Mountain at My Gates [+Sara Sweets]

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] wo apr 27, 2016 5:00 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Ze verweet zich altijd heel veel. Cecille was niet iemand die makkelijk de schuld aan iemand anders doorgaf – behalve als ze de persoon niet mocht. Nee, ze gaf liever de schuld aan zichzelf. Dat voorkwam in de meeste gevallen ruzie en pakte nog het meest positieve uit voor de anderen. Voor zichzelf niet echt, maar dat was een opoffering die ze graag maakte. Daarom waardeerde ze het enorm dat Sara haar niet tegensprak. De witharige vertelde haar juist dat ze werd vergeven – en niet alleen door haarzelf, maar ook door Vanilla. Cecille liet haar blik even op de Gardevoir vallen, maar die ging geleidelijk weer terug naar Sara toen ze haar verhaal vervolgde.

Een glimlach brak door op haar gelaat, ondanks de strenge toon die haar vriendin opzette. “Als je dacht dat ik dat niet zou doen, dan heb je echt je hoofd gestoten,” reageerde ze op de vraag. Een arrogante blik verscheen in haar ogen, al was dat subtieler dan wanneer ze aan het opscheppen was over haar vechttechnieken of hoe goed Sara wel niet in dingen was. “Ik zal je beter verzorgen dan de dokters. Dat beloof ik je.” Cecille probeerde de blik van de witharige te vangen en kon het niet helpen dan even te staren naar die mooie, ijsblauwe ogen. Haar concentratie werd echter verbroken door een aantal stemmen. De blondine wist die van Victoria te herkennen. Die anderen moesten vast van de hulpdienst zijn.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] do apr 28, 2016 12:03 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Cecille maakte duidelijk dat ze goed voor Sara zou zorgen, waarop de witharige een glimlachje op haar gezicht liet verschijnen. Of ze haar hoofd had gestoten of niet had ze eigenlijk geen idee van. Het deed in elk geval geen pijn – dat, of de pijn viel niet op door het zeurende gevoel in haar been. “Daar hou ik je aan,” reageerde ze op de belofte van de blondine, al vroeg ze zich af of dat wel mogelijk was. Dokters hadden immers een specifieke opleiding gehad en wisten hoogstwaarschijnlijk meer van eerste hulp dan de blondine.

De stemmen vielen ook Sara op. Ze kon het niet helpen om een opgeluchte zucht te laten horen. “Dat was sneller dan verwacht,” gaf ze toe. Uit haar ervaring duurde het altijd juist langer. Het gezelschap van Cecille had daar waarschijnlijk sterk aan meegeholpen. Ze kon het nog niet echt zien, maar ze vermoedde dat er twee mensen met en brancard het pad op liepen. “Tiramisu, ik denk dat je mijn been nu wel kan laten zakken.” De Weavile deed zoals van haar gevraagd werd, en maakte vervolgens ruimte voor de hulpdienst om bij Sara te kunnen komen. Zij en Vanilla keken allebei met zorgen in hun ogen toe.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] do apr 28, 2016 12:27 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Sara’s reactie kwam zoals verwacht, maar het bracht hoe dan ook een liefdevolle glimlach rond haar lippen. Natuurlijk hoefde haar vriendin daar de moeite niet voor te doen, want Cecille zou haar hoe dan ook niet gemakkelijk uit het oog willen verliezen. Mede daardoor verliet ze Sara’s zijde pas toen het haar gevraagd werd door de twee broeders van de hulpdienst, maar dat nam niet weg dat ze alles scherp in de gaten hield. De blondine nam echter wel plaats bij Vanilla en Tiramisu, al negeerde ze hen onbewust om haar aandacht bij haar vriendin te houden. Sara werd voorzichtig op de brancard getild. Als daar plek voor was geweest, dan had Cecille dolgraag meegeholpen, maar ze was weggestuurd om diezelfde rede en hoewel ze daar bitter over was, begreep ze dat zoiets alleen maar beter was.

