Mountain at My Gates [+Sara Sweets]

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 9:31 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Jeugd was geen excuus voor de gemaakte fouten, vond Sara. Haar ouders hadden haar regelmatig op haar fouten aangesproken en zij had zich daar aan aangepast. Het was onmogelijk dat Victoria op haar eerste tocht in haar eentje mensen mocht begeleiden, dus had ze vaak genoeg de regels te horen gekregen. De witharige besloot echter om er niet meer verder op in te gaan. Ze vond zichzelf immers meer schuldig dan de gids.
Gek genoeg leek Cecille er nog weer anders over te denken. Zij trok de schuld naar zichzelf – net als Sara wilde doen. “Ben je gek?” reageerde ze verbaasd. “Ik had makkelijk nee kunnen zeggen. Sowieso, gebeurd is gebeurd. Het heeft geen zin om iemand de schuld te geven. Belangrijker is dat mijn been verzorgd wordt.” Ondanks haar woorden voelde ze zich toch schuldig naar haar vriendin toe. Het was de bedoeling dat het een leuk uitje werd, maar nu had zij het volledig verpest…

Victoria’s aanwezigheid was niet precies waar Sara op gehoopt had, maar het was fijn om te horen dat er een hulpdienst onderweg was. Dat de gids een opmerking over Cecille’s ontblote bovenlijf maakte liet een soort jaloezie in haar opborrelen. Waarom keek ze naar het lijf van haar vriendin? Ze maakte er geen opmerking over, mede omdat ze wel begreep dat zoiets opviel en aandacht trok, en besloot zich maar te focussen op het bericht van daarvoor. “Ik heb een Gardevoir die me wel kan verplaatsen, denk ik.” Vanilla zou zeker willen helpen, al zou ze zich ook ontzettend zorgen maken als ze zag dat Sara’s been niet in orde was. Ze wilde het de arme Pokémon eigenlijk niet aan doen, maar veel anders zat er niet op. Cinnamon zou haar eerder uitlachen dan helpen, dus zijn hulp ging ze sowieso niet inschakelen. Gelukkig kon ze nog net bij de Pokéball van Vanilla en werd de psychische Pokémon al snel tevoorschijn gehaald. Zoals verwacht reageerde ze nogal geschokt op de situatie. “Vanilla, ik heb je hulp nodig. Kan je me met je psychische krachten dragen?” Ze knikte. De zorgelijke blik in haar ogen gaf Sara een nog sterker schuldgevoel. “Dank je wel. Waar moeten we naartoe?” De laatste vraag was gericht op de gids. Zij kende de berg immers beter dan Sara en haar Gardevoir samen.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 9:46 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Sara verklaarde haar voor gek. In andere situaties zou Cecille haar misschien gelijk geven – grappen dat ze dat inderdaad was, maar nu kon ze niet anders dan bloedserieus zijn. “Daar heb je gelijk in,” gaf ze toe, maar ze was niet van plan om de schuld weer uit haar schoenen te schuiven. Ze trok het alleen maar meer naar zich toe.

Vanilla. Natuurlijk, Vanilla kon hen helpen! Cecille klaarde al wat meer op door de oplossing die werd geboden, al voelde ze zich nog steeds rot over de hele toestand. Die arme Gardevoir zou zich ontzettende zorgden gaan maken over haar trainer. Nog voor de blondine een reactie kon geven, stond de pokémon al voor haar neus en zoals ze al had verwacht keek ze zorgelijk naar Sara. Cecille fronste net zo bezorgd naar de Gardevoir. Ondanks de gehele situatie en het effect die het op iedereen had, zou Vanilla Sara wel kunnen verplaatsen. Dat luchtte de blondine in ieder geval al op, zelfs al voelde ze zich nu nog nuttelozer dan eerst. Het was niet zo dat ze haar vriendin zelf kon dragen – dat zou de botbreuk misschien wel kunnen verergeren. Victoria en Cecille keken naar boven zodra Sara de vraag had gesteld. “Euh, tja, we moeten eigenlijk daar naar boven,” sprak hun gids. Dat was nu echter geen optie, tenzij Vanilla ze allemaal naar boven kon tillen. Een plan waar de blondine zelf niet helemaal aan mee wilde werken, want ze herinnerde zich het voorval met kerst nog wel. Psychische krachten waren iets waar ze nu niet meer zo gauw mee zou spotten.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 10:36 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Ze moesten naar boven. Dat kon Vanilla wel. De Gardevoir liet haar blik even naar boven glijden, waarschijnlijk om de hoogte goed in te schatten. Ze knikte, als teken dat ze het inderdaad wel kon. Haar bezorgde frons werd echter al snel weer op Sara gericht, wat de witharige eigenlijk niet zo fijn vond. Het was prima dat iedereen zich zorgen maakte, maar ze werd liever zo snel mogelijk geholpen. “Kan je iedereen daar krijgen?” vroeg Sara. Zijzelf zou sowieso gedragen moeten worden door haar psychische krachten, maar van de rest hing het van de vaardigheid van de Gardevoir af. Die liet echter weten dat ook dat wel zou lukken. Misschien dat ze een paar keer nodig had, maar ze kon het. “Is iedereen daar comfortabel mee?” De witharige was slim genoeg om in te zien dat niet iedereen fan was van psychische Pokémon. Ze vermoedde dat het voor Cecille geen probleem zou zijn, maar misschien had Victoria een of andere vreemde fobie. Voor Tiramisu zou het ook geen probleem zijn, en anders kon die eventueel ook terug de Pokéball in. Voor nu hield ze nog even het been koud.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 10:46 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille’s vermoeden werd waarheid toen Sara aan Vanilla vroeg of ze iedereen daar kon krijgen. Onbedoeld maakte haar lichaam al overtollige adrenaline aan en sloeg haar hart een tel sneller. Ze zat er niet bepaald op te wachten om nog een keer met psychische krachten te worden opgetild, zelfs al wist ze dat deze keer alles behalve agressief zou zijn. Toen haar vriendin vroeg of iedereen er geen problemen mee had, liet Victoria duidelijk weten dat ze daar niks tegen in had te brengen. Cecille slikte moeizaam. “Euh…” begon ze vertwijfeld. “Gaan– Gaan jullie maar voor. Ik klim wel,” stelde ze voor, al had ze zo’n vermoeden dat niemand dat toe zou staan. Ze lachte geforceerd. “Ik kan de extra oefening wel gebruiken, heh.” Nerveus grijnsde ze naar Victoria en de Gardevoir. Shit, ze was hier echt slecht in. Niemand zou hier in trappen en bovendien was het een dom voorstel. Ze kon zichzelf hier gewoon niet uit redden.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 10:53 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Haar vermoeden was onjuist geweest. Cecille was juist degene die niet mee wilde, waarop Sara haar een bezorgde frons toewierp. Van Victoria kwam een hele andere reactie. “Je zal toch moeten, mop.” Sara kuchte luid bij dat laatste woord, waardoor hun gids eindelijk maar toch door kreeg dat ze een grens overschreed. Verbeeldde Sara het zich nou, of mompelde de oudere persoon zelfs een excuus? “We gaan je niet dwingen. Als Victoria boven is kan je wel aan het touw omhoog klimmen. Toch, Victoria?” Aan haar toon en blik was te merken dat de witharige geen nee als antwoord accepteerde. Tenzij hun gids met een beter idee kwam, maar de kans dat dat kwam schatte ze klein. Dit was een prima plan. “Zolang je je maar goed vastmaakt. We willen niet nog meer gewonden,” stemde hun gids in. Goh, nou waren Sara en Victoria het toch eens ergens over eens.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] zo apr 24, 2016 11:08 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Victoria’s woorden bevielen haar niet. In tegenstelling tot Sara interesseerde het koosnaampje haar niet, maar het feit dat ze gedwongen werd om iets te doen waar ze overduidelijk niet comfortabel mee was… Wel, dat kon Cecille op dit moment helemaal niet zo goed hebben. Ze wierp hun gids een harde blik toe, maar die scheen al een excuses te mompelen door het gekuch van haar vriendin. Sara was veel vriendelijker tegen haar dan Victoria en de blondine waardeerde het ontzettend dat de witharige aan haar dacht ondanks haar verwondingen. Ze glimlachte dan ook dankbaar naar haar vriendin en maakte mentaal een notitie om Sara nog extra te verwennen als ze hieruit waren. Dat was ze sowieso al van plan vanwege het gebroken been. “Dan mag jij me vastknopen. Ik heb daar geen verstand van,” sprak Cecille tegen Victoria. Het touw was ongeveer wel lang genoeg daarvoor, toch?

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 5:10 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Het plan werd goedgekeurd. Nu moesten ze alleen nog zorgen dat Cecille goed vast zat en dan kon ze zodra Victoria boven was naar boven klimmen. Hun gids nam het op zich om de blondine vast te knopen zodat er niet weer een ongeluk zou gebeuren. Sara hoefde niet toe te kijken, en vroeg daarom aan Vanilla of ze Tiramisu en haar vast naar boven kon brengen. De Gardevoir knikte en deed wat er van haar gevraagd werd, maar bleef zelf nog beneden zodat ze straks de andere persoon ook naar boven kon helpen. Victoria had ondertussen een knoop gemaakt met een tweede stuk touw waarmee Cecille bij het langere touw omhoog zou kunnen klimmen. “Als je ook maar een beetje het gevoel hebt dat het niet goed gaat, laat jezelf dan zakken met je voeten schuifelend tegen de rotsen. Dan vinden we een andere oplossing,” waarschuwde Victoria Cecille. Vanilla vroeg zich af of dat uit bezorgdheid was of omdat ze haar baan probeerde te redden. De Gardevoir ging er van uit dat de gids de knoop van Sara had gelegd, waardoor ze het niet kon helpen om bittere gevoelens naar de jongedame te voelen. Door haar was Sara gevallen…

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 5:30 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Terwijl Sara en Tiramisu al naar boven werden getransporteerd door Vanilla, hield Cecille haar aandacht bij de knoop die Victoria voor haar legde. Gelukkig had hun gids een stuk reservetouw in haar rugzak meegenomen, anders was dit niet eens mogelijk geweest. De blondine had niet echt ervaring met bergklimmen, maar dat vermeldde ze maar niet. Straks mocht ze alsnog niet omhoog klimmen. “Sure. Got it,” reageerde de blondine op de woorden van Victoria. Het was niet alsof ze net niet al langs de rotswand naar beneden was geschuifeld, maar ze besloot hun gids niks te verwijten verder. Die had nu vast al teveel te verduren gehad. Cecille wachtte ietwat ongeduldig tot Victoria naar boven was getransporteerd en het touw weer omlaag werd gegooid. Haar nervositeit was in de tussentijd sterk afgenomen; om de één of andere rede vond ze dit minder eng dan naar boven getild te worden door Vanilla. Ze wist ongeveer wel waarom, maar dat weigerde ze te accepteren. De Gardevoir was veel te vredelievend om bang voor te zijn.

Cecille schoof de knoop die Victoria voor haar had gelegd voorzichtig om het touw dat naar beneden hing, waarna ze voetje voor voetje aan haar klim naar boven begon. Ondanks dat ze geen ervaring had, wist ze het nog prima af te handelen, al zei ze het zelf. Tenminste, dat dacht ze voordat ze haar voet verkeerd neerzette en een klein stukje terug naar beneden schoof. De adrenaline schoot weer door haar lijf heen, maar ze was niet van plan om nu al op te geven. Cecille greep de touwen nog steviger vast en zette voort. Sara had haar verdomme nodig.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 6:03 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Zweven was een vreemde sensatie en Sara moest toegeven dat ze haar best zou doen om te voorkomen dat het nog eens moest gebeuren. Toch wist ze niet of ze dankbaar moest zijn toen ze weer stenen onder zich voelde. Tiramisu hield haar been nog omhoog, maar haar hoofd had nu geen steun meer, waardoor haar nek vrijwel meteen weer begon te klagen om een ondersteuntje. De witharige slaakte een zucht. Ze begreep dat ze nu niet bepaald mocht klagen, dus bleef ze in stilte wachten tot Vanilla en Victoria zich bij haar voegden bovenaan de klif. Het tweetal verscheen niet heel veel later. Vanilla bekommerde zich meteen om Sara, terwijl Victoria het touw naar beneden wierp voor de blondine om er bij omhoog te klimmen. Ze nam een houding aan voor extra grip en bleef zo een paar meter van de rand af staan, als voorzorg dat ze er niet zomaar af gleed.

Sara reikte met haar hand naar die van Vanilla om haar gerust te kunnen stellen. Net toen ze echter haar mond open trok hoorde ze iets in de verte. Ze had geen flauw idee hoe ze het geluid moest beschrijven, maar had wel een vermoeden van wat het was. “Is dat de helikopter?” vroeg ze. Haar Pokémon konden hier geen antwoord op geven en Victoria was waarschijnlijk te druk, maar Sara vond dat niet genoeg redenen om haar mond te houden. Praten kon Vanilla misschien ook wel gerust stellen.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 9:30 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille was iets verder dan halverwege toen ze opeens een vreemd geluid hoorde. Of, nou ja, vreemd? Ze herkende het wel – dat was het geluid van rotorbladen die rond draaiden. De blondine keek op en zag in de verte inderdaad een helikopter aan komen. Dat betekende niet alleen dat hulp inderdaad onderweg was, maar dat ze ook op moest schieten. Gedreven zette Cecille voort en deed haar best om niet nog een keer uit te glijden. Bergklimmen was echter erg onvoorspelbaar, want doordat ze geen ervaring had, wist ze ook niet precies waar ze haar voeten neer kon zetten. Gelukkig begeleidde Victoria haar hier en daar als ze te lang op dezelfde plek bleef hangen – wat de gids alarmeerde om Cecille verder aan te sporen.

Het duurde dan ook niet lang of de blondine duwde zich vermoeid over de richel van de wand heen. Ze rolde op haar rug en bleef even liggen, bang dat haar uithoudingsvermogen echt ernstig eronder had geleden door de break-up. Ze vergat echter even erbij te rekenen dat ze net in paniek was geschoten en dat ze al een flink stuk de berg op waren gewandeld, wat allemaal natuurlijk eraan bijdroeg. Cecille veegde het zweet van haar voorhoofd en kwam overeind, waarna ze meteen naar Sara toe liep. “Hoe gaat het?” vroeg ze bezorgd. Niet goed, dat wist ze, maar ze wilde weten of het slechter of beter ging nu. Om de situatie toch nog een beetje te willen verbeteren, herhaalde ze het proces van net en legde Sara’s hoofd weer op haar schoot. Victoria bood haar toen een flesje water aan. Waarschijnlijk had ze die ook uit haar rugzak gepakt. De blondine bedankte haar, draaide het dopje ervan af en probeerde de blik van haar vriendin te vangen. “Wil je wat drinken?”

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 9:49 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Na de aankomst van de helikopter duurde het nog even voor Cecille zich over de rand duwde. Het kon natuurlijk ook zijn dat Sara’s gevoel voor tijd wat gebroken was omdat ze pijn leed en nou ook nog eens niet lekker lag met haar nek. Van dat soort dingen leek tijd altijd trager voorbij te gaan. Ze wist een kleine, vermoeide glimlach op haar gezicht te zetten toen de blondine haar hoofd weer kwam ondersteunen. “Het kan beter,” gaf Sara toe toen haar gevraagd werd hoe het ging. Haar been begon wel erg koud te worden, dus misschien kon ze Tiramisu beter vragen om het even te laten rusten. “Tir, stop maar even.” De Weavile staakte meteen de Icy Wind en keek de witharige aan, wachtend op eventueel verdere instructies. Het water wat werd aangeboden nam ze direct aan. “Dank je wel.” Het bedankje wat ze sprak voor ze een paar gulzige slokken nam was naar beide dames in haar omgeving gericht. Nadat ze zelf genoeg had gehad bood ze het weer aan Cecille aan.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] ma apr 25, 2016 10:01 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het kon beter. Natuurlijk kon het beter. Dat been had niet gebroken hoeven zijn. Cecille beet zachtjes op haar onderlip en voelde het schuldgevoel weer als een golf over haar heen slaan, maar gelukkig bood Victoria haar het water aan en werd ze daarmee afgeleid. Dat de gids haar een bezorgde blik toewierp kreeg ze niet mee. De blondine hielp haar vriendin overeind en zorgde dat ze beter kon drinken. Vervolgens nam ze het flesje terug aan en liet Sara weer rustig zakken. Cecille nam zelf geen slok. Dat was ze in ieder geval niet van plan, want ze wilde het weer terug aan hun gids geven, maar die moest het flesje nog niet hebben. “Drink zelf ook wat. Asjeblieft.” Victoria klonk haast smekend, dus de blondine besloot om zelf dan ook maar wat naar binnen te werken. Daarna nam de jongedame het flesje gelukkig wel weer aan en stopte het terug in de rugzak.

Een paar tellen later keek de gids van hen weg. “De helikopter is geland. Cecille, redden jullie het voor een paar seconden alleen? Dan wijs ik ze de weg hierheen.” Victoria klonk serieus. Veel serieuzer dan de blondine tot nu van haar had meegekregen. “Ja, geen probleem. We hebben altijd onze pokémon nog, mocht er iets gebeuren,” reageerde ze, al probeerde ze vooral zichzelf ermee over te halen dan de ander. Hun gids knikte en vertrok zo vlug ze kon naar de helikopter toe. Cecille keek haar na, maar toen ze Victoria niet meer kon zien, richtte ze haar lila ogen bezorgd weer op Sara.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] di apr 26, 2016 8:29 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara was zelf al van plan om Cecille aan te sporen om ook te drinken, maar bleek niet de enige te zijn. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen over Victoria’s toon. Hun gids hoefde niet de overbezorgde moeder uit te gaan hangen bij Cecille, want dat kon Sara prima zelf. Toch was ze dankbaar dat de blondine wat gedronken had en besloot ze zich daar op te focussen, om te voorkomen dat ze de neiging kreeg om haar gezonde been in Victoria’s gezicht te slingeren.

Het was dan ook maar beter dat het koppel al snel alleen gelaten werd door de gids. Nu hoefde Sara zich niet meer aan haar te ergeren en kon ze zich kort volledig op Cecille focussen. Nog steeds zat ze met een licht schuldgevoel, maar dat kwam niet meer omdat ze haar vriendin zo had laten schrikken. Het schuldgevoel van wat zich de afgelopen maanden had afgespeeld kwam weer eens naar boven. Dit was gewoon karma daar voor. Ze verdiende een gebroken been. “Hoe voel jij je?” vroeg de witharige, zich beseffend dat ze de vraag nog niet had teruggekaatst, ondanks dat ze wel door begon te krijgen dat Cecille zich hier ook niet goed bij voelde.

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] di apr 26, 2016 10:38 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

De vraag van Sara had ze niet verwacht, ondanks dat het een logische vraag was om te krijgen. Niet alleen vanwege de huidige situatie, maar ook omdat Cecille hem eerder aan haar al had gesteld. Dat de witharige de vraag stelde, viel haar echter niet lekker. Ze waardeerde het wel, maar ze wist niet hoe ze er antwoord op moest geven. Liegen kon ze niet. Dat wilde ze ook niet. Maar ze wilde haar vriendin ook geen extra zorgen geven. De blondine keek kort van de jongedame weg en kreeg toen Vanilla in het vizier. De Gardevoir zo zien deed haar alleen maar meer pijn – zeker nadat ze had beloofd om op Sara te passen en er nu dit was gebeurd. Ze voelde zich een slechte vriendin. “Ik had liever gehad dat ik m’n been brak,” sprak ze ietwat bitter tegen Sara. De grond was opeens een stuk interessanter om te onderzoeken. Als zij haar been had gebroken, dan was haar vriendin de pijn bespaard gebleven. Dan nog maar even niet kickboksen voor een tijdje. Daar kon ze nog wel even zonder leven.

Cecille richtte haar paarse ogen uiteindelijk op Vanilla. Ze moest iets tegen de pokémon zeggen en ze moest het ook aan Sara duidelijk maken. De witharige had haar net gezegd dat het geen nut had om een schuldige te vinden, maar ze voelde zich ontzettend schuldig over dit hele gebeuren. Cecille kon het niet meer aan. “Het spijt me,” was het eerste dat haar mond verliet. De blondine hoorde haar stem weer breken, maar ze nam zichzelf voor om geen tranen te laten. Dat was onnodig. “Ik had mezelf voorgenomen om niks meer mis te laten gaan… Ik had Vanilla beloofd dat ik je niks meer liet overkomen en dan breek je verdomme je been vlak voor m’n neus.” Cecille klemde haar kaken op elkaar. Hoe moest ze dit ooit goed maken?

Onderwerp: Re: Mountain at My Gates [+Sara Sweets] di apr 26, 2016 3:57 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Als Sara een glimlach op haar gezicht had gehad, was die spontaan verdwenen door het antwoord van de blondine. Ze wilde er op reageren, maar wist dat dat de situatie niet veel beter zou maken. Toch voelde ze zich er niet lekker bij dat Cecille er zo over dacht. Het was nou eenmaal zo gebeurd. Wensen dat het anders was ging er niks aan veranderen en dat maakte Sara eerlijk gezegd alleen maar gefrustreerd.
Het excuus wat volgde beviel haar iets beter, maar niet veel. Het liet het lijken alsof Cecille nog steeds de schuld naar zichzelf trok en ook daar was de witharige het niet mee eens. Ze begreep de frustratie echter wel. Sara zou zich immers hetzelfde voelen. “Ik vergeef het je,” zei ze daarom, hopend dat dit Cecille wat gerust zou stellen. “Vanilla volgens mij ook. Je kon dit niet weten. Trouwens, misschien weet ik wel iets om het goed te maken.” Echt een vast idee had ze niet, maar ze wist wel iets te zeggen wat als goedmakertje kon gelden. Ze richtte haar strenge blik op de blondine, hopend dat zij hem zou vangen. “Verzorg me tot ik beter ben?” Ze had veel, véél liever de aanwezigheid van haar vriendin dan die van haar Pokémon.

Gesponsorde inhoud

» Never Have I Ever [+Sara Sweets]
» Sara Sweets
» Fix Me [+Sara Sweets]
» I Can Lift A Car [+Sara Sweets]
» Go Big or Go Home [+Sara Sweets]