[masked ball] Celebration

Ze was nooit iemand die moeilijk was over te halen met iets. Dus toen de witharige zei dat Cecille er geen spijt van ging krijgen, geloofde ze het meteen. Misschien kwam het omdat ze goedgelovig was, misschien ook niet, maar ze had er vertrouwen in dat het meisje gelijk had, zelfs al kende ze die hooguit een uurtje. Of twee. Cecille hield de tijd niet echt bij – en dat was ook niet nodig want ze vermaakte zich prima. Toen de gemaskerde vreemdelinge bekendmaakte dat ze binnenkort wel naar buiten moesten, nam de blondine toch het besluit om een keertje naar de grote klok in de ruimte te kijken. Huh, was het al zo laat? Dat had ze niet gedacht. “Klinkt als een plan,” reageerde ze, waarop ze in één keer haar bekertje leegdronk en hem aan de kant zette. Vervolgens keek ze van Sivar naar het meisje. “Waar zat je aan te denken? Een balkon?” Haar paarse ogen gleden over de uitgangen van deze zaal en ze zag dat een paar balkonen vrijwel leeg waren.

Meteen koos ze er één uit, maar in plaats van ernaar te wijzen en aan de ander duidelijk te maken dat die er wel oké uitzag, schoot haar hand naar die van de vreemdelinge en pakte ze die vast. Vervolgens pakte ze ook Sivar bij z’n poot en trok de twee toen mee naar het lege balkon dat ze zag, er niet echt op lettend of ze iemand aan de kant beukte of niet. Haar aandacht ging volledig naar haar bestemming, dus ze zag het niet dat mensen praktisch voor haar aan de kant moesten springen. Eenmaal bij de deuren liet ze de twee los en duwde ze zich een weg naar buiten; dit keer er wel op lettend dat de massieve deuren niet tegen haar gezelschap aanknalde. Ze hield zelfs de deur voor hen open, denkend dat ze dit keer etiketten gebruikte, terwijl ze zelf al voor was gegaan. “Na u,” voegde ze er nog aan toe, terwijl ze voorover boog en met haar vrije hand naar buiten wees. Sivar fronste geamuseerd naar Sara, gokkend dat zij voor hem naar buiten moest stappen, wilde hij geen wraakplan van zijn trainer achter zich aan krijgen.

Het leek erop dat haar poging om fancy te zijn meteen het raam uit werd gegooid, want het meisje had wel een erg scherpe tong toen ze Cecille erop wees dat het zo niet werkte. Sivar barstte meteen in lachen uit toen Sara zijn trainer op haar plaats zette, maar hij bekwam al snel toen hij de blik in de blondine haar ogen zag. Was dat dan eindelijk de blik van herkenning? De zeventienjarige richtte haar aandacht op hem, terwijl hun metgezel zich bezighield met het uizicht, en wees toen naar het meisje in kwestie. “Is dat...?” fluisterde Cecille tegen de Tyrogue. Hij grijnsde dom en knikte één keer bevestigend met z’n hoofd. “Oh,” reageerde ze droog, zoals ze altijd deed. Alsof ze een ontdekking deed die iedereen al wist. Wat, als je het naging, in feite ook zo was. “Wist je dat zij het was?” vroeg ze toen aan haar partner. Wederom knikte hij. “En je nam niet de moeite om het te zeggen?” En nog een knik. Cecille snoof en draaide gefrustreerd haar rug naar de pokémon toe, waarbij ze haar armen over elkaar kruiste en voor een moment geagiteerd haar ogen sloot. Sivar kon alleen maar glimlachen om de actie. Hij wist dat de blondine het niet meende. En zelfs als ze echt boos was, zou ze snel bij draaien.