Tezamen met de broeders, de pokémon en Victoria liepen ze terug naar de helikopter, welke geduldig stond te wachten op hun terugkomst. Cecille probeerde zo dicht mogelijk bij Sara te lopen, maar daar was het pad af en toe te smal voor en ze werd gewaarschuwd om niet te dichtbij te komen. Een uitdagende blik werd wel naar de mannen geworpen, maar buiten dat was ze gehoorzaam genoeg om de regels een keertje niet te breken. Voor Sara’s veiligheid. Eenmaal bij de helikopter aangekomen, werd haar vriendin rustig naar binnen verplaatst. Tot Cecille’s verbazing ging Victoria niet naar binnen en toen ze het zelf probeerde, werd ze tegengehouden door één van de broeders.

“Bent u familie?” werd er aan haar gevraagd. De blondine fronste. Er was nog plek zat in het ding, toch? “Nee?” reageerde ze verward. Hij wierp een verontschuldigende blik naar haar toe. “Het spijt me zeer, maar alleen familie en partners mogen mee.” Victoria probeerde de man zijn aandacht te trekken, maar het was al te laat. Er knapte iets in Cecille. Geduld had ze sowieso al niet en dat was in deze situatie bij haar ver te zoeken. Alle frustratie die ze voelde gooide ze er ineens uit en voor ze het wist had ze de man bij zijn kraag gevat. “Ik ben ook haar fucking partner! Wat is er mis met jou?!” Dezelfde behandeling als van de Sweets was wel het laatste waar ze op zat te wachten.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] do apr 28, 2016 1:01 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Door mensen opgetild worden voelde een stuk natuurlijker dan door Vanilla’s psychische krachten. Echt prettig was het nog steeds niet, zeker niet omdat ze deze mensen niet kende. Ze besloot echter om niet te klagen, wetend dat deze mensen hard hun best deden om zo goed mogelijk voor haar te zorgen. Dat was één van de dingen die ze van haar vader geleerd had: mensen in de zorg nooit tegenspreken, jouw leven hangt immers van hen af. Nou verkeerde Sara niet bepaald in een levensbedreigende situatie, maar ze had genoeg respect om de heren met rust te laten terwijl ze deden wat hen geleerd was. Als het mis ging, kon zij of Cecille altijd nog ingrijpen.

Voor ze het wist werd ze de helikopter in geschoven. Ze draaide haar hoofd naar de ingang – voor zo ver dat mogelijk was – afwachtend waar Cecille bleef. Dat er een kleine ruzie ontstond had ze niet verwacht. Cecille was duidelijk niet constant er aan herinnerd hoe belangrijk mensen in de zorg wel niet waren, want zij greep één van de twee mannen bij de kraag. De reden was echter heel begrijpelijk. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat er ook zoiets bestond als een lesbische relatie. Een veroordelende frons verscheen op Sara’s voorhoofd, ondanks dat de man zijn excuses aanbood en de blondine alsnog doorliet. Het was 2016, verdorie. Hoe moeilijk was het om zoiets te accepteren?

“Hopelijk red Victoria het in haar eentje,” sprak Sara, zodra Cecille zich bij haar had gevoegd. Ze overwoog om er een shady opmerking over haar onervarenheid aan toe te voegen, maar koos er voor om dat niet te doen. “Waar worden we eigenlijk heen gebracht?” vroeg ze zich vervolgens hardop af. Ze hoopte dat de man die nu net de deur had gesloten haar vraag had gehoord en hem kon beantwoorden. Dat Cecille hem mogelijk zo erg had laten schrikken dat hij liever geen aandacht meer aan de twee besteedde kwam niet in haar op.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] do apr 28, 2016 1:54 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

De boze frons verdween een beetje toen ze zijn excuses hoorde, maar spijt van haar uitbarsting had ze nog niet. Dat had ze ook nog niet toen ze wel naar binnen werd gelaten. Cecille keek over haar schouder naar Victoria. “Ga maar. Ik zie jullie wel in het ziekenhuis. Als ik langs mag komen, that is,” sprak de gids met een voorzichtige glimlach rond haar lippen. De blondine knikte en klom toen aan boord van de helikopter, waarna ze direct dicht in de buurt van haar vriendin ging zitten. Het voelde vreemd om haar zo… Gevangen te zien, maar dat was voor haar eigen veiligheid.

