkijken van het groepje, totdat zijn blik op het blauwe beertje van het andere team viel. Elias maakte een zacht geluid en bleef verder loom staan, terwijl Åsa enthousiast op zijn rug klom. En Minnoo, die zocht bescherming achter de blondine. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?” sprak Cecille nonchalant. Het balkon leek echter wel een stuk kleiner met deze drukte.

Het nieuwtje dat de Ralts geen Gallade zou kunnen worden, omdat Vanilla een meisje was, bracht het enthousiasme van de blondine lichtelijk tot een halt. Ze vond de pokémon niet minder schattig hierdoor, dus behield ze wel haar glimlach voor het kleine wezentje. “Oh,” sprak ze op een emotieloze toon, maar dat was alleen zodat zowel Sara als Vanilla niet konden denken dat ze teleurgesteld was. Misschien was ze dat wel, maar dat was niet de schuld van iemand anders dan haarzelf. “Een Gardevoir ziet er ook heel mooi uit,” grijnsde ze naar de Ralts. De witharige vertelde haar pokémon vervolgens dat ze hallo moesten zeggen tegen Cecille en dat deden ze ook. Het zag er ontzettend schattig uit. “Meringue?” vroeg ze verbaasd. “Wat voor eten is dat?” De blondine was niet geheel dom en had de connectie allang gelegd tussen Sara’s naamkeuze en zoetigheid of iets in die richting. Ze had echter nog nooit van Meringue gehoord. Wist amper wat het betekende.
Inmiddels kwam ze overeind en had ze ook haar eigen pokémon tevoorschijn gehaald. Haar vriendin schonk haar een glimlach die ze het beste kon omschrijven als trots en dat maakte Cecille op haar beurt weer trots. Trots dat ze dit had bereikt. De opmerking die Sara maakte over haar team was daar ook een grote bijdrage aan. “Yep!” reageerde ze enthousiast. “Åsa kocht ik in een Pokémonshop in Santalune,” vertelde ze, terwijl ze naar de Chimchar wees. Bij het horen van haar naam sprong Åsa een keer vrolijk op en neer, waarbij ze bijna van Elias zijn rug viel. “Die twee zijn dikke maatjes,” voegde ze er glimlachend aan toe toen ze het zag gebeuren.

Cecille richtte haar aandacht toen op de Torchic, die dichtbij haar voeten stond en zich zo dicht mogelijk tegen haar aan probeerde te duwen. De blondine boog voorover, raapte het wezen van de grond en hield haar toen stevig vast met haar armen tegen haar buik. Terwijl ze dat deed, hield ze wel in de gaten dat ze niet aan de kant van Minnoo’s blinde oog zat, zodat het geen verrassing leek voor het dier. “En dit is Minnoo. Ik kreeg haar van m’n ouders voor kerst. Pap zag dat ze blind was aan één oog en vond het zielig. Blijkbaar wilde geen trainer haar hebben, dus kocht hij haar voor mij,” legde ze verder uit. Ze keek even teder terug naar de Torchic die haar nieuwsgierig aanstaarde. De enige waar Minnoo tot nu toe contact mee had gelegd van de pokémon, was Sivar, omdat hij erg sociaal maar ook geduldig was. Het zou vast even duren voor ze aan de rest van het team gewend was. Cecille liet haar paarse kijkers terugglijden naar Sara en grijnsde plagerig. “Maar ja, het geluk staat inderdaad aan mijn zijde,” sprak ze, doelend op wat er zonet allemaal gebeurd was. Oké, niet alles, maar gewoon... De kus. En het laatste deel van hun gesprek.

Het volgende wat er gebeurde, koste haar eigenlijk een tijdje om te registreren. Sara kwam op haar afgelopen en drukte haar lippen tegen Cecille’s wang aan. Een vreemd gevoel van warmte ging door de blondine haar lichaam heen. Een ander soort dan ze gewend was... Maar ook veel fijner. Met een beduusd hoofd staarde ze het meisje aan, hoewel ze al snel vrolijk glimlachte naar haar. Vervolgens zette ze Minnoo terug op de grond, boog voorover en haalde het masker van Sara aan de kant om haar eigen lippen tegen diens voorhoofd aan te duwen. In tegenstelling tot de witharige, hoefde zij niet op haar tenen te staan. Zij moest voorover buigen. En ergens vond ze dat heel schattig, al zei ze het zelf.