Hij had gelijk. Nog geen drie tellen nadat ze zich boos had omgedraaid, stapte ze met een vrolijke twinkeling in haar ogen op Sara af – die inmiddels al naar de rand van het balkon was gelopen. Sivar gokte erop dat dit was omdat dit Sara was en niet omdat Sara naar de stad staarde, alsof dit allemaal Cecille’s werk was geweest. Al moest hij eerlijk toegeven dat ze dit wel allemaal zou proberen te regelen voor de witharige – al was het om toe te kunnen geven dat ze het meisje leuk vond. Sivar stapte wat dichterbij, maar liet toch een stuk tussen hem en de twee meiden inzitten, zodat ze een kleine hoeveelheid privacy hadden. Zijn blik was, in tegenstelling tot hen, juist op de deur gericht, zodat hij iedereen die dit balkon op probeerde te komen een strenge of waarschuwende blik kon geven. Dit was nu hun plekje.
“Wow,” bracht de blondine er abrupt uit toen ook zij haar blik eindelijk naar de lichtjes liet glijden. Ze nam plaats naast Sara en liet haar armen op de rand van het balkon rusten. “Eerlijk is eerlijk, de lichtjes in Kalos zijn veel mooier.” Haar paarse ogen richtten zich nu tot haar vriendin en opeens werd het allemaal duidelijk voor Cecille. Waarom haar hartslag sneller werd toen ze die glimlach zag en waarom ze Sara er zo mooi uit vond zien in die jurk. Het viel allemaal op z’n plek. De neiging om dit alles hardop te zeggen kon ze nog net inhouden, maar ze kon het niet laten om te flirten. “Al is het natuurlijk geen uitzicht meer als je een mooie meid in een jurk naast je hebt staan.” Een scheve grijns sierde haar gezicht, compleet vergetend hoe Sara de laatste keer op haar flirt reageerde.

De reactie die ze kreeg, was een reactie die ze alles behalve verwachtte. Normaal gesproken kreeg ze iets positiefs – misschien zelfs een flirt terug – maar dit kon ze niet plaatsen. Was het überhaupt wel positief? Of was het negatief? Cecille begreep het niet. Lichtelijk verward keek ze toe hoe het meisje haar drankje naar achteren gooide en zich vervolgens van het bekertje ontdeed. Voor eens in haar leven was de blondine sprakeloos. Breindood. Ze wist niet wat ze moest zeggen of denken. Alsof ze één of ander vaag standbeeld was, bleef ze in dezelfde positie naar de witharige kijken. Had ze het nu grandioos verpest of...?
Sivar, die het gesprek wel had meegekregen desondanks zijn pogingen om zich erbuiten te houden, richtte zijn blik bezorgd op zijn trainer. Het feit dat Sara niet boos werd was zeker weten iets, maar lag het aan hem, of ontweek ze Cecille’s pogingen tot flirten nu weer? Op zich was het niet iets negatiefs, juist omdat ze niet kwaad werd, maar om het positief te noemen was ook te vergezocht. Sivar besloot dat hij zijn partner een handje moest helpen en dat ze het maar direct moest voorleggen bij Sara, wilde ze dit hoofdstuk kunnen afsluiten wanneer haar gevoelens niet werden gedeeld. Hij liep voorzichtig op de blondine af, porde haar zo nonchalant mogelijk tegen haar been aan zodat hij alleen haar aandacht kreeg en knikte toen naar de witharige zodra hij de paarse ogen op zich gericht had.

Cecille keek hem niet begrijpend aan, dus de Tyrogue moest zijn best doen om geluidloos verder te hinten. De blondine leek het echter sneller door te hebben dan hij had gedacht, want na zijn tweede poging sprak ze zonder geluid de woorden “moet ik?” Gelukkig kon hij liplezen, althans in deze situatie, en hoefde hij nog maar één keer te knikken voordat zijn partner het volledig begreep. Vastberaden keek Cecille weer op, hoewel haar blik eerst strak vooruit stond in plaats van op Sara, en nam ze eens diep adem voor ze het diepe in dook. Met herwonnen energie opende ze haar mond, klaar om de woorden te spreken waar ze de afgelopen weken over na had gedacht, maar ver kwam ze niet. Het enige wat uit haar mond kwam, was “Sara, ik–”, voordat ze gegil van binnen kon horen en vervolgens de eerste vuurpijlen de lucht in gingen. Ietwat beteuterd liet ze een pruillipje op haar gezicht verschijnen, maar na twee seconde wist ze die weer te maskeren met een brede grijns. “Yooooo, kijk die vuurpijlen eens gaan!” riep ze tegen Sara en Sivar, waarna ze doorkreeg dat haar Tyrogue meer moeite moest doen om het te kunnen zien. Ze tilde hem op en liet hem op de rand van het balkon zitten, maar hield hem wel nog vast met haar handen. Hij scheen een stuk meer te genieten nu hij een wat beter uitzicht had. “Gelukkig nieuwjaar!”