“Vast wel,” reageerde Cecille op de woorden van haar vriendin. “Waarschijnlijk gaat ze nu terug naar haar base, ofzo. Ze zei dat ze nog wel een keertje langskwam in het ziekenhuis, though.” Ze had niet zo het idee dat het alleen uit schuldgevoel en beleefdheid was. Victoria leek haar wel iemand die zeker wilde weten of alles goed was geregeld voor anderen, vooral omdat zij haar klanten waren. Als Sara gelijk had en ze inderdaad op Cecille leek, tenminste. Ze zou zich in ieder geval zelf ook enorme zorgen maken over haar medeklimmers. Haar vriendin vroeg vervolgens waar ze heen gingen, maar daar had zij het antwoord niet op. Haar blik viel op de man bij de deur, welke oogcontact met haar probeerde te vermijden. “Mauville City. Daar is een landingsplaats voor de helikopter vlak boven het ziekenhuis,” beantwoordde hij Sara’s vraag. “En het is het dichtste bij.”

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo mei 01, 2016 4:49 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

In alle eerlijkheid betwijfelde Sara of ze een bezoek van Victoria wel zo erg waardeerde. Hun gids had nou niet bepaald een goede indruk op de witharige achtergelaten en het was mogelijk dat dat wederzijds was. Ze snoof. “Als ze dat nog durft.” Wel, ze was in elk geval haar bittere zelf nog. Of was ze extra bitter door het kloppende gevoel in haar been? Ze was eigenlijk wel benieuwd hoe erg de schade was, maar koos er voor om dat niet te onderzoeken. Ze liet veel liever haar blik op Cecille rusten.

Hun bestemming was dus Mauville City, volgens de boekjes de meest geavanceerde stad van Hoenn. Lilycove City kwam ook in de buurt, maar het toeristische volk wat zich daar massaal naar begaf was niet perse gediend van al die technische snufjes, dus hielden ze zich daar nog in. Sara had de stad sowieso al willen bezoeken, dus in principe was het zo erg niet dat ze daar nu heen werden gebracht. Het enige nadeel was dat ze vast zou zitten in een ziekenhuisbed tot ze naar buiten mocht met krukken, waarmee ze ook niet bepaald mobiel zou zijn. Toch deed ze haar best om positief over te komen. “Dat scheelt een flink stuk reizen, dan. Wel jammer dat we de warmwaterbron niet in gaan, maar er is vast ook wel iets leuks te doen in Mauville.” Als ze het zich goed herinnerde was er ook een gym, maar daar hadden ze niks aan zolang ze nog met de Kalos League bezig waren.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo mei 01, 2016 5:33 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Ondanks dat Cecille absoluut geen hekel had aan Victoria, kon ze het niet laten om te grinniken bij de woorden van Sara. Het was wel duidelijk dat de witharige haar niet mocht, maar de blondine waardeerde het enorm dat hun gids wel kwam peilen hoe het met hen ging. “Je zei toch dat ze je aan mij deed denken?” grijnsde Cecille geamuseerd. “Dan denk ik dat ze dat wel durft. Ik heb je ook niet met trust gelaten na onze eerste ontmoeting.” Ze viel even stil, terugdenkend aan hoe alles eigenlijk was verlopen sinds ze in Kalos was aangekomen en Sara had leren kennen. Een tevreden glimlachje verscheen op haar gelaat. “En daar ben ik heel trots op.” Ondanks dat haar koppigheid haar vaak in de problemen bracht, had het ook wel eens zijn voordelen. Daar profiteerde ze in ieder geval heel erg van.

Toen Sara het meteen over Mauville had, kon Cecille een frons niet van haar voorhoofd houden. Het kwam niet vaak voor dat haar vriendin zo optimistisch was, maar ze moest het toch een halt toe roepen. “Rust jij nou maar eerst uit,” sprak ze op een zachte toon tegen de witharige. “Daarna zien we wel wat we gaan doen. Oké?” De blondine bedacht zich dat ze misschien aan Yara moest laten weten dat ze nog wel even vast zaten in Hoenn, maar ook dat kwam later. Voor nu gaf ze haar volledige aandacht aan Sara.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] vr mei 06, 2016 3:16 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Dat was waar ook. Cecille had haar stille hints om haar met rust te laten ook niet echt begrepen, dus de kans was groot dat Victoria zich de eerdere voorvallen niet zou herinneren. Ze zou dat best kunnen hebben waarderen als hun gids dan niet de enige persoon was die ze kon bedenken die haar zou willen bezoeken in het ziekenhuis. Cecille niet meegerekend, natuurlijk, omdat de blondine hoogstwaarschijnlijk niet van haar zijde zou wijken tenzij het van het personeel moest. Cecille wist de aandacht ook op zichzelf te leggen met haar woorden, waarop haar vriendin haar een warme glimlach schonk. “En toch hoop ik dat Victoria minder aan me blijft plakken dan jij,” grapte Sara, er op doelend dat ze Cecille niet zou inruilen en dat ze ook zeker niet geïnteresseerd was in een polygamische relatie.