De uitleg die ze kreeg over wat het was, was vrij simpel. Zelfs zij begreep het. Toen Sara voorstelde om het een keer te maken voor haar, knikte ze enthousiast. Het idee dat haar vriendin iets voor haar klaarmaakte, klonk sowieso al heel verleidelijk. “Daar heb ik niks op tegen,” grijnsde de blondine.
Sara vertelde vervolgens dat haar Ralts het misschien wel met de Torchic kon vinden. Automatisch gleden haar paarse ogen naar de kleine Vanilla. Op zich zou een vriendschap tussen de twee wel kunnen werken, mits Minnoo het ook zag zitten. De Torchic was overduidelijk een zachtaardig pokémon en haatte geen contact met anderen, in tegenstelling tot één van haar teamgenoten, maar ze was extreem verlegen. Misschien dat contact met een pokémon die ongeveer hetzelfde was wel zou helpen. “Misschien,” reageerde de blondine. “Als Minnoo de moed heeft om een andere pokémon aan te spreken, waarschijnlijk.” Ze keek even naar de kleine kip in haar armen, maar die scheen oogcontact te willen vermijden met alles en iedereen. Niet dat het bijzonder was om geen oogcontact met Cecille te hebben, aangezien die van bovenaf naar de Torchic keek.

Terwijl de blondine het masker weer op Sara’s voorhoofd terugzette, kon ze de glimlach van het meisje herkennen. Was het niet voor het feit dat haar mondhoeken al omhoog waren gekruld, dan was dat nu wel gebeurd. Dat ze zich nu de gelukkigste persoon op aarde voelde, versterkte haar eigen glimlach alleen maar. De witharige liep vervolgens van haar weg, richting de deur van de balkon, en vroeg toen aan de blondine of ze iets te drinken moest halen. Cecille hield per direct haar hand omhoog om het meisje een halt toe te roepen. “Wacht!” voegde ze eraan toe, waarop ze zich tot Sivar keerde, die vrolijk een gesprekje hield met de Chimchar. “Sivar! Haal wat te drinken voor ons,” droeg ze de Tyrogue op. Deze keek haar chagrijnig vanachter het masker aan, maar sjokte uiteindelijk toch naar de grote deuren waar Sara naartoe had willen lopen. Hij mompelde iets in zijn eigen taaltje en verdween toen terug naar binnen, waar het een stuk warmer was dan buiten op het balkon. Dit was een heel stuk aangenamer, dus Sivars boosheid op zijn trainer ebde geleidelijk weg.
Zijn gele ogen gleden door de ruimte en bleven uiteindelijk hangen op de tafel waar de punch op te zien was. Resoluut begaf hij zich naar zijn nieuwe bestemming, pakte een stel bekertjes van de tafel af en liep toen naar de punchkom. Helaas voor hem was de tafel groter dan hij had verwacht en moest hij al veel moeite doen om de bekertjes te pakken door op zijn tenen te gaan staan. En zelfs dan moest hij nog met zijn armen uitgestrekt staan om erbij te kunnen. Punch pakken was nog veel moeilijker, want hij kon niet echt bij de lepel.

Sivar besloot toen om op de tafel te klimmen, dus pakte hij het tafelkleed vast en wilde zichzelf ermee optrekken, maar door zijn gewicht trok hij het tafelkleed juist van de tafel af. Inclusief alle spullen die op de tafel stonden. Hij kon nog net de punchkom opvangen, zodat die niet op de grond viel, maar hij kon hem niet echt meer terug op tafel zetten. Gelukkig voor hem liep er toen een jongen langs die hem wel wilde helpen. Hij had een meisje bij zich en het leek erop dat ze net van buiten kwamen, want zijn blonde haren zaten ietwat door elkaar gewaaid. Hij vroeg aan Sivar wat hij van plan was en of hij hulp nodig had, maar zijn manier van spreken deed hem erg aan een meisje denken. Het klonk bijna... Vrouwelijk. De Tyrogue schudde de gedachte van zich af en liet toen zien dat hij simpelweg twee bekertjes met punch had willen vullen. Vervolgens wees hij naar het balkon waar Sara en Cecille stonden, om aan te geven dat hij het voor hun moest halen. De jongen lachte, zette de punch terug op het tafeltje en fatsoeneerde het, waarop hij twee plastic bekers met het goedje vulde en het aan Sivar gaf. De pokémon bedankte hem met een grijns. Wat een aardige knul.

De blondine nam de overige tijd om haar pokémon aan Sara voor te stellen. Minnoo was wat verlegen, maar ze had er niks op tegen. De witharige leek haar juist heel aardig, maar toch durfde ze geen stap richting het meisje te zetten. Het had ook even geduurd voor ze daadwerkelijk bij Cecille durfde te zitten. Gelukkig had Cecille er wel het geduld voor genomen, ondanks het feit dat ze geen geduldig persoon was. Åsa, daarentegen, was ontzettend enthousiast. De Chimchar klom via de blondine haar been omhoog, richting diens schouder, en brabbelde toen vrolijk iets in haar eigen taal. Cecille grinnikte. “Ik denk dat ze je wel mogen,” sprak ze grijnzend. Ze had het ook niet anders gewild.
Ondertussen was Elias naar Björn gesjokt, die eenzaam op een afstandje naar het groepje aan het kijken was. De Torkoal begroette hem en hoewel het niet van harte leek, groette de Pancham hem gewoon terug. De twee raakten niet in gesprek. In plaats daarvan ontstond er een stilte, die voor de panda toch wel een beetje ongemakkelijk was. Maar hij wist niks te zeggen. Bovendien wilde hij niks zeggen. En dus bleef de stilte tussen hen leven.

De Chimchar genoot overduidelijk van het lichamelijk contact die Sara haar aanbood. Met gesloten ogen leunde ze tegen de hand aan die over haar hoofd gleed. Het ging echter te snel voorbij naar Åsa’s smaak, maar daar had ze verder geen zegje in. Toen haar vuurpokémon haar met een beteuterd pruillipje aankeek, moest Cecille even lachen. Tot dusver kon ze het prima met het aapje vinden en ze moest toegeven dat ook zij teleurgesteld zou zijn wanneer Sara was gestopt met aaien. Helaas had het meisje even iets anders aan haar hoofd, want het leek erop dat haar pokémon in een meningsverschil terecht waren gekomen. De blondine wisselde even een blik uit met het wezentje op haar schouder en bekeek vervolgens het tafereel dat zich bij hen afspeelde. Cinnamon werd uiteindelijk voor haar voeten gezet en het leek erop dat Sara ernaar verlangde dat Åsa contact ging zoeken met het vosje. Veel hoefde Cecille eigenlijk niet te doen, want zodra de Fennekin was neergezet, hupte de Chimchar ook naar de grond en begroette de pokémon vrolijk.

Ondertussen merkte Elias dat Björn naar de Cubchoo aan het staren was, al deed hij dat nog zo subtiel mogelijk. Met een kleine grijns confronteerde hij de kleine panda ermee. “Ga met ‘m praten,” begon de Torkoal nonchalant. Björn verslikte zich haast in het kleine blaadje dat uit zijn mond stak. “M-Met wie? Waar heb je het over?” bromde hij tegen de schildpad, maar Elias fronste alleen maar gekwetst. “Je weet best waar ik het over heb,” mompelde hij. De panda kruiste zijn poten over elkaar, snoof en keek weg van Elias, maar de Torkoal moest er niets van hebben en duwde Björn richting de Cubchoo met zijn hoofd. “Kom op, vanavond is speciaal, zet je beste beentje voor, blablabla.” Björn keek hem verontwaardigd aan, hoewel zijn kwade frons al snel weer op zijn snoet verscheen. Realiserend dat hij dit niet kon winnen, zuchtte hij. “Best,” gromde hij, waarop hij naar het witblauwe beertje toeliep. Eenmaal aangekomen stak hij ongemakkelijk zijn poot op en vroeg hij zich af waarmee hij moest begroeten. “Y-Yo...”
Cecille zag het vanuit haar ooghoek gebeuren, maar in plaats van er iets van te zeggen, grijnsde ze geamuseerd. Vervolgens draaide ze zich naar Elias en stak haar duim naar hem op. Ondanks het feit dat de Torkoal nog erg jong was, was hij flink gegroeid. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook zijn karakter kwam al iets meer volwassen over. Als de blondine niet beter wist, dan had ze hem omgedoopt tot beschermende pa van het team.

Net op dat moment kwam Sivar terug met wat drinken. Onhandig opende hij de deuren en wankelde hij naar de twee meiden toe. Cecille pakte één bekertje van hem aan en liet het bekertje die hij Sara aanbood gewoon voor het meisje over. “Waarom duurde het zo lang?” vroeg ze aan hem. Het klonk niet ongeduldig, eerder bezorgd. De Tyrogue keek terug naar binnen, proberend de jongen te spotten die hem geholpen had, maar hij kon hem niet meer terugvinden. In plaats van een heel verhaal te vertellen, waarvan zijn trainer de helft maar begreep, haalde hij gewoonweg zijn schouders op. Gebeurd was gebeurd.

In plaats van beledigd te zijn, omdat de vos haar trainer aansprak met ‘die blonde’ en dat toch best beledigd kon overkomen, reageerde ze enthousiast. “Yep, dat klopt!” begon ze vrolijk. “Maar ik geloof dat ze Cecille heet,” voegde ze eraan toe. Niet om arrogant te klinken of om Cinnamon op z’n plaats te zetten, maar om het voor zichzelf te bevestigen, want zo heette haar trainer toch? “Ik ben Åsa,” stelde ze zichzelf toen voor, een vriendelijke grijns op haar gezicht geplakt. “En jij bent?”
Gelato begroette hem, tot zijn opluchting, en maakte toen een opmerking die hij eigenlijk niet verwacht had. Gelukkig nieuwjaar. Eerlijk gezegd was Björn alweer vergeten dat het vandaag was. “Ja. Gelukkig nieuwjaar,” reageerde hij ietwat verward. Het duurde echter niet lang voor hij weer bij zinnen was en het maar gewoon accepteerde. Maar toen liep het gesprek vast. De Pancham beet op zijn onderlip en wierp een benauwde blik naar Elias, maar die scheen het niet meer in de gaten te hebben. Of de pokémon hem expres negeerde of niet, wist Björn niet te ontcijferen uit het gedrag van de Torkoal. “Dus ehm... Hoe... Gaat het?” probeerde hij maar. Arceus, wat voelde dit ongemakkelijk.

Sivar glimlachte vriendelijk terug toen hij het bedankje hoorde en de glimlach van Sara zag. Het meisje was een heel stuk beter dan de puberende kids die de blondine altijd mee naar huis nam en hoewel Sara een erg sterke mening had en dat ook liet merken, vond hij haar erg aardig.
Cecille richtte haar aandacht terug naar haar vriendin toen die haar een vraag stelde. Eerlijk gezegd wist de blondine niet meteen waar Sara op uit was, wat ervoor zorgde dat Sivar zich voor zijn voorhoofd sloeg en vervolgens een poging deed om aan haar kleine tasje te trekken. Pas met deze hint veranderde haar verwarde frons naar een blik van herkenning. “Oh!” bracht ze uit, alsof ze zojuist het licht had uitgevonden. Meteen zocht ze naar het kleine flesje dat ze bij zich had. “Tuurlijk!” voegde ze er nog aan toe, waarop ze het spul tevoorschijn haalde. Cecille gaf haar bekertje aan Sivar, die het zonder problemen voor haar vasthield, en dropte toen wat van het goedje in Sara’s bekertje. Vervolgens deed ze het ook in haar eigen beker nadat de Tyrogue een slok had genomen van haar drinken en stopte het flesje toen weer weg. Gelukkig stonden ze hier op het balkon en hadden ze hier minder pottenkijkers dan binnen. Cecille grijnsde toen ze een ideetje kreeg en haakte haar arm om die van Sara heen, hopend dat de witharige hier geen problemen mee had. “Proost?”