Cecille’s glimlach viel voor een moment van haar gezicht toen ze de woorden van Sara hoorde. Lag het aan haar, of had het wel erg weinig enthousiasme in zich? Dat was niet hoe je nieuw jaar vierde. Althans, niet in de blondine haar boekje. Ze stond op het punt om er wat van te zeggen, toen het witharige meisje haar uit het niets een knuffel besloot te geven. Overrompeld moest Cecille moeite doen om haar evenwicht te bewaren, maar dat probleem was verholpen toen ze haar ene voet naar achteren verplaatste. Pas op het moment dat Sara los scheen te willen laten, plaatste de blondine haar handen tegen diens rug aan en duwde haar vriendin terug tegen haar aan. Het was zo lang geleden dat ze een knuffel van iemand kreeg in plaats van die te geven, dat ze bijna was vergeten hoe het voelde. Natuurlijk knuffelde Sivar haar wel eens in de afgelopen maanden, maar dat was gewoonweg niet te vergelijken. De Tyrogue was te klein om een stevige knuffel aan zijn trainer te kunnen geven. Toegegeven, Sara was ook kleiner dan Cecille, maar ze was in ieder geval een stuk groter dan de pokémon.
De zeventienjarige hield, door haar enthousiasme en nostalgie, de ander waarschijnlijk te stevig vast, maar daar had ze op het moment geen oog voor. Ze liet zich zelfs zodanig meeslepen, dat ze haar hoofd tegen Sara’s schouder legde en die daar voor een moment liet rusten. Een aantal tellen kon niks haar echt nog schelen. Het vuurwerk niet, Sivar niet – die overigens met een kleine grijns toe zat te kijken –, het feest niet. Zelfs het feit dat haar hart als een idioot tekeer ging niet.

Na iets wat een eeuwigheid leek te hebben geduurd, liet Cecille zich achterover hangen en ontspande weer wat. “Sorry,” vertelde ze met een schaapachtige glimlach. “Het is een tijd geleden dat iemand me knuffelde en ik ging er een beetje voor.” Het vuurwerk was inmiddels nog gaande en de blondine richtte haar paarse ogen op de laatste vuurpijlen die de lucht in gingen, Sivar compleet negerend. De Tyrogue volgde uiteindelijk haar voorbeeld en staarde naar de lucht.
Pas toen de show voorbij was, kwam ze eigenlijk weer volledig bij zinnen. Haar gehoor voor de buitenwereld kwam terug, waardoor ze de opnieuw opkomende muziek van binnen alweer kon horen. Het feestje was dus weer terug aan de gang om nog na te kunnen genieten van de jaarwisseling. Cecille richtte haar blik terug op Sara met een scheve grijns, waarbij ze haar linkerhand naar voren hield uitgestoken en lichtjes voorover boog. “Mag ik deze dans?” vroeg ze aan de witharige, niet van plan om speciaal daarvoor terug naar binnen te gaan. Ze kon de muziek ook hier prima horen en zo voelde het net een beetje meer privé dan daarbinnen.

De eerste reactie die ze kreeg had geen woorden, maar de sceptische blik van haar vriendin zei al genoeg. Cecille stak haar onderlip uit en deed alsof de niet-gesproken woorden haar echt pijn deden. Haar linkerhand gleed naar haar borstkast, ongeveer ergens waar haar hart zat, die ze er zachtjes tegenaan drukte en haar wenkbrauwen schoten omhoog. Pas toen Sara iets had gezegd, besloot ze zelf te reageren. “Auw, dat doet pijn,” begon ze. Vervolgens lachte ze even. “Ik dans best veel hoor. Waar denk je anders dat ik die mooie benen van heb gekregen?” Ze grijnsde speels en knipoogde een keer naar de witharige, terwijl ze met haar niet uitgestoken hand naar beneden gebaarde.
Sara scheen uiteindelijk toch haar hand te willen vastpakken en sprak toen twee woorden die het vuur binnenin Cecille aanwakkerde. Dat was een uitdaging. Sara had dat niet moeten doen. De blondine trok aan de hand die nu in de hare lag – precies zoals dat in films gebeurde, waarbij de één dan tegen de ander werd aangetrokken – en legde haar andere hand op Sara’s onderrug. Als ze het zich goed herinnerde, dan moest die daar wanneer zij de leiding nam. Een scheve, doch voorzichtige grijns vormde zich rond Cecille’s lippen, terwijl ze een moment nam om haar gemaskerde vriendin in de ogen proberen te kijken. Het meisje wilde haar vertellen dat ze kon relaxen, maar ze besloot dat niet te doen, omdat ze besefte dat het juist tegen kon werken. Mensen zeiden het vaak genoeg tegen haar wanneer ze al relaxed was en dan maakte het haar alleen maar kwaad. In plaats van woorden te gebruiken, probeerde ze dus met haar ogen duidelijk te maken dat er niks aan de hand was.

Cecille kon horen dat het nummer dat net opkwam al bij het lyrics gedeelte kwam. De intro was net afgelopen en het had haar een perfect walsnummertje geleken, dus besloot ze om haar vaardigheden in die dans in te zetten. “I see all that I ever wanted, when you look at me like you do.” De blondine verzette haar linkervoet ietsje naar voren en vervolgens haar rechtervoet opzij, waardoor ze hen begeleidde in een draaiende beweging. Voor iemand met weinig ervaring was dat nog best moeilijk, terwijl de wals één van de makkelijkste danspasjes had, maar Cecille had er al snel minder moeite mee. Het koste haar gewoon een paar pasjes om in te komen. “I’d love to believe you’ve got all I need, but there’s something missing in you.”
De blondine luisterde niet echt naar de tekst. Onbewust misschien, maar ze was op het moment aan het terugdenken aan het moment dat ze de wals eigenlijk geleerd kreeg. “Ik kende iemand die kan walsen. Hij leerde het me een jaartje terug,” vertelde ze, maar daar hield ze het verder bij. Sara hoefde niet te weten dat die jongen zo’n typische eendagsvlieg voor haar was geweest. Dat ze hem tegenkwam tijdens een avondje stappen, hem mee naar huis nam en het bij één nachtje bleef. “It’s easy to see that you thrill me, but I know your story so well.” Maar zo was het ook altijd gegaan. Even vroeg ze zich af of dit ook bij Sara zo zou zijn en die gedachte maakte haar bang, alleen liet ze dat niet merken. En na echt diep na te hebben gedacht, was ze van mening dat dit anders was. Zo had ze nog nooit iets gevoeld voor een ander, dus het moest wel anders zijn, toch? “You think hearts are for breaking and love’s made for taking. You give nothing at all of yourself.”

Sivar keek ondertussen aandachtig naar de uitwisselingen en genoot wel van de show. Hij had nooit geweten dat zijn trainer ook op een elegante manier als deze kon dansen en toch stond ze nu voor hem te draaien met haar danspartner. Hij zette zijn ellebogen op z’n bovenbenen en liet zijn hoofd op zijn poten rusten, zodat hij zich nog meer kon concentreren op de wals. Lag het aan hem, of was dit nou superschattig om te zien?

Toen Sara terugstaarde, voelde Cecille zich opeens een stuk warmer worden van binnen. Ze was sowieso van nature al een warm persoon, gecombineerd met de warmte die ze van het alcohol had gekregen en dan nu deze warmte er nog bij. Normaal gesproken had ze nooit het gevoel van ‘te warm’ zijn, maar nu kon ze niet ontkennen dat ze het te warm had. Het voelde echter niet negatief. Het was meer positief dan wat anders. Toch had ze haar kleren uitgegooid als ze dat had gekund, maar daar had ze nog niet genoeg alcohol voor op en ze waren in het openbaar.
Realiserend waar ze zojuist aan dacht, forceerde ze zichzelf om terug op haar voetenwerk te letten zonder ernaar te kijken. Ze had geleerd dat zoiets verkeerd was. Eigenlijk was haar ook verteld dat naar een danspartner kijken niet was toegestaan, maar die regel was ze meer dan bereid te breken. Sara zag er veel te mooi uit om die regel op te kunnen volgen. Cecille kon eigenlijk haar ogen niet meer van haar afhouden nu ze wist dat het haar vriendin was. Was dat raar? Misschien, misschien niet. Het antwoord boeide haar eigenlijk niet.

Haar aandacht werd getrokken door het meisje zelf, die eerst iets scheen te zeggen, maar het was zo zacht dat de blondine het niet boven de muziek uit kon horen. Het was nadat ze nog een keer gedraaid hadden, dat Cecille leek te beseffen wat er aan de hand was. Meteen toen ze Sara uit haar grip voelde glijden, pakte ze haar strakker vast en trok haar met flink veel kracht terug tegen zich aan, bang dat het meisje anders zou vallen. Het was voornamelijk die angst die meespeelde in het factor dat ze meer kracht zette dan ze normaal zou doen. “Whoa,” mompelde het meisje, proberend de trilling in haar stem te maskeren. Gelukkig had ze nooit lang last van angst en ging dit makkelijker weg dan bij de gemiddelde persoon. Wat echter niet wegging, was het besef dat ze Sara misschien wel had kunnen verliezen.
Realiserend dat dit slecht had kunnen aflopen zonder dat ze de waarheid had kunnen zeggen tegen het meisje, beet ze even op haar onderlip. “Sorry ik– Ik had niet gezien dat we zo dichtbij de rand waren en– Oh Arceus, je had wel je halve lichaam gebroken kunnen hebben of erger,” begon ze gehaast. Cecille wist niet of Sara het wel helemaal kon volgen, maar het enige wat telde was haar verontschuldiging. Ze stopte abrupt met praten en staarde naar het masker die haar vriendin op had, proberend oogcontact te maken zonder het te verbreken. Voor ze er zelf erg in had, gleden haar handen van Sara’s rug naar diens gezicht. Daar bleven ze een paar tellen liggen zonder iets gebeurde, totdat Cecille haar moed bij elkaar had geraapt en zachtjes haar lippen tegen die van de witharige duwde. Alsof Sara van porselein was gemaakt en elk moment kon breken.

Het was op dat moment dat Cecille er voor honderd procent zeker van was dat ze echt iets voor het meisje voelde, want anders ging ze niet zo voorzichtig te werk.

Sivar’s mond zakte open toen hij de gewaagde zet van zijn trainer bekeek. Nu was hij niet bepaald de beste in het raden van iemands karakter en reactie, maar Sara ging dit absoluut niet leuk vinden, of wel? Het meisje was overduidelijk niet zo van het lichaamscontact; dat ze samen walste met de blondine was al een hele prestatie. Om nog maar te zwijgen dat het zojuist bijna misging – maar gelukkig was de zeventienjarige er zelf op tijd bij geweest. Sivar had toen op het punt gestaan om op te springen en Sara terug te duwen, mits zijn evenwicht het toe had gestaan, maar dat was niet nodig geweest. Arceusdank. De Tyrogue keek vol spanning naar wat de witharige zou reageren op de kus van Cecille en tot zijn verbazing besloot het meisje om terug te zoenen. Als zijn mond verder had kunnen open zakken, dan was dat waarschijnlijk gebeurd.

Het eerste wat de blondine voelde, was dat Sara haar armen – die tot nu toe slap hadden gehangen – strak om haar heen klemden. Dit was niet wat ze had verwacht. Eigenlijk had ze verwacht dat ze werd weggeduwd, maar dat gebeurde niet. Juist het tegenovergestelde. Sara duwde zichzelf tegen Cecille aan en zoende terug. Het was onverwacht, maar ondanks dat genoot de blondine er met volle teugen van. Juist omdat het onverwacht was, genoot ze ervan. Haar vriendin was nooit overgekomen als het type waar ze al anderhalf jaar mee rotzooide. Zij was juist hard to get. Cecille hield wel van een uitdaging. Misschien was dat wel de rede waarom ze voor de witharige was gevallen? Nah, dat was gewoon één van de vele redenen.
De drang om haar handen naar beneden te laten glijden, terug naar Sara’s heupen en misschien verder, was groot. Toch weerhield ze zichzelf ervan, bang dat ze anders te snel zou gaan en het compleet zou verpesten. Daarom dwong ze zichzelf ertoe om achterover te leunen, weg van de zachte lippen die nu al ongelooflijk verslavend voor haar waren. Hoe graag ze ook zo voor eeuwig wilde blijven staan; ze had wel lucht nodig. En Sara ook.

“Wow,” was het eerste wat Cecille kon zeggen. Of eigenlijk meer fluisteren, want het kwam bijna geluidloos uit haar mond. Eerlijk is eerlijk – het was bij lange na niet zo gewaagd als wat ze normaal gesproken deed met anderen, maar dit voelde veel beter. Dit had echt betekenis. “Ik had eigenlijk niet verwacht dat je... Du vet, terug zou zoenen.” De blondine grijnsde weer, maar het was bij lange na niet zo’n speelse of plagerige grijns die ze normaal op haar gezicht had. Dit was eerder eentje die aangaf dat ze er echt van had genoten. “Niet dat ik klaag. Absoluut niet,” voegde ze eraan toe. Cecille probeerde met al haar macht de blik van haar Tyrogue te vermijden, want die zou het er alleen maar inwrijven natuurlijk. Zoals een broertje dat zou doen bij zijn zus. “Telt dat nog als new year’s kiss?” Ditmaal grijnsde ze wel plagerig.

Het eerste wat Sivar opviel was dat Sara niet wegtrok. Ze hield haar armen om zijn trainer heen gewikkeld, zelfs toen deze bij haar weg leunde. Het verbaasde hem alleen maar meer dat ze niet was weg gestapt zodra Cecille haar daar de kans voor gaf. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Niet dat het zo’n wonder was. Ergens vond hij de twee wel bij elkaar passen; daarom had hij de blondine daarnet ook aangespoord om de waarheid te vertellen. Hij had echter nooit gedacht dat het zo makkelijk zou gaan. Natuurlijk was hij alleen maar blij voor de zeventienjarige, want dit was geen negatieve vooruitgang. Dit was het tegenovergestelde, eigenlijk. Hij kende de manier van leven van Cecille en het feit dat ze zich nu eindelijk vast kon houden aan iemand was alleen maar geruststellend.
Alleen ging het zo makkelijk niet. Net toen de blondine haar hart was gekalmeerd, sprak de witharige een aantal woorden die de paniek bij haar liet opwellen. In kleine mate, dat wel, zodat het waarschijnlijk niet te zien was, maar het was er wel. In eerste instantie realiseerde ze zich niet echt wat de woorden betekenden. Sara had teruggezoend, dus alles zat koek en ei tussen hen, right? Right? Sara vond haar ook leuk, dus Cecille hoefde zich nergens zorgen over te maken. Maar hoe meer de woorden zich begonnen te registreren en te bezinken, hoe erger het werd. Had haar vriendin twijfels? Waarover? En waarom? Was het soms een bevlieging geweest en betekende dit verder niks? Oh Arceus, wat als het door de alcohol kwam die de blondine haar had gevoerd?

Ongelovig hief Cecille haar hoofd omhoog, die schijnbaar tijdens haar gedachtestroom omlaag was gezakt, zodat ze alleen maar naar de grond en haar eigen voeten had kunnen staren. Nu haar blik naar Sara zocht, kwam ze erachter dat het meisje afstand van haar had genomen en haar de rug had toegekeerd. De zeventienjarige wisselde een blik uit met haar partner, die met een veelbetekende blik terugstaarde. Hij wilde dat ze Sara troostte of niet? Dat ze erachter kwam waarom Sara dit niet kon. Maar hoe deed ze dat? Wat moest ze zeggen? Hoe moest ze beginnen? Cecille besloot maar voor de tactiek te gaan die ze altijd gebruikte, nam diep adem en stapte op de witharige af. Vervolgens sloeg ze haar armen voorzichtig om de ander heen, want een knuffel had – voor zover zij wist – altijd wonderen gedaan.
“Toen ik naar mijn eerste feestje ging, was ik vijftien. Ik was uitgenodigd door vrienden en kon de verleiding van alcohol niet weerstaan. Op dat feestje kwam een jongen naar me toe. We dronken wat, raakten aan de praat en van het één kwam het ander.” Oké, ze wist eigenlijk niet waarom ze dit vertelde. Misschien dat ze het zo wel begreep waarom haar brein vond dat ze haar beginnende carrière als partyganger in de groep moest gooien. Dus ze vertelde gewoon door. “Ik werd de volgende ochtend wakker met diezelfde jongen in m’n bed. Hij dacht dat ik boos zou worden, maar... Dat was ik niet. Helemaal niet. Voor een puberend kind is het idee van een feest en alle toevoegingen geweldig. Voor mij stopte dat niet zodra het feest voorbij was. Ik vond het eigenlijk wel leuk.” Ze stopte even, proberend om nieuwe woorden te vinden om te gebruiken. Het koste haar even naar haar mening, hoewel het wellicht niet meer dan twee tellen zou zijn voor de gemiddelde mens.

“Na die jongen kwam ik na elk feestje met een ander thuis. Het betekende helemaal niets wat zich verder afspeelde. De volgende dag waren we het allebei vergeten en gingen we gewoon verder met ons leven. Waren we weer vreemden voor elkaar. Nadat ik Sivar kreeg werd het wat minder, maar het hield nog niet op. Ik genoot er nog steeds van.” Cecille keek even verontschuldigend naar haar Tyrogue, die in het begin helemaal niks van de situaties had begrepen. Uiteindelijk scheen hij het wel te snappen, maar hij keurde het gedrag vanaf toen niet bepaald goed. Het was alsnog haar eigen leven, echter, dus hij had haar haar gang laten gaan. “Ik voelde nooit echt iets bijzonders voor die mensen. Maakte niet uit of het jongens of meisjes waren. Ik had wel eens over crushes en liefde gehoord van vrienden en mijn ouders, en ik heb af en toe ook iets gelezen of gezien ervan, maar ik heb het nooit zelf ervaren. Tot ik jou ontmoette,” vertelde ze verder. Haar greep werd wat strakker; alleen weerhield ze zichzelf ervan om Sara te strak vast te houden. “’k Heb nooit echt zo’n gevoel gehad voor iemand als wat ik voel wanneer jij in de buurt bent. Het is zo anders dan wat ik verwachtte en toch hetzelfde. Klinkt dat raar? Ik zeg wel eens vaker rare dingen.” Ze lachte even. Een echte lach, geen geforceerde. “Als je dit niet kan omdat je geen relatie met me wilt proberen, of niet wilt daten, of oavsett, dan zal ik afstand doen. Maar mag ik dan wel weten waarom niet?” Ze maakte aanstalten om Sara los te laten, maar besloot enkel haar grip wat losser om het meisje haar middel te laten hangen. Ze had gezegd dat ze afstand zou doen, maar dan moest ze zich eerst mentaal daarop voorbereiden. En daar had ze nu nog de tijd niet voor gehad.