Natuurlijk zou Sara eerst rusten. Ze was slim genoeg om dat zelf te bedenken. “Nee, natuurlijk, ik ben ook niet van plan om meteen het ziekenhuisbed uit te springen en de stad te verkennen.” Ze was sowieso al niet zo’n energiek type, en een gebroken been maakte dat niet veel beter. “Maar als ze me toestaan om naar buiten te gaan met krukken dan lijkt het me wel leuk om even rond te kijken. Dat mag toch wel?” Ze zou een ‘nee’ als antwoord niet accepteren – tenminste, niet zonder onderbouwing of een beter alternatief als voorstel.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] vr mei 06, 2016 3:39 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille’s mondhoeken krulden op tot een klein grijnsje toen haar vriendin een grapje maakte. “Dat is haar geraden,” voegde ze er speels aan toe. “Ik breek allebei haar benen als ze er ook maar aan denkt jou te kunnen inpalmen.” Ze meende het niet, natuurlijk. Ondanks haar brute interesses, zou ze dat nooit zomaar doen. De blondine bedoelde het dan ook niet anders dan als grapje, want dat was de precieze sfeer van het huidige moment. Wellicht dat ze niet voor haarzelf in kon staan als er daadwerkelijk iets gebeurde wat haar boos maakte, maar dat was gelukkig niet het geval.

Een grinnik verliet haar mond. “Niet?” vroeg ze op grappende toon, hoewel de bezorgde frons nog even op haar voorhoofd bleef. Sara vervolgde haar verhaal, waardoor het voor Cecille duidelijk werd dat het gewoon om een frisse neus te halen was. “Alleen als ik erbij ben,” reageerde ze semi-serieus. De blondine wilde niets liever dan haar vriendin in de gaten houden, maar ze gunde de witharige haar vrijheid, ondanks dat ze zo bezorgd was. Was dit hoe haar moeder zich voelde telkens als ze op de ehbo-post belandde? Het was vreselijk. Pas nu begreep ze waarom Lena streng tegen het kickboksen was geweest.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] wo mei 11, 2016 10:09 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara wist dat Cecille haar niet zomaar liet gaan. Toch was het altijd fijn om het bevestigd te krijgen in woorden. Na lieflijk gegrinnikt te hebben besloot ze toch dat ze iets tegen de agressie van haar vriendin moest zeggen. “Die agressie is nergens voor nodig.” Zich beseffend dat ze nu wel erg als een strenge moeder klonk, besloot ze er iets aan toe te voegen wat iets meer liefdevol klonk. “Ik heb mijn keuze gemaakt en niemand kan mij van gedachten veranderen.” Met een verbazingwekkend warme blik in haar ogen keek ze Cecille aan. Die meid had haar echt soft gemaakt.

En opnieuw kwam de bevestiging dat Cecille haar zijde niet zou verlaten. Deze keer in de letterlijke zin. “Natuurlijk,” reageerde Sara, “wat zou je anders moeten doen?” Ze was zich natuurlijk bewust dat Cecille genoeg andere interesses had om het zonder haar vriendin te kunnen redden, maar dat weerhield haar er niet van om het grapje te maken. Het kwam in haar op om er nog iets aan toe te voegen als ‘dan kan je zorgen dat ik niet weer val’, maar ze besefte zich op tijd dat dat een slecht idee was. Dat had ze wel gemerkt toen ze grapjes over de break-up maakte en het haar mogelijk nog erger raakte dan de blondine. Alleen al denken aan deze vreselijke toevoeging aan het gesprek liet de glimlach weer van haar gezicht verdwijnen.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] vr mei 13, 2016 11:33 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

 De strenge toon die ze hoorde, deed haar verbazingwekkend goed. Het gaf haar het gevoel dat Sara eigenlijk in orde was en niet hier met een gebroken been naar een ziekenhuis werd gebracht. Toen er nog wat aan werd toegevoegd, kon de blondine de brede, trotse glimlach niet helpen. Haar vriendin had het eigenlijk al bewezen dat dit zo was, want ze was zelfs tegen haar bloedeigen ouders ingegaan over hun relatie. Cecille leunde wat naar voren in een poging haar armen om Sara heen te leggen, waarbij ze haar voorhoofd tegen die van de witharige probeerde te laten rusten. “Waar heb ik jou aan verdiend?” vroeg ze. Het klonk niet pessimistisch en ze probeerde zichzelf er zeker niet mee omlaag te halen, want de glimlach was in haar toon te horen.

De blondine ging weer achterover zitten en grinnikte om de grap die Sara maakte. “Hm…” begon ze bedachtzaam, waarna ze een korte stilte liet vallen voor extra effect. “Trainen? Ik moet wel in vorm voor je blijven, of niet dan?” vroeg ze plagend aan haar vriendin. Het was voor haar geen geheim dat Sara haar alleen maar leuker vond om naar te kijken door haar spieren en dat wilde Cecille eigenlijk graag onderhouden. Ze was al een keer de mis in gegaan. Dat liet ze niet nog eens gebeuren. Ze was eigenlijk vergeten dat er nog drie andere mensen aanwezig waren, maar ze hoorde één van de twee broeders toen vermelden dat ze bijna gingen landen. Cecille, Vanilla en Tiramisu moesten zich dus schrap zetten.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo mei 15, 2016 12:03 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Het had lang geduurd voor Sara gewend was aan het lichamelijke contact wat de blondine bood, maar nu ze een tijdje bij elkaar weg waren geweest kon ze er niet genoeg van krijgen. Zeker in hun huidige situatie was het verbazingwekkend geruststellend. Ze had niet gedacht dat ze ooit nog eens van de stijve gebruiken die haar ouders haar geleerd hadden af zou kunnen komen, maar Cecille had het voor elkaar gekregen. Ze haalde haar ook nog eens de woorden uit haar mond nadat ze contact had gemaakt tussen hun voorhoofden. Sara sloot haar ogen, volledig opgaand in het gevoel. Ze zou het eigenlijk niet erg vinden als Cecille haar nu volledig in haar armen nam, maar besefte dat dat even niet ging.

De reden die Cecille bood waarom ze Sara’s zijde zou mogen verlaten was eigenlijk een heel goed gevonden. Ze vergat haar eigen onuitgesproken opmerking al gauw en liet de glimlach weer terugkeren. “Oké dan, daarvoor krijg je toestemming,” zei ze, gevolgd door een zachte grinnik. Ze verdiende het niet echt om het gespierde lijf van haar vriendin te bewonderen als je het haar vroeg, maar op het moment was ze er nog niet klaar voor om Cecille met haar schuldgevoel te confronteren. Misschien kregen ze er in het ziekenhuis een moment voor, als haar been verzorgd was en er geen anderen meer om hen heen waren – behalve misschien een andere patiënt in een bed. Ze was daarom dankbaar om te horen dat ze er al bijna waren en was opgelucht dat de tocht niet zo lang had geduurd. Dat was vrij logisch, aangezien de helikopter natuurlijk ingezet werd om mensen zo snel mogelijk in veiligheid te brengen. Ondanks haar positieve gevoelens liet Sara toch een zucht ontsnappen. Ze zou blij zijn als ze in een echt bed lag.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo mei 15, 2016 2:49 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Haar grijns werd mogelijk nog breder door de reactie die de jongedame gaf. Natuurlijk kreeg ze daarvoor toestemming, want het zorgde alleen maar voor eyecandy. Tijd om er antwoord op te geven had ze niet – het was blijkbaar tijd om te landen, dus zette de blondine zich schrap. Cecille werd naar een stoel begeleid en nam plaats, waarna een riem om werd gedaan en ze de landing al in haar onderbuik voelde. Wow oké. Ze had nog nooit in een vliegtuig of helikopter gezeten, noch op de rug van een vliegpokémon gezeten, dus dit was een compleet nieuwe ervaring voor haar. Ze wist niet of ze het wel heel fijn vond. Haar oren begonnen een beetje last te krijgen van de daling en ze had gehoord dat zoiets heel vaak voorkwam bij het landen.

Gelukkig duurde het niet lang of ze stonden op het dak van het ziekenhuis. Cecille klikte haar riem los en wilde zich terug naar Sara’s zijde begeven, maar de broeders waren al onderweg om haar naar buiten te krijgen. De blondine kreeg de kans niet om in de buurt te komen. Vlug sprong ze de helikopter uit om er achteraan te gaan. Ze had anders geen flauw idee waar ze kon wachten.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] wo mei 18, 2016 10:39 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara begon zich lichtelijk te ergeren aan hoe hebberig ze op het moment niet was. Ze wist dondersgoed dat Cecille niet naast haar kon blijven staan in verband met veiligheid, maar toch betrapte ze zichzelf er gemakkelijk op dat ze zich teleurgesteld voelde toen de blondine bij haar weg begeleid werd. Ze dwong zichzelf om het te negeren en in plaats daar van vast in woorden te bedenken hoe ze het gevoel in haar been moest beschrijven. Op het moment was het warm en wenste ze dat ze Tiramisu opnieuw kon vragen om wat verkoelende lucht er op te blazen, maar helaas werden de Pokémon voor protocol terug in de Pokéballs gekeerd en zou het koelen moeten wachten tot ze geland waren.

Eenmaal geland zou Sara ook weer dichter bij Cecille mogen, dus wat dat betreft vond ze het niet erg. Het duurde gevoelsmatig allemaal langer dan in werkelijkheid, waarschijnlijk omdat het Sara niet snel genoeg kon gaan. Ze was dankbaar dat ze eindelijk stil stonden, al duurde dat moment niet lang. Voor ze het wist werd ze weggerold op de brancard en moest ze schijnbaar alsnog Cecille achterlaten. Bij een verwoede poging om overeind te komen en om te kijken naar haar vriendin kwam ze er achter dat zij hen gewoon volgde. Gelukkig, want zonder de blondine had Sara waarschijnlijk veel minder makkelijk meegewerkt.

Dat moment van geluk werd ruw afgekapt toen ze de lift verlieten en Cecille werd verteld dat ze in de wachtkamer moest blijven. Sara wilde boos worden, maar de lessen van haar vader stonden haar nog goed bij en ze wist dat tegenwerken alleen maar ging zorgen dat het langer duurde. Met een diepe, gefrustreerde zucht liet ze haar frustratie van zich af glijden voor zo ver ze dat kon. Voor ze de behandelkamer in gerold werd wist ze nog oogcontact te maken met Cecille en riep ze haar een vlugge “Tot zo!” toe. Pas toen ze zich in de andere ruimte bevond bedacht ze zich dat een ‘het komt allemaal goed’ ook een goede toevoeging was geweest. Daar was het nu helaas te laat voor.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] wo mei 18, 2016 10:59 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille merkte dat ze niet de enige was die bij Sara wilde blijven. Andersom was het ook zo. Het feit dat ze het doorhad, betekende dat haar vriendin het niet eens subtiel deed. Daarom begaf de blondine zich zo dicht mogelijk naar de witharige en verliet ze diens zijde niet totdat het van haar gevraagd werd. Ietwat beteuterd stapte ze aan de kant en bleef ze even toekijken hoe Sara langzaam de gang in verdween. Een “tot zo” bereikte haar oren, waardoor ze nog een beetje opgewekt naar de terugtrekkende figuren keek, maar dat bleef niet lang aanhouden. “Tot zo!” riep ze terug. Hopelijk duurde het inderdaad niet zo lang en kon ze snel weer aan de zijde van haar vriendin staan. Nu voelde ze zich ontzettend rot en leeg. Besluitend dat het geen nut had om zo te blijven staan mokken, ging ze maar eens op zoek naar de wachtkamer. Het duurde langer dan ze had gehoopt, maar uiteindelijk zat ze op een stoel voor zich uit te staren. Het was er stil. Pokémon waren zeker niet toegestaan… Cecille’s blik viel uiteindelijk op een magazine en hoewel ze niet zo van roddelen hield, pakte ze het toch maar op om de tijd te doden.

Gesponsorde inhoud

» Sara Sweets
» Fix Me [+Sara Sweets]
» Never Have I Ever [+Sara Sweets]
» How can this be true [Sara Sweets]
» Hello From the Other Side [+Sara Sweets]