Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Het pokécenter van Camphrier Town. Zo lang geleden was ze hier nog niet geweest, maar het voelde als een eeuwigheid. Misschien omdat ze Sara zo erg gemist had en ze haar vriendin hier weer een keer zou meeten, maar Cecille was in ieder geval blij het meisje weer te kunnen zien. Of ze de rede wel zo leuk vond, dat was nog maar de vraag. Vandaag zou ze Sara’s ouders immers ontmoeten en ze had gehoord dat die de makkelijkste niet waren. Daar bovenop kwam nog eens het feit dat de blondine een blauw oog had, dat ze probeerde te maskeren met een zonnebril, maar dat zou vroeg of laat mislukken. Het was immers geen waterdicht plan. De blondine hoopte echter op het beste, want ze wilde natuurlijk geen boze Sara achter zich aan hebben. Al helemaal niet diens ouders. Alle drie zou wel een hele ramp zijn. En ze wilde absoluut niet dat haar vriendin het uit ging maken omdat zij een idioot was. Immers was ze dat wel. Een idioot. Een hele grote idioot.

“Sivar, ik geef het niet graag toe, maar ik ben nerveus.” Een bezorgde frons stond op haar voorhoofd en ze zat al de hele tijd met haar handen te friemelen. Het ene moment zat ze met de uiteinden van haar shorts te spelen, het andere had ze haar vingers in elkaar gewikkeld. Het werkte alleen maar op Sivars zenuwen. “Wat als die ouders me niet mogen? Ik bedoel maar, ik lijk wel één of andere maniak met dit blauwe oog... Ik heb het Sara ook niet verteld, want ik ben bang dat ze precies hetzelfde zegt en het uitmaakt en – Arceus, wat moet ik met mezelf?” Cecille keek haar Tyrogue afwachtend aan, alsof hij elk moment opeens in haar taal wat advies aan haar kon geven, maar het enige wat Sivar deed was terugstaren. Tot hij een aantal tellen later op haar schoot klom en haar een mep in haar gezicht verkocht.

Verward en gechoqueerd keek ze de pokémon aan. Waar was dat goed voor? Zijn strenge blik boorde echter in de hare, waarop ze een waterval aan woorden over zich heen kreeg. De precieze betekenis ervan wist ze niet en eigenlijk begreep ze van minstens de helft niet wat hij ermee bedoelde, maar zijn boodschap was duidelijk; ze moest zich niet zo’n zorgen maken. Alana had het haar immers ook al gezegd. Sara moest wel van Cecille houden, anders hadden ze nu nog steeds geen relatie. “Je hebt gelijk, Siv. Het spijt me,” mompelde ze tegen de Tyrogue, die goedkeurend knikte en vervolgens zijn armen om Cecille heen legde. Goh, normaal gesproken was het de trainer die dit deed bij de pokémon, of niet? De blondine knuffelde hem terug, maar liet hem na een paar seconden alweer los. “Sara zal zo wel hier zijn. Ik vrees dat je terug in je pokéball moet,” vertelde ze hem. Hij knikte begrijpend. Cecille had er een hekel aan om hem niet aan haar zijde te hebben, maar ze had zo het idee dat zoiets niet netjes was. Sivar zou nog wel een kansje hebben om Sara deze ontmoeting nog te zien, of niet?

Cecille had eigenlijk niet verrast moeten zijn om Sara in zulke formele kleding te zien, maar dat was ze dus wel. Of liever; ze raakte nu eigenlijk een beetje in paniek omdat zij geen formele kleren had aangetrokken. Niet dat ze die had en het geld ervoor had, maar toch. Een domme grijns wist zich een weg te werken op haar gezicht, terwijl ze ietsje bukte zodat haar vriendin een kus op haar wang kon planten. Dit keer hoefde het niet ver, want Sara had hakken aan, maar toch was de witharige nog een stuk kleiner dan de blondine. “Hallo daar,” reageerde het meisje met een wiebel van haar wenkbrauwen. Sara had echter haar aandacht snel op Sivar gevestigd, die een begroeting van het meisje kreeg en die hij dan ook beleefd en vrolijk teruggaf.

Er werd gevraagd of ze er zin in had. “Eerlijk? Een hapje eten in een veel te ongemakkelijke sfeer waar de mening van jouw ouders over onze relatie bij op het spel wordt gezet, om niet te vergeten dat ik niet bepaald van zakelijke etentjes hou? Yeah, ik heb voor meerdere dingen meer zin gehad,” gaf ze eerlijk toe. Ze was nerveus. Om meer dan één rede. “No offence, ik heb het allemaal voor je over.” Een voorzichtige glimlach werd naar Sara geworpen, maar die kon Cecille niet lang volhouden. Al helemaal niet omdat haar werd gevraagd of ze de zonnebril af kon doen als ze binnen waren. “Euh,” floepte ze meteen uit, waarop ze achter haar vriendin aan huppelde om die in te kunnen halen. “Daarover, denk je dat ik hem op kan houden? Ikke... Heb nogal hoofdpijn en licht maakt het alleen maar erger,” probeerde de blondine. Ze gebruikte nu hetzelfde smoesje als bij Yara in de hoop dat ze eronder uit kon komen, maar Sara was niet dom. Bovendien kon Cecille niet liegen, dus haar vriendin zag daar waarschijnlijk zo doorheen.

Een simpel gesprek met een medemens? Cecille forceerde een glimlach op haar gezicht. Ze zag het echt heel graag op die manier, maar hoe zij haar medemens behandelde was heel anders dan Sara haar had aangeleerd voor haar ouders. “Als jij het zegt,” reageerde ze op de witharige haar woorden. Sivar pakte haar hand vast en keek haar streng aan. Zijn blik verzachtte echter toen Cecille hem begrijpend aankeek. Niet de handdoek al in de ring gooien voor het geprobeerd te hebben. Dat was niet hoe haar familie werkte. Skarsgards waren volhardend en namen blindelings uitdagingen aan. Dus dat was precies wat de blondine ging doen. Cecille haalde diep adem en zuchtte die weer uit. Ze kon dit; en als die ouders iets tegen haar hadden, dan hadden ze dat maar. Sara zou het niet met haar uitmaken om die rede, toch? Nee. De witharige hield van haar en dat gevoel was wederzijds.

Op het Taurosshit verhaal van Cecille had Sara al een oplossing klaar – dat eigenlijk geen oplossing was, want het was een grote leugen. Die de blondine waarschijnlijk de kop koste als ze zich hier niet uit wist te lullen. Dat haar vriendin nog niet had gemerkt dat ze loog was eigenlijk een wonder, maar Cecille besloot dat maar als een gegeven te nemen. “Euh, nou, de dokter zei me dat ik mijn ogen niet al teveel moest vermoeien... Dus ik hou hem toch liever op, zeker als je moeder het liever lichter in de kamer heeft!” Ze lachte geforceerd en Sivar kon nog net de neiging weerstaan om zichzelf een klap voor zijn voorhoofd te geven. Waarom zei zijn trainer niet gewoon de waarheid? Nu kwamen er alleen maar echte moeilijkheden.  

De frons op Sara’s voorhoofd beviel Cecille niet. Ze wist niet wat ze precies moest verwachten, maar dit ging gewoon niet goed voor de blondine uitpakken. “Euh, van de week...?” Ze keek Sivar verwachtend aan, hopend dat hij haar hieruit kon redden, maar die stelde eerlijkheid kennelijk voorop en draaide zijn hoofd meteen van haar weg. Tch, en dat noemde zich partner? Partner in crime kon hij wel vergeten. En die promotie van agent naar commandant ook! “Het is niks ernstigs,” voegde Cecille er vlug aan toe. Toen Sara vertelde dat ze het etentje konden verplaatsen, wilde Cecille opgelucht zuchten, maar ze moesten dan alsnog naar het meisje haar ouders en dat verpeste een beetje die opluchting. “N-Nee, ’t gaat prima! Ik hoef alleen maar de bril op te houden en ik kan dat etentje makkelijk overleven,” vertelde ze haar vriendin. Ze grijnsde schaapachtig naar Sara. “Tegen wie denk je dat je het hebt, huh?” Ah, daar was die gebruikelijke speelsheid weer. Mooi. Dat had ze nodig om dit alles te kunnen overleven. “Ik laat me echt niet het veld uit slaan.” Hypocriet. Was het niet voor het feit dat ze makkelijk haar emoties kon verbergen, dan stond ze nu te trillen als een rietje, zo nerveus was ze. Maar daar besteedde ze amper aandacht aan. “Maar dat plan om je bed in te pikken klinkt niet slecht, alleen wil ik jou er dan ook wel in hebben hoor.” Ze wiebelde eens met haar wenkbrauwen en vergat hierbij dat haar zonnebril kon afzakken van haar neus. Meteen schoot haar hand naar de bril toen ze het voelde gebeuren; haar hartslag een stuk intenser dan het al was. Holy Shiftry! Had Sara iets gezien? Cecille hoopte van niet, want dan ging daar haar cover...

Langer dan een week hoofdpijn hebben. Het klonk inderdaad ernstig nu het uit Sara’s mond kwam, maar Cecille had het gelogen en had helemaal geen last van hoofdpijn. Oké, de dag dat haar een blauw oog werd gemept; toen had ze inderdaad hoofdpijn. Maar daarna? Nope. En dat terwijl ze normaal gesproken zo gevoelig was ervoor. “Dat is normaal voor mij,” vertelde ze toen. Dat was niet gelogen. Hoofdpijn kwam erg vaak bij haar voor en dan wilde het nog wel eens wekenlang door blijven zeuren. Het belemmerde haar dan niet van gewoon werken of dingen doen, maar het was dan wel aanwezig. En ook erg vervelend. Toen Sara vertelde dat ze de bril op mocht houden, kon Cecille haast wel juichen van geluk. Maar de bril moest af als haar ouders dat van haar vroegen. De blondine beet meteen weer op haar onderlip. Natuurlijk gingen die vragen of ze de bril af wilde doen, want zij hielden erg van manieren en met een zonnebril aan tafel zitten, binnen, hoorde niet echt in dat rijtje thuis. Ze kon echter geen nee zeggen tegen die puppy ogen en zuchtte verslagen. “Fine,” reageerde ze, hoewel het niet van harte ging. Misschien kon ze de bom nog wel ontwijken door het verhaal aan Sara’s ouders uit te leggen. Maar of die net zo makkelijk in haar leugen trapten...

Gelukkig. Haar vriendin had niks gezien. Die had haar aandacht op haar eigen huis gericht, want toen Cecille opkeek, vertelde Sara dat ze er waren. De blondine liet haar hand zakken en niet lang daarna voelde ze de vingers van haar vriendin zich verwikkelen met die van haar. De achttienjarige verstevigde de greep een beetje en wierp een geruststellende glimlach naar Sara, al wist ze niet of die voor haar vriendin was of juist voor haarzelf. Sivar bekeek het tafereel van een klein afstandje, want hij had Cecille’s andere hand nog steeds vast. “Een héél klein beetje,” bekende het meisje toen de witharige vroeg of ze al trek had. Normaal gesproken had ze rond deze tijd enorm honger, zeker als er veel inspanning was geweest die dag, maar door de zenuwen had ze eerder een vol gevoel dan een lege maag. De deur achter Sara ging open en Cecille’s hart maakte een sprongetje. Was het niet voor het vasthouden van een andere hand en poot, dan had ze zelf ook gesprongen. In de deuropening verscheen een oudere man; gekleed in een blauw overhemd en daaroverheen een witte blazer. Het zag er in ieder geval een heel stuk chiquer uit dan de blondine haar kleding en het meisje werd zich plots bewust van haar manieren – of haar gebrek daarvan.

Ondanks alles weerspiegelde Cecille de man zijn glimlach en toen Sara haar vertelde mee te komen, liep ze op hem af. Ze stak haar hand naar hem uit; een gebaar die haar vriendin haar wel had proberen aan te leren, maar iets dat ze al lang en breed had gekend door haar eigen vader. Al van kleins af aan had ze toegekeken hoe hij dat telkens bij vreemden en vrienden deed en Cecille had dat uiteindelijk van hem overgenomen. “Hallo!” begon ze vrolijk, proberend de nervositeit te verbergen. “Ik ben Cecille – maar dat wist u waarschijnlijk al... Ah, fijn om u te ontmoeten.” En ze begon nu al te bazelen. Great. Sivar kwam toen naast haar staan, want ze had ook zijn poot losgelaten toen Sara haar zijde verliet, en besefte zich toen dat ze haar pokémon waarschijnlijk terug moest laten keren. “Oh... Wacht, ik zal Sivar even in zijn pokéball doen.” Haar hand gleed naar het ronde voorwerp in kwestie, maar haar paarse ogen gingen naar Sara. “Tenzij jij je pokémon ergens rond hebt lopen? In Lumiose is hij ook niet uit zijn pokéball gekomen...”

Medicijn tegen de niet bestaande hoofdpijn. Kon je daar eigenlijk hoofdpijn van krijgen? Of was het innemen van medicijnen zonder dat er iets was gewoon veilig? Cecille krijg eigenlijk hoofdpijn om daarover na te denken en besloot maar dat het gewoon niet gevaarlijk was zoiets te doen. Al wist ze eigenlijk dat er van medicijnen niks ging komen wanneer ze echt haar zonnebril afzette – want dan kon meteen het hele Sweetsgezin zien dat het niet om hoofdpijn draaide. Zou Sara erg boos worden? Waarschijnlijk. En dat was juist wat de blondine wilde voorkomen, dus moest ze dit leugentje wel hoog proberen te houden, niet waar? Cecille had niet eens door dat ze geen antwoord had gegeven op Sara’s vraag, maar ze waren beide dan ook druk bezig met andere dingen; ze waren namelijk gearriveerd op hun bestemming en meteen voelde de blondine dat haar maag omdraaide van de zenuwen. Honger had ze dus eigenlijk op het moment niet.

De vader van Sara stelde zich voor als Simon Sweets – waardoor Cecille te weten kon komen dat haar lieftallige vriendin haar zoete achternaam van hem had. Het klonk eigenlijk heel vreemd als je naging dat het mannelijke stereotype alles behalve zoet was, maar daar besloot ze geen opmerking over te maken. Niet alleen omdat het onbeleefd was; ook omdat ze niet in stereotypes geloofde. Ze was er zelf immers geen voorbeeld van. Sara liet vervolgens weten dat Sivar wel mocht spelen met Sara’s pokémon en daar keek de Tyrogue verbazingwekkend genoeg opgewekt bij. Zo vaak had hij niet echt interacties gehad met het team van Cecille’s vriendin, maar kennelijk was het genoeg om hem enthousiast te krijgen bij het voorstel. De blondine grinnikte om wat de man toen reageerde en schudde haar hoofd. “Hoor je dat, agent S? Deze missie moet je zo zorgvuldig mogelijk uitvoeren.” Sivar keek haar toen doodserieus aan en knikte, alsof dit daadwerkelijk een missie was en hij die als spion van zijn gezagvoerder te horen kreeg. De twee kregen eigenlijk nooit genoeg van dit toneelspel.

Toen Simon verklaarde dat ze naar binnen konden, wilde Cecille eigenlijk haar vriendin voor laten gaan, maar die keek haar verwachtingsvol aan. Zij moest dus als eerste gaan. De blondine keek ietwat ongemakkelijk terug – dat waarschijnlijk niet te zien was door haar zonnebril – en besloot toen inderdaad maar door de deur naar binnen te gaan. Ze werd per direct gevolgd door Sivar, maar aan het einde van de gang bleef Cecille onzeker staan. Moest ze gewoon doorlopen, of wat? Gelukkig stelde Sara haar op dat moment een vraag die nog wel eens haar redding zou kunnen zijn. “Nou, ik zou eigenlijk wel mee willen om er zeker van te zijn dat hij de boodschap echt heeft begrepen,” glimlachte ze naar de witharige. Ze vertrouwde Sivar. Blindelings zelfs. Maar ze wilde niet nu al het diepe worden ingegooid en alleen gelaten worden met de twee volwassen Sweets. Had ze geen blauw oog gehad, dan had ze het waarschijnlijk wel nog aangedurfd, maar nu? Ze wilde het niet meteen al verpesten.

Cecille fronste even toen ze de reactie van Sara hoorde. Het klonk niet al te enthousiast en even kreeg de blondine de indruk dat ze voor de verkeerde optie had gekozen. Ze werd echter afgeleid door de opdracht om haar schoenen uit te trekken – iets wat ze dan ook met een ‘oh natuurlijk’ deed en toen ze omhoog kwam, werd haar hand vastgepakt door Sara. Cecille wist niet hoe of waarom, maar meteen bij aanraking voelde ze een aangename warmte door haar lichaam verspreiden, wat ervoor zorgde dat ze wel een heel verliefde gezichtsuitdrukking kreeg; eentje waar Sivar nog bijna van walgde, was het niet voor het geluk van zijn trainer. De witharige had wel eens haar hand vastgepakt, maar zo vaak als vandaag al in een korte tijdspan was gebeurd, was nog niet voorgekomen.

Ondanks dat ze werd afgeleid door haar eigen gevoelens, merkte ze wel op dat er geen deur zat tussen de hal en de woonkamer. Zelf hadden ze die wel thuis, maar eigenlijk was het zo vreemd nog niet. Het was dat het opstapje voor niet was opgevallen bij het meisje, anders had ze voor een verklaring gevraagd aan haar vriendin. Het werd echter wel wat vreemder toen ze bij de schuifdeur naar buiten aankwamen en Sara die moest openen met een bepaald bedieningspaneel. Verbaasd hief Cecille een wenkbrauw; al besloot ze er verder geen opmerking over te maken. Misschien was het wel gewoon een ding voor gezinnen die iets meer te besteden hadden dan de hare. Al had ze het ook nog niet direct bij de Celica’s thuis gezien, maar die gaven het ook niet af dat ze rijker waren dan het gemiddelde huishouden. Bovendien waren ze steeds vaker amper thuis, tot ergernis van de arme Yara, dus veel aan het huis zelf konden ze toch niet veranderen. Alleen maar als hun kleine meid daarnaar vroeg.

Meringue kwam de twee meteen begroeten en Cecille was eigenlijk blij om de pokémon ook weer te zien. De blondine hurkte bij de opening van de deur zodra haar Tyrogue naar buiten was gestapt en hield hem tegen om verder de tuin in te gaan. “Ho, wacht even brokkenpiloot,” sprak ze hem toe. Ze kreeg een veelbetekende blik naar zich toe geworpen. “Ja ja, je hebt het niet van een vreemde,” gaf ze eerlijk toe. Cecille haalde de bandana om haar nek vandaan en knoopte die bij haar Tyrogue om de nek. “Maak er geen zooitje van, oké?” Hopelijk hield hij zich wat koest, vooral met die bandana bij zich, zodat hij zich niet alleen voelde bij de rest. Voor de blondine echter overeind kon komen, probeerde Sivar de zonnebril van haar gezicht te graaien. Ze kon de poot nog net op tijd ontwijken en viel bijna achterover door de plotselinge beweging. “Nee, dat doen we niet,” sprak ze hem boos toe. De pokémon keek haar beschuldigend aan en draaide zich toen van haar weg, om niet veel later bij de rest van Sara’s pokémon te gaan staan. Cecille kwam recht, checkte of haar bril nog wel goed zat en klopte toen haar broek af. “Hoe volwassen hij zich soms ook kan voordoen... Het is en blijft een klein kind,” zuchtte ze naar haar vriendin.

Sara’s blik kon Cecille even niet beschrijven, maar de woorden die ze sprak klonken erg plagerig. Ze grijnsde schaapachtig naar haar vriendin en grinnikte, waarbij ze haar blik afwendde. “Ik weet niet waar je het over hebt,” reageerde ze met een kleine grijns. Sivar had het inderdaad niet van een vreemde, al was een groot deel daarvan natuurlijk ook gewoon omdat hij jong was. De blondine schudde zachtjes met haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Sara toen deze begon te spreken. Dit tot ergernis van Cecille, want het onderwerp dat aanbod kwam, was weer die verdraaide hoofdpijnleugen van het meisje zelf. Waar was ze aan begonnen? Ze beet zachtjes op haar onderlip, want ze wilde niet dat Sara zich onnodig zorgen ging maken. Even overwoog ze te zeggen dat het wel ging, maar ze besefte zich al snel genoeg dat het alleen maar problemen met zich mee zou brengen; de witharige zou dan natuurlijk vragen of ze de zonnebril af kon zetten. “Het... Gaat nu wel, maar het is er nog,” besloot ze dan maar te liegen. Misschien was dit het antwoord dat ertussen in zat.

Haar vriendin liep toen van haar weg en gebaarde dat Cecille moest volgen. Gehoorzamend liep de blondine achter Sara aan en moest toen luisteren naar nog meer woorden over die verdomde hoofdpijn. Normaal gesproken besprong ze het aanbod voor medicijnen, maar vandaag was eigenlijk een hoofdpijnvrij dagje, al ging dat waarschijnlijk niet lang meer duren. Al dat liegen bezorgde haar stress en Cecille wist dat zoiets uiteindelijk naar haar hoofd ging slaan. De blondine was echter nog gewoon zichzelf en hoewel ze vrij nerveus was voor alles, kon ze er gemakkelijk antwoord op geven. “Weet je wat ook helpt tegen hoofdpijn?” grijnsde ze veel betekend naar haar vriendin. Haar zin kon ze echter niet afmaken, want ze kreeg het voor elkaar om over haar eigen voeten te struikelen. Ze viel naar voren, voelde daarmee de zonnebril van haar neus glijden en deed nog een poging om die op te vangen terwijl ze haar balans weer zocht. Cecille bleef staande; haar zonnebril was echter een verloren zaak.

Geschrokken en bevroren op haar plek bleef de blondine staan, haar armen nog uitgestrekt om de zonnebril uit de lucht te kunnen graaien. Ze keek omhoog, waarschijnlijk recht in Sara’s ogen, en liet een nerveus lachje over haar lippen gaan.

“... Hahahaaaa... Voor je gaat schreeuwen, laat het me please uitleggen